PLA29-20, reisverslag, Antarctic Peninsula Explorer's Voyage

reizigers. De belastingvrije haven floreert door het toerisme, maar leeft ook van een omvangrijke krabbenvisserij en een bloeiende elektronica-industrie. Ushuaia (letterlijk "baai die doordringt naar het westen" in de inheemse Yaghan-taal) profiteert duidelijk van zijn prachtige, maar afgelegen omgeving. De ruige ruggengraat van de Zuid-Amerikaanse Andes eindigt hier, waar twee oceanen elkaar ontmoeten. Zoals te verwachten van zo'n onbeschutte plek heeft het weer de gewoonte om in een opwelling te veranderen. Tijdens de lange dagen van de Australische zomer zijn de temperaturen echter relatief mild en bieden ze een laatste deken van warmte voordat we op avontuur gaan. Voor velen van ons is dit het begin van een levenslange droom. De opwinding komt in verschillende vormen voor iedereen, maar zelfs de meest ervaren onder ons moet oprechte opwinding voelen bij het vertrek op een reis naar het Grote Witte Continent. De meeste passagiers stonden dan ook stipt om 16:00 aan het gangboord, klaar om aan boord te gaan van het goede schip MV Plancius, onze thuishaven voor dit Antarctische avontuur! We werden begroet aan het gangboord door leden van ons Expeditie Team, waaronder de goede dokters Valerie en Ninette. Na het invullen van een gezondheidsvragenlijst en een koortsonderzoek (zodat we niet worden blootgesteld aan een coronavirus dreiging!) werden we aan boord gedirigeerd om de Hotel en Restaurant Managers, Alex en Dragan, te ontmoeten. Vervolgens werden we ingecheckt in onze hutten met de hulp van het fantastische hotelpersoneel. Een tijdje nadat we aan boord waren gekomen, kwamen we samen in de lounge op dek vijf om eerste officier Francois te ontmoeten, die ons door de details van de vereiste SOLAS (Safety Of Life At Sea) veiligheids- en reddingsbootoefening leidde, bijgestaan door de bemanning en het personeel. Kort na onze eerste briefing verlieten we de pier van Ushuaia en voeren we het Beaglekanaal binnen met een escorte van Wenkbrauwalbatrossen. We konden even genieten van het prachtige weer tot we werden teruggeroepen om de oefening 'schip verlaten' te oefenen, inclusief het uitproberen van onze enorme oranje reddingsvesten en een wandeling naar de reddingsbootstations om vertrouwd te raken met hun locaties. We werden vervolgens opnieuw uitgenodigd in de lounge waar Hotel Manager Alex ons een overzicht gaf van ons drijvende hotel/thuis voor de komende 10 dagen, gevolgd door een paar woorden van onze Expeditieleider, Ali Liddle, en de rest van het Expeditieteam dat ons zal begeleiden in Antarctica. Tot slot stelde Ali onze kapitein Evgeny voor, die na enkele wijze welkomstwoorden een toost uitbracht op onze reis. Bon Voyage! Ons eerste diner aan boord was een kans om bij te praten met andere gasten en onder de indruk te raken van wat chef-kok Charlotte en haar kombuis team ons tijdens de reis zullen bieden. Later voelde de prachtige zonsondergang in de Beagle als een goed voorteken toen we op weg gingen naar open water en onze oversteek van de Drake Passage!

De eerste volledige dag aan boord van de Plancius verwelkomde passagiers en bemanning met zeer matige wind, een Drake Lake! Plus wat mist die de omstandigheden moeilijk maakte om vogels te kijken, maar velen waren waarschijnlijk erg dankbaar voor de gemakkelijke zee. Na de vlotte wake-up call van Ali, onze expeditieleider, kondigde Alex, onze hotelmanager, aan dat het ontbijtbuffet open was. De rij bij het buffet was niet zo lang als je zou denken, want nogal wat van ons hadden blijkbaar last van zeeziekte ondanks het relatief kalme water. Omdat de Drake Passage een goede plek is om zeevogels te observeren, nodigde Regis ons uit om zijn lezing bij te wonen, een interessante introductie over deze verbazingwekkende vogels en hun aanpassingen aan hun barre omgeving. Op hetzelfde moment had de groep van 30 duikers op de reis hun verplichte briefing met hun vier dynamische duikgidsen: Henrik, Michael, Will en Peter. Om 11:00 uur ontvingen we onze Muck Boots. Om de kleine opslagruimte soepel te laten werken, werden we dek voor dek naar de laarzenkamer geroepen om ze te passen en de juiste maat te vinden. Door alle activiteiten kregen we trek in de lunch, die we samen met andere passagiers nuttigden om elkaar beter te leren kennen. In de namiddag hadden we nog twee lezingen om ons voor te bereiden op de prachtige Antarctische ervaring. Ali's lezing ging over pinguïns - alles wat je voor de landing moest weten om deze verbazingwekkende wezens en hun grappige gedrag te waarderen. Later ging Chloé's lezing over het leven onder zee, een goede voorbereiding op de duikers. Voor het diner kwam iedereen samen in de lounge voor onze dagelijkse recap, het moment om dieper in te gaan op relevante onderwerpen en de plannen voor de volgende dag. Morgen was gewoon weer een dag op zee met een paar briefings, dus er waren niet al te veel plannen om uit te leggen. De recap-onderwerpen gingen echter over de circulatie van de Zuidelijke Oceaan. Tom liet een video zien over hoe Antarctica zich scheidde van Zuid-Amerika en hoe de daaruit voortvloeiende stromingen Antarctica koud houden. Joselyn legde daarna wat meer uit over de Zuidelijke Oceaan en over de Antarctische Convergentie of het Polair Front, en hoe het warme en koude water elkaar ontmoeten en een biologische grens onder het water vormen. Ze liet zien hoe de zeetemperatuur verandert naarmate we dichter bij het witte continent komen, en we zouden het convergentiegebied waarschijnlijk 's nachts passeren. De recap zal de komende dagen een van de belangrijkste formats worden om meer te leren over onze reis en wat we zien. Al het personeel is zeker bereid om onze vragen te behandelen en als de tijd misschien te kort is, verzekeren ze ons dat ze altijd te vinden zijn voor meer gesprek na het diner in de bar.

Een tweede volle dag op zee. Eigenlijk was er ook deze dag genoeg te doen! Na het ontbijt kregen we een reeks verplichte briefings. Eerst liet onze expeditieleider Ali ons zien hoe we de reddingsvesten moesten dragen voor de zodiac cruises en hoe we in en uit de zodiacs moesten stappen via de loopplank - iets waar we erg naar uitkeken na de lange zeereis. Deze veiligheidsbriefing werd gevolgd door de briefings van de International Association of Antarctica Tour Operators (IAATO). We leerden over milieubewustzijn, bioveiligheidsprocedures en het juiste gedrag op Antarctica: geen voedsel aan land, onze laarzen schoonmaken na elke landing en de juiste afstand (5 meter!) houden tot de wilde dieren. Daarna was het tijd om in praktijk te brengen wat we net hadden geleerd over bioveiligheid. De rest van de ochtend besteedden we aan het stofzuigen van onze bovenkleding, rugzakken en cameratassen. De expeditiemedewerkers stonden klaar om te helpen en advies te geven over hoe we zaden en vuil kunnen verwijderen, zodat we niet verantwoordelijk zijn voor de introductie van een invasieve soort of ziekte op Antarctica. Ook de middag vloog voorbij, met interessante lezingen. In de eerste lezing vertelde Helene over invasieve soorten en hun impact op Antarctica en de Sub-Antarctische eilanden. De tweede lezing ging over zeehonden, gepresenteerd door Steffi. We leerden over de verschillende soorten zeehonden die op het witte continent leven en hoe goed ze zich hebben aangepast aan hun extreme omgeving. De lezing was bijna afgelopen toen we een telefoontje kregen van Ali. De boot was omringd door bultruggen en Stormbandpinguïnen. We gingen snel het dek op om de wilde dieren te bekijken en kregen nog een verrassing - tegen die tijd was er land in zicht! We konden Smith Island zien, een indrukwekkend bergachtig en vergletsjerd eiland in de South Shetland groep. De dag eindigde in de lounge met onze dagelijkse samenvatting. Ali legde onze plannen voor onze eerste landing op Antarctica uit. We zouden naar Paulet Island gaan. Om het historische belang van de plaats en het complexe verhaal van de Nordenskjöld-expeditie uit te leggen, maakte het personeel een grappig toneelstuk. Daarna sloot Chloé af met een praatje over de reuzeninktvis, een endemische soort in de Zuidelijke Oceaan.

Het begon allemaal met een aankondiging eerder dan normaal. Ali vertelde ons dat het schip een ijsschots naderde met daarop een Keizerspinguïn! Velen van ons bevonden zich toen buiten, nog een beetje slapend, om de zeldzame vogel te observeren. De omstandigheden waren perfect: bijna geen wind, een heldere zonsopgang en een kalme zee. De dag begon onder zeer goede omstandigheden. Ontbijt en verschillende koffies later... wacht het expeditieteam ons op aan de loopplank om ons naar onze eerste excursie in poolland te brengen: Paulet eiland. En wat voor een landing! Vanaf het schip leek het eiland bedekt met honderdduizenden kleine stipjes. Zodra we in de zodiac naderden, bleek elk stipje een vogel te zijn. Dit kleine stukje Antarctica is het thuis van een gigantische concentratie Adéliepinguïns. Zodra we voet aan land zetten, volgden we de instructies van Ali, onze expeditieleider, om het beste uit onze aanwezigheid op het terrein te halen zonder de talrijke bewoners te storen. Overal pinguïns! Hier lagen dikke kuikens te luieren onder een brandende zon, en daar was een volwassene die zijn jongen voedde. We worden ondergedompeld in hun wereld. Onze zintuigen worden geactiveerd: zicht, gehoor, reuk ... De route die door het expeditieteam was uitgestippeld en gemarkeerd met rode palen, wees ons de weg tussen de vogelkolonies door, langs de overblijfselen van een stenen hut die onderdak bood aan enkele overlevenden van Antarctica, of naar buiten om te genieten van een uitzicht op een meer dat de bodem van een oude vulkaankrater vulde. Iedereen beleefde het tafereel op zijn eigen manier, nam zelfs plaats voor de inheemse fauna, warmde de geheugenkaart van de camera op en vereeuwigde de eerste Antarctische selfie... Toen we 's middags terug aan boord van de Plancius waren, herpakten we ons in afwachting van een even opwindende namiddag. Na een navigatietocht waarbij iedereen zijn batterijen letterlijk en figuurlijk kon opladen, zijn we weer aan boord van de zodiacs, op weg naar onze tweede bestemming van de dag. De kers op de taart is dat het niet langer een eiland is, maar HET WITTE Continent! Kort voor de kust vertraagden we toen we een ijsberg naderden die werd bewoond door drie Vaal Stormvogeltje's en een groep pinguïns, die allemaal vreedzaam de ruimte deelden. Nadat we tussen rotsen en ijsbergen door waren geslopen, gingen we van boord bij Brown Bluff. Op dit kiezelstrand, dat wordt overspoeld door imposante okerkleurige kliffen, leven kolonies Ezelspinguïnen en Adéliepinguïns. Terwijl sommigen nieuwsgierige kuikens van de Ezelspinguïns leerden kennen, genoten anderen van het uitzicht op een gletsjer of keken ze naar een slapende Krabbeneteren op het ijs. Het weer was opnieuw perfect: een beetje wind, veel zon en nog steeds een kalme zee. Ideale omstandigheden voor het middagevenement, de poolduik. Toen de excursie ten einde liep, maakten de dappersten onder ons zich klaar voor een extreme duik. Sommigen wierpen zich zonder aarzelen in de ijzige golven, anderen leken meer te aarzelen ... Om ten volle te profiteren van zulke gunstige locaties en omstandigheden, wordt de terugkeer naar het schip opzettelijk uitgesteld en zo wordt de gewone dagelijkse recapitulatie ingekort tot het essentiële, namelijk het programma voor de volgende dag. We zijn alweer op weg naar onze volgende bestemmingen. Wat een dag!

Vanochtend zeilden we naar Charlotte Bay en hadden een drukke ochtend aan boord tijdens het zeilen naar onze middagbestemming. Na het ontbijt zagen we een aantal prachtige Bultrug walvis shows. Eerst zagen we een paar glimpjes in de verte, daarna een hele groep die we van heel dichtbij volgden terwijl ze aan het eten waren. De walvissen creëerden een stroming van water en een stroom van belletjes die de krill aanmoedigde om naar de oppervlakte te komen, wat bekend staat als "netvoeding met belletjes". Zodra de krill was geconcentreerd door het "net" van bubbels dat hen omringde, eindigden de walvissen met een sprong omhoog door het oppervlak, waarbij ze hun bek wijd openden om zich te voeden en kilo's krill naar binnen te werken. We genoten een hele tijd van het spektakel, maar gingen uiteindelijk weer verder om de vriendelijke reuzen alleen te laten om zich te voeden. Toen, met een perfecte timing, gaf Chloe ons een lezing over walvissen en hun fysiologische aanpassingen die ons hielp om iets te begrijpen van wat we live en persoonlijk hadden gezien. Na een goede lunch kregen we de instructie om ons warm aan te kleden voor ons middagavontuur. Het weer was in de loop van de ochtend iets slechter geworden, maar dat weerhield ons en het team er niet van om een ander deel van Antarctica te gaan verkennen - een cruise van Eckener Point aan de rand van Charlotte Bay. De boot werd omringd door ijsbergen die we konden naderen om alle schakeringen blauw in het ijs te bekijken. Daarna gingen we naar een meer beschut gebied naast het land. De weg naar de beschutte baai was nat en winderig, maar we waren blij dat we een echt poolavontuur konden beleven. We vonden een kolonie Stormbandpinguïns en een kolonie Antarctische Aalscholveren die zelfs vanaf het schip te zien waren met de "roze tapijt" methode - hun guano bevlekte de rotsen en was dus al van heel ver zichtbaar. Nadat we de kolonies van dichtbij hadden bekeken, doorkruisten we de baai langs indrukwekkende gletsjers en zochten we naar denkbeeldige vormen in de ijssculpturen (zoals het schattige babyolifantje!) Na 2 uur in de golven en tegenover de gletsjers te hebben gestaan, waren we blij om op te warmen op de boot. Maar de dag was nog lang niet voorbij. Na een recapitulatie en een dinerbuffet dat vroeg in de avond werd geserveerd, gingen we opnieuw aan land bij Portal Point - velen van ons waren klaar voor de uitdaging om twee excursies voor de dag te krijgen en meer echt Antarctisch weer te ervaren! Er waren twee korte wandelingen uitgezet naar verschillende uitkijkpunten, zodat we konden genieten van een uitzicht over de baai en om een paar mooie souvenirfoto's te nemen op de top. Een paar Stormbandpinguïnen en een pelsrob kwamen dichterbij en poseerden voor meer foto's. Na een golvende rit terug naar het schip, net voor het vallen van de avond, was de opwinding bij iedereen voelbaar - blij om indrukken en herinneringen te delen van deze natte en koude dag, maar rijk aan emoties!

Na een goede nachtrust moesten we vanochtend vroeg op. Na het ontbijt vertrokken we naar Cuverville Island, de thuisbasis van een grote kolonie Ezelspinguïnen. Toen we het strand naderden, konden we al ruiken dat we in de buurt kwamen. En inderdaad, dikke kuikens en volwassenen verwelkomden ons. Al slenterend in de richting van de kolonies zagen we oude walvisbotten op de kust liggen. Een Weddellzeehond kwam op bezoek en op de terugweg naar het schip maakten we een kleine omweg om van de ijsbergen in de baai te genieten voordat we teruggingen naar Plancius voor de lunch. Na de lunch voer Plancius naar onze tweede plek voor vandaag: Stony Point. Hier hadden we een gedeelde zodiac cruise en landing. Aan wal trokken we sneeuwschoenen aan om de gletsjer op te wandelen en van het uitzicht te genieten. Op het onderste deel van de gletsjer lagen twee Weddellzeehonden te rusten op het ijs. We maakten ook een zodiac cruise waarbij sommigen van ons Krabbeneters, een Vaal Stormvogeltje en veel fantastisch gevormde ijsbergen tegenkwamen. Toen we terugkwamen bij het schip, konden we ruiken dat de BBQ's op het achterdek al werden opgestookt. Het team van de kombuis voorzag ons van een fantastisch barbecuediner, verschillende soorten vlees, glühwein en geweldige desserts, wat allemaal resulteerde in een groot dansfeest! Terwijl het schip wegstoomde voor het avontuur van de volgende dag, werden we uitgezwaaid door een kleine groep Bultruggen met enkele klappen en een laatste staartduik.

Na onze welverdiende after-barbeque-dancing-rust, werden we dagelijks vriendelijk gewekt door Ali. Voor onze ramen zagen we een bijzonder Antarctisch tafereel: bruisend ijs dat het zeeoppervlak bedekte, dat door de stroming heen en weer bewoog en daartussen enkele blauwe, glinsterende ijsbergen. Danco Island met de schattige Ezelspinguïnen lag vlak voor ons. We gingen aan boord van de Zodiacs en nadat we ons een weg hadden gebaand door de brokken ijs, werden we aan het einde van het strand afgezet. Hier konden we aan land van alles ontdekken. Sommige mensen gingen naar de top van het eiland en anderen bleven beneden en genoten van het landschap langs het strand. Op weg naar de top passeerden we kolonies van verschillende grootte met veel levendige kuikens. De schattige Dwergpinguïnen verlieten net de beschermde omgeving van het nest, dus het was gemakkelijk om het leven van deze hartverscheurend lieve vogels te observeren. Na verschillende stops genoten we van een fantastisch uitzicht over het Errera Kanaal en ons tijdelijke huis Plancius. We gebruikten de tijd met het grote uitzicht om diep adem te halen en deze sfeer in te ademen. De koude wind maakte uiteindelijk de beslissing gemakkelijker om weer naar beneden te gaan en het gebied rond de stranden te verkennen. We zagen een Vaal Stormvogeltje over het strand patrouilleren op zoek naar voedsel. Dit top roofdier gaf onze duikersgroep aan boord het grootste cadeau waar ze op hoopten door zich bij hun groep in het water te voegen. De zeehond bekeek de duikers en snorkelaars en bleef bijna een uur met hen zwemmen... het was een onvergetelijk moment. Nou ja, misschien was het voor dit dier ook wel een leuke ervaring! De tijd op het strand met een luie Weddellzeehond en pelsrobben was geweldig en sommige passagiers werkten aan hun eigen kleine wetenschapsproject: Hoe lang doet een pinguïn erover om de pinguïn snelweg op te komen? Het antwoord, daar bij Danco, was 13 minuten. Dus nu is het officieel, de Ezelspinguïn is een veel betere bergbeklimmer dan wij! Langzaam voeren we terug naar het schip en zetten koers naar Orne Harbour, onze middagbestemming. Na aankomst verkenden Ali en haar team het gebied en helaas was de ijssituatie op de steile bergkam niet ideaal. Dus kregen we de kans om met Zodiac van de baai te genieten. Maar vaak staat Plan B voor "Beter": de cruise zat vol met waarnemingen van wilde dieren! We zagen 2 zeeluipaarden en pelsrobben op het ijs. En veel Stormbandpinguïns en Ezelspinguïnen die in de baai rondzwierven. We vonden meer pelsrobben die rondhingen op de rotsen aan de voet van de ijzige hellingen, met als hoogtepunt het zien van een pinguïn "trap". Er was een diepe rotsdrop van de kolonie in de oceaan en we zagen ze naar beneden klimmen tot het laatste stukje toen ze in het water moesten springen. Niet alle duiken werden even sierlijk uitgevoerd... sommige leken op een buik-eerst smash in het water, of zelfs een slechte poging tot vliegen. We hebben genoten van het landschap en hebben veel respect voor deze kleine wezens voor het plezier en de vreugde die ze ons bezorgen. Het einde van de cruise werd afgesloten door een groep Bultruggen die langs onze Zodiacs kwam. Wat een voorrecht om te zien! Weer kwam er een fantastische dag vol nieuwe ervaringen tot een einde. We zijn blij en dankbaar om hier te zijn.

Na een nacht die een beetje onrustig was door de wind en de golven, konden we genieten van een prachtige aankomst in de krater van Deception Island. Dit eiland van vulkanische oorsprong was aan het begin van de 20e eeuw een belangrijke locatie voor de walvisvaart. We landden op een strand waarlangs veel overblijfselen van historische gebouwen dit tijdperk illustreren. Er liggen nog veel artefacten op de grond, maar ook hele gebouwen of roestige stalen tanks die werden gebruikt om de olie op te slaan die uit het walvisvet werd gewonnen. De laatste uitbarsting van de krater in 1969 maakte een einde aan deze industrie. Naast het bezoek aan de gebouwen genoten we van een prachtige wandeling naar het uitkijkpunt bij Neptune's Window-een gat in de kraterwand dat een vrij uitzicht biedt buiten de krater. Terug aan boord van de Plancius voor de lunch, zeilden we 3 uur naar onze eindbestemming Half Moon Island. Deze plek is de thuisbasis van verschillende kolonies Stormbandpinguïns, plus een paar verspreide Ezelspinguïnen en pelsrobben die genieten van een bad in de baai of een rustpauze aan wal. Om ons eraan te herinneren hoeveel geluk we hadden gehad met het weer, herinnerde Antarctica ons eraan hoe snel ze kan veranderen. Na de prachtige blauwe lucht in de ochtend, moesten we ons 's middags indekken tegen de regen. Toch wilden we allemaal profiteren van deze laatste excursie naar een Antarctische site en natuurlijk weer dicht bij de pinguïns komen. Toen we eenmaal goed en wel nat waren en tevreden met onze laatste foto's van pinguïns en zeehonden, gingen we eindelijk terug aan boord om ons op te warmen met een warm drankje en te luisteren naar de samenvatting van de dag, inclusief een video over de geschiedenis van Deception Island en een uitleg over de planten, korstmossen en mossen die we tijdens de landingen hadden gezien. Het trieste nieuws was dat het tijd was om koers te zetten naar Ushuaia. Het goede nieuws was echter dat de weersvoorspelling relatief mild is voor onze terugkeer over de Drake!

Vanmorgen veranderden de gewoonten. Geen ontscheping. Sinds gisteravond zijn we begonnen aan onze terugkeer naar Ushuaia. De Drake passage, zo vaak gevreesd, lijkt op dit moment relatief rustig te willen blijven, wat niet bepaald een teleurstelling is. Ander goed nieuws is dat Ali ons niet heeft gewekt. Op deze Valentijnsdag genoten we van nog een paar minuten slaap voordat we gingen ontbijten in een eetzaal die voor de gelegenheid is verbouwd. We raken langzaam gewend aan het ritme van cruisen op zeedagen en keken uit naar een aantal gesprekken en wat rustige tijd om een dutje te doen of om de honderden (duizenden?!) foto's die zijn genomen te sorteren. Tom bracht de bal aan het rollen met een presentatie over de geologie van Antarctica en hoe het ijs wordt beïnvloed door verschillende bronnen van opwarming. Daarna was het de beurt aan Ali om te praten over de vrouwen van Antarctica - of het nu de vrouwen waren die de mannen achterlieten of de vrouwen die hun eigen sporen uitzetten als wetenschappers en hedendaagse ontdekkingsreizigers. In de namiddag, terwijl het schip verder voer op een redelijke zee, besprak Céline hoe de reizen van zeevogels en zeehonden op zee worden gevolgd, hoe de resultaten worden gebruikt om hun levensverhaal beter te begrijpen (hoe diep duiken pinguïns, wat eten zeehonden?) en hoe ze te beschermen. Verrassend genoeg is het mogelijk dat de dieren zelf onderzoek doen - zeeolifanten kunnen wetenschappers helpen om verschillende omstandigheden in de oceaan te begrijpen, zoals stromingen en temperaturen, die mensen anders niet kunnen ervaren en onderzoeken. Tot slot gaf Steffi een presentatie over de verschillende aanpassingen die dieren in extreme omgevingen hebben ontwikkeld om in dergelijke omstandigheden te kunnen overleven. De dag werd afgesloten met de traditionele dagelijkse samenvatting. Régis vertelde ons meer over de intelligentie van vogels en de soms complexe vaardigheden die bepaalde soorten hebben ontwikkeld. Hélène beantwoordde de vraag die velen zich al hebben gesteld: Waarom is het ijs in hemelsnaam soms zo blauw? Na weer een uitstekende maaltijd door het kombuis team, werd net aan het einde van de maaltijd een mededeling gedaan: gezien onze goede voortgang en de milde weersvoorspellingen, is de kapitein van plan om ons morgen dichter bij Kaap Hoorn te brengen voor een glimp van het uiterste puntje van Zuid-Amerika. Nog een manier om onze laatste dag op zee te verlevendigen!

Het was een relatief zachte avond met kalme zeeën, maar ondanks dat leek het een rustige ochtend te worden met een paar mensen die nog steeds een beetje last hadden van de beweging van de oceaan. Desondanks stond de dag vol met lezingen. Om te beginnen vertelden Helene en Regis over hun ervaringen met wonen en werken op het Franse onderzoeksstationscomplex op Kerguelen Island in de Indische Oceaan in sub-Antarctica. Ze zagen er zowel zomer- als winteromstandigheden en deden onderzoek naar de inheemse dieren (Koningspinguïnen, zeeolifanten, albatrossen), maar probeerden ook de impact van niet-inheemse en zelfs invasieve soorten (konijnen, katten, kevers) te begrijpen. Joselyn gaf nog een kijkje in het leven op de stations met haar verhaal over werken op de stations McMurdo en de Zuidpool voor het USA-programma. De logistiek om wetenschap te bedrijven op Antarctica is complex, maar het lijkt erop dat degenen die er willen zijn en het werk willen doen, zeker geïnteresseerd zijn in het ervaren van een ander leven en klimaat! Een van de ervaren duikers, Becky, gaf ook een presentatie over het verbeteren van technieken voor onderwaterfotografie en technische tips over hoe de foto's en beelden achteraf te verwerken. Net na de lunch kondigde Ali aan dat we al binnen de toegestane 3-mijlslimiet van Kaap Hoorn waren genaderd, dus iedereen trok jassen aan en ging op de boeg staan om het meest zuidelijke punt van land voor de grote Zuidelijke Oceaan, vol zeevaardersgeschiedenis, te bekijken. Er komen niet veel schepen in de buurt en het weer is niet vaak kalm genoeg om in dit stuk water te zijn, dus het was duidelijk dat ons geluk voor deze reis nog steeds aan onze kant stond. Na een paar mooie momenten om de Kaap te observeren, moesten we onze weg vervolgen om af te spreken met de loods op hun station in het Beaglekanaal. We hadden echter nog een paar dingen om naar uit te kijken vanmiddag. De duikers gaven ons een uitstekende lezing en deelden de resultaten van al hun duiken - wat een ongelooflijke foto's! Het was verbazingwekkend om kleine vensters te zien in de bijzondere onderwaterwereld die ze konden zien... het is gemakkelijker te begrijpen waarom iemand moeite heeft om zich met zoveel uitrusting en uitrusting aan te kleden na het zien van enkele voorbeelden van wat er onder water te zien is. Uiteindelijk was het duidelijk dat onze prachtige reis ten einde liep... We kwamen samen in de lounge voor Captain's Cocktails, een gelegenheid om een paar woorden van onze kapitein te horen over de reis en om hem, het expeditieteam en de rest van de bemanning te vieren die zo hard hebben gewerkt om ons een once-in-a-lifetime ervaring te bezorgen. We brachten een toost uit op iedereen voor het goed uitgevoerde werk, zelfs op de passagiers, want zonder hen en hun flexibiliteit en goede houding zou de reis niet plezierig of zelfs maar mogelijk zijn geweest! Eenmaal in de kalme wateren van het Beaglekanaal was het nog meer mogelijk om te geloven dat we morgen aan land zouden zijn, en dus was het misschien gemakkelijker om onszelf ertoe te brengen om te beginnen inpakken en ons voor te bereiden op het volgende deel van onze onvergetelijke reis.

Nadat we om 2 uur 's nachts de loods hadden opgepikt, naderden we Ushuaia in de vroege ochtenduren, klaar om voor de laatste keer van boord te gaan. Deze ochtend geen tochtje met een zodiac naar de kust, maar een droge landing! De afgelopen 10 dagen hebben ons meegenomen op een opmerkelijke reis naar Antarctica en ons een glimp laten opvangen van het leven op deze afgelegen en soms onherbergzame plek. We zullen allemaal verschillende herinneringen hebben aan onze reis, maar wat de herinneringen ook zijn, of het nu de Ezelspinguïnen bij Danco waren of de eerste keer ijsbergen zien, het zijn herinneringen die ons de rest van ons leven bij zullen blijven. Goede reis! Totale afstand gevaren op onze reis: 1833 zeemijlen Het verst naar het zuiden: 64°54.8'S / 063°00.0'W Namens iedereen aan boord bedanken we u voor het reizen met ons en wensen we u een veilige reis naar huis.