Naam: Roetkopalbatros, Engels: Light-mantled Albatross, Grey-mantled Albatross, Light-mantled Sooty Albatross (Phoebetria palpebrata)
Lengte: 80 tot 90 cm.
Gewicht: 2,5 tot 3,5 kg.
Locatie: Circumpolair in de Zuidelijke Oceaan. Pelagisch, behalve tijdens het broeden.
Beschermingsstatus: Gevoelig.
Dieet: Inktvis, krill, schaaldieren, vis, aas.
Voorkomen: As kleurig, met een donker gedeelte rond het hoofd en lichtere delen aan de achterzijde en op de vleugelpunten. Zwarte snavel en een opvallende witte streep direct boven het oog.
Hoe foerageren Roetkopalbatrossen?
Roetkopalbatrossen foerageren over het algemeen op het wateroppervlak, ze duiken gemiddeld slechts zo’n 5 meter diep. Soms volgen ze dolfijnen en walvissen en gebruiken het bij elkaar hoeden van vis van deze dieren in hun eigen voordeel.
Ze volgen ook vistrawlers om vis te vangen en het slachtafval van het schip te eten, hoewel deze soort dit wat minder doet dan andere albatros soorten.
Zijn Roetkopalbatrossen sociaal?
Roetkopalbatrossen zijn op zee meestal solitair en vormen tijdens het paarseizoen slechts los-vaste broedkolonies.
Hoe snel vliegen Roetkopalbatrossen?
Door gebruik te maken van een combinatie van luchtstromingen en zwaartekracht kunnen Roetkopalbatrossen in een zogenoemde glijvlucht wel 110 meter vliegen terwijl dit hen slechts 5 meter hoogteverval kost. Ze kunnen vliegen met snelheden van meer dan 110 km per uur.
Hoe zijn de paarrituelen van de Roetkopalbatros?
Roetkopalbatrossen zijn vanaf 8 jaar geslachtsrijp. Ze paren om de twee jaar en blijven seksueel actief tot ze ongeveer 30 jaar oud zijn.
Ze vormen alleen hele losse broedkolonies of nestelen op afgelegen plekken, weg van andere soorten.
Roetkopalbatrossen zijn monogaam, de paartjes keren telkens terug op het oude nest en maken elkaar daarbij ook tekens weer het hof, decennialang.
De nesten zijn op rotswanden of richels gebouwd, goed beschut zijn tegen de harde westenwinden. De nesten zijn gemaakt van modder en hebben een wat ingedeukt plateau dat bekleed is met grassen en planten.
Tussen oktober en november wordt één enkel ei gelegd. De ouderdieren bebroeden het ei om beurten gedurende een periode van zo’n 70 dagen.
Het ei komt eind december uit en het duurt dan nog wel zo’n 4 dagen voordat het jong volledig uit de eierschalen is. De ouderdieren geven om beurten voedsel, gedurende 20 dagen, door middel van regurgitatie, het opbraken van maaginhoud. Daarna verlaat het kuiken het nest.
Hoe lang leven Roetkopalbatrossen?
Roetkopalbatrossen worden in het wild zo’n 40 jaar.
Hoe groot is de wereldpopulatie van de Roetkopalbatros?
Er zijn volgens schattingen zo’n 87.000 Roetkopalbatrossen.
Hebben Roetkopalbatrossen natuurlijke vijanden?
Roetkopalbatros eieren en kuikens vallen ten prooi aan ratten, verwilderde katten en reuzenstormvogels.
7 Bekende Roetkopalbatros feitjes
- Net als vele andere zeevogelsoorten hebben Roetkopalbatrossen een klier boven de neusholtes die een zoutoplossing produceert om zo overtollig zout, dat tijdens het eten uit het zoute zeewater wordt opgenomen, kwijt te raken.
- De Roetkopalbatros is één van de vogelsoorten die stinkende olie in de maag produceert. Deze substantie kan worden gebruikt om hun jongen te voeden, zich te voeden tijdens lange vluchten of die uit hun bek kan worden gespoten om roofdieren af te schrikken.
- Roetkopalbatrossen zijn meesters in zweefvliegen en in staat om duizenden kilometers op luchtstromingen te glijden zonder met hun vleugels te klapperen.
- De glijvlucht methode van de Roetkopalbatros is zo energie-efficiënt dat ze in de lucht eigenlijk minder energie verbruiken dan wanneer ze op hun nest zitten.
- De glijvlucht is echter afhankelijk van de wind. Wanneer de windsnelheid onder de 18 km per uur zakt, zal de Roetkopalbatros niet genoeg stijgvermogen houden om het hoofd boven water te houden. Wanneer de wind te sterk wordt, zullen ze van hun koers geblazen worden. Wanneer ze te veel met hun vleugels moeten slaan, krijgen hun grote vleugels te veel luchtweerstand en raken de vogels snel uitgeput.
- Het opstijgen van een Roetkopalbatros is een stuntelige toestand. Ze moeten een plek hebben waar ze tegen de wind in kunnen opstijgen en waar de wind hard genoeg waait om hen “lift” te geven (ongeveer 20 km per uur). Wanneer dit niet het geval is moeten ze over een lange afstand (soms meer dan een kilometer) over het wateroppervlak rennen voordat ze voldoende snelheid hebben om op te kunnen stijgen.
- Ze kunnen ook nogal onbeholpen zijn wanneer ze op land landen. Ze gebruiken dan hun gevliesde poten en hun staart als een soort van luchtrem. Wanneer ze tijdens de landing de grond raken en nog steeds te snel gaan, kunnen ze voorovervallen met de kop op de grond.
