PLA11-24, reisverslag, Spitsbergen - Noordoost-Groenland - Aurora Borealis, inclusief lange wandelingen

Het was een zonnige dag in Longyearbyen toen we naar de pier wandelden en aan boord gingen van MV Plancius. Dit zou ons thuis worden voor de komende veertien dagen en we waren blij om aan te komen na vele uren reizen voor sommigen. Ongeveer veertig passagiers waren al op een reis rond Spitsbergen geweest met Plancius, dus ze hadden Longyearbyen en het omliggende gebied verkend. Ze wisten precies wat ze konden verwachten bij hun terugkeer.

We ontmoetten een aantal van het expeditieteam op de loopplank en werden naar onze hutten gebracht. Daarna namen we deel aan een verplichte veiligheidsbriefing en -oefening. Daarna hadden we tijd om te ontspannen en naar het landschap te kijken voordat we werden uitgenodigd voor een cocktail met de kapitein. We genoten van een heerlijk dinerbuffet voordat we onze laarzen ophaalden. We gingen naar bed met een opgewonden gevoel over de reis die voor ons lag en dromend van de wilde dieren en landschappen die we zouden kunnen zien.

Als iemand het perfecte '1-daagse' bezoek aan Spitsbergen zou kunnen uitkiezen, zou die dag veel lijken op vandaag. We zeilden naar het noorden vanuit Longyearbyen, naar het westen vanuit Prins Karls Forland en waren vroeg in de ochtend op de noordwestpunt van de archipel. We staken de Sørgattet over in noordoostelijke richting tussen Danskeøya en Reuschalvø en genoten van prachtige gletsjerlandschappen met steile bergen.

Onze eerste bestemming voor de ochtend was Fuglefjorden (Vogelfjord), genoemd naar de Latijnse vogelgeslachten die worden gebruikt om de getijde- en niet-getijdegletsjers te benoemen die in deze fjord eindigen: Uriabreen, Lestribreen, Larusbreen, Rissabreen, Sternabreen en Tringabreen. We lieten onze Zodiacs te water en voeren rechtstreeks naar een groep ondiepe eilanden ten oosten van Fugløya. Het was nu duidelijk waarom deze fjorden en gletsjers naar vogels waren vernoemd. Deze eilanden bieden onderdak aan enorme aantallen vogels en er werden veel soorten gezien, waaronder Noordse Sternen, Brandgansen, Zwarte Zeekoeten, Glaucusmeeuwen, Drieteenmeeuwen en Paarse Strandlopers.

De locatie was moeilijk voor Zodiacs en chauffeurs; het gebied lag vol ondiepe rotsen en het gletsjerwater vol sedimenten maakte het onmogelijk om te zien wat er zich onder en dicht bij de kust bevond. Velen voelden uiteindelijk een duwtje van een rots onder de romp of raakten zelfs een propeller. Dit is echt een expeditie en we gaan naar plaatsen waar we niet zouden kunnen komen, zo niet met speciale uitrusting en gidsen. Terwijl we vanaf het water door de fjord zwierven, zagen we een gewone zeehond en een baardrob. Met al dit 'voedsel' in de buurt, kuikens van vogels, eieren en zeehonden, duurde het niet lang voordat de koning van het noordpoolgebied verscheen.

Over een rotsig eilandje, hoog boven ons, kwam een prachtige ijsbeer aangelopen, zachtjes lopend, misschien gedreven door nieuwsgierigheid om uit te vinden wat het nieuwe zoemende geluid in de fjord was. Hij keek één keer naar ons en ging kort daarna liggen om te rusten. Hij of zij was niet in ons geïnteresseerd.

Daarna gingen we verder naar de belangrijkste gletsjerwand aan de voet van de fjord, de Svitjodbreen, genoemd naar een gebied in Zweden.

Onze afstandmeters maten 80 m op het hoogste punt van de gletsjerwand. Erg indrukwekkend. We zagen een enorme afkalving en ook een paar kleine. We voeren over de gletsjer en gingen toen terug naar Plancius. Tegen die tijd begonnen we allemaal de kou te voelen en hadden we trek gekregen!

Tijdens de lunch verplaatste het schip zich naar Smeerenburg en onze gidsen lanceerden vier Zodiacs om het hele gebied en de nabijgelegen eilanden en kusten af te speuren naar beren. We wilden er zeker van zijn dat we niet per ongeluk een beer aan land zouden tegenkomen, omdat dit een gevaarlijke situatie kan zijn voor zowel beren als mensen.

We landden in Smeerenburg en verdeelden onze groepen in lange, middellange en ontspannende wandelingen. Hier leerden we over de geschiedenis van de walvisvaart in het eerste deel van de 17e eeuw, het ontstaan van Smeerenburg of 'Blubbertown' in Amsterdamøya. We bezochten ook de overblijfselen van meerdere walvisvaardersgraven, waaronder het iconische massagraf voor "De Zeven". In 1633-34 overwinterde een bemanning van 7 mannen met succes op Smeerenburg; zij waren de eerste Europeanen die dat deden. Het jaar daarop, in 1634-35, bleven 7 nieuwe bemanningsleden achter, maar deze mannen hadden minder geluk en stierven allemaal aan scheurbuik. Er werd een massagraf voor hen gegraven.

We maakten een walruswandeling om deze verbazingwekkende zeezoogdieren op het strand te zien rusten.

We bezochten ook het monument dat in 1906 werd opgericht door de bemanning van Hr. Ms.

Friesland in opdracht van Koningin Wilhelmina der Nederlanden. Hier lagen verspreide overblijfselen van doodskisten en walvisvaarders die door de permafrost uit de grond werden geduwd en werden verzameld en een nieuwe rustplaats kregen.

Velen van ons genoten van het kijken naar vogels aan de kust, zoals de Noordse Sternen. Ze zagen er erg mooi uit toen ze poseerden voor foto's boven hun weerspiegelingen in de kustplassen.

Op de terugweg zagen we ook een Poolvos en walrussen die de steiger naderden.

Alsof dit alles nog niet genoeg was, was het weer ons ook nog eens bijzonder goed gezind. Wat een dag... als je in één dag van Spitsbergen wilt proeven... dan was dit zeker de beste manier waarop we dat konden doen.

Onze dag begon met Ali's ochtendappél om 7:45 's ochtends. We werden wakker met het gestage ritme van de Plancius die zich een weg baande door de golven van de oceaan op weg naar Groenland. Nadat iedereen van een heerlijk ontbijt had genoten, gingen we naar de lounge en voegden we ons bij ons expeditieteam om de AECO (Association of Arctic Expedition Cruise Operators) briefing te ontvangen. We deden dit voor we Groenland bereikten om te begrijpen hoe we een veilig en gepast bezoek aan de afgelegen plaatsen en Ittoqqortoormiit kunnen verzekeren. Na de briefing stelde het hele expeditieteam zich in meer detail voor en kregen we een beter overzicht van de mensen die ons op de komende reis door Groenland zouden begeleiden.

Kort daarna hield Ali haar lezing over ijsberen in de lounge terwijl Ursula haar lezing over ijsberen in het Duits gaf in het restaurant. Het was leuk om meer te horen over de koning van de Noordpool, aangezien we de dag ervoor onze eerste hadden ontmoet in Fuglefjorden.

Daarna bracht iedereen wat tijd door in de lounge of op de buitendekken, kijkend naar de zee met koffie, thee of warme chocolademelk. S Middags was iedereen blij om samen te komen in het restaurant voor de lunch. Na wat te hebben uitgerust, konden we allemaal zien hoe we langzaam in de mist terechtkwamen en hoe het zicht afnam tot je nog maar zo'n honderd meter voor het schip kon zien. Om drie uur verzamelde iedereen zich in de lounge om te luisteren naar Jess' lezing over zeehonden in het noordpoolgebied. Ze legde ons in detail uit waar deze wezens vandaan komen en dat ze zelfs enkele evolutionaire kenmerken met beren delen. Ze vertelde over de gewone zeehond, de ringelrob, de zadelrob, de klapmuts en de walrus.

Na de lezing kreeg iedereen een beetje rust, wat niet al te lang duurde omdat we bijeenkwamen voor een medley van kortere presentaties. In de lounge vertelde John over de geschiedenis van de walvisvaart in Spitsbergen, Laurance vertelde over gletsjers en Paulo informeerde ons meer over de plaats Virgohamna, die aan de andere kant van Smeerenburg ligt.

Tegelijkertijd presenteerden Sven, Ben en Ursula hun medley van presentaties in het Duits in het restaurant. Sven vertelde over de Sirius Dog Sledge Patrol in Noordoost-Groenland, Ben gaf ons een dieper inzicht in Hidde Dirks Kat en zijn reis van walvisvangst en overleven in de jaren 1777-1778, en Ursula sloot de medley af met haar presentatie over plankton en waarom het zo cruciaal is voor het ecosysteem.

Met onze hoofden vol nieuwe informatie verzamelden we ons voor het avondeten in de lounge om de plannen voor de volgende dag te ontvangen van onze expeditieleider Ali, en Paulo sloot de recapitulatie af met een kort gesprek over mist omdat we daar het grootste deel van de dag in gevangen zaten. Na de samenvatting gingen we allemaal hongerig naar het restaurant en hadden we een heerlijk diner. Na het eten, voordat we naar bed gingen, genoten velen van ons van een korte film (Planktonium, door Jan van Ijken) met verbazingwekkende foto's van plankton in de lounge die Ursula voor ons had opgezet.

Driedubbel WOW. Vandaag is de beste ijsbeer-dag van het seizoen. Dat wisten we natuurlijk niet toen we 's ochtends de eerste beer zagen. Maar laten we bij het begin beginnen.

Zachtjes rollend zeilde de Plancius door de nacht. Iedereen die geen dienst had, sliep vast. We bleven nog een uur langer in bed terwijl we westwaarts een andere tijdzone binnenvoeren.

Uiteindelijk werd Ali wakker via de luidspreker. Haar stem klonk teleurgesteld: "Goedemorgen allemaal. We hebben het gebied van het pakijs bereikt. Maar er is geen pakijs.' Ach ja. Ondanks dit bericht was het tijd om uit bed te komen, want het expeditieteam bood een volledig educatief programma aan.

Eerst presenteerde Laurence een informatieve compilatie van onderwerpen en prachtige foto's om Groenland te introduceren, waarbij ze aspecten van geografie, geologie, glaciologie en klimaat aanstipte. Ongeveer halverwege verscheen Ali op het podium. Nooit een goed teken voor de spreker. En ja hoor, ze kondigde aan dat er een ijsbeer op het ijs lag. De observatielounge liep snel leeg toen iedereen zich naar hun hutten haastte om warme kleren, verrekijkers en camera's te pakken. Ondertussen bracht kapitein Evgeny Plancius voorzichtig dichter bij de beer. Hij tilde zijn kop op, niet zeker wat hij moest denken van dit gigantische ding dat tevoorschijn kwam. Snel daarna liep hij naar de ijsrand om het ijsvrije water in te gaan; zijn kop was nauwelijks zichtbaar, waardoor hij moeilijk te volgen was. Maar hoe meer ogen en verrekijkers, hoe beter. We genoten een tijdje van onze eerste Groenlandse ijsbeer. Iedereen aan boord was aan dek. Opwinding vulde de lucht.

Terwijl we langzaam van de beer weggingen, gingen de meesten van ons terug naar de observatielounge om thee te drinken en op te warmen. De natuur gaf ons echter niet veel vrije tijd. Ali kondigde via de luidspreker een nieuwe beer aan. Bijna onmiddellijk sprongen we allemaal op, pakten wat we nodig hadden en gingen het dek op. Opnieuw verliet de beer het ijs toen we naderden om te gaan zwemmen.

Na een pauze verzamelden we in de lounge, waar Laurence de microfoon pakte om zijn lezing voort te zetten. Alleen om onderbroken te worden door de Ding Dong: Een andere beer was in zicht. Dezelfde procedure als eerder vond plaats. Een vermoedelijk jong dier ging het water in en zwom naar ons toe om heel dicht bij de achtersteven te eindigen. Zijn ogen keken ons goed aan. Toen zijn nieuwsgierigheid was bevredigd, zwom hij het open water in en legde een indrukwekkende afstand af. Nou, we zouden nog wel even door kunnen gaan met het schrijven van soortgelijke paragrafen. Maar herinneringen en foto's die door velen werden genomen, zullen zeker beter de buitengewone dag weergeven - een ijsbeer-dag waar het team nog nooit van had gehoord. In de namiddag verraste het hotelteam ons met een lekkere warme chocolademelk met slagroom en rum - natuurlijk nog een goede reden om aan dek te komen.

Uiteindelijk, nadat Laurence zijn presentatie had afgerond, verscheen de laatste beer. Een rode vlek in de buurt duidde op zijn recente maaltijd. Hij rustte op het ijs. Eerst tilde hij zijn kop op om naar ons te kijken, maar zijn volle buik weerhield hem ervan om op te staan. Dit herinnerde ons eraan dat ook ons avondeten spoedig zou worden geserveerd.

In totaal ontdekten we tien koningen van de Noordpool. Zo'n hoge dichtheid ijsberen is echt ongewoon. Misschien zijn dit wel de beren die zich maanden geleden hadden verzameld bij een dode Groenlandse Walvis. Die dreef ergens in dit uitgestrekte gebied en bezorgde hen een langdurig feestmaal.

We kunnen de gebeurtenissen van vandaag niet afronden zonder de prachtige drijvende ijsschollen van verschillende grootte, vorm en kleur te noemen, de indrukwekkende kustbergen van Groenland aan de horizon en de fascinerende stilte van het uitgestrekte oceaanoppervlak bedekt met pakijs. Gedurende de hele dag volgden vele noordse stormvogels het schip en er waren zelfs een paar Zadelrobben te zien. De buitengewone dag eindigde toen de zon onderging en de hemel rood en oranje kleurde tot hij enkele uren later terugkeerde.

Na een ongelooflijke dag op het pakijs aan de rand van Oost-Groenland werden we wakker met een prachtige eerste ochtend in Groenland. Omdat het pakijs de dag ervoor zo productief en mooi was, kozen we ervoor om daar langer te blijven dan aanvankelijk de bedoeling was. Dit betekende dat we vandaag in de namiddag op onze landingsplaats zouden aankomen, waardoor we tijd hadden om uit te slapen en 's ochtends wat lezingen te bekijken.

Na het ontbijt gaven Jess en Ursula gelijktijdig lezingen over de walvissoorten die we tijdens de reis konden zien. Ze gaven details over verbazingwekkende Arctische specialisten zoals narwallen en Groenlandse Walvissen en informatie over hoe walvissen zich voeden en migreren.

Na de lunch waren we opgewonden om aan wal te gaan in wat voor velen van ons een nieuw land was. Ali had ons de avond ervoor gewaarschuwd dat Myggbukta, onze landingsplaats, beroemd was om zijn vele bijtende insecten. Maar we hoefden ons geen zorgen te maken over kleine bijtende insecten, want aan de kust, iets meer dan een kilometer verderop, zat een groot bijtend dier, nog een ijsbeer!

De beer was erg groot en liep naar onze landingsplaats toe. Dit betekende dat we hier niet konden landen. Zelfs als de beren heel ver weg zijn, is het nog steeds onveilig om met de activiteiten te beginnen, omdat ze zich razendsnel door het landschap kunnen verplaatsen. We bewonderden de beer van een afstandje op het schip en zagen onze eerste Muskusos van de reis. Een kudde muskoxen graasde in de toendra op een open vlakte, hun favoriete habitat. Het weer was fantastisch en we genoten van het buiten zijn toen we op weg gingen naar een andere locatie, een plaats genaamd Kapp Humboldt.

We bereikten onze bestemming rond 15.30 uur. Het waaide een beetje toen we aan boord gingen van de Zodiacs en het was een hobbelige rit naar de kust. We splitsten ons op in onze wandelgroepen en gingen op weg. Onderweg bezochten we een hut die werd gebruikt voor vallen en onderzoek, en we mochten naar binnen gluren. We beklommen de hellingen om het landschap te bekijken en we bewonderden de vele plantensoorten die nieuw voor ons waren. Groenland heeft veel verschillende planten in vergelijking met Spitsbergen, waaronder soorten dwergbomen zoals berken en wilgen, die een gevarieerde bodembedekking vormen wanneer het ijs en de sneeuw gesmolten zijn.

Na het strekken van de benen liepen we terug langs het strand naar de landingsplaats en reden we terug naar het schip, klaar voor alweer een heerlijk diner.

S Nachts voeren we langs de Kejser Franz Joseph Fjord en passeerden Teuffelschloss rond 4 uur 's ochtends. Deze berg is beroemd om het spektakel dat hij soms biedt in het rode licht van de zonsopgang. Een paar van de moedigsten onder ons werden wakker om te controleren of deze ochtend een van de speciale zou zijn. Het oordeel dat de slaperige hoofden de volgende ochtend te horen kregen, was dat het mooi was, maar niet uitzonderlijk.

Degenen die hun energie bewaard hadden, wisten dat we een grote ochtend gepland hadden in Blomsterbugt - Blossom Bay. Toen we aankwamen en aan dek gingen, zagen we meteen dat de bergen aan beide kanten van de fjord uit schitterend gekleurd, gelaagd en geplooid zandsteen bestonden. Na een snel ontbijt landden de lange wandelaars om 8 uur 's ochtends en gingen ze de vallei in, de heuvels in. De rest van ons had een meer ontspannen start en nam toen de korte Zodiac shuttle over het kristalheldere water. Wat een perfecte ochtend was het met geen wind, een blauwe lucht en warme zonneschijn. We splitsten ons op in onze wandelgroepen en maakten de lichte klim landinwaarts door de vallei.

De toendra was groen en weelderig, met slechts een paar bloesems als gevolg van het late seizoen, maar met veel zaadhoofden en herfstrood en -geel in de laag groeiende bodembedekkers. Toen we het zadel aan het einde van de vallei bereikten, opende het landschap zich in een breed bassin gevuld met een enorm meer - Noa Sø. We verkenden het gebied dat naar het meer leidt en zagen daar twee muskusossen grazen. Omdat we voorzichtig, langzaam en stil waren, hadden we allemaal een goede kans om ze te zien - een stier met een koe. De gidsen vertelden ons dat dit een zeldzame traktatie was.

Uiteindelijk vertrokken ze om beter gras te zoeken terwijl wij onze tocht voortzetten. De lange wandelaars waren meer dan 5 uur weg van het schip en alle groepen hadden een zeer volle ochtend. De altijd flexibele teams van de kombuis en de eetzalen hadden de lunch uitgesteld tot onze terugkeer. We maakten dankbaar gebruik van hun service en genoten van een nog grotere lunch dan gewoonlijk.

Terwijl we aten, en tot in de middag, voer Plancius langs de fjord en door het opmerkelijke landschap van glinsterende ijsbergen en buitengewone geologie. Het weer was 's middags beter dan 's ochtends en al snel was het zonnedek de place to be - om te genieten van de omstandigheden en het landschap. Het hotelteam liet de kans niet voorbijgaan en al snel hadden we ijscoupes in onze handen en in onze monden. Voor ons vermaak verscheen ons zusterschip, de Rembrandt van Rijn, in de fjord voor ons, stuurde een Zodiac onze kant op en kreeg een lading vers voedsel. Het was prachtig om haar sierlijke lijnen te zien.

Het leek erop dat het Expeditieteam niet achter wilde blijven. Ali kondigde op de PA een Zodiac cruise aan voor het diner. Via de loopplank gingen we de Isfjord in. We verkenden de fjord langs de torenhoge rotswanden en door de grote verscheidenheid aan vormen en maten van bergen en bergjes. Sommige stukken ijs waren zo blauw - glinsterend in de laagstaande zon. De schaal van het terrein maakte het inschatten van afstanden tot een onmogelijke taak. Het was beter om ons geen zorgen te maken over de getallen en gewoon te proberen alles in ons op te nemen. We hadden een uitstekend uitzicht op twee baardrobben die op een ijsstroom lagen uit te rusten. Op het laatst trokken we een kleine baai in waar we een groep muskusossen zagen. De Zodiac rit terug naar Plancius was lang, snel, fris en opwindend.

Het hotelteam stelde onze maaltijd opnieuw uit om zoveel mogelijk tijd voor activiteiten te hebben. We zijn zo verwend. Onze expeditie wordt steeds beter en beter. Wij hebben geluk.

Wie zegt dat we deze vakantie moeten uitslapen? Zeker Ali niet, als haar stem door de luidsprekers dondert: "Goedemorgen, iedereen. Ga naar buiten en geniet van het uitzicht!" Het was prachtig weer: Een helderblauwe lucht en de zon die neerstreek op de torenhoge bergen en het koude blauwe water om ons heen. Voor ons lag Maria Ø of Maria-eiland. Het eiland is niet vernoemd naar de bijbelse Maria die we allemaal kennen, maar naar de dochter van Nathorst toen hij de plek als eerste verkende in 1899. Waren wij maar de eersten, hoe hadden we de plaats Plancius Ø kunnen noemen.

Het was een klein eiland van niet meer dan 25 km2 met afgeronde rotsachtige heuvels die een hoogte van ongeveer 200 meter bereikten. We zagen veel muskusosuitwerpselen en sporen op het strand. Ali legde uit dat het eiland te klein is om grote dieren te herbergen en dat ze door de jaren heen altijd één groot mannetje door de valleien had zien zwerven. We noemden hem Oscar. Oscar was blijkbaar nogal geïrriteerd door onze aanwezigheid en verstopte zich tijdens ons verblijf. Geen spoor van de chagrijnige geit vanochtend.

Ondanks Oscars afwezigheid hebben we genoten van het eiland en er het beste van gemaakt: De lange wandelaars trokken de heuvels in; de andere groepen konden kleine stipjes mensen zien die de heuveltoppen beklommen. Wat een uitzicht! Er waren kleine alpenmeertjes te zien met spiegelreflecties van de omringende bergen en serene landschappen. Onder een zonnige blauwe hemel lijkt het helemaal geen arctische dag te zijn. Omdat de plek maar zelden wordt bezocht, was het ook voor het expeditieteam een expeditie. Een mooie route bergop vinden en via een andere helling weer naar beneden slingeren bleek erg leuk te zijn. Het gebied is wild en ongetemd en er zijn geen duidelijke wandelpaden of -routes, zoals je bijvoorbeeld in de Alpen kunt zien. In Groenland kunnen de echte gidsen hun benen strekken!

Na de wandeling gingen we snel aan boord voor de lunch. Het wandelen maakte ons hongerig en chef-kok Khabir wachtte op ons. Ondertussen stoomden we verder naar onze volgende bestemming, Ella Ø.

Ella Ø was een prachtig eiland. De zuidelijke helling was een landingsplaats waar nog nooit iemand van Oceanwide was geland. En wat een bijzondere plek om te bezoeken! Toen we in groepjes de perimeter naderden, zagen we Oscars familieleden op de toendra met een kalfje. Zodra de dieren ons opmerkten, renden ze de heuvels in. Gelukkig konden de meesten van ons de majestueuze haarballen zien voordat ze er vandoor gingen. Daarna gingen we verder met een landing rond enkele van de best bewaarde Inuit winterhutten. John legde uit hoe het leven van de Thule-bevolking er vroeger uitzag.

Het volgende op de lijst was het avondeten. Plancius zeilde weer verder, dieper de ijzige fjorden in.

De lucht was bedekt met wolken in verschillende grijstinten toen de Plancius de Alpefjord binnenzeilde waar we 's ochtends een Zodiac-cruise hadden gepland. Terwijl we aan het ontbijten waren liet de dekploeg één voor één tien Zodiacs in het water zakken. Elke keer stopte het proces op dek 3 om een gids erin te laten springen. Terwijl ze zich aan de riemen vasthielden, werden ze voorzichtig op het wateroppervlak gezet. Vervolgens werd de metalen haak losgemaakt, de motor gestart en de schilderlijn bij de boeg losgemaakt. Een fascinerende operatie die vaak over het hoofd wordt gezien door enkele gasten.

Kort daarna verspreidde de vloot zodiacs zich vanaf het moederschip naar de muur van ijs die in het water reikt. Deze wordt gevormd door de Gully-gletsjer en de Sefström-gletsjer, die een eindje verderop in elkaar overgaan. Hun bruin gekleurde morenen creëerden een lijnenpatroon op het oppervlak. We voeren langs de ruige ijsvlakte waar ontelbare verticale scheuren en lijnen van aarden ijs voor een unieke aanblik zorgden. Het landschap van de omringende bergen droeg bij aan de indrukwekkende achtergrond waardoor we ons klein en onbeduidend voelden. De prominente Mount Pyramid reikt 2293 m de lucht in. Langzaam dreven we langs de steile rotsachtige hellingen en we waren verbaasd dat de zwarte lijnen die langs de groenachtige rotsen liepen, werden veroorzaakt door vocht en algen.

Naarmate de ochtend vorderde, beloofde een gestage toename van het zonlicht een buitengewone landing in de namiddag. De gidsen konden hun opwinding nauwelijks bedwingen omdat ze wisten dat het zonlicht de kleuren op de landingsplaats in Segelsällskapet Fjord zou intensiveren. Na de lunch bereikten we het fjord, zeilend langs een lange berg genaamd Berzelius Bjaerg. De 1500 meter hoge rotswand die boven het water zichtbaar is, bestaat uit ontelbare lagen van verschillende kleuren die een adembenemend landschap creëren.

Uiteindelijk zetten we voet aan wal en liepen we de korte afstand naar de plek waar de gelaagde rotsen het water ingingen. Op een diepte van wel 600 m verschenen ze weer, hoewel niet zo spectaculair, aan de andere kant. Tegen de tijd dat de gemiddelde en rustige wandelaars waren aangekomen, waren de lange zwervers al hoog op de bergkam te zien.

Het is bijna onmogelijk om de schoonheid van dit geologische wonder in woorden te beschrijven. Visuele beelden zijn veel beter. Een voorzichtige berekening van de schrijver suggereert dat er minstens 10.000 foto's zijn gemaakt (berekening gebaseerd op 110 gasten en gidsen met 30 camera's (maal 200) en 80 telefoons (maal 50)). De duidelijk gescheiden strepen deden sommigen van ons denken aan een lasagne. In de kom (kristallijne kelder) werden lagen tomatensaus (zandsteen) en pasta (modder- en slibsteen) op elkaar gelegd. Naar boven toe werd béchamelsaus (kalksteen en dolomiet) toegevoegd. Na het bakken (door geologische krachten) groef de kok in de lagen met een lepel door verticaal te knijpen en horizontaal te duwen waardoor de lagen van richting veranderden. Dit gebeurde 900 tot 600 miljoen jaar geleden en werd het nu Eleonore Bay Supergroup Basin dat op sommige plaatsen wel 14 km dik kan worden.

Inmiddels waren we allemaal erg gefascineerd door de unieke en prachtige geologie. We hadden ruim de tijd om de omgeving te verkennen terwijl de lange en middellange wandelaars de omliggende gebieden gingen verkennen. De medium wandelaars genoten van het kijken naar een roodkeelduiker die zijn kuiken aan het voeren was op het meer en de medium fotogroep kwam zelfs een ptarmigan tegen.

De onvergetelijke dag eindigde met een prachtige zonsondergang die nog meer verbazingwekkende lagen geologische geschiedenis liet zien.

We begonnen de dag met Ali's ochtendkreet voor weer een prachtige dag. We waren voor anker gegaan in Fleming Fjord en de zon kwam op aan de blauwe hemel boven ons. Om 9 uur stond iedereen klaar bij de loopplank om aan boord te gaan van de zodiacs voor de landing. Toen het expeditieteam aan land was gegaan, vonden ze vrij verse sporen van een ijsbeer in het zand van het strand. Zodra we aan land waren, verdeelden we ons in onze wandelgroepen en de lange wandelaars gingen eerst, gevolgd door de andere groepen. Nadat iedereen de sporen van de ijsbeer had bekeken, begonnen we meer de toendra in te lopen.

Omdat we op sedimentgesteenten uit het Trias-Jura (252-145 Ma jaar oud) liepen, hoopten we daar fossielen in te vinden. Helaas hadden de meesten van ons pech in die zoektocht, behalve een van de groepen. Sommigen van ons verkenden de canyon met een rivier die naar beneden in de fjord stroomde, terwijl anderen eerst boven de canyon gingen wandelen op de toendra en een mooi uitzicht kregen op de vallei landinwaarts. Daar zagen we ook twee muskusossen in de verte grazen.

Tegen het einde van de wandeling liepen sommigen van ons terug langs de kustlijn naar onze landingsplaats, waar de golven op het strand sloegen. Toen iedereen bij de landingsplaats aankwam, was het tijd voor een ijsduik. Velen van ons waren dapper genoeg en namen een korte duik in het arctische water van Fleming Fjord. Daarna werden we snel teruggebracht om weer warm te worden op Plancius met een lekkere douche, gevolgd door een goede lunch.

Na de landing moesten we op weg naar Scoresby Sund. We hadden een lange weg van 190 zeemijlen af te leggen om op onze volgende bestemming van de ochtend aan te komen. Na een goede rustpauze nodigde John ons allemaal uit om naar zijn lezing over de zoektocht naar de Noordpool te luisteren. In die lezing vertelde hij ons hoe mensen dachten dat de noordpool eruit zou kunnen zien, aangezien niemand er ooit geweest was. Daarna vertelde hij over belangrijke expedities die probeerden nieuwe waterwegen in het noordpoolgebied te vinden of de Noordpool te bereiken. Deze verhalen zaten vol tragedies, heldendaden maar ook onvoorbereidheid en roekeloosheid van de mensen die op deze expedities gingen. Na een uur van verhalen vertellen door John en het dichterbij brengen van deze expedities en mensen, had iedereen tijd om buiten of in de lounge te genieten van de mooie namiddag.

Om 18:30 nodigde het expeditieteam ons uit in de lounge voor de dagelijkse recap. Ali informeerde ons eerst over de plannen voor de volgende dag. Daarna vertelde Lawrence over zuilvormige basaltrotsen die we de volgende dag zouden zien. Jess vertelde over korstmossen en demonstreerde de manier waarop ze worden gevormd met behulp van een aantal handige vrijwilligers en rekwisieten. En tot slot informeerde Ben ons over de Groenlandse haai, het langst levende gewervelde dier. Toen was het tijd om te gaan eten. Na het diner was het druk in de lounge met mensen die een drankje dronken en genoten van de prachtige zonsondergang achter de bergen van Oost-Groenland, terwijl de Plancius zachtjes in de golven rolde op weg naar Scoresby Sund.

S Nachts was de Plancius naar het zuiden getrokken, de verwarde deining van de open zee achter zich latend en de grootste fjord ter wereld binnenvarend - Scoresby Sund. Een paar dappere zielen waren vroeg op en vingen prachtig licht op de ijsbergen. Deze ijskoude kolossen liggen gestrand op de ondiepe zeebodem terwijl ze oostwaarts naar Hall Bredning stromen. Dit gebied wordt vaak poëtisch het ijskerkhof van Scoresby Sund genoemd.

Terwijl de zon hoger kwam, naderden we de imposante zuidmuur van Scoresby Sund, Volquaart Boons Kyst, en onze bestemming voor de ochtend; Vikingebugt. De kliffen en pieken van deze kust zijn donker en reiken tot meer dan 1500 meter boven zeeniveau en zijn gemaakt van een reeks lavastromen die een gelaagd landschap creëren met uniforme en regelmatige vormen.

We vonden Vikingebugt volledig verstopt met een moeras van gletsjerijs, de grote gletsjer aan de achterkant van de baai, Brede Gletscher (brede gletsjer), was duidelijk erg actief geweest. Het ochtendlicht werd nog beter toen we naar onze ankerplek in een zijarm van de fjord kropen, en al snel hoorden we het bekende gekletter van de ankerketting die uitliep.

De omstandigheden waren perfect en overtroffen opnieuw ruimschoots de verwachtingen van het weerbericht. Nauwelijks een wolkje aan de lucht, geen zuchtje wind en zacht - ideaal voor een Zodiac cruise. Toen we aan boord gingen, bevonden we ons drijvend op een zilveren spiegel, bezaaid met ijskristallen. We gingen eerst naar de kliffen aan de westkust van de baai en terwijl we langzaam langs de wand kropen, zagen we een reeks prachtige basaltzuilen. De zuilen worden gevormd als lava langzaam afkoelt en ze vormen over het algemeen regelmatige zeshoekige vormen. Sommige van de mooiste structuren hadden uitgestrekte krommingen, gevormd doordat de afkoelende lava werd gebogen en uitgerekt door latere vulkanische activiteit. Ten minste een paar mensen merkten de gelijkenis op tussen kerkarchitectuur en deze grote bogen die boven ons uitstaken. We voeren verder de baai in en doken voorzichtig het verschuivende doolhof van gletsjerijs in. We stopten af en toe om bijzonder mooie ijsbergen te zien en om te luisteren naar het gekraak en gepop van luchtbellen onder druk die vrijkwamen uit het langzaam smeltende ijs. Ongeveer halverwege de fjord zagen een paar Zodiacs een ijsbeer in de verte, ronddwalend op het land aan de achterkant van de baai - de ultieme pixelbeer en slechts net zichtbaar met een goede verrekijker, maar een mooie herinnering aan het feit dat dit deel van Groenland de thuisbasis is van een kleine populatie van deze charismatische wezens.

Na enkele glorieuze uren baanden we ons een weg terug naar Plancius en doken we meteen in de lunch. Ondertussen verplaatste het schip zich naar Charcot Havn, onze bestemming voor de middag. Hier vonden we een prachtige baai, omgeven door rijke toendra en met een aantal interessante rotspartijen aan de achterkant van de baai. Kapitein Levekov bracht het schip heel dicht bij de kust en naderde voorzichtig de kust in volledig onbekende wateren.

Het expeditieteam vertrok onmiddellijk en creëerde voor ons een perimeter om te verkennen; deze omvatte enkele groene toendra's, verschillende grote bergkammen met fantastische uitzichten over de baai en de elegante uitgestrekte stranden en lagunes die het oostelijke uiteinde van Charcot Havn vormen. Een flink aantal van ons koos ervoor om Laurence en Ben halverwege de landing te ontmoeten, en vanaf ons ontmoetingspunt bovenaan de perimeter wandelden we allemaal naar een prachtig uitkijkpunt. Vanaf hier brachten we ongeveer twintig minuten door met het genieten van het immense uitzicht over de vlakte van gletsjersedimenten, in de richting van de glinsterende massa van Charcot Gletscher en tot ver in de bergen en ijskap die het centrum vormen van Milne Land, het grote eiland waar we ons bevonden.

Na een paar heerlijke uren aan land haastten we ons allemaal terug naar het schip voor een speciaal Arctisch diner. Toen we het schip naderden, hoorden we de geur van kokend vlees en we realiseerden ons met enige vreugde dat er vanavond een barbecue zou zijn. Weer aan boord, en omgekleed in onze feestkleding, deden we ons tegoed aan een banket van salades, gebarbecued vlees en een overvloed aan gloeiendhete toetjes, alles weggespoeld met gratis gluhwein. Het was prachtig weer en sommigen van ons slaagden er zelfs in om in T-shirt te eten. Terwijl Ingrid hit na hit speelde, werd het dansen steeds energieker en uitbundiger. Het feest duurde tot diep in de nacht. Wat een manier om weer een geweldige dag van Arctische verkenning af te sluiten.

De wake-up call gaf aan dat we waren aangekomen bij de Bjørneøer, maar de mist ook. Ali vertelde ons dat de omstandigheden tijdens het ontbijt zouden worden beoordeeld en dat we op de hoogte moesten blijven van aankondigingen. Tegen 9 uur 's ochtends was het duidelijk dat de mist niet zou optrekken, dus het anker ging uit en Plancius zette koers naar Sydkap. Onderweg kwamen we uit de mist om te genieten van de navigatie door de bergen en ijsbergen. Laurence gaf een presentatie over klimaatverandering en gletsjergevaren.

Na weer een stevige en smakelijke lunch namen we de korte Zodiac shuttle naar het strand. De lange wandelaars gingen eerst, want dit zou de langste tocht van de hele expeditie worden. Ze waren 5,5 uur onderweg om te klimmen naar een prominente hoge plek op de bergkam tegenover de toendra van de landing. Onderweg kwamen ze verschillende Poolhaas en Muskusossen tegen.

De rest van ons volgde al snel en splitste zich op in de normale middelzware en rustige groepen. We staken allemaal de toendra over in de richting van de hoger gelegen grond. Het was een beetje drassig, maar niet al te erg. Het grootste probleem was de zachtheid van de grond. Het was alsof je op drie veren matrassen liep die op een hoop waren gelegd. Elke stap was een inspanning. Toch bleven we doorlopen, allemaal op zoek naar een groep muskusossen die we vanaf het schip hadden gezien. Het was leuk en interessant om het Expeditieteam aan het werk te zien. Dankzij de radiocommunicatie tussen de groepen konden ze ons de weg wijzen naar de beste kijkmogelijkheden. Het was niet altijd helemaal succesvol, maar de meesten van ons kregen een mooi bezoek van een muskusos. Poolhaas werd ook gezien door sommige groepen.

We genoten allemaal van het prachtige uitzicht op de ontelbare ijsbergen die alle baaien in alle richtingen vulden. Ze waren er in alle soorten en maten en waren zowel dicht bij de kust als in de verte te zien. Met de spiegelgladde zee en de stralende zon nam het uitzicht op zee onze aandacht weg van elk heuveltje dat we beklommen.

Er waren veel overblijfselen van muskusossen in het landschap, waaronder schedels, hoeven en hun huid en wol. Dit is een actief jachtgebied voor de mensen van Ittoqqortoormiit die het vlees en de huid van de muskusos gebruiken.

Bij Sydkap hadden we weer een kans om de enorme omvang en schaal van het landschap te ervaren. Het duurde altijd langer om een bestemming te bereiken dan verwacht. De kommen, valleien en bergkammen rolden weg in de verte met de rand van de ijskap nauwelijks zichtbaar in de verte. Onze normale waarneming had nog niet de kans gehad om zich aan te passen aan de Groenlandse werkelijkheid.

Uiteindelijk waren we blij met de ochtendrust, omdat we zo het meeste uit deze lange en energieke middag konden halen. Alle groepen legden meer dan hun gebruikelijke afstanden af. We kwamen terug aan boord van Plancius om bij te praten en te dineren. Voor de meesten werd dit gevolgd door een snel bezoek aan de lounge en vroeg naar bed. Aangenaam dromen.

Mistwolken bedekten vanochtend de heuvels en bergen. Uit de mistige oevers verscheen een nederzetting. We kwamen vanochtend aan bij Ittoqqortoormiit: de meest noordelijke nederzetting aan de oostkust van Groenland. De vele kleurrijke huisjes braken los van de laaghangende wolken en baadden in de ochtendzon. Na het ontbijt werden we naar de kleine haven gebracht waar we vrij konden rondlopen. Het duurde niet lang voordat we werden begroet door de kleinste bewoners: husky puppies kwamen nieuwsgierig op ons af voor wat knuffels en aandacht. De kleine rakkers volgden ons tijdens onze wandeling alsof ze nieuwe levenslange vrienden hadden gevonden.

Omdat het nog vroeg was, gonsden de straten van de quad bikes die de kinderen naar school brachten. Er waren bouwvakkers te zien die de bestaande structuren aan het herstellen waren. De stad leefde en leek druk bezig met het repareren van daken en onderhoud voor de komende winter. De lokale bevolking was vriendelijk en vrolijk. We konden binnenkijken in hun kerk, hun supermarkt en hun kleine toeristische informatiecentrum.

Na een uur of drie was het tijd om de nederzetting te verlaten en gingen we in de richting van Hurry inlet. Als de mistgoden het toelieten, zouden we hier een laatste landing maken. En terwijl we dachten dat ons geluk op was (we waren onze koffers al aan het pakken) was niets minder waar: de mist trok op en Hurry inlet schitterde in een gouden zonlicht. Onze laatste landing in Groenland zou een zandstrand zijn, gevolgd door een heuvelachtig landschap. De lange wandelaars gingen helemaal het binnenland in naar het uitzichtpunt op een gletsjer. De wandeling bleek een uitdaging, want het landschap was bezaaid met heidevelden en grote rotsblokken, de plek was gevuld met kleuren omdat de planten nog steeds kleurrijke bladeren lieten groeien op het begin van de komende winter. Wederom bleek de groep van middelgrote wandelaars te bestaan uit berggeiten die een stevige wandeling nodig hadden. Op een gegeven moment zou de groep de echte lange wandelaars inhalen. Om hun eer en zwakke gevoelens te redden, besloot de medium groep een stukje terug te blijven van de lange wandelaars en te genieten van een andere heuveltop. Nog een bewijs van de duurzaamheid van medium excellentie.

De gemoedelijke groep werd ondertussen in een van John's bekende vallen gelokt: de sluwe kiwigids stapte lichtvoetig over een drijfzandstrand, waardoor zijn volgers tot hun knieën in de modderige troep terechtkwamen. Waarschijnlijk tot zijn grote plezier. Het werd een heel avontuur, sommigen moesten worden afgespoten bij de loopplank. Toen we allemaal weer aan land waren (inclusief de wankele lange wandelaars) konden we genieten van een langverwacht diner terwijl we de Groenlandse kust in de mist zagen verdwijnen.

Vandaag genoten velen van ons van een bedrust na veel vroege starts en konden we onze pijnlijke spieren laten rusten na al het wandelen. Vandaag was een zeedag naar Akureyri en het was een hobbelige dag. S Nachts trok de golfslag echt aan en moesten we al onze spullen veilig stellen.

Na het ontbijt trapte Ursula het lezingenprogramma van de dag af met een lezing over bultruggen, een soort die we graag dichter bij IJsland wilden zien omdat het een echte hotspot voor hen is. Ze vertelde ons hoe ze geobsedeerd was geraakt door walvissen en milieuactivisme en ze liet ons ook een van haar grootste naai-creaties zien, een enorme jaarling van een bultrugkalf, die rondzwom in de lounge, met hulp van Jess, John, Paolo en dokter Elmer.

Tijdens de lezing kwam de mist opzetten tegen de horizon en buiten was het grijs, koud en niet uitnodigend. Af en toe vloog er een noordse stormvogel voorbij die de wind gebruikte om dynamisch langs de randen van de golven te zweven. We waren blij om binnen te zijn, knus en warm met koffie en warme chocolademelk terwijl we over walvissen leerden.

Niet lang na Ursula's lezing. Ali was de volgende in de lounge en gaf haar lezing getiteld Ice Maidens - Women in the Arctic, over vrouwen en hun leven in Inuit-gemeenschappen en vrouwelijke ontdekkingsreizigers in het Noordpoolgebied. Op hetzelfde moment gaf Ben een lezing in de eetzaal voor de Duitssprekende passagiers over Louise Arner Boyd, een rijke Amerikaanse vrouw die het 'poolvirus' kreeg en haar fortuin spendeerde aan ontdekkingsreizen in het noordpoolgebied, waarbij ze alle fjorden bezocht die we op deze reis hebben gezien.

Daarna aten we weer! We genoten van ons laatste lunchbuffet in het restaurant.

Na het eten vermaakte John ons in de lounge met zijn lezing over Noorse Mythologie. Sommigen van ons brachten de rest van de middag door met inpakken voor ons vertrek morgen en anderen ontspanden zich en brachten tijd door met lezen en kletsen in de lounge.

S Avonds werden we uitgenodigd voor een speciale laatste recap in de lounge, de Captains Farewell, waar we prosecco dronken en proostten op het einde van een prachtige reis. We kregen de gelegenheid om alle herinneringen aan onze reis opnieuw te beleven terwijl we keken naar een diavoorstelling van foto's en video's van de reis die was samengesteld door Paolo. Daarna gingen we naar ons laatste diner in het restaurant en daarna brachten we de avond door met nieuwe vrienden in de bar.

We kwamen aan in Akureyri in IJsland, het derde en laatste land van onze reis, en het was tijd om afscheid te nemen. We namen ons laatste ontbijt aan boord van de Plancius, verzamelden de laatste spullen en liepen naar de loopplank. We namen afscheid van het hele team aan boord en van de nieuwe vrienden die we hadden gemaakt. Sommigen van ons gingen de schatten van IJsland verkennen, terwijl anderen rechtstreeks naar huis vlogen, terwijl we achterom keken toen we vertrokken om een laatste blik te werpen op de Plancius, ons drijvende thuis.

Iedereen bedankt voor het meegaan op deze reis naar Noordoost-Groenland. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!

Totale afstand gevaren: 1992.1 zeemijl

Het verst naar het noorden: 79°47.6'N / 011°11.1'E

Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Evgeny Levakov, expeditieleider Ali Liddle, hotelmanager Ingrid Van De Loo en alle bemanningsleden en medewerkers van M/V Plancius, was het een genoegen om met jullie te reizen!