De verborgen negentig procent van het leven op een poolexpeditie
Voor avonturiers is een veel voorkomende reactie op een ontmoeting met poolexpeditiegidsen dat ze de coolste baan op aarde hebben.
Ze brengen het grootste deel van hun tijd buiten door, terwijl ze Zodiacs besturen, op zoek zijn naar wilde dieren en reizigers leiden door enkele van de meest dramatische landschappen ter wereld. En als bonus mogen ze hele grote berengeweren meenemen - waarvan we natuurlijk hopen dat ze die nooit hoeven te gebruiken.
Maar er komt natuurlijk meer bij kijken om een expeditiegids te zijn dan de extraatjes, en zelfs nog meer om een expeditieleider te zijn. Het is een baan waarbij je laat naar bed gaat en vroeg opstaat en die, net als ijsbergen, slechts tien procent van zichzelf laat zien terwijl de rest aan het zicht onttrokken is.
We spraken met expeditieleider Michael Ginzburg om meer te weten te komen over die verborgen negentig procent en wat hem aantrekt in de honderd.
Gidsen van Arctica en Antarctica
"Er zijn hier veel gevaarlijke aspecten," zegt Ginzburg, terwijl hij de ongeveer zeventig passagiers voorgaat die ons vergezellen op deze pittige middagwandeling: "We zijn in het land van de ijsberen, dus we moeten vuurwapens dragen. Maar we varen ook met Zodiacs in zeer koud water. Alles onder controle hebben en precies weten wat we doen is heel belangrijk."
Terwijl hij het geweer op zijn schouder bijstelt, houdt Ginzburg de andere gewapende gidsen in de buurt, die allemaal op zoek zijn naar beren, nauwlettend in de gaten.
Dan kijkt hij achterom naar de passagiers die foto's maken, met elkaar praten en zich verbazen over de schoonheid van het grimmige landschap. "Maar mijn ervaring is dat de meeste echt gevaarlijke situaties door mensen zelf worden gecreëerd. Omdat ze in paniek raken."
Dit is waar hij voor moet oppassen, legt hij uit, hoewel de opwinding die hij tegenkomt meestal meer te maken heeft met het zien van een blauwe vinvis dan met een beer.
Plannen en procedures voor poolcruises
De meeste mensen die aan boord gaan van Arctische en Antarctische cruises zien alleen de PR-aspecten van expeditieleiderschap: De EL wenst het schip goedemorgen via de intercom, geeft de briefing van de dag voor een observatielounge vol passagiers die koffie drinken en koekjes eten en geeft de avondreportage vlak voordat de dinerbel gaat.
Wat minder vaak wordt gezien, is het vele werk dat rond deze belangrijke routines draait.
"Lang voordat de eerste passagier arriveert," vertelt Ginzburg, "ontmoet ik de kapitein, gidsen, hotelmanager en chef-kok om gedag te zeggen en een kort praatje te maken. Daarna zit ik met de EL van de vorige cruise om de overdracht te doen - hier krijg ik bijvoorbeeld een update over alle apparatuur."
"Daarna zorg ik dat de gidsen op één lijn zitten wat betreft plannen en taken. En later ontmoet ik de kapitein weer om de weerberichten en ijskaarten te controleren en het plan voor de volgende dag te bevestigen. Pas als dat allemaal gedaan is, doe ik iets wat zichtbaar is voor de passagiers."
Deze zichtbare taken, zegt hij, omvatten het introduceren van de gidsen, het houden van veiligheidsoefeningen met iedereen aan boord en het starten van zijn 24-uurs observatie van de wilde dieren nadat het schip de haven heeft verlaten.
De aantrekkingskracht van Arctica, de aantrekkingskracht van Antarctica
In de film Lawrence of Arabia van David Lean legt T.E. Lawrence (gespeeld door Peter O'Toole) zijn liefde voor de woestijn elegant uit: "Het is schoon."
Hoewel dit een bewonderenswaardig krachtige filmische uitspraak is, kan het in het echte leven iets moeilijker zijn om onze voorkeur voor het ene landschap boven het andere zo duidelijk te verwoorden.
Op de vraag waarom hij zich aangetrokken voelt tot de poolgebieden en niet tot bijvoorbeeld moerassen of bossen, komt Ginzburgs eerste antwoord uit zijn gevoel: "Het ijs heeft gewoon een bepaalde fascinatie voor me."
Maar terwijl hij door de sneeuw tuurt, die glinstert als glasstof, vindt hij meer om te zeggen: "Ik vind het ook heel leuk dat de mensheid de polen onlangs heeft ontdekt. Het was lange tijd de grens van wat mogelijk was. Dat onontdekte aspect geeft me kippenvel."
Van wetenschap naar foto's naar poolcruises
Ginzburg stopt even om op zijn radio te klikken en iets te zeggen tegen de bemanning op de Plancius. Ondertussen vertellen de gidsen de passagiers alles over een aantal walvisbotten verderop op het strand.
Plancius, het poolschip datonze groep door het noordpoolgebied vervoert, ligt voor anker in de baai achter ons, voorbij de vloot geparkeerde Zodiacs die ons naar de kust hebben gebracht. De bemanning heeft de hele tijd de voortgang van onze tocht in de gaten gehouden, deels als extra voorzorgsmaatregel tegen ijsberen.
Hoewel hij pas achter in de twintig is, is Ginzburg gewend aan deze mate van verantwoordelijkheid.
Hij begon met veldonderzoek en wetenschappelijke expedities en besloot dat dit de interessantste manier was om in de poolgebieden te werken. Daarna stapte hij over op een fulltime baan als fotojournalist en specialiseerde zich, niet verrassend, in expedities.
Het was dus geen grote sprong toen hij begon als gids voor Antarctische en Arctische reizenuiteindelijk werkte hij zich op tot expeditieleider.
"Ik vind het gewoon leuk om nieuwe dingen te ontdekken," zegt hij, terwijl hij zijn radio laat zakken en zich weer bij de wandeling voegt. "Ik mis internet en mobiele ontvangst niet, maar soms zou ik willen dat ik mijn gezin hier bij me had om deze geweldige momenten samen met mij te beleven."
Ontzag inboezemen voor Arctica en Antarctica
We wandelen ongeveer een uur langer en zien bezienswaardigheden die uit een andere wereld lijken te komen - of uit een eerdere versie van deze wereld.
Dan kondigt Ginzburg aan dat het tijd is om terug te gaan. De Plancius, nu miniatuur in de verre baai, wordt overschaduwd door de immensiteit van de omgeving en lijkt meer op een badspeeltje dat in een vijver dobbert dan op een met ijs versterkt poolschip.
Ginzburg draait zich ernaar toe en de gidsen nemen hun positie in. De passagiers volgen ons, scrollen door hun mobiele telefoons en camera's en vergelijken de digitale schatten die ze tijdens de tocht hebben vastgelegd.
"We hadden ooit een volledige charter met een educatief programma," herinnert Ginzburg zich, "vooral kinderen en leerkrachten. Het kan moeilijk zijn om kinderen te boeien na twee weken poolonderzoek, geschiedenis en geologie."
"Maar er was één jongen, David, die naar me toe kwam toen alle andere kinderen aan het spelen waren en niet echt koesterden waar ze waren. Hij vertelde me hoe mooi de toendra voor hem was, hoe geweldig hij het vond om alle dieren te zien. Op een keer zag hij een Poolvos en hij was zo opgewonden dat hij zijn camera liet vallen. Hij schreeuwde: 'Vos!' en sloeg zijn handen tegen zijn hoofd, waardoor hij bijna vergat om een foto te maken."
Ginzburg lacht als hij eraan terugdenkt: "Als ik ook maar één procent van de mensen met wie ik reis dat gevoel kan geven over de poolgebieden, ben ik blij met mijn werk."
Als we met hem teruggaan naar het schip, zijn we ervan overtuigd dat in zijn één procent de negentig zit waar we naar op zoek waren.
