OTL22-19, reisverslag, Weddellzee

Het was laat in de middag op een winderige maar zonnige en mooie dag in Ushuaia. De eerste passagiers die om 14.00 uur aankwamen bij Ortelius waren een groep jonge (of jong van hart!) avonturiers. Al het expeditie personeel begroette de gasten toen ze voor de eerste keer de loopplank beklommen en hotelmanager Sigi had al snel alle gasten toegewezen en naar hun hutten gebracht waar ze tijdens onze reis zullen verblijven. Nadat elke passagier aan boord was en een hut had, hielden we onze verplichte veiligheidsoefening, iedereen leek het leuk te vinden om oranje te dragen! We verlieten al snel de pier en wachtten in de baai op de twee helikopters, wat een gezicht! We hopen dat de omstandigheden meewerken zodat we dit fantastische avontuur kunnen beleven. Voor het diner stelden alle gidsen zich voor en Claudia, onze EL gaf ons een kleine introductie over wat we hopen te gaan doen op onze reis. Onze scheepsdokter (Linda) hield na het diner een 'pleister en pillen party' om te proberen te voorkomen dat iedereen zich te zeeziek zou voelen. De weersvoorspelling zag er redelijk goed uit, dus hopelijk zouden niet al te veel van ons last hebben van reisziekte!

Terwijl we verder voeren door de Drake-passage onder bijna ideale omstandigheden, begonnen we de ongelooflijke zeevogels op te merken die het schip volgden. Wenkbrauwalbatrossen maakten hun aanwezigheid in overvloed bekend. We begonnen onze dag met de nodige verplichte briefings en bio-security van onze uitrusting, om er zeker van te zijn dat we allemaal ons steentje bijdroegen om Antarctica ongerept te houden. Na de lunch gaf Lucas een interessante lezing over Antarctica Dat was een verbazingwekkende eyeopener en informatieve opmaat naar het eenzaamste van alle continenten. Pippa verbaasde ons in de late namiddag met een bootlading verbazingwekkende feiten over onze zeezoogdierenvrienden en hoe groot deze baleinwalvissen echt zijn. Terwijl we verder zuidwaarts voeren, was de verwachting van onze bestemming voelbaar.

Voor onze tweede nacht aan boord van de Ortelius hebben we iets meer beweging ervaren dan de eerste, maar alle passagiers konden zich waarschijnlijk geen comfortabelere Drake passage voorstellen! Ook deze nieuwe zeedag wordt weer druk! s Ochtends voegen we ons allemaal bij het expeditieteam voor onze verplichte en noodzakelijke helikopterbriefing. Tijdens deze briefing werden alle operaties beschreven, van het in- en ontschepen tot de veiligheidsprocedures, zodat we klaar zijn voor morgen. Na een korte pauze waarin we een kopje thee of koffie konden drinken, waren we blij dat Ian ons een interessante lezing gaf over de zeehonden van Antarctica. Na de lunch was het tijd om ons om te kleden voor een praktische helikoptersessie, om te leren hoe de helikopteroperaties aan boord zullen verlopen voor Snow Hill. Het was voor ons ook een gelegenheid om foto's te maken van de helikopter en het team. We duimen allemaal voor een goede dag morgen, maar we weten natuurlijk nooit hoe het ijs en de weersomstandigheden zich zullen ontwikkelen en hoe ver de Ortelius de landingsplaats zal kunnen naderen. Tot slot sloten we deze tweede dag af door samen met Eduardo aan de bar naar zijn specialiteit te luisteren: astronomie!

Claudia maakte ons wakker en vertelde ons dat we nog maar 28,5 zeemijl van onze Keizerspinguïnen verwijderd waren. We zijn allemaal opgewonden en wachten op meer informatie. Na een korte briefing in de ochtend is het voor ons allemaal duidelijk dat het weer vandaag niet aan onze kant staat. Er stond een stevige wind en er was veel te veel mist om te kunnen vliegen. Het is duidelijk dat we teleurgesteld zijn, vooral de piloten! Ze zijn erop gebrand om ons naar de pinguïns te brengen. S Ochtends voeren we door het pakijs met alle ogen op zoek naar wilde dieren. Een paar Adelies worden gespot op het ijs en dan opeens zien we waarvoor we hier allemaal zijn. Onze eerste Keizerspinguïn in het water. We vertragen het schip en krijgen een goed half uur met de keizer op het ijs en in het water. In de namiddag plannen we een zodiac cruise in de mist. Alle gidsen nemen de positie van het schip in met hun GPS om de weg terug te vinden, maar gelukkig klaart het weer net op als we in de zodiacs stappen en worden we beloond met een magische tijd tussen het pakijs met Adéliepinguïnen. Enorme zwermen Antarctische Aalscholvers met blauwe ogen vliegen rond alle zodiacs, echt spectaculair om te zien. Tijdens de dagelijkse briefing 's avonds krijgen we de informatie die we niet willen, slecht weer morgen. In plaats daarvan gaan we naar de Antarctic Sound voor de beste kans op goed weer.

S Nachts zijn we erin geslaagd de Antarctic Sound binnen te varen, naderend vanuit het zuiden. Onze kapitein en EL hadden besloten om naar het noorden te varen in de hoop dat we vandaag iets konden ondernemen. Dit was in plaats van te wachten bij Snow Hill Island, een gebied waar het weer de middag ervoor snel verslechterde en volgens de weersvoorspelling geen tekenen van verbetering vertoonde voor de komende 24 uur. De Antarctic Sound is een waterlichaam van ongeveer 30 nm lang en ongeveer 7-12 nm breed, dat de Joinville eilandengroep scheidt van het noordoostelijke uiteinde van het Antarctisch Schiereiland. De Sound werd door de Zweedse Antarctische Expeditie onder leiding van Otto Nordenskjöld genoemd naar het expeditieschip Antarctic dat er in 1902 onder leiding van Carl Larsen als eerste voer. Het gebied staat bekend om ophopend pakijs en grote ijsbergen, maar onze doortocht werd niet gehinderd door deze belangrijke obstakels. Ons plan voor vandaag was om 's ochtends Hope Bay te bezoeken. De omstandigheden om aan land te gaan waren niet ideaal, want de wind waaide 's ochtends met kracht 5-8 op de schaal van Beaufort, waardoor het onmogelijk was om onze zodiacs te gebruiken. Daarom besloten onze expeditieleider en kapitein dat we een boottocht zouden maken in Hope Bay, met als doel een blik te werpen op het wetenschappelijke station dat daar is gebouwd, het landschap en wat mogelijke wilde dieren. Toen we vroeg in de ochtend Hope Bay binnenvoeren, hadden we uitzicht op een grote verzameling rood-oranje gebouwen die samen "Esperanza Scientific Station" (Wetenschappelijk Station Hope) vormen. Het station werd gebouwd door de Argentijnse regering in het begin van de jaren '50 en biedt onderdak aan 55 bewoners met hun gezinnen en kinderen. Het station heeft ongeveer 43 gebouwen en beslaat een oppervlakte van ongeveer 3800 vierkante meter. Onder de gebouwen bevindt zich een school voor de kinderen die met de gezinnen meekomen. Er wordt hier onderzoek gedaan op verschillende wetenschappelijke gebieden, zoals glaciologie, seismologie, oceanografie, biologie en limnologie. De basis is de plek waar de eerste mens op Antarctica werd geboren, Emilio Marcos Palma. Het station wordt beheerd door het Argentijnse Antarctische Instituut. Nadat we het station gepasseerd waren, konden we een grote kolonie Adèliepinguïns zien die met duizenden tegelijk aan het nestelen waren. Toen we dieper de baai binnenvoeren, konden we een hoge piek zien die het Esperanza Station flankeerde, genaamd Mount Flora (1705 meter hoog) aan bakboord, de Depot Glacier aan de voorkant van het schip, de Whitten Peak (1462 meter hoog) aan stuurboord en de Arena Glacier aan stuurboord. De wind was behoorlijk koud op het dek van ons schip, maar desondanks brachten veel dappere passagiers hun tijd door met het maken van foto's van het fantastische landschap dat voor ons lag. Toen het schip draaide om de baai te verlaten, hadden we de kans om een groep Type B Orka's rond het schip te zien zwemmen. Pippa, onze mariene biologe aan boord, identificeerde ze na zorgvuldige inspectie van haar foto's. Voor lunchtijd gingen we op weg naar Brown Bluff, een zeer schilderachtige plek die 9 mijl ten zuiden van Hope Bay ligt. Brown Bluff is een met ijs bedekte berg met platte toppen van 745 meter hoog en een prominente klif van roodbruin vulkanisch gesteente aan de noordkant van het Tabarin Peninsula. De naam werd gegeven door de Falkland Islands Dependencies Survey die tussen 1943 en 1962 werd uitgevoerd. Het gebied is belangrijk omdat het onderdak biedt aan veel verschillende broedvogelsoorten, zoals de Adéliepinguïn, Kaapse Stormvogel, Ezelspinguïn, Kelpmeeuwen, Skua's, Sneeuwstormvogeltjes, Wedellzeehonden, Reuzenstormvogeltjes. We arriveerden na de lunch en helaas was de landingsplaats volledig bedekt met rijp waardoor landen vrijwel onmogelijk en gevaarlijk was. Een zodiac-cruise was de enige veilige manier om van deze plek te genieten en deze beslissing loonde zeer goed, want zodra onze cruise begon, konden we veel Adéliepinguïns zien rond het ijs zwemmen of bovenop ijsbergen zien zitten. Later konden we een Krabbenetertje, een Zeeluipaard en een zeer afgelegen Weddellzeehond observeren, die allemaal op ijsbergen lagen te rusten onder een zonnige hemel. In de tijd dat we aan het varen waren, konden we ook veel vogels in het gebied zien: de Antarctische Skua, een paar Zuidelijke Reuzenstormvogels, Kelpmeeuwen en een Sneeuwstormvogelen. Een van de spannendste bezienswaardigheden vanuit een paar zodiacs was een Wilsons Stormvogeltje, dat rond een paar zodiacs vloog en zijn opvallende zwarte verenkleed en geweldige vliegkunsten toonde.

Vanochtend werden we vol verwachting wakker. We bevinden ons net ten noorden van het pakijs dat de Weddellzee bevriest, vlak bij Cockburn Island. Helaas is de windsnelheid 40 knopen, wat betekent dat we geen helikopteroperaties kunnen starten. Tegen de middag was de wind echter afgenomen tot minder dan 20 knopen en kregen we het groene licht van de kapitein en de piloten om met de helikoptervluchten te beginnen. De helikopters werden klaargemaakt en het personeel werd naar de kolonie gevlogen om zich voor te bereiden op onze aankomst. Al snel begint de logistiek van het expeditieteam en in onze helikoptergroepen beginnen we te vliegen. De helikopter stijgt op van ons lieve schip Ortelius en vliegt over de bevroren Weddellzee. Na een verbluffend mooie vlucht van 20 minuten vanaf het schip landen we op de grote uitgestrektheid van het zee-ijs en worden we verwelkomd door het expeditieteam en Jose, de helikoptermonteur. Onze wandeling van de dropzone naar de kolonie is alsof we op een andere planeet zijn; het uitgestrekte, vlakke zee-ijs wordt alleen onderbroken door torenhoge ingesloten ijsbergen, drukruggen en natuurlijk, waar we voor gekomen zijn, de grootste pinguïn die leeft; Keizerspinguïns! Op onze wandeling worden we vergezeld door sierlijk glijdende keizerspinguïns, die ons onhandige mensen voorbijsnellen. We bereiken de kolonie en treffen er ongeveer 2000 Keizerspinguïns aan; de kolonie is een drukke plek met veel volwassenen die af en aan glijden met voedsel uit de zee, en veel van de schattigste pinguïnkuikens die op hen wachten. De kuikens schuilen in de crèches om zich warm te houden, maar op een kalme, zonnige dag als vandaag zijn ze druk in de weer met waggelen, de volwassenen lastig vallen voor voedsel en proberen weg te lopen. Terug op het schip groeit de spanning als elke groep naar de bar wordt geroepen om zich voor te bereiden op hun vlucht en bezoek aan keizerskolonie Snow Hill. We bereiden ons voor met warme kleren, zwemvesten en camera's in de aanslag. Ondertussen houden het ongelooflijke gastvrijheidpersoneel en de expeditiemedewerkers aan boord ons goed gevoed en vermaakt met documentaires in de collegezaal. De helikopterbemanning en technici zijn de hele dag bezig op het helidek om de helikopters naar binnen te loodsen, de helikopters en piloten bij te tanken en ervoor te zorgen dat we allemaal veilig aan en van boord kunnen. Naarmate de dag vordert, is het afwachten of we er allemaal in zouden slagen om vandaag te gaan vanwege onze late start, maar als de avond valt, vertrekken de laatste groepen voor hun avontuur naar de kolonie, en inderdaad, degenen die het langst hebben gewacht, worden beloond met het mooiste licht als de zon ondergaat achter de bevroren bergen van het oostelijke schiereiland. Als de duisternis valt op Antarctica, zijn we allemaal teruggekeerd naar het schip, en na een epische dag vieren velen feest in de bar. Het personeel, de bemanning en de helikopterbemanning hebben onvermoeibaar gewerkt om een ongelooflijke dag voor iedereen te voltooien, en we zijn oprecht dankbaar voor al hun harde werk. We gaan naar bed om te dromen van keizers, zee-ijs en bergachtige ingesloten ijsbergen, en met het besef dat we op een plek op aarde zijn geland waar slechts een heel klein handjevol mensen erin slaagt om die te bezoeken. Een grote dank aan alle passagiers voor de nederigheid, het geduld en het enthousiasme, op zo'n gedenkwaardige dag!

S Ochtends waren we allemaal nog aan het nagenieten van de geweldige dag die we de dag ervoor hadden gehad. Toen we rond 8 uur 's ochtends wegzeilden van Snowhill Island, was ons plan om een rondvlucht te maken op Paulet Island. Tot onze frustratie kregen we te maken met harde wind door de Terror en Errebus Golf. In de hoop dat de omstandigheden zouden verbeteren, trokken we terug naar het westen door de Sound en zagen we ongelooflijke ijsbergen en landschappen. De wind hield niet op, en omdat we vandaag niet konden vliegen, genoten we van het prachtige landschap dat Antarctica te bieden had en brachten we de ochtend door op de buitendekken. Na een heerlijke lunch verblijdde Catherine ons met haar duiklezing over "What lies beneath", alle vreemde en wonderlijke zeedieren die Antarctica hun thuis noemen. Om 18.00 uur recapituleerden we de dag met Claudia die onze intenties voor Deception Island en Halfmoon Island de volgende dag beschreef en natuurlijk nodigde Sigi ons uit voor het avondeten. Met een vroege ochtend in het vooruitzicht mikten velen van ons op een vroege nacht! Het weer had andere ideeën en veel van ons lagen uiteindelijk een paar uur in onze kooien!

S Nachts waren we de Bransfield Strait ingevaren en hadden we te maken gehad met ruw weer, wat onze voortgang had vertraagd. Dus in plaats van vroeg aan te komen, kwamen we iets later aan in Deception dan gepland. We voeren door Neptune's Bellows en een paar van ons trotseerden de buitendekken. We voeren door Deception, deze nog steeds actieve caldera is een fascinerend eiland om te zien. De laatste uitbarsting was in 1969. Het zwarte vulkanische zand is een heel ander soort strand dan wat we in Antarctica hadden gezien. Nadat we de kou hadden getrotseerd, gingen we ontbijten! Claudia hield ons bezig met een lezing over klimaatverandering in de bar voor de lunch. Het was heel aangrijpend om te denken aan deze ongerepte omgeving die we hadden bezocht, het heeft zeker onze bescherming nodig. Na de lunch werden we getrakteerd op uitstekend weer en onze laatste landing in Antarctica op Half Moon Island. Wat een spectaculaire manier om onze reis naar Antarctica af te sluiten. De Stormbandpinguïnen leken blij ons te zien, en er waren ook een paar Ezelspinguïnen. Aan het einde van onze landing trotseerden een paar van ons de kou om een 'polar plunge' te ervaren! Zeker een adembenemende ervaring. Na een korte zodiac rit terug naar ons 'thuis', genoten we van warme douches en nog een heerlijk diner. Het was geweldig om te genieten van deze laatste kans om Antarctica te zien.

S Nachts verlieten we de wateren van de South Shetlands en kort na het diner voelden we het rollen en stampen van het schip in de diepere wateren van de zuidpunt van de Drake Passage. Het weer was vannacht mistig en dat bleef zo tijdens de periode van duisternis. We werden wakker midden in een dichte mist. De windsnelheid nam niet af en het bleef onophoudelijk waaien met windkracht 4-6 en vlagen tot 35-40 knopen. Helaas herinnerden de bewegingen van het schip en de harde wind ons eraan dat we het witte continent Antarctica achter ons lieten. Om 07:45 uur riep Claudia ons wakker en een paar minuten later kondigde Ziggy, onze hotelmanager, aan dat de deuren van de eetzaal open waren voor het ontbijt. Later, om 09:30, haalde het personeel de huurspullen op, de zodiac reddingsvesten en de laarzen die we van het schip hadden gekregen. Deze activiteit werd gedaan door de hutten per dek af te roepen en was snel klaar voor 11:00. Om 11:30 gaf Claudia een zeer goed gedocumenteerde lezing getiteld "Zeevogels van de Zuidelijke Oceaan". Het onderwerp zeevogels in dit gebied van de wereld is enorm en er zijn enkele tientallen soorten vogels die hier in de Zuidelijke Oceaan kunnen worden gezien. Nadat ze dit feit had toegelicht, presenteerde Claudia verschillende informatieve dia's over de meest representatieve vogels die we hier kunnen zien, zoals de Wondering Albatros, de Roetkopalbatros en de Wenkbrauwalbatros, de drie grootste en meest opvallende soorten die we tijdens deze reis hebben gezien. Later ging ze in op de verschillende soorten Stormvogels zoals de Sneeuwstormvogel, de Kaapse Stormvogel en de Wilson's Sneeuwstormvogel en de Reuzenstormvogelen, opnieuw de meest geziene soorten stormvogels tot nu toe door ons gepresenteerd. In haar lezing toonde ze de enorme afstanden die deze prachtige vogels afleggen en de gevaren waarmee ze tegenwoordig worden geconfronteerd door alle visserijactiviteiten die de Zuidelijke Oceaan aantasten en door de vervuiling. Aan het einde van haar lezing klaarde de lucht een beetje op en op de buitendekken was het mogelijk om veel van de soorten te zien die ze in haar presentatie besprak. Ook heel goed getimed na de lezing werd een Dwergvinvis gezien die dicht langs het schip zwom en alle ogen en aandacht aan boord waren gericht op dit grote dier. Tegen lunchtijd klaarde de lucht helemaal op en konden we genieten van de zon en velen van ons gingen naar de bovendekken om te zitten en te ontspannen. Er werd een heerlijke lunch geserveerd en deze keer waren alle maaltijdopties gecentreerd rond een Mexicaanse fusionkeuken. Fajitas, guacamole en kip in adobosaus behoorden tot de opties voor de lunch. Na de lunch werd het een tijdje rustig op het schip omdat velen van ons aan het genieten waren van een middagdutje en slechts enkelen bleven op de brug of op de buitendekken. Later in de middag hadden we onze scheepsquiz met Zet en Tim als quizmaster. Hun quiz was gebaseerd op eigenaardigheden van het personeel, informatie uit lezingen, samenvattingen of algemene informatie die op elk moment tijdens onze cruise werd gegeven. Het idee van de quiz was om samen te lachen en een leuke tijd te hebben terwijl we de Drake Passage overstaken. In totaal hadden we genoeg mensen om 8 groepen te maken die de volgende namen kozen: Groep 1, "Wat betekent ABCD?" Groep 2, "De Type A Bultruggen" Groep 3, "Bultruggen in Antarctica" Groep 4, "De grote eters" Groep 5, "Weddell One" Groep 6, "Bultruggen" Groep 7, "Half Moon Bay Bultruggen" en, Groep 8, "Team Finland" Na het presenteren van 30 vragen, plezier maken en lachen, lieten onze quizmeesters Tim en Zet de antwoorden zien. Toen, na enig overleg, riepen de quizmeesters het winnende team uit. Het winnende team was "Type A Zwaardwalvissen", dat won met 25 punten. Het team won een fles wijn naar keuze, glorie, roem, de zegen van Zijne Majesteit Koning Neptunus, heerser over de zeeën en de bewondering van het hele Ortelius team. Om 18:30 hadden we onze dagelijkse recap, Claudia toonde de plannen voor morgen, onze laatste dag op zee, Sigi presenteerde het protocol voor ontscheping en Lucas, een van onze gidsen, gaf een korte maar interessante presentatie over de naamgeving van plaatsen in Antarctica. Om 19:00 uur werd er omgeroepen voor het diner en ging iedereen naar de eetzaal. Ons schip schommelde nog steeds tussen de golven terwijl we een mistige nacht inzeilden in het midden van de Drake Passage.

Onze laatste dag op de Drake begon om 0745 met onze wake up call, het ontbijt volgde snel daarna en we maakten ons allemaal klaar voor nog een dag op zee. Gelukkig was de wind vannacht gaan liggen en begon het nu een 'Drake Lake' te worden. Sommigen van ons genoten van de zeevogels die nog steeds buiten vlogen, en 's ochtends hadden we een fascinerende lezing van Eduardo over het 'Antropoceen - het tijdperk van de mens overleven'. Zeker een onderwerp dat tot nadenken stemt. Na weer een uitstekende lunch genoten we van een lezing over ijs en ijsbergen met Lucas, en we konden ons herinneren dat we deze enorme ijsblokken hadden gezien die onze reis hadden gedomineerd. Het was leuk om herinneringen op te halen en na te denken over de vormen van het ijs en wat de oorzaak was dat ze zo waren. Later in de middag deelde Tim een aantal van zijn ervaringen over het werken en leven op Antarctica. Heel anders dan de reis die we net hadden gehad en zeker interessant om te zien hoe alledaagse uitdagingen werden overwonnen toen hij in het veld werkte. Velen van ons waren op het dek geweest om te genieten van de wilde dieren die we konden spotten, vogels en walvissen! s Avonds was het tijd voor ons om te genieten van onze laatste recap in de bar en een glas bubbels om te proosten op onze fantastische reis. Pippa had een schitterende diavoorstelling gemaakt die iedereen met plezier had bekeken. Het was geweldig om een korte samenvatting van onze reis te zien en te bedenken hoeveel geweldige herinneringen we de afgelopen 10 dagen hadden gemaakt. Kapitein Yuri kwam van de brug om op ons te toosten en alle passagiers te bedanken voor het zeilen met Oceanwide. Sigi deed de laatste oproep voor het diner en we gingen allemaal naar beneden om te genieten van onze laatste spectaculaire avondmaaltijd aan boord van de Ortelius.

We werden voor de laatste keer wakker met een weksignaal van onze EL, dit was helaas onze ontschepingsdag. We hadden genoten van onze twee dagen op zee, kijkend naar de zeevogels, en met gemengde gevoelens bevonden we ons in Ushuaia, blij dat we een geweldige reis hadden gehad, maar ook verdrietig dat het nu voorbij was. Na ons ontbijt aan boord namen we afscheid en verlieten we het goede schip Ortelius, ook al was onze reis voorbij, het was gewoonweg fantastisch en we hebben allemaal herinneringen voor het leven.