PLA27-20, reisverslag, Antarctica Peninsula en Zuidelijke Shetlandeilanden

Dagenlang droomden we over onze toekomstige reis, urenlang shopten we, lazen we, bereidden we de logistiek voor, praatten we opgewonden met familie, vrienden, collega's en buren over onze atypische reiskeuze en vervolgens reisden we uren, dagen, met vliegtuigen, auto's, bussen... Eindelijk kregen we onze eerste glimp van de Plancius te zien. Ze wachtte ons rustig op tussen andere expeditieschepen - het kleinst, maar het hevigst. Haar helderblauwe romp stak af tegen het grijze water van het Beagle-kanaal, en we gingen trots aan boord, begroet door een warm "welkom aan boord!" van bemanningsleden die voor onze bagage zorgden en ons de weg naar onze hutten wezen. We begonnen meteen het schip te verkennen en liepen door de gangen en dekken, opgewonden als kinderen die een nieuwe speeltuin ontdekten. We vonden snel onze weg naar het restaurant, de receptie, de brug of de observatorium lounge. In de laatste verzamelden we ons voor een verplichte veiligheidsbriefing door onze hoofdofficier François. Plancius nam een lastige afslag van de pier en een U-bocht. Terwijl ze het Beagle-kanaal begon af te varen, hielden we ons aan de oefening, een noodzakelijke simulatie van de evacuatie van het schip in geval van nood. Daarna kregen we een korte presentatie van het leven aan boord door onze hotelmanager Zsuzsanna en werden we voorgesteld aan de kapitein van het schip, Evgeny Levakov, een lange Russische man die al 25 jaar in poolgebieden zeilt, en aan het expeditieteam. Onze expeditieleider David komt uit Canada. Voordat hij aan boord van expeditieschepen ging werken, was hij berggids. Daniel, uit Duitsland, is Davids assistent. Daniel werkt voornamelijk in IJsland, maar brengt het grootste deel van zijn tijd door als natuurgids over de hele wereld. De rest van het team bestaat uit Andreas, glacioloog uit Duitsland; Règis, Frans onderzoeker en vogelspecialist; Johanne, oceanograaf uit Noorwegen; Chlòe, uit Frankrijk maar gevestigd in Noorwegen waar ze werkt als gids en duikinstructeur; Michael, uit Groot-Brittannië waar hij werkt als duikgids en poolgids; Helene, uit Marseille, Frankrijk, waar ze met zeevogels werkt en Alexis, kajakgids, die zich heeft gevestigd in een klein bergdorpje in Argentinië, dierenarts en eigenaar van een kajak- en trekkingbedrijf in Villa La Angostura, Nahuel Huapi National Park. Wat een internationaal team! Alle leden zijn "bipolair": deze gepassioneerde kerels, zwaar geïnfecteerd door het beruchte poolvirus, brengen het grootste deel van hun tijd door met het hoppen van de ene pool naar de andere! We krijgen ook te horen dat, ondanks de weersvoorspelling die een vrij vlotte Drake-oversteek aankondigt, Idris, de scheepsdokter, na het diner zal blijven om pillen tegen zeeziekte uit te delen. Er ontstaat discussie: wel of geen medicijnen? Dat is de vraag.

Drake meer of Drake schudden...? Wie zei dat zeilen naar Antarctica makkelijk zou zijn...? We werden wakker met een redelijk kalme zee, ook al verwachtten we een flinke storm. De scherpzinnigen onder ons waren al wakker toen Dave de eerste wekker van de reis maakte, maar voor degenen onder ons die nog zachtjes in bed werden gewiegd, was het tijd om op te staan en te zien wat de dag zou brengen. Soepel zeilen gaf ons de gelegenheid om onze zeebenen te vinden, want de Drake was nog niet helemaal wakker voor onze eerste dag aan boord. Een paar Kaapse Stormvogels, Noordse Stormvogels en Reuzenstormvogels zweefden rond het schip. Vogels volgen gewoonlijk schepen op zee op zoek naar voedsel dat door het kielzog naar de oppervlakte wordt gebracht, maar ook om te genieten van de opwaartse druk die door ons passerende schip wordt veroorzaakt. Om 09:30 uur werden we uitgenodigd in de bibliotheek voor de kajakbriefing onder leiding van Alexis. Hij gaf een grondige uitleg over de uitrusting die we nodig zullen hebben en gebruiken en het soort omstandigheden en het vaardigheidsniveau dat nodig is voor de verschillende tochten tijdens de ochtend en de middag van de hele reis. De opwinding van Antarctica begon de kamer te vullen. Daarna volgde de lezing over zeevogels door Règis. Toen we verder naar het zuiden voeren, begon de Drake wakker te worden. Een noordwestelijke deining van ongeveer 2,5 meter begon de zeiler in ons allemaal op de proef te stellen. Nadat de lunch was geserveerd, genoten we van het gezelschap van nieuwe vrienden en begonnen we meer te weten te komen over de achtergrond van sommige gidsen in die tijd. De Drake shake doet zijn naam eer aan. In de namiddag gaf Helene ons een interessante lezing over invasieve soorten en hun impact op de eilanden. Finaal gaven we laarzen uit in de laarzenkamer en wisselden we van huuruitrusting... Alles bijna klaar voor de volgende dagen! David gaf een samenvatting van de dag voordat we naar een ander heerlijk diner gingen. Het schip bleef de hele nacht doorrollen en we kropen in bed voor onze tweede nacht aan boord.

Vanochtend werden we wakker door het schip dat van links naar rechts bewoog, wat ons werd verteld als redelijk "rustig" water voor de Drake. Sommige passagiers wachtten op stormachtige omstandigheden. Na het ontbijt kwamen we samen in de lounge voor een verplichte veiligheidsbriefing. Onze expeditieleider, David, liet ons zien hoe we de reddingsvesten moesten dragen voor de zodiac cruises en hoe we in en uit de zodiacs moesten stappen via de loopplank. Als voorbereiding op Antarctica gingen we naar de lounge om te leren over milieubewustzijn en correct gedrag op Antarctica - geen voedsel aan land, je laarzen schoonmaken en afstand houden van de pinguïns. De theorie werd gevolgd door de praktijk, want we moesten onze bovenkleding, rugzakken en cameratassen stofzuigen. Expeditiemedewerkers stonden klaar om te helpen en advies te geven over hoe we onze uitrusting konden ontdoen van zaden en vuil. Met talloze stofzuigers tegelijk in de lounge was het lawaaierig maar snel. Overdag genoten we van prachtige uitzichten op verschillende zeevogels die het schip op zijn weg vergezelden, waaronder Kaapse Stormvogels, Noordse Stormvogels, Reuzenstormvogels, Wenkbrauwalbatrossen en de grootste van allemaal, de Wandering Albatros. In de namiddag gaf Michael ons een geweldige inleiding tot het kamperen en bereidde ons voor op onze eerste Antarctische kampeerervaring. Helene vertelde over de Franse ontdekkingsreiziger Jean Baptiste Charcot, zijn leven en zijn prestaties; Chloe over het drijvende leven in de oceanen.

Vanochtend maakten we onze eerste landing in Antarctica op Cuverville Island. We waren allemaal gefascineerd door de Ezelspinguïnen die op het strand broedden. Het landschap was prachtig met hoge bergen aan alle kanten van het eiland. De zee was erg blauw en helder, zo helder dat we Salp in het water konden zien en pinguïns die het strand naderden. Te snel was het tijd om naar het schip te gaan voor de lunch, maar terwijl we langs het strand terugliepen naar de zodiacs kwamen we langs veel overblijfselen van de oude walvisvaart met botten op het strand. In de middag landden we op Danco Island, net als vanochtend een prachtige plek weer met veel pinguïns en Skua's die op zoek waren om te profiteren van een gebrek aan concentratie. De kuikens hier waren erg schattig terwijl ze om eten bedelden bij hun ouders. Te snel moesten we weer terug naar het schip. Sommigen van ons keerden terug naar de kust om de nacht door te brengen op het ijs voor een nacht kamperen. Het licht was geweldig en hoewel het fris was, was het een comfortabele nacht onderbroken door het gezang van Weddellzeehonden op de rotsen op het strand. Wij kampeerders keerden om 5 uur terug naar het schip voor een welverdiend ontbijt, klaar voor een nieuwe dag vol avonturen. Terug aan boord was het tijd om onze eerste gevoelens over onze eerste Antarctische dag te delen. David gaf ons meer details om de volgende dag voor te bereiden en het was al etenstijd.

Om 8 uur stond iedereen klaar bij het gangboord. Sommige kampeerders kwamen vanochtend vroeg aan boord, na een heerlijk frisse nacht op Kerr Point. Vanochtend gingen we richting Neko Harbour. Het landschap was prachtig, we werden omringd door gletsjers en hoge kliffen van sneeuw. We kwamen eerst aan op een eiland en begonnen direct met een mooie wandeling omhoog in de sneeuw naar een plateau. Hier broedden veel Ezelspinguïnen en de meesten lagen op een ei, maar sommigen beschermden ook hun kuikentjes. We moesten oppassen bij het oversteken van de pinguïnsnelwegen, ze hadden altijd voorrang! We stegen verder naar een vlak gebied met een prachtig uitzicht op de gletsjers. Voor onze ogen gebeurde er een bijzonder schouwspel, toen een groot stuk ijs losbrak en van de gletsjer in zee viel, waardoor er een grote golf ontstond. Op dat moment maakten sommigen van ons een korte boottocht in zodiacs om te genieten van de show van de Bultruggen en moesten we oppassen voor de golven. Daarna gingen we terug naar het schip voor de lunch. In de namiddag maakten we een landing op Port Lockroy Island, een oud Engels station waar nog maar weinig mensen wonen. Ze hebben er een postdienst, de meest zuidelijke ter wereld. We bezochten een klein interessant museum, dat de oude manier van leven in deze stations in de jaren 1950 liet zien. Buiten het oude gebouw was een mooie kolonie Ezelspinguïnen aan het nestelen. We genoten van het uitzicht op de grote kuikens, erg schattig. Twee Reuzenstormvogelen waren ook aan het rusten op het einde van het eiland. Daarna namen we weer de zodiacs voor een heel kort tochtje naar Jougla eiland, dat heel dichtbij ligt. Dit eiland herbergt ook een kolonie Ezelspinguïnen. Een kleine groep Stormbandpinguïnen rustte uit op een rots. In het midden van het eiland zagen we een walvisskelet en veel overgebleven oude walvisbotten. De walvis was waarschijnlijk lang geleden aan land gestrand. Tussen de rotsen konden we ook een Weddellzeehond zien. Na deze dag vol avonturen en ontdekkingen hebben we lekker buiten op het achterdek gebarbecued.

Vanmorgen was het vroeg opstaan. Maar dat had een goede reden. Om 7 uur voeren we door het Lemaire Channel. Wat een spectaculair gezicht. Eenmaal erdoor voelde het alsof we echt in Antarctica aankwamen. Met gletsjers bedekte bergen, donkere rotsen en een koude wind in een baai vol ijsbergen. Onze eerste landing van de dag bracht ons naar Peterman Island. De plek waar J.B. Charcot ooit overwinterde tijdens zijn Pourquoi pas expeditie. Tegenwoordig staat er een kleine Argentijnse vluchtelingenhut op het eiland en natuurlijk heel veel pinguïns. Zowel Adéliepinguïns als Ezelspinguïnen noemen deze verlaten plek hun thuis. We werden beloond met prachtige uitzichten over de ijsbergstraat en veel kleine pinguïnkuikens. In de namiddag kwam ons schip iets hoger te liggen en maakten we een Zodiac cruise rond Pleneau eiland in de ijsbergstraat. Prachtige ijsbergen in alle maten, kleuren en vormen lagen op ons te wachten. Maar dat niet alleen: Vaal Stormvogeltje's rustten uit op stukken ijs, evenals Krabbeneteren. Een eenzame Weddellzeehond kwam een van de Zodiacs bekijken en er zwommen pinguïns door het water. Er werden ook een paar walvissen gezien. Na deze interessante Zodiac cruise gingen we terug naar het schip voor de dagelijkse recap voor het diner. De recap werd echter onderbroken door een aantal speciale effecten en we hadden het geluk om een aantal Orka's te zien die dicht langs de Plancius zwommen. Gewoon weer een dag op Antarctica.

Zoals gewoonlijk werden we wakker door David's wake-up call in het Engels en Frans. We kwamen vroeg in de ochtend aan in het schilderachtige gebied van Wilhemina Bay. Het was erg rustig buiten en de zee leek wel een spiegel. Het plan was om voor het ontbijt een Zodiac cruise te maken. De helft van ons had zich de avond ervoor opgegeven voor deze speciale ochtendervaring. De rest van ons stond na het ontbijt klaar om te gaan genieten van de stilte van de Wilhelminabaai. Na een kop koffie waren we er klaar voor en het was een geweldige ochtend. De Zodiacs verspreidden zich en gingen in verschillende richtingen op zoek naar mooi gevormde en gekleurde ijsbergen en natuurlijk walvissen en ander wild. En het was een zeer geslaagde cruise. Alle boten hadden walvissen van dichtbij gezien en sommigen van ons zagen drie verschillende soorten zeehonden van heel dichtbij. Vaal Stormvogeltje, Weddellzeehond en Krabbeneteren... Het was prachtig. Ver weg van ons huisje Plancius zetten de bestuurders van onze Zodiacs de motoren uit en beleefden we een Antarctisch stiltemoment. Geen gepraat, geen camera's... Voor de meesten van ons was het een emotioneel moment om alleen het geluid van de natuur te horen. Hoe de luchtbellen uit de ijsbergen smelten en een opmerkelijk geluid maken, het geblaas van walvissen in de verte... Om daar in the middle of nowhere te zitten was uniek. Later kwam er mist vanuit de bergen de Wilhelminabaai in en werd het zicht slecht tijdens de tweede "na het ontbijt groep". Het was dus tijd om terug te gaan naar het schip en weer warm te worden na een lange en leuke ochtend op de boten. Vanwege onze plannen voor de middag was er geen haast op het schip. Het zou zes uur varen worden tussen onze twee activiteiten van de dag. Dus namen we allemaal een lekkere warme douche en een goede kop koffie en thee tussendoor. Ondertussen gaf het Expeditieteam ons een aantal leuke presentaties over intelligente vogels, gletsjers en meer leven in de wijde en open zee. Na de lunch werd het erg rustig op het schip. We gingen allemaal naar onze hutten voor een goede lange middagsnooze voor onze volgende landing. In de late namiddag kwamen we aan in de haven van Mikkelsen. Onze geplande middaglanding. Het weer was nog steeds perfect voor de activiteit en kort nadat het kleine eiland in zicht was, werd het Anker van Plancius gedropt. Tijd om ons weer klaar te maken. De Zodiacs waren al op het water toen we bij de loopplank kwamen. Onze landing was op het eiland D´Hainaut. Het eiland ligt in de haven van Mikkelsen, een 3 km brede baai met prachtige ijsrotsen aan de zuidkant van Trinity Island tussen Skottsberg en Borge Point. Toen we aankwamen op het kleine eiland kregen we de gelegenheid om een Argentijnse schuilhut te verkennen, een heleboel walvisbotten gebleekt door de zon en de droge lucht van Antarctica. Overblijfselen van de oude walvisvaart en een herinnering aan een donker tijdperk. We zagen ook een oude waterboot die werd gebruikt om op walvissen te jagen. Deze kleine boten werden vanaf de grotere schepen te water gelaten om de walvissen van dichtbij te harpoeneren. Op de kleine heuvels van het eiland zagen we veel Ezelspinguïns die de grote en dikke kuikens verzorgden. Op het strandgedeelte kwamen we heel dicht bij een jonge zeeolifant en een paar Wedellzeehonden. In de koude lucht konden we zelfs de stoom uit de vacht van de zeehonden zien opstijgen omdat ze het van binnen erg warm moeten hebben. Het was moeilijk om terug te keren naar het schip en deze prachtige plek achter te laten op onze op een na laatste landingsdag in Antarctica. Maar we moesten gaan en de bemanning maakte het schip al klaar voor een nachtelijke vaart naar de South Shetland Islands waar we onze laatste excursiedag van deze reis zouden hebben. Na de dagelijkse recapitulatie en een uitgebreid diner gingen de meesten van ons erg moe naar bed omdat we al sinds de vroege ochtend op waren, maar zo blij over deze prachtige dag vol speciale en zeer individuele momenten.

De ochtend begon vandaag op normale tijden en hopelijk waren we allemaal een beetje bijgekomen van de vroege ochtend van gisteren en de geweldige bezienswaardigheden van orka's en Bultruggen. Er stond een lekker ontbijt klaar in het restaurant om ons van brandstof te voorzien voor de laatste verkenningsdag. We bevonden ons nu op de South Shetland Islands, verder ten noorden van het Antarctisch Schiereiland. We gingen aan land op een klein rotsachtig eiland met interessante rotsformaties en terrein. Hier broedden kolonies Stormbandpinguïnen, een derde soort pinguïns die we nu leerden kennen. Ezelspinguïns waren ook aanwezig langs het strand, maar verder op de steile rotsheuvels kruisten Ezelspinguïnen elkaar in rotsachtige pinguïnsnelwegen. Naarmate we dichter bij een grotere kolonie kwamen, konden we de dynamiek van de pinguïns observeren, omdat ze heel dicht bij elkaar nestelen. De kuikens werden beschermd door de ouders en af en toe hieven verschillende pinguïns hun snavels op om een enorm spektakel van geluid te produceren. Plotseling openbaarde zich een pinguïn in het midden van hen allen die heel anders was dan de anderen met gele haren aan weerszijden van de kop, het was een Macaronipinguïn, lekker slapend met zijn snavel onder de wind. Ook aan deze landing kwam een einde en we gingen terug naar het schip voor de lunch. In deze baai werden we vanochtend vergezeld door het Greenpeace-schip Arctic Sunrise, met als doel om onderzoek te doen naar onder andere micro-plasticvervuiling in de oceaan en de invloed op de dieren die hier leven. Om het leven te vieren en echte ambassadeurs te worden, deden velen van ons de Polar Plunge! Na de lunch waren we verhuisd naar een andere locatie. Buiten scheen de zon en er was een kaal landschap te zien met een vleugje groene vegetatie. Het gebrek aan ijs en sneeuw en de sterkere wind verraadden dat we nu verder noordwaarts in zee waren. Aan land konden we opnieuw genieten van kolonies Stormbandpinguïnen die aan het nestelen waren, met vrij grote rondspringende kuikens. Tussen de pinguïns liet een pelsrob zich af en toe zien, terwijl hij zijn kop omhoog stak om ons te bekijken, schijnbaar genietend van het gezelschap van zijn kleinere vrienden. Sommige Ezelspinguïnen liepen ook rond op het strand en maakten altijd een soort show voor ons als ze in en uit het water kwamen. We konden ook genieten van de zeeolifanten die rustig langs het strand lagen te rusten. Toen de wind begon aan te trekken, moesten we langzaam terugkeren naar de landingsplaats om terug te keren naar het schip voordat de omstandigheden verslechterden. In een heerlijk zonnetje en sprankelend water namen we afscheid van deze bijzondere plek en zetten we koers naar de Drake Passage en de open wateren voor onze terugreis naar de bewoonde wereld.

Terwijl we terugvaren over de Drake Passage, neemt het leven aan boord een nieuw tempo aan. Niet meer vroeg opstaan. Geen gehaast meer in de gangen met reddingsvesten en tassen voor een landing. Terwijl de Plancius langzaam in beweging komt, bereidt het expeditieteam vandaag een reeks lezingen voor. s Ochtends vertelt Andreas ons meer over ijs, Antarctica en de opwarming van de aarde. In de namiddag beschrijft Michael het onderwaterleven in de Zuidelijke Oceaan. Later, terwijl de zee ruwer wordt, legt Alexis, verkleed als gaucho, uit hoe je een goede stuurman maakt. Hij toont ons accessoires en presenteert dit deel van de Argentijnse cultuur, waarna nieuwsgierige passagiers dit traditionele drankje zelfs kunnen proeven. Dan is het tijd voor de dagelijkse recap. David legt de planning voor morgen uit en vertelt ons iets over onze ontscheping overmorgen. De weersvoorspelling laat een ruigere zee zien voor morgen ... Dan vertelt Andreas over enkele ongelooflijke geheimen van het leven van de pinguïns! Tijdens het diner stelt onze Hotel Manager de kombuis- en schoonmaakteams voor. Een goede manier om verborgen personeel en belangrijke taken voor het leven aan boord te ontdekken.

S Ochtends heerste er een rustige sfeer aan boord, terwijl mensen hun foto's doornamen en in stilte praatten en nadachten over wat een ongelooflijke reis ze hadden gehad en hoeveel geluk we hadden gehad met het weer en de waarnemingen. De wilde dieren, gletsjers, het weer en persoonlijke ervaringen begonnen pas echt door te dringen toen onze reflectie over wat we net hadden gezien en gedaan eindelijk doordrong. We kregen een aantal updates over het verwachte weer op onze doortocht naar het noorden - het leek erop dat, hoewel het weer niet het "Drake Lake" zou worden dat we op de heenweg hadden ervaren - de volledige "Drake Shake" ons pas zou bereiken als we allemaal laat in de avond grotendeels in slaap waren gevallen. De eerste lezing van de dag werd gegeven door Johanne en ging over Antarctische Convergenties. Terwijl we naar het noorden zeilden, werden we opnieuw vergezeld door de Antarctische vogels - die het schip gebruikten om een beetje extra te zweven terwijl ze de zeeën bevaren tussen de zuidpunt van Zuid-Amerika en het Antarctisch Schiereiland. In sommige gevallen was het net alsof ze het schip uitzwaaiden. Onze lunch werd geserveerd bij de ingang van het Beaglekanaal. In kalm water. We zijn er allemaal enthousiast over, kijkend naar het verre scenario van de kust. De lezing van de middag werd gegeven door Regis, en ging over de pinguïns van Antarctica. Tijdens de middag vertelde Alexis over "Het leven van de inheemse bevolking van Vuurland, de Yamana's" tijdens onze cruise op het Beaglekanaal. Na het diner introduceerde Szuzsanna al het hardwerkende hotelpersoneel dat achter de schermen alle heerlijke maaltijden maakte en ervoor zorgde dat er voor alle passagiers werd gezorgd.

Vandaag werden we gewekt door de laatste wake-up call van onze Expeditieleider David en maakten we ons klaar om van boord te gaan in Ushuaia. De afgelopen 11 dagen hebben ons meegenomen op een oog-openende reis naar het bevroren continent en ons een korte blik gegund in een omgeving die de meesten nooit zullen zien. We hadden allemaal iets andere ervaringen, maar wat de herinneringen ook waren, of het nu onze eerste keer was aan boord van een zodiacs, wandelen in rubberlaarzen, het zien van enorme ijsrotsen of het maken van nieuwe vrienden, het zijn herinneringen die ons de rest van ons leven bij zullen blijven. Totale afstand gevaren op onze reis: 1671 zeemijlen Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Evgeny Levakov, Expeditieleider David Begg en alle bemanningsleden en medewerkers, danken wij u voor het reizen met ons en wensen wij u een veilige thuisreis.