PLA24-19, reisverslag, Falklands, South Georgia en Antarctica

We droomden dagenlang over onze toekomstige reis, urenlang winkelden we, lazen we, bereidden we de logistiek voor, praatten we opgewonden met familie, vrienden, collega's en buren over onze atypische reiskeuze en vervolgens reisden we uren, dagen, met vliegtuigen, auto's, bussen... We hadden dus elk ons eigen kleine scenario over hoe onze aankomst aan boord van Plancius eruit zou zien... maar dit had zeker niemand van ons zich kunnen voorstellen. Ali, onze Expeditieleider, ook niet. Haar gladde, blonde figuur verwelkomde ons op de pier van Ushuaia... met slecht nieuws: door een medisch probleem dat zich tijdens de vorige cruise had voorgedaan, zal het vertrek worden uitgesteld... of misschien nog erger, geannuleerd! Op dat moment was onze cruise in handen van de Argentijnse autoriteiten en konden we niets anders doen dan wachten. Maar gelukkig kregen we na een behoorlijk stressvol uur toestemming om de pier te betreden. Met een opgelucht gevoel kregen we onze eerste glimp van Plancius te zien. Ze wachtte ons rustig op tussen andere expeditieschepen - het kleinst, maar het hevigst. Haar helderblauwe romp stak af tegen het grijze water van het Beagle-kanaal en we gingen trots aan boord, begroet door een warm "welkom aan boord!" van bemanningsleden die voor onze bagage zorgden en ons de weg naar onze hutten wezen. We begonnen meteen het schip te verkennen en liepen door de gangen en dekken, opgewonden als kinderen die een nieuwe speeltuin ontdekten. We vonden snel onze weg naar het restaurant, de receptie, de brug of de observatorium lounge. In de laatste verzamelden we ons voor een verplichte veiligheidsbriefing door onze hoofdofficier François en een korte presentatie van het expeditieteam. Onze expeditieleider Ali komt uit het Verenigd Koninkrijk. Voordat ze aan boord van expeditieschepen ging werken, was ze 15 jaar lang onderwijzeres en lid van de natuurbeschermingsdienst op de Falklandeilanden! Daniel, uit Duitsland, is Ali's assistent. Daniel werkt voornamelijk in IJsland en brengt het grootste deel van zijn tijd door als natuurgids over de hele wereld. De rest van het team bestaat uit Joachem, glacioloog uit Nederland, Katja, Duits onderzoeker en gids gespecialiseerd in atmosferische chemie, die de moeilijke taak zal hebben om alle documenten en lezingen in het Duits te vertalen, Jerry uit China, voormalig internationaal reisadviseur die een internationale reisgids is geworden, Sara, extraordinaire wildlife fotograaf oorspronkelijk uit de UK, Marie, Frans onderzoeker in ontwikkelings- en evolutiebiologie, en Rustyn, uit de VS, maar gevestigd in Patagonië waar hij een backpackers hostel runt. Het team wordt gecompleteerd door gespecialiseerde duikers die een aantal van ons zullen vergezellen om het polaire onderwaterleven te ontdekken, namelijk Jerry, Catherine, Chris (alle drie uit het VK) en Chloé (uit Frankrijk). Wat een internationaal team! Alle leden zijn "bipolair": deze gepassioneerde kerels, zwaar geïnfecteerd door het beruchte poolvirus, brengen het grootste deel van hun tijd door met het hoppen van de ene pool naar de andere! Een oefening, noodzakelijke simulatie van de evacuatie van het schip in geval van nood, volgt op de presentatie van François. Vanwege het vertraagde vertrek wordt de presentatie van het leven aan boord door onze hotelmanager Zsuzsanna gemeld en krijgen we te horen dat Nick, de scheepsdokter, na het diner zal blijven om pillen tegen zeeziekte uit te delen. Er ontstaat discussie: wel of geen medicijnen? Dat is de vraag.

De enthousiastelingen onder ons waren al wakker toen Ali de eerste wekker van de reis maakte, maar voor degenen onder ons die nog zachtjes in bed werden gewiegd, was het tijd om op te staan en te zien wat de dag zou brengen. Het was een stralende, zonnige ochtend en er stond een zacht briesje dat ons voortduwde, dus we waren vannacht goed opgeschoten. Na het ontbijt gingen velen van ons naar het dek om van de zon te genieten en naar de vogels te kijken die rond de Plancius vlogen. We zagen veel Kaapse Stormvogels over het water scheren vlak bij het schip, en iets verder weg zweefden Reuzenstormvogels en verschillende soorten albatrossen, die de luchtstromingen gebruikten om hun vaardigheid in dynamisch zweven te demonstreren. Vogels volgen gewoonlijk schepen op zee op zoek naar voedsel dat door het kielzog naar de oppervlakte wordt gebracht, maar ook om te genieten van de opwaartse druk die door ons passerende schip wordt veroorzaakt. Om 10.30 uur werden we uitgenodigd in de lounge voor de verplichte Zodiac briefing van Ali, die een overzicht gaf van onze Zodiac-activiteiten en hoe we aan en van boord moesten gaan van de kleine rubberen boten, zowel bij het schip als aan wal. Daarna gingen we naar beneden om onze rubberlaarzen op te halen, klaar voor onze natte landing. Het personeel stond klaar om ervoor te zorgen dat het systeem zo efficiënt mogelijk werkte, met laarzen in alle maten die langs de lijn werden doorgegeven om ervoor te zorgen dat iedereen de juiste maat had om 's ochtends aan land te gaan. De meeste mensen gingen na de lunch weer naar buiten om verder te genieten van de zon waar we mee gezegend waren en we werden beloond met onze eerste waarneming van een walvis - een Gewone Vinvis. Hoewel hij nog ver weg was, kon je duidelijk zijn grote slag in de lucht zien hangen terwijl hij naar de oppervlakte kwam om adem te halen en zijn kleine rugvin. In deze tijd van het jaar is het niet ongewoon om Gewone Vinvissen in dit deel van het water te zien, omdat ze naar het zuiden trekken om zich te voeden in de koude, voedselrijke wateren van Antarctica. Net toen Ali aan haar presentatie over de Falklandeilanden wilde beginnen, kwam er een telefoontje over de radio dat er een groep orka's was gezien. De groep orka's bestond uit 7-8 individuen, waarvan er twee vrij dicht bij het schip kwamen, waardoor de meeste mensen een prachtig uitzicht kregen op deze prachtige zwart-witte wezens. Ondanks dat ze algemeen bekend staan als Zwaardwalvissen, zijn ze in feite het grootste lid van de dolfijnenfamilie en geen walvissoort. We bleven ongeveer 20 minuten bij ze voordat we weer naar binnen gingen om Ali's presentatie te bekijken. Ali woonde en werkte bijna 15 jaar op de Falklandeilanden en was dus de perfecte persoon om ons een inleiding te geven over deze geïsoleerde eilandengroep waar velen van ons weinig van wisten. Ze vertelde over de geschiedenis en de economie van de eilanden en over de flora en fauna die we de komende dagen konden verwachten. Ze vertelde ons ook over wat haar in de eerste plaats naar de eilanden had gebracht en over enkele van haar 'karaktervormende' ervaringen als reizende lerares op de afgelegen boerderijen van de Falklandeilanden. Het laatste officiële evenement van de dag was onze eerste dagelijkse Recap & Briefing sessie. Vanwege het late vertrek uit Ushuaia de vorige avond was kapitein Levakov niet in staat geweest om zichzelf formeel voor te stellen omdat hij druk bezig was met het navigeren door het Beaglekanaal, dus nam hij vanavond de kans waar om een paar woorden te zeggen en ons een succesvolle reis te wensen. Terwijl Ali onze plannen voor morgen uitlegde, kon je de opwinding in de lounge voelen groeien. Dit werd gevolgd door een beetje 'Falkland Trivia' van Sara en een korte presentatie over Falklandgeologie van Jochem. Er werd enthousiast gekletst toen we daarna afdaalden naar de eetzaal, waar mensen hun hoop en verwachtingen voor de komende dagen met elkaar deelden.

Vandaag werden we gewekt door de lieflijke stem van Ali en het landschap was spectaculair toen we onze ochtendbestemming Carcass Island naderden. Dit is de eerste landing op de Falklandeilanden; de eerste van onze reis! We waren allemaal opgewonden om van het schip af te gaan en te genieten van de benen na een dag op zee. Ali kondigde aan dat we om 8:30 uur klaar zouden zijn om aan land te gaan, en toch stonden er al heel wat volledig uitgeruste passagiers bij het gangboord om 8:07. Nadat het expeditiepersoneel klaar was aan wal, werden de zodiac-operaties eindelijk gestart. We kregen deze ochtend twee opties en de meesten van ons kozen voor de eerste, een wandeling van 3 mijl van een strand naar de nederzetting. Vijf van ons kozen in plaats daarvan voor de tweede, waarbij we landden op de steiger heel dicht bij de nederzetting. Er waren veel vogelsoorten van de Falklandeilanden onderweg, waaronder Caracara's, scholeksters, Kuifcaracara's, Andeseenden, watersnippen en Magelhaenscholeksters die in hun holen nestelden. De eigenaar van het eiland had allerlei lekkers, Engelse thee en koffie klaargezet voor degenen die bij de nederzetting waren aangekomen. We brachten ongeveer drie uur door op het eiland met blauwe lucht en zonneschijn, wat het beste weer van de Falklandeilanden is. Een Kortsnuitdolfijn speelde met onze zodiacs en volgde ons van de kust naar het schip. Tijdens de lunch zette het schip koers naar onze middagbestemming, Saunders Island, een ander uniek eiland van de Falklandeilanden. De landeigenaar Bob verwelkomde ons op de landingsplaats bij onze aankomst en markeerde een route die we moesten volgen. Onderweg naar de top van de heuvel zagen we Ezelspinguïnen nestelen, sommige hadden al kuikens, kleine pluimenbolletjes. We vonden het zo leuk om ze te observeren. Een groep Koningspinguïnen was ook aanwezig op het strand! Rotspinguïnen nestelden op de rotsen naast de klif. Deze kleinere pinguïns sprongen tussen de rotsen op en neer naar de oceaan of terug naar hun nest. Aan dit gedrag danken ze hun naam. Verderop nestelden Wenkbrauwalbatrossen op de top van de klif. Deze gigantische zeevogels komen maar eens in de paar jaar terug aan land om te paren en te broeden. We hebben allemaal genoten van onze tijd met zulke verbazingwekkende wilde dieren op het strand of op de heuvel.

Toen Ali ons vanmorgen wekte, was Stanley in zicht... of toch op korte afstand: het stadje was inderdaad nauwelijks zichtbaar, opgesloten in een dichte mist. We stapten in zodiacs en werden naar de kust gebracht. We landden op een kleine pier, waar Katja en Daniel ons inlichtten. Na het inleveren van onze zwemvesten, het passeren van het kleine douanekantoor en het ophalen van kaarten bij het kleine bezoekersinformatiecentrum, gingen we op weg naar het dorp. Deze nederzetting is echt uniek en voor zo'n klein dorp is er van alles te doen. We wandelden door de hoofdstraat, Ross road, geflankeerd door de zee. De meesten van ons bezochten achtereenvolgens een kleine distilleerderij en gingen souvenirwinkels binnen, waar we ons te buiten gingen aan lokaal vervaardigde wollen sjaals of sieraden, of pinguïnmagneten en t-shirts "voor de kinderen" verzamelden. We bezochten Christ Church Cathedral, de meest zuidelijke kathedraal ter wereld. Bij de ingang van de kerk heette een bord Plancius welkom! Prachtige gebrandschilderde ramen verlichtten het interieur van de houten structuur, ingericht met klassieke gebedsbankjes maar ook met tekentafels voor kinderen en speelgoed dat mooi in een hoekje was geplaatst, waardoor bezoekers een gevoel kregen van de gemeenschap die de mensen van Stanley moet verenigen tijdens de mis. Hiernaast stond de iconische Whalebone Arch, een indrukwekkende constructie van de kaken van blauwe vinvissen. Verderop in de straat bewaken de bezaanmast van de SS Great Britain en zijn kanonnen de haven van Stanley, tegenover historische gebouwen zoals het Government House, waarvan de prachtige tuinen veel gefotografeerd zijn, Stanley House, Stanley Cottage of Marmont Row. Aan de kust staat ook een gedenkteken voor de Falklandoorlog in 1982, samen met een verrassend standbeeld van Margaret Thatcher en het streng uitziende stenen gebouw waarin het grootste deel van de regering van de Falklandeilanden is gehuisvest. Voor de meesten van ons was een "must-see" het Historic Dockyard Museum, dat inzicht geeft in het leven op de Falklandeilanden, vroeger en nu, met tentoonstellingen over sociale en maritieme onderwerpen en natuurhistorische tentoonstellingen (waaronder een curiositeitenhoek met foetussen van walvissen en zeehonden!) Sommigen van ons besloten om wat verder weg te gaan en de heuvels te verkennen, terwijl anderen lekker buiten koffie dronken en ansichtkaarten naar vrienden en familie schreven (het weer klaarde langzaam op tijdens deze rustige middag). We vertrokken rond 13.00 uur, waarbij de kleurrijke daken van Stanley in contrast stonden met de saaie, kleurloze omgeving die gedomineerd werd door Mount Longdon en Mount Tumbledown die respectievelijk ten noorden en ten zuiden van de stad liggen. Na de lunch gaf Ali een prachtige presentatie over de verbazingwekkende natuurlijke geschiedenis van de Wenkbrauwalbatros, terwijl Plancius zachtjes begon te rollen op weg naar South Georgia. Vlak voor het diner, bij de recapitulatie, leerden we meer over Falklandvogels dankzij Sara, en Catherine vertelde ons een ontroerend verhaal over het scheepswrak van Stanley, de Lady Liz. Tot slot vertelde Jerry wat er allemaal te vinden is in de vaten die de gidsen bij elke landing aan land brengen (overlevingsspullen en zelfs een beetje Engelse thee!).

Hoewel we ons nog steeds verwonderden over ons bezoek aan de Falklandeilanden, hielden we koers naar South Georgia in een constante deining en tussen brekende golven tot 4 meter. Gedurende de dag hadden we tijd voor lezingen en plezier om ons te vermaken op een verder rustige dag. Sara begon de dag met een lezing over walvisidentificatie; inclusief gedetailleerde informatie over de soorten walvissen die we tijdens onze reis kunnen verwachten. Als traktatie op onze rustige ochtend voor de lunch genoten we allemaal van een vertoning van BBC Frozen Planet om de tijd te doden en ons hoofd te vullen met prachtige natuurbeelden. Na de lunch gaf Ali ons een lezing over de pinguïns die we op de Falklands zagen en andere soorten die we hopen te zien op South Georgia en het Antarctisch schiereiland. De lezing duurde lang door de vele pinguïnvragen, maar niemand leek het erg te vinden. Albatrossen, Sneeuwstormvogels en talrijke Prionen doken op tussen de brekende golven op zoek naar hun planktonische prooi, naast een enkele Antarctische pelsrob die aan de oppervlakte dobberde en de Plancius op een veilige afstand zag passeren. Bij de recapitulatie bespraken we onze plannen voor de komende dagen, inclusief een cruise langs de Magelhaenaalscholveren de volgende dag.

Na een rock and roll nacht, leek het alsof de meesten van ons hun zeebenen aan het krijgen waren, maar velen van ons hadden een beetje een verstoorde nachtrust gehad omdat het schip rolde op de oceaandeining, dus velen van ons waren al klaarwakker toen Ali 's ochtends de wekker maakte. Na het ontbijt werden de buitendekken weer geopend, dus sommigen gingen naar buiten voor de broodnodige frisse lucht en om de vele zeevogels te observeren die rond het schip vlogen. Een paar gelukkigen zagen een Bultrug die vlak bij het schip opdook. Zsuzsanna opende ook de winkel bij de receptie en bood ons de kans om wat te winkelen en kerstinkopen te doen! Om 9:30 nodigde Ali ons uit in de lounge voor een presentatie over South Georgia. Ze woonde niet alleen 15 jaar op de Falklandeilanden, maar ze overwinterde ook op South Georgia en had dus genoeg ervaringen uit eerste hand om met ons te delen. Ze nam ons mee op een historische reis van de ontwikkeling van Grytviken als walvisstation tot de huidige visserij-industrie en de onlangs afgeronde ratten- en rendieruitroeiingsprogramma's. Ze bereidde ons ook voor op de wilde dieren die hier rondzwierven. Ze bereidde ons ook voor op het wildlife spektakel dat we zouden ervaren tijdens onze tijd op het eiland en noemde kort een paar van de sites die we de komende dagen zouden kunnen bezoeken. Na de presentatie werden we per dek uitgenodigd om onze bovenkleding en rugzakken te stofzuigen, zodat ze vrij waren van gras, zaden en andere mogelijke verontreinigingen om de overdracht van invasieve soorten uit andere delen van de wereld te voorkomen. Dek 2 en 3 deden dit na de lunch, terwijl anderen van de gelegenheid gebruik maakten om een kleine siësta te houden of hun achterstand in te halen met het bewerken en sorteren van foto's. Hoewel het buiten behoorlijk mistig en nat was, kregen we een redelijk uitzicht op de Magelhaenaalscholveren, vernoemd naar de blauwooggaaien die op deze geïsoleerde eilanden leven. De omliggende wateren zijn zeer productief en trekken allerlei soorten vogels en zeezoogdieren aan, dus het was geen verrassing om een kleine groep etende bultruggen, veel pelsrobben en een hele reeks stormvogels, prionen en pijlstormvogels tegen te komen. Om 16.00 uur werd er een BBC-documentaire, met commentaar van de legendarische David Attenborough, vertoond in de lounge over Antarctica en de Sub Antarctische Eilanden, wat de opwinding over de komende dagen alleen maar groter maakte. Tot slot begon om 18.15 uur de gebruikelijke dagelijkse briefing waar Ali de plannen voor de volgende dag uitlegde, waarna we een regeringsdocumentaire bekeken over onze verantwoordelijkheid als bezoekers van het eiland. Jochem sloot de recapitulatie af met een korte presentatie over de gletsjers van South Georgia. Om 19.00 uur werd het diner geserveerd, waarmee het formele programma van de dag werd afgesloten. Daarna ontmoetten enkele passagiers en medewerkers elkaar in de bar voor een informeler praatje voordat ze naar bed gingen. Er bleven echter niet veel mensen laat op omdat we allemaal fris en voorbereid wilden zijn voor onze eerste landing op South Georgia morgen.

Degenen onder ons die vroeg wakker waren, konden zien dat kapitein en Ali zich zorgen maakten op de brug. 25 knopen wind, deining op het strand... en duizenden pelsrobben verspreid over het strand: hoewel de lucht helder was, waren de omstandigheden verre van optimaal voor een landing op Salisbury Plain. Degenen onder ons die later wakker werden, waren nooit op de hoogte van de discussie tussen Ali en de kapitein, want samen namen ze de beslissing om door te gaan met het plan en om 8u30 gingen we aan boord van de zodiacs en landden we veilig op dit prachtige, zwarte zandstrand. Daar konden velen van ons een paar vreugdetranen niet verbergen. Salisbury Plain is niet alleen mooi, het is adembenemend. Duizenden pelsrobben bedekten het land. Hoewel hun gemene, agressieve gedrag een rommelige, lawaaierige omgeving creëerde, waren deze dieren eigenlijk netjes ruimtelijk georganiseerd. Het dichtst bij de kust: grote stieren, die angstvallig hun harem bewaakten. Een paar meter hoger: vrouwtjes, veel kleiner dan mannetjes, hun vacht lichter van kleur, samen met hun pups. Deze laatste veroorzaakten verschillende gevallen van schattigheidsoverbelasting onder ons. de "awww"-factor was maximaal: niemand was immuun voor de onhandigheid van deze pluizige zwarte wannabe(s). Tot slot, verder naar boven, vind je jonge mannetjes. Omdat ze gefrustreerd waren dat ze nog niet konden broeden, gingen ze fel tekeer, vaak met littekens of bloederige verwondingen. Deze jongens kunnen behoorlijk gevaarlijk zijn en expeditiegidsen, gewapend met wandelstokken, namen ons in kleine groepjes mee door dit mijnenveld. Een paar honderd meter later keken we vol ontzag naar tienduizenden broedende Koningspinguïnen, een van de grootste kolonies van het eiland en de reden waarom velen van ons voor deze reis kozen. Volwassen dieren, witbuikig en donker op de rug, met felgele vlekken op de borst en in het gezicht (wat we later zouden leren, komt van een uniek pigment dat alleen door deze vogelgroep wordt aangemaakt), lopen rond als koninginnen in grote jurken: prachtig... en af en toe struikelend. Kuikens, dikker dan de volwassenen, schreeuwen om voedsel, ingegraven in hun bruine verenkleed. Lawaai, geur, zicht: alle zintuigen stonden op scherp in South Georgia, en moe en opgewonden stapten we weer aan boord. s Middags voeren we door een kleine baai genaamd Prince Olav Harbour. Dit walvisstation waar gejaagde pinguïns, walvissen en pelsrobben werden "verwerkt", sloot in 1912 en de huizen en machines hebben sindsdien langzaam roest opgebouwd. Tussen de roodachtige overblijfselen nemen pelsrobben wraak, ze broeden, vechten en rennen overal rond. Hun gehuil zorgde samen met het zwarte water van de baai voor een angstaanjagende sfeer. De geur van kelp was overweldigend. Vlakbij het station maakte de romp van Brutus, een voormalig opslagschip dat nu dienst doet als broedplaats voor sterns en Kelpmeeuwen, dit spookachtige landschap in Jurrassic Park compleet. We gingen een inham in vol met pelsrobben en zeeolifanten en terwijl onze gidsen de motor van hun zodiacs uitschakelden, luisterden we naar de geluiden van de wilde, overweldigende fauna van South Georgia. We gingen die avond naar bed met de gedachte dat het niet beter kon worden. We hadden het mis.

We werden niet lang na 7 uur gewekt en werden begroet met een ongelooflijke zonsopgang boven de ongelooflijke bergen van South Georgia. Toen Plancius het anker liet vallen bij St. Andrews Bay, waren we allemaal opgelucht toen Ali zei dat de landingen door zouden gaan, met bijna perfecte omstandigheden. Het strand kan erg moeilijk zijn om op te landen omdat grote golven vaak voor een enorme branding op het strand zorgen en katabatische winden van de gletsjers en bergen komen vaak voor. Met minder dan 10 knopen wind was de zee echter kalm en prachtig. Toen we aan land gingen, konden we de wilde dieren horen voordat we ze zagen; het geroep van de pinguïns was achtergrondgeluid en het gebrul van de zeeolifanten weerklonk over de baai. Toen we aankwamen op het strand en van boord gingen van de zodiacs, waren er pinguïns, pelsrobben en zeeolifanten zover het oog reikte; over glooiende morenen en afgewisseld met rivieren die smolten van de gletsjer - een werkelijk prachtig gezicht. Sara leidde een route langs de achterkant van het strand, waarbij ze verschillende nieuwsgierige pelsrobben uit de weg ging tot we bij de rivier kwamen. Met hulp van Jochem in de diepere, snelstromende delen - waren we allemaal in staat om de kleine smeltrivier over te steken. Vanaf hier volgden we een gemarkeerde route naar de morenen met uitzicht op de belangrijkste kolonie Koningspinguïnen. Terwijl we ons een weg baanden over de laatste helling naar het uitkijkpunt nam het lawaai van de pinguïns toe en toen we de top bereikten was het een orkest van trompetterende volwassenen en fluitende kuikens die ons tegemoet kwamen samen met een uitzicht dat velen van ons de rest van ons leven bij zal blijven. Langs het strand strekten zich duizenden pinguïns en kuikens uit zover het oog reikte. Iedereen zat in verwondering en nam het uitzicht in zich op dat bijna te groot was om te begrijpen. We genoten van de lunch en zeilden Plancius rond naar Godthul. We konden niet aan land vanwege de dikke pelsrobben die in alle richtingen op het strand geparkeerd stonden. We besloten de kustlijn per zodiac te verkennen. We bezochten Cobblers Cove en Rookery Point, waar we onze eerste Macaronipinguïnen zagen spelen in de deining. We gingen zelfs een grot binnen waar we de golven van de oceaan ver terug in de duisternis op de steen konden horen slaan. De deining veroorzaakte niet al te veel problemen, maar we kregen wel een goed voorproefje van wat voor soort oceaanomstandigheden South Georgia kan bieden. Voordat we teruggingen naar het schip zagen we een bultrug in de verte, een mooie bijkomstigheid voor een welverdiend diner op Plancius.

"Wat, hoe?" De wake-up call, bijna een uur voor de aangekondigde tijd... "Hmmgrrrmblll, waarom zo vroeg..." Nou, om een heel geldige reden! De laaghangende bewolking die ons uitzicht op de bergen de vorige dagen had geblokkeerd, was grotendeels verdwenen, waardoor een groots panorama ontstond, een uitzicht op het echte South Georgia. Majestueuze, besneeuwde bergtoppen vormen de achtergrond van groene, ongerepte valleien rond Ocean Harbour. Als aanvulling op het verbluffende landschap werd een veelheid aan bultruggen geserveerd. De bultruggen broedden, vlogen en naderden Plancius, zodat alle vroege vogels het van dichtbij konden zien - gewoonweg fantastisch! Na het ontbijt - een landing in Ocean Harbour. Een behoorlijke deining, passend bij onze onbeschutte ankerpositie, zorgde voor een voorzichtige inscheping van de Zodiacs. Op het strand en in het grasland wachtte ons een aanzienlijk aantal harige en olifantachtige zeehonden, maar op magische wijze bleek er een zeehondenvrije laan te zijn, die een route naar de graven mogelijk maakte. Van daaruit opende het expeditiepersoneel een overweldigende hoeveelheid wandelmogelijkheden: een uitgebreide wandeling langs de kreek naar de hoger gelegen bergkam, een wandeling naar de overblijfselen van het walvisstation en een korte tippel naar het hoger gelegen uitkijkpunt dat een prachtig uitzicht biedt op het wrak van de Bayard-stoomboot beneden in de baai. Als het even kon, klaarde de lucht nog meer op en konden er meerdere lagen kleding in onze rugzakken worden opgeborgen. Wat een ochtend, met het kwik dat in de beschutte gebieden gemakkelijk de dubbele cijfers haalde. Of we nu ontspannen of actief waren, iedereen leek het naar zijn zin te hebben aan wal en met een bezoek van de Zuid-Georgische Pieperen aan het strand was de ochtend compleet. Op naar Grytviken, het eerste walvisstation van South Georgia waar tegenwoordig een museum, postkantoor en toeristenwinkel zijn gevestigd. Maar wacht even, Grytviken is ook de thuisbasis van de Government Officer van South Georgia en de zetel van de South Georgia Heritage Trust. Dit betekende een kort bezoek en briefing door hun respectievelijke vertegenwoordigers en een bioveiligheidscontrole van 63 passagiers voordat ze aan land gingen. Na verschillende berispingen in verband met organisch materiaal op klittenband en tussen laarslogo's, mocht iedereen eindelijk een bezoek brengen aan dit werkelijk bijzondere decor van oude olie- en blubbertanks, verschillende fabrieken en een keurig wit kerkje, overgebracht van het vasteland van Noorwegen. De verplichte eerste stop was echter het graf van Shackleton, met Frank Wild rustend op Ernest zijn linkerzij. Ali coördineerde met veel plezier de whiskytoast, ter nagedachtenis aan het ongelooflijke uithoudingsvermogen en de avontuurlijke instelling van beide mannen. Nu de lucht kouder werd, zochten de meeste personeelsleden en passagiers troost in het postkantoor en het museum/winkel, wat resulteerde in de aankoop van vele kilo's koopwaar, voornamelijk met pinguïn-thema. De koude lucht ging zelfs vooraf aan sneeuwval! Voor veel passagiers was dit de laatste kick die nodig was om te beseffen dat we zomer vieren op (Sub)Antarctica. En na zo'n dag is er niets beters te doen dan buiten op het dek te eten, smullend van heerlijke BBQ-maaltijden en bijbehorende salades en schimmelwijn! Grytviken was wit geworden tegen de tijd dat we koers zetten naar Gold Harbour en met uitzondering van de usual suspects (Sara), vonden de meeste mensen hun dekens nogal vroeg - de volgende wake-up call zou snel komen..

Vandaag werden we heel vroeg gewekt door expeditieleider Ali voor onze ochtendlanding in Gold Harbour. De naam komt van het tafereel wanneer het ochtendlicht op de gletsjer schijnt, terug naar het strand. Hoewel we het ochtendlicht niet hadden, is het nog steeds een spectaculaire plek om te bezoeken. De deining maakte de operatie bij de loopplank en de landingsplaats uitdagend. Ali en 2 andere gidsen moesten de boten omdraaien voor de achterstevenlanding om de passagiers droog en veilig aan land te brengen, wat fysiek een hele uitdaging is, maar het was de moeite waard. Het landingsstrand was geen groot gebied zoals St. Andrew's bay, maar het was er vol leven. Honderden Koningspinguïns, Ezelspinguïnen, pelsrobben en pups van zeeolifanten. Hoewel de expeditiegidsen de passagiers vroegen om de IAATO richtlijnen voor wilde dieren te volgen, was het echt moeilijk om 5 meter afstand te houden bij pinguïns en 15 meter bij zeehonden, simpelweg omdat ze zo geïnteresseerd in ons waren, vooral de pups van de zeeolifanten. Alle passagiers vonden het erg leuk om tijd door te brengen met de Koningspinguïnen en de zeeolifanten. Tijdens het ontbijt zijn we naar Cooper Bay gevaren, we hadden een gesplitste zodiac cruise bij Cooper bay. De windsnelheid was afgenomen, maar de deining herinnerde zich bij de loopplank en op het strand. Hoewel we niet van plan waren om te landen, moesten alle zodiacbestuurders extra voorzichtig zijn als ze in de buurt van het strand kwamen. Aan de ene kant van de baai waren veel pelsrobben en Ezelspinguïnen aan het rusten op het strand, aan de andere kant van de baai was er een kolonie Macaronipinguïnen op de heuvel, dit zou onze tweede Macaronipinguïn zijn op deze reis. De pelsrobben hadden de grotten onder de heuvel gedomineerd. Tijdens een van de twee cruises waren mensen getuige geweest van een volwassen mannelijke pelsrob bovenop een zeeolifantenpup, en ze dachten dat het misschien een vrouwelijke pelsrob was. Dat was niet iets wat we elke dag zien. Nadat iedereen weer aan boord was, voer het schip richting de South Orkneys Islands. Na de lunch gaf Jerry een presentatie over de beroemde ontdekkingsreiziger Sir Ernest Shackleton, hij vertelde de verhalen van zijn vele pogingen om dit bevroren continent aan het einde van de wereld te veroveren, en hoe hij zijn mannen probeerde te redden nadat hun schip was geblokkeerd en vernietigd door het zee-ijs in de Weddell Sea.

Na enkele opwindende maar lange dagen in South Georgia begonnen we onze weg zuidwaarts naar het Antarctisch Schiereiland. We hadden onze klokken een uur vooruit gezet toen we aankwamen op South Georgia, maar nu hadden we de luxe om ze weer terug te zetten - waardoor we allemaal een extra welverdiend uur slaap kregen. We werden wakker met een kalme zee, goed uitgerust. Om 9.30 uur gaf Sara een van haar geweldige lezingen over de zeehonden die we hadden gezien en de zeehonden die hopelijk nog komen. De lounge zat vol met gasten die genoten van het kalme water en Sara's prachtige beelden. Om 11.00 uur gaven Ali en Katja IAATO-lezingen om iedereen voor te bereiden op de komende week in Antarctica. Om 11.30 uur begonnen we met het bioveiligheidsproces - stofzuigen en opnieuw zoeken naar zand en zaden in onze kleding. Inmiddels waren we allemaal experts geworden in dit proces en was het een vertrouwde oefening. Onze kleding en cameratassen waren nog nooit zo schoon geweest. Ja - lunchtijd! Na de lunch werkten we nog wat bio-veiligheid af, maar om 15.30 uur was het tijd voor de veiling van het South Georgia Museum. Een kans om te bieden op een aantal geweldige items die niet in de standaardwinkels te vinden zijn. De opbrengst gaat naar het rattenuitroeiingsfonds - dus alles gaat naar een goed doel! Na wat cocktails aan de bar werd het bieden erg leuk en braken er mini-gevechten uit, allemaal in het belang van de duidelijkheid. Het was een erg leuke middag. uiteindelijk werd er 1355 pond opgehaald. Een goede dag voor het South Georgia Heritage Fund. Bij de recapitulatie legde Ali het aankomende weer en de plannen voor de volgende dag uit. De avond was prachtig en tijdens het diner leken er hele grote ijsbergen in de vorm van een tabel langs de ramen van de eetzaal te zweven met op de achtergrond de blauwe lucht. De zee was zo kalm als je maar kon hopen en de stemming op het schip was licht, vriendelijk en vol glimlachen. Het was een goede dag geweest.

Ali waarschuwde ons gisteren dat de Orkney-eilanden er veel meer "polair" uit zouden zien. Toen we vanochtend onze gordijnen openden, ontdekten we inderdaad witte, ijzige landschappen, typisch voor Antarctica. Alleen de naam van de geïsoleerde archipel is Brits: omdat ze deel uitmaken van het Antarctisch Verdrag, zijn de Orkney-eilanden geen eigendom van een natie - ondanks het feit dat Argentinië er een onderzoeksstation met de naam Orcadas heeft gevestigd en de Orkney-eilanden aan de rand van het door het Verenigd Koninkrijk geclaimde gebied liggen. Ali's oorspronkelijke plan was om het Orcadas station te bezoeken, maar tot onze grote vreugde besloot ze om in plaats daarvan te gaan landen. De Plancius kwam echter te laat omdat ze bij het naderen van de kust tussen enorme stukken ijs door moest zigzaggen en Ali veranderde opnieuw van plan, waarmee ze perfect illustreerde wat cruisen in expeditiestijl inhoudt (en opnieuw, tot onze grote vreugde). We gingen dus aan boord van zodiacs voor een verkenning van bevroren labyrinten die werden gecreëerd door een mengsel van landijs, dat waarschijnlijk afkomstig is van gletsjers rond de Weddellzee en wordt gekenmerkt door blauwe kleuren en ingewikkelde vormen, en zee-ijs, dat ontstaat door het bevriezen van zeewater en vlakkere stukken vormt die ijsschotsen worden genoemd. Deze laatste hadden soms een gelige kleur door de aanwezigheid van fytoplankton. Het water was kristalhelder en we konden met onze eigen ogen meten wat Jerry de dag ervoor had uitgelegd, namelijk het volumetrische verschil tussen ondergedompelde en boven water gekomen delen van ijsbergen. Elke zodiacbestuurder bleef echter voorzichtig uit de buurt van de grootste ijsbergen: zelfs trillingen van motoren kunnen de ijsstructuur verstoren en scheuren veroorzaken, waardoor er mogelijk stukken ijs afvallen. Deze zijn niet alleen gevaarlijk, maar het verlies ervan kan ook het zwaartepunt van een ijsberg veranderen, die dan zou omrollen, ijsbommen zou uitwerpen en verraderlijke golven zou veroorzaken. Adéliepinguïnen redeneren echter niet als bestuurders. Deze emblematische vogels, keurig gekleed in smoking verenkleed, springen zelfgenoegzaam op en van ijsbergen en ijsschotsen. Dit is onze eerste waarneming van deze soort, en veel individuen begroeten ons door hun vleugels te openen om de lucht hun interne organen en bloedvatenstelsels te laten afkoelen na lange duiken. We zagen ook een krabbenetende zeehond op een ijsschots liggen. Terug aan boord genoten we van de lunch en nog een rustige, mooie middag op zee. De eerste uren brachten we door op het dek terwijl de Plancius langs verbazingwekkende ijsbergen slenterde, verlicht door een prachtige zon, op weg uit de baai. Later luisterden we naar een conferentie van Jerry over de poolreiziger Ernest Shackleton. Hoewel het inmiddels onmogelijk was om niet over deze man gehoord te hebben tijdens een bezoek aan South Georgia, voorzag Jerry ons van vele onverwachte details over zijn levensverhaal en zijn fantastische expedities, in het bijzonder dat van het beroemde Endurance-schip, zijn mannen en hun ongelooflijke avontuur... van Antarctica naar South Georgia. Later tijdens de recapitulatie voegde Rustyn meer informatie toe aan Shackletons verhaal, met dat van Luis Pardo, tweede bevelhebber van de Yaco, het schip dat Shackletons mannen redde van Wild point op Elephant Island (na twee andere mislukte pogingen). Zullen we de prestatie van Luis Pardo kunnen herhalen? Ali legde uit dat gezien de geweldige weersomstandigheden we het zouden proberen, als bonus voor onze expeditie! Marie vertelde vervolgens over kleurveranderingen bij poolvogels en zoogdieren, en legde de genetica uit achter sommige kleurmutanten (zoals blonde pelsrobben en leucistische Reuzenstormvogels) die we een paar dagen geleden hadden gezien.

"Voor ons schip zie je Clarence Island en daarachter onze bestemming van vandaag - Elephant Island. Goedemorgen allemaal!" Alors, wat een nieuws! De woorden 'Elephant Island' alleen al zouden genoeg zijn geweest om veel van onze passagiers de rillingen over de rug te doen lopen. Point Wilde, een rotspunt aan de kust van het eiland, staat voor altijd in de annalen van de Antarctische exploratie gegrift. Het was de verzamelplaats voor 22 mannen van Shackleton, die geduldig wachtten op de terugkeer van hun baas - een hoofdstuk in wat misschien wel een van de meest ongelooflijke verhalen over uithoudingsvermogen en kameraadschap is. Maar om daar te komen, moest de Plancius zich eerst een weg banen door een prachtig voedingsrijk stuk oceaan voor Clarence Island. Bultruggen, Gewone Vinvissen, duizenden smienten en honderden meeuwen en albatrossen deden zich tegoed aan het wateroppervlak. Spektakel puur en reden genoeg voor onze kapitein om nog een keer rond het gebied te cirkelen. Enfin, met een aantrekkende wind ankerden we voor Point Wilde. Onze stemmen dimden uit puur respect voor het ondoorgrondelijke verhaal dat zich hier afspeelde. De zware deining maakte een landing niet mogelijk, maar we slaagden erin alle passagiers in tien zodiacs te krijgen, splitsten ons op in twee konvooien van vijf boten en voeren langs beide kanten van Point Wilde. Daar, voor het standbeeld ter nagedachtenis aan Piloto Pardo, trokken twee nieuwsgierige Vaal Stormvogeltje's onze aandacht. Reptielachtig uitziende zeehonden, schijnbaar net zo lang als onze zodiacs, kwamen net zo snel tevoorschijn als dat ze weer verdwenen. Voor twee boten bleef echter het bewijs van de aanwezigheid van de zeeluipaarden over. Deze twee boten werden namelijk op de proef gesteld door de massieve kaken, wat resulteerde in lekkages en onbruikbare zodiacs voor de rest van de reis. Deze zeehonden toonden zeker aan waarom wij, bezoekers van hun habitat, beter respectvol en voorzichtig zijn. Met nog een lange afstand te gaan naar de Antarctic Sound, brachten we het grootste deel van de namiddag en avond aan boord door. Marie gaf ons fascinerende en volledig nieuwe inzichten in haar onderzoeksveld van genetica, embryonale ontwikkeling en omgevingsbeperkingen met betrekking tot de groei van poolzoogdieren en -vogels. Een luid applaus voor deze expeditiedag symboliseerde de tevredenheid van onze passagiers, mogelijk gevoed door de vooruitzichten op het echte Antarctica!

S Ochtends werden we in een heel kalm en vredig weer gewekt door de stem van Ali. Onze ochtendactiviteit was een eiland dat verband hield met verschillende beroemde expedities tijdens het heroïsche tijdperk van Antarctische exploratie. De naam van het eiland is Paulet Island. De beroemdste expeditie in verband met dit eiland was de Zweedse expeditie onder leiding van Nordenskjold. Ze zaten vast op het zee-ijs, bouwden een stenen hut en overwinterden op dit kleine eiland. De hut was uit elkaar gevallen, maar de fundering is nog steeds zichtbaar. Niet alleen de geschiedenis is hier rijk, maar ook de Adéliepinguïnen. Er nestelen meer dan 20.000 broedparen Adéliepinguïnen op dit eiland en er waren zelfs kuikens onder de buik van hun ouders. Nadat we de historische hut waren gepasseerd, eindigde de route bij een bevroren meer, het landschap was spectaculair vooral met de pinguïns die op hun buik over het ijs van dit bevroren meer reisden. Ali opende vervolgens de route langs het strand, en we ontdekten dat niet alleen de pinguïns kuikens krijgen in deze tijd van het jaar, maar ook de blauwoogkuifaalscholvers. Tijdens de lunch waren we op weg naar onze middagbestemming Brown Bluff, op het noordoostelijke puntje van het Antarctisch schiereiland, het is echt een continentale landing. Sommige passagiers hadden hun zevende continent voltooid na de landing op Brown Bluff. Toen we aankwamen bij de landingsplaats, begonnen we te wandelen naar de Adéliepinguïn en Ezelspinguïn kolonie. Onderweg waren er Ezelspinguïnen aan het nesten vlak naast de rotsen en dicht bij de kust. Marcherende groepen Adéliepinguïnen kwamen naar buiten en sprongen in zee. Rond 16:45 begon een wandeling met gids naar de gletsjer, waar veel mensen aan deelnamen. Onderweg gaf Jochem uitleg over de geologie van dit deel van het schiereiland. De zon kwam tevoorschijn en gaf prachtige kleuren aan de omgeving terwijl we omhoog liepen. Aan het einde van ons pad vermaakten de mensen zich door foto's te maken en te gaan zitten in deze verbazingwekkende omgeving. Aan het einde van de landing doken meer dan 10 dappere zielen in het ijskoude water. Deze middag was gewoon te mooi en vredig om te verlaten, maar onze reis moet doorgaan. Tijdens de recapitulatie kondigde Ali aan dat de volgende dag een verkenningsdag zou zijn, en Jochem legde uit dat we de grootste ijsberg op aarde zouden gaan zien en mogelijk Keizerspinguïnen.

S Nachts waren we naar het zuidwesten getrokken, verder de Weddellzee in. Ali wekte ons vroeger dan gepland omdat we goed waren opgeschoten en tegen 6 uur 's ochtends zaten we op slechts 1 zeemijl van de rand van ijsberg A-68A. Deze enorme ijsberg die in juli 2017 uit de Larsen C-ijsplaat is gekapt, heeft een oppervlakte van 5800 vierkante kilometer en weegt een biljoen ton. Het is een van de grootste ijsbergen die ooit zijn geregistreerd, de grootste was B-15 die 11.000 vierkante kilometer groot was voordat hij afbrak. Het afkalven van A-68 verminderde de totale omvang van de Larsen C-berg met 12 procent, wat een idee geeft van de enorme omvang van het stuk ijs dat vlak voor de Plancius lag. We hadden ons warm ingepakt en namen onze camera's mee naar buiten om te proberen iets vast te leggen dat ons zou herinneren aan deze ongelooflijke waarneming, maar het was vrijwel onmogelijk om het recht te doen of de enorme omvang ervan over te brengen. Tijdens het ontbijt voeren we over een deel van de 150 km lange ijsmuur, voordat we naar het snelle ijs gingen om onze zoektocht te beginnen naar een speciale grote pinguïnsoort die we hoopten te zien, de Keizerspinguïn. Toen we de rand van het snelle ijs naderden, ging het expeditieteam naar de brug, met een verrekijker in de hand, om de zoektocht te beginnen. Pinguïns vinden op het ijs was gemakkelijk, maar ze allemaal methodisch controleren om er zeker van te zijn naar welk type pinguïn we keken was veel uitdagender. Er waren talloze Adéliepinguïnen, maar dit was niet onze doelsoort voor deze ochtend. Terwijl het Expeditieteam zijn ogen uitstrekte, gingen de meeste gasten naar buiten om van het spectaculaire landschap te genieten. Er waren torenhoge ijsbergen in elke richting en af en toe werd er een zeehond gezien die op de kleinere ijsschotsen lag te rusten. Uiteindelijk riep Ali vanaf de brug waar we allemaal op hadden gewacht: er was een Keizerspinguïn gespot! We haastten ons naar buiten, camera en telefoon in de hand om een beter zicht te krijgen op deze eenzame volwassene die op een kleine ijsberg zat. De kapitein navigeerde de Plancuis prachtig, waardoor we een prachtig uitzicht hadden op de pinguïn. Toen we weer naar binnen gingen om op te warmen, zagen we een tweede keizer en we doken weer naar buiten om nog meer foto's te maken van dit majestueuze dier. Zsuzanna en Anna haar assistente waren zo vriendelijk om een warme chocolademelk met rum te serveren in de lounge bij onze terugkeer, de perfecte warme drank op deze koude expeditiedag. We voeren verder naar Snow Hill Island, de thuisbasis van een bekende Keizerspinguïn kolonie, op een gegeven moment waren we minder dan 25 zeemijl van de kolonie die alleen bereikbaar is per helikopter omdat het hele jaar door omringd is door zee-ijs, maar helaas werden er geen Keizerspinguïns meer gezien, ondanks de beste inspanningen van de expeditieteams. Tijdens de lunch voeren we noordwaarts door de Erebus en Terror Golf, langs Seymour Island, waar Marambio Station, het Argentijnse station is gevestigd om in positie te zijn voor onze middagactiviteit op Devil Island. Kort na 15.30 uur stonden de medewerkers van de expeditie klaar om ons aan land te begroeten op dit kleine vulkanische eiland. Het eiland heeft zijn naam te danken aan de twee pieken aan weerszijden van het eiland, die worden gescheiden door een laaggelegen vallei die een hoornachtig effect creëert. Voor degenen die zich energiek voelden, werd een wandeling met gids aangeboden naar een van de pieken die een spectaculair uitzicht bood over het halfbevroren Price Gustav Kanaal, terwijl degenen die een rustigere middag wilden doorbrengen, de tijd doorbrachten met de grote Adéliepinguïnen kolonie in de vallei. De pinguïns zaten op hun nest van kiezelstenen en broedden eieren uit of verzorgden hele kleine kuikens. De meeste kuikens waren nog geen week oud en erg fotogeniek. Jammer genoeg voor hen zaten er verschillende Subantarctische Grote Jagers boven hen, die hen als een lekker hapje zagen en hun tijd uitzaten tot ze een geschikt moment zagen om er eentje onder de ouders vandaan te pikken. Met zoveel te doen en te zien leek de middag voorbij te vliegen en voor we het wisten was het tijd voor de laatste zodiac van de dag, want de etenstijd naderde met rasse schreden. Met een lange namiddag vol actie en om het avondeten niet te vertragen werd onze dagelijkse samenvatting gedaan om 20u45, Ali vertelde ons over het plan voor onze laatste expeditiedag, Sara vertelde iets over Keizerspinguïns en Marie sloot haar driedelige serie af over kleurvariaties en mutaties bij vogels en zoogdieren. Vandaag was zeker een echte expeditiedag en eentje die we ons nog lang zouden herinneren, dus de meesten bleven in de bar voor een feestelijk slaapmutsje voor we naar bed gingen.

Een helderblauwe lucht om de dag mee te beginnen, schitterend. Terwijl Plancius net voor de kust van Half Moon Island ankerde, werden we wakker omringd door de prachtige, met gletsjers bedekte toppen van Livingston Island. Half Moon, half groups, wat een gesplitste landing betekende - veel duikers maakten van de gelegenheid gebruik om nog een keer te duiken, terwijl alle niet-duikers konden kiezen tussen wel of niet een langere wandeling maken. Ruwe rotsformaties geven het eiland een zeer karakteristieke uitstraling en hebben veel kleine nissen en plateaus gecreëerd die onderdak bieden aan stormbandpinguïns (waaronder een veerkrachtige Macaronipinguïn, Marcel genaamd), kuifaalscholvers en meeuwen. De langeafstandstrekkers beklommen de top achter het Argentijnse onderzoeksstation, waardoor ze een winderig 360 graden panoramisch uitzicht hadden over de omliggende bergen, landtongs en gletsjers. Ondertussen konden de weinige passagiers die dicht bij de pinguïnkolonie waren geland, zich verspreiden en genieten van de nieuw gevonden rust. Even later werd een route geopend naar verrassend grote en strandrotsachtige Weddellzeehonden. De slaperige slakken lieten zich niet echt zien, maar net als wij genoten deze zeehonden volop van de warmte van de stralende zon. Een fantastische ochtend! En toch moest er nog meer komen. Een laatste landing. Hoe sluit je een 19-daagse reis waardig af die ons naar zoveel verschillende omgevingen bracht en naar letterlijk miljoenen dieren? Precies, door contemplatie. En Yankee Harbour bleek voor velen van ons precies dat te doen. Getriggerd door voor de kust broedende bultruggen, werden velen naar het strand aan de overkant gelokt, gingen zitten en bleven zitten. Stil. Lachend. Zonnen. De wandeling terug naar onze landingsplaats leidde langs nog een pinguïnkolonie, een laatste blik op kibbelende en kleptomane Ezelspinguïnen. Missie volbracht. Door een vroeger dan normale terugkeer op onze stoomboot en met dokter Nick die huis maakte in de lounge, wist iedereen hoe laat het echt was: tijd om naar huis te gaan, tijd om naar de Drake te gaan. De recap van die avond leerde ons een paar dingen. Buitensportuitrusting is geëvolueerd tot modieuze kleding, salp leeft zijn leven echt niet volgens menselijke normen en het belangrijkste is dat de weersvoorspelling een groene Drake laat zien - met een zucht van verlichting begaven alle passagiers zich vrolijk op weg naar het restaurant. Smakelijk eten en welterusten.

Ons geluk bleef vannacht aanhouden, we werden wakker met een zacht glooiende beweging en een zachte wind van 20 knopen, het was niet echt een 'Drake Lake' maar er niet ver van verwijderd. Het was een rustig begin van de dag zonder een formeel weksignaal van Ali, dus het ontbijt was een gespreide aangelegenheid toen we uit onze sluimer ontwaakten. Het was een tamelijk ingetogen sfeer aan boord, terwijl mensen hun foto's doornamen en in stilte kletsten en nadachten over wat een ongelooflijke reis ze hadden gehad en hoeveel geluk we hadden gehad met het weer en de waarnemingen, er waren zeker een paar zware harten onder ons om Antarctica te verlaten. Kort na het ontbijt kondigde Ali aan dat we een kleine omweg zouden maken om door de wateren te varen waar een Chileens vliegtuig een paar dagen eerder was neergestort om te helpen bij de zoekactie. Er werd niet verwacht dat dit onze aankomst in Ushuaia zou vertragen en natuurlijk is er een morele verplichting om te helpen in zo'n rampzalige situatie, dus we stonden volledig achter deze beslissing. De eerste lezing van de dag werd gegeven door Jerry, getiteld 'The Race to the Poles', die het verhaal vertelde van de race van Scott en Amundsen om als eersten de Zuidpool te bereiken. Dit was het gouden tijdperk van de poolexploratie met talrijke pogingen in zowel het Noordpoolgebied als Antarctica aan het begin van de 20e eeuw om als eerste een bepaald punt te bereiken of een bepaalde route af te leggen. Kort na Jerry's presentatie kregen we nog een aflevering te zien van de verbazingwekkende BBC-documentaire Frozen Planet, met indrukwekkende beelden van zowel Antarctica als het Noordpoolgebied. Toen we klaar waren met de lunch ging het expeditieteam naar de brug en de buitendekken, met verrekijkers in de hand, om te zoeken naar mogelijke brokstukken van de vliegtuigcrash, aangezien we de coördinaten hadden bereikt die de Chileense autoriteiten hadden gevraagd, maar ondanks hun inspanningen werd er helaas niets gevonden. Halverwege de middag verzamelden we ons in de lounge om te luisteren naar Katjas' presentatie getiteld 'Life at a Base', waarin ze haar tijd als atmosferisch chemicus op Neumayr Station in detail beschreef. Ze heeft talloze grappige en prikkelende anekdotes te vertellen, het was zeker een openbaring om te begrijpen wat overwinteren op een Antarctische basis echt inhoudt, het was zeker ver van het comfort waar we de afgelopen weken op de Plancius aan gewend waren geraakt. Om 16:30 gaf Ali haar presentatie Ice Maidens, over de vrouwen achter de heldhaftige ontdekkingsreizigers en hoe ze ondanks hun zeer verschillende persoonlijkheden elk de basis legden voor het succes van hun partners. Ze wierp ook licht op de overgang van Antarctica van een domein dat alleen voor mannen was, naar een domein waar onderzoekers en ontdekkingsreizigers van beide seksen hun dromen en passies nastreven. De dag werd afgesloten met de gebruikelijke dagelijkse samenvatting en plannen voor morgen van Ali, en werd afgesloten met een interessante korte presentatie van Marie waarin werd besproken hoe wiskundige vergelijkingen patronen in de natuur verklaren.

Onze tweede dag op de Drake Passage was opnieuw een aangename verrassing. De wind van 20 knopen gaf het schip een lichte slinger, maar niets dat onze dagelijkse routine teveel verstoorde. Na het ontbijt begonnen we met ons lezingenprogramma waarbij Daniel ons een virtuele rondleiding gaf door de Plancius. Van de keuken tot de machinekamer. Details en feiten over het schip die we anders nooit te zien zouden krijgen. Voor de lunch hadden we nog tijd om te genieten van een korte documentaire van de BBC over onze bevroren planeet, maar al snel riep Zsuzsanna ons naar binnen voor de lunch. Na de lunch vervolgden we onze lezingenreeks met Chloé die haar onderwerp 'Drijvend leven' presenteerde - een diepgaande blik op het leven boven en onder het oppervlak van de oceaan. Met alles van verbazingwekkende, kleurrijke sponzen tot piepkleine maar o zo belangrijke krill, was het weer een herinnering aan de complexiteit en variëteit die direct onder ons lag op deze verbazingwekkende reis. Als aanvulling op Chloé's presentatie, presenteerden de duikgidsen een diavoorstelling van alles wat ze onder de oppervlakte hadden meegemaakt op deze expeditie. De verhalen die we al die dagen samen op zee hadden gehoord, kwamen nu tot leven met verbazingwekkende fotografie die door alle duikers van het team was samengevat. Voor ons niet-duikers was het een zeldzame traktatie om te zien wat normaal alleen de onderwaterreizigers te zien krijgen. Tegen de middag was het tijd om na te denken over enkele van de 'echte' taken die voor ons lagen, voordat we naar Ushuaia zouden gaan. We werden allemaal opgeroepen om onze rubberen laarzen terug te brengen die we de afgelopen drie weken hadden gebruikt en verzorgd. Het was vreemd om ze terug te geven, want ze waren zo belangrijk voor ons geweest tijdens elke stap van de reis. Voor het diner, voor onze laatste samenvatting, hieven we allemaal ons glas champagne met de kapitein in de lounge, voor een laatste toast op ons grote avontuur. Daniel had een diavoorstelling gemaakt, dag voor dag opgebouwd, van al onze unieke ervaringen in de Falklands, South Georgia en het Antarctisch schiereiland. Het was bijna triest om naar ons laatste diner geroepen te worden, maar Szuzsanna had een speciaal verrassingsdessert voor ons, en we kregen de kans om al het personeel van het hotel in de eetzaal te zien: al het hardwerkende personeel dat elk van onze maaltijden zo speciaal had gemaakt. Het was een onvergetelijk laatste diner.

Vandaag werden we gewekt door de laatste wake-up call van onze Expeditieleider Ali en maakten we ons klaar om van boord te gaan in Ushuaia. De afgelopen 18 dagen hebben ons meegenomen op een oogverblindende reis naar de Falklandeilanden, Zuid-Georgië en het bevroren continent en ons een korte blik gegund in een omgeving die de meesten nooit zullen zien. We hadden allemaal iets andere ervaringen, maar wat de herinneringen ook waren, of het nu onze eerste keer was aan boord van een zodiac, wandelen in rubberlaarzen, het zien van enorme ijsrotsen of het maken van nieuwe vrienden, het zijn herinneringen die ons de rest van ons leven bij zullen blijven.