Poolcruises: de ultieme ijsbrekers
Reizen is een van de grote eyeopeners in het leven. Het brengt je in contact met nieuwe mensen en perspectieven, daagt oude aannames uit die je al jaren niet meer tegen het licht hebt gehouden en nodigt je uit tot onverwachte ontdekkingen over de wereld om je heen - en vooral over jezelf. Bovendien bezoek je plaatsen waarvan je niet wist dat je ervan hield totdat je ze zag.
Poolgebieden, poolmensen
Maar praat met iedereen die veel heeft gereisd en ze zullen je vaak vertellen dat het niet de locaties waren die hun reizen onvergetelijk maakten, maar de mensen. Dit geldt in het bijzonder voor de Nederlandse Dorine Boekhout: In 2013 maakte ze een vier weken durende cruise naar Antarctica die haar niet alleen veel nieuwe pinguïns en ijsbergen bracht, maar ook een aantal nieuwe vrienden. In een recent interview was Dorine zo vriendelijk om ons er alles over te vertellen.
Glaciale roddels, Antarctische anekdotes
Voorafgaand aan haar reis had Dorine wat zorgen: "Ik zag er tegenop om de reis naar Argentinië in mijn eentje te maken," vertelt ze, "Maar mijn vriendin Gabi van Oceanwide Expeditions had het e-mailadres van een medereiziger genaamd Ben. Hij en ik spraken af op Schiphol, en vanaf het eerste moment klikte het tussen ons als vrienden." Hoewel er twintig jaar verschil is in leeftijd - Dorine is in de veertig, Ben in de zestig - maakte dit verschil geen kans tegen hun gedeelde liefde voor de poolgebieden. Dorine was al meer dan eens naar de polen gereisd en Ben (ook een Nederlander) had Spitsbergen meerdere keren bezocht als fotograaf, dus ze hadden meer dan genoeg om over te praten tijdens hun lange vlucht naar Puerto Madryn.
Nog meer vrienden op de Falklands
Maar Dorine's Antarctische expeditie had nog meer vrienden voor haar in petto. Eenmaal aan boord van m/v Ortelius deelde ze een hut met Lilian, een vrouw van dertig die de cruise ook alleen had geboekt. Net zo snel als Dorine bevriend was geraakt met Ben, raakte ze bevriend met Lilian. "We hadden zoveel plezier met het onthouden van alle regels voor de landingen," herinnert Dorine zich, "hoewel we allebei een beetje zenuwachtig waren voor de eerste landing op de Falklandeilanden. Wat moesten we aan? Wat moeten we meenemen in onze rugzakken? Wordt het koud of warm, nat of droog?" Dorine en Lilian maakten zich zoveel zorgen over welke dingen ze mee moesten nemen, dat ze uiteindelijk een van de belangrijkste dingen over het hoofd zagen: "Toen we eindelijk aangekleed waren en in de rij stonden om aan boord van de Zodiacs te gaan, realiseerden we ons dat we onze reddingsvesten waren vergeten!"
Antarctische Ortelius toevoegingen
Dorine, Ben en Lilian vormden al snel een hecht trio dat de meeste dagen aan dek doorbracht, ongeacht het weer. Het duurde niet lang voordat dit tijdverdrijf leidde tot nieuwe rekruten die zich bij hun snel groeiende groep voegden: Marianne en Saske, twee Nederlandse vrouwen van respectievelijk in de zestig en zeventig, die ook genoten van het prachtige landschap van Antarctica vanaf het dek van de Ortelius. Dorine en haar vier nieuwe vrienden genoten samen van maaltijden, lezingen en landingen, en hun Antarctische avontuur werd nog aangrijpender omdat het gedeeld werd. "Wat ons het meest verbond, hoewel we allemaal een verschillende achtergrond en leeftijd hadden, was onze 'poolkoorts'," zegt Dorine. "We voelden ons zo bevoorrecht om alle wilde dieren daar te zien, om van de natuur op zijn best te genieten."
Reünies: gepland en onvoorbereid
Hoewel hun reis jaren geleden eindigde, houden Dorine en haar Ortelius-vrienden nog steeds contact. Ze proberen elkaar zelfs elk jaar te ontmoeten op de "Pool tot Pool Dag" in het Museum Volkenkunde in Leiden. Nog verbazingwekkender is dat ze in februari weer bij elkaar kwamen voor een weektrip naar Lapland. Nog verbazingwekkender was dat dit voor de meesten van hen een last-minute beslissing was. "Lilian had de reis gepland met een paar vrienden van haar," legt Dorine uit, "maar twee dagen voor vertrek moesten haar vrienden afzeggen." Hierdoor kwam Lilian in de weinig benijdenswaardige positie dat ze drie mensen moest vinden die van kou hielden, alle benodigde uitrusting en kleding hadden en binnen twee dagen konden vertrekken. Dit is natuurlijk precies waar poolvrienden van pas komen: "Ze belde ons op," zegt Dorine, "en twee dagen later waren we in Lapland." De vier vrienden (behalve Saske, die niet mee kon) brachten hun Lapland-week door met hondensleeën, sneeuwschoenwandelen, langlaufen en sneeuwscooteren op een terrein dat niet erg leek op het terrein waar ze elkaar hadden ontmoet. Niet slecht voor vier mensen die elkaars naam nooit hadden geweten als ze niet op een cruciale Antarctische expeditie waren geweest.
De wetenschap van poolcruise kameraadschap
Dorine's verhaal lijkt misschien vergezocht voor diegenen die nog nooit op een cruise zijn geweest, vooral een poolcruise, maar in werkelijkheid komt het vaak voor. Een deel van de reden is ingebouwd in het schip zelf: In tegenstelling tot de kolossale cruiseschepen die duizenden passagiers door het Caribisch gebied vervoeren op ware drijvende circussen, zijn poolcruises relatief kleinschalig. Ze hebben meestal ongeveer honderd passagiers aan boord, bieden gedeelde hutten en eettafels en maken Zodiac-uitstapjes in intieme groepen. Maar er is nog iets anders, een kwaliteit die van toepassing is op de omgeving zelf. Misschien is het de kou, misschien het gevoel zo ver van de bewoonde wereld te zijn - of misschien is het de poolkoorts, zoals Dorine al zei - maar de poolgebieden zorgen ervoor dat mensen bij elkaar blijven, elkaar meer helpen dan op een typische luxe vakantie. Wat het ook is dat deze kameraadschap aanwakkert, het heeft Dorine en haar vrienden bij elkaar gebracht. En dat beschouwen we als meer dan een luxe.
