PLA26-24, reisverslag, Antarctica - Basiskamp

Eindelijk was het zover en kon onze expeditie naar Antarctica beginnen. We bevonden ons in Ushuaia in het zuidelijkste deel van Argentinië, dat ook wel 'het einde van de wereld' wordt genoemd. Maar tijdens onze expeditie zullen we nog zuidelijker gaan.

We werden pas om 16:00 uur verwacht aan boord van de gracieuze M/V Plancius. Dat gaf ons de tijd om bij te komen van de lange reis naar het zuiden en om te ontspannen en de stad Ushuaia te verkennen.

Om 16:00 was het tijd om de loopplank van M/V Plancius op te gaan. We werden aan de kade opgewacht door leden van het expeditieteam en de hotelmanager checkte ons snel in. Veel tijd om te relaxen was er niet, want om 17:30 stond er een verplichte veiligheidsoefening op het programma en dus was onze aanwezigheid in de lounge vereist. We werden eerst verwelkomd door expeditieleider Pippa en daarna leidde de chief officer ons door een veiligheidsvideo en de procedure van de oefening. Voor we het wisten zaten we allemaal in de lounge met onze grote en lompe oranje reddingsvesten aan en toen we het verlatingsalarm hoorden gingen we allemaal naar buiten naar de reddingsboten waar de tweede officier ons verder informeerde.

Na de verplichte oefening was het tijd om de touwen los te maken, de motoren te starten en de haven van Ushuaia achter ons te laten. Terwijl het schip onderweg was, kwam de kapitein naar de lounge waar hij ons begroette met een glas Italiaanse Prosecco, terwijl hij enkele warme welkomstwoorden sprak. Pippa gaf ons daarna meer informatie over het programma en de planning voor de komende dagen.

Al snel was het tijd voor het diner. Het kombuis team had een heerlijk buffet voorbereid en de eetzaal gonsde van opwinding. De leden van het expeditieteam schoven ook aan bij het diner en dit bood een eerste gelegenheid om elkaar te leren kennen. De komende 12 dagen zullen we elkaar veel zien!

Vanochtend was het al vroeg opstaan omdat de brug en onze Expeditieleider een groep Langvin Grienden hadden gezien. Eerder dan verwacht haastten we ons naar de buitendekken aan bakboordzijde van het schip om deze interessante walvisachtigen te observeren die hun weg in tegengestelde richting zochten. Kort daarna werd een tweede groep grienden geobserveerd en toen was het tijd voor het ontbijt.

Het eerste deel van de Drake passage was goed voor ons geweest. De wind was gedaald tot zo'n 16-18 knopen en een zeer zachte deining had ons de eerste nacht vergezeld. Beetje bij beetje kwam het restaurant tot leven en werd het ontbijt geserveerd met fruit, eieren, ontbijtgranen, enz.

Kort daarna begon om 9:15 uur de lange marathon van verplichte briefings. Zodiac operaties en IAATO regels en richtlijnen.

Een korte pauze voor een kopje koffie of thee terwijl we konden genieten van de buitendekken en het observeren van prachtige zeevogels zoals Zwart-bruine albatrossen, Zuidelijke Reuzenstormvogelen, Witkinstormvogelen, Kaapse Stormvogels en Antarctische Prionen die rond ons schip zweefden.

Gnarly en Dave, onze bergbeklimmersgidsen introduceerden ons in de verschillende opties die we hadden op het witte continent en later was het tijd om onze Muck boots op te halen net voor de lunch.

De lunch werd geserveerd en direct daarna om 14.00 uur gaven Marco en Thom ons een briefing over de overnachtingservaring; gevolgd door lieve Erin met de kajakactiviteit.

Koen gaf ons zijn eerste lezing over fotografische compositie, terwijl buiten een grote hoeveelheid vogels onze nadering van de Antarctische convergentie benadrukte, die we naar verwachting 's nachts zouden oversteken. Meer en meer Antarctische soorten voegden zich bij de dans rond het schip.

Uiteindelijk hadden we om 6:15 onze eerste briefing van de reis, waarbij Pippa het plan en het weer voor de volgende dag presenteerde; gevolgd door Marco, Steffi en Eduardo met hun interessante en wetenschappelijke inleidingen over windpatronen, de opening van de Drake passage en de Aurora Australis.

We werden wakker en ontdekten dat de zachte deining tijdens de nacht zelfs was afgenomen. M/V Plancius was op weg naar het zuiden met een goede snelheid van 11,5-12 knopen en had gedurende de nacht goede vooruitgang geboekt. De Antarctische convergentie was een paar uur voordat we wakker werden al gepasseerd, dus we bevonden ons al binnen de politieke en biologische grenzen die Antarctica definiëren.

Van de vele manieren om Antarctica te definiëren, worden er twee het meest gebruikt door het grote publiek: een politieke definitie van het witte continent omvat al het land en ijs ten zuiden van de breedtegraad van 60 graden, terwijl vanuit biologisch oogpunt de grenzen worden bepaald door de Antarctische circumpolaire stroming (ACC). De ACC is een van de belangrijkste oceaanstromingen van de planeet die met de klok mee rond het Antarctische continent stroomt en helpt om de warmere tropische wateren van de Atlantische, Stille en Indische Oceaan op afstand te houden en zo de perfecte omstandigheden te creëren voor leven in de Zuidelijke Oceaan.

De dag begon met het inschrijven voor de activiteit in de loungeruimte en tussen de fervente bergbeklimmers, opgewonden kampeerders en enthousiaste kajakkers begonnen we regelmatig ijsbergen te zien op onze weg naar beneden.

De ochtend ging verder met Marco die ons inlichtte met een mooie en grondige "Inleiding tot het Antarctisch Schiereiland", waarbij we niet alleen leerden over de bijzonderheid van het witte continent, maar ook over de geografie, geologie en geschiedenis van het Antarctisch Schiereiland; dat speciale gebied van Antarctica waar M/V Plancius ons naartoe bracht.

S Middags volgde Biosecurity terwijl de zee nog kalm was. We zagen niet veel zeevogels, maar Steffi gaf een interessante lezing over deze iconische vogels en hoe ze in deze uitgestrekte omgeving leven.

S Avonds voeren we verder ten westen van de South Shetland Islands, bezaaid met glinsterende en prachtige ijsbergen. Bruinvissen escorteerden ons naar de Bransfield Straat die we 's nachts zouden oversteken op weg naar de eerste landing van deze Antarctica - Basecamp expeditie. De volgende ochtend wachtten de kalme en beschermde wateren van Cuverville Island op ons.

Op onze eerste activiteitendag werden we wakker met Bultruggen en bruinvissen. Toen we vanuit de Straat Gerlache zuidwaarts draaiden naar de noordelijke ingang van het betoverende Errera Kanaal, presenteerde onze eerste aanlegplaats, Cuverville Island, zich als een oogstrelende, besneeuwde, rotsachtige koepel. In het westen ligt Ronge Island en in het oosten het Arctowski schiereiland, dat de begrenzing van het kanaal vormt.

Na een bezoek aan Cuverville voer onze kapitein zuidwaarts door het Errera Channel langs Danco Island voordat hij hard naar het westen draaide om Andvord Bay binnen te varen en door de Aguirre Passage Paradise Bay in te varen. Onze tweede landing van de dag was bij het Almirante Brown onderzoeksstation (Argentijns) en de prachtige Skontorp Cove.

Voor onze eerste dag hadden we fantastische waarnemingen van wilde dieren. Alle drie de borstelstaart pinguïns, de Gentoo, Stormbandpinguïn en Adéliepinguïnen en waarnemingen van Weddel, Ezelspinguïn en Krabbeneteren.

BERGBEKLIMMEN
Locatie: Cuverville eiland, Errera Kanaal
We beklommen de steile NW flank van het eiland Cuverville, waarbij we ongeveer 250 meter hoogte wonnen om de brede open top te bereiken. Dikke mist weerhield het enthousiaste team er niet van en de wolken scheidden even op de top, zodat we uitzicht hadden tot aan het Errera-kanaal.

Locatie: Brown Station, Paradise Harbour Nadat we ons boven het station hadden opgesteld, beklommen we zigzaggend de korte maar scherpe eerste sneeuwhelling met vreemde nieuwe sneeuwschoenen aan onze voeten. Daarna liepen we over minder steile, maar nog steeds diepe sneeuw, waarvoor een pad begaanbaar moest worden gemaakt. Vanaf de top pauzeerden we om te genieten van het uitzicht en de geluiden van Paradise Bay. Beneden waren de klappen van Bultruggen te horen die door het Ferguson Channel voeren en daarboven doken Sterns op die een jagende jager probeerden af te schrikken.

KAYAKEN
Locatie: Cuverville eiland, Errera Kanaal
Wat een manier om onze reis te beginnen. Cuverville was prachtig! Er stond een licht briesje richting het eiland. De kajakkers verschansten zich achter een grote ijsberg om perfect mosselwater te krijgen om vanuit de zodiac in de kajaks te klimmen. Daarna lieten we ons door de bries door de reusachtige ijsbergen ten westen van het eiland blazen. Overal sprongen pinguïns in het rond. We peddelden langs de kust van een kiezelstrand waar veel Ezelspinguïnen aan het baden, poetsen en dutten waren tussen de ouderlijke shifts door. Terwijl we om een klein rotseilandje heen voeren, vonden we twee slapende wedelrobben. En we eindigden deze fantastische peddel door ons een weg te banen door dik ijs dicht bij de kust van Cuverville waar de andere passagiers waren geland.

Locatie: Brown Station, Paradise Harbour We waren net in onze kajaks geklommen toen we een walvis zagen. Wie moet er nu kajakvaardigheden zoals draaien en stoppen oefenen als je 2 etende Bultruggen kunt inhalen. Er dook er zelfs eentje op tussen de kajaks op niet meer dan 3 meter van de gelukkigste boot. We keken vele minuten toe voordat de walvissen besloten dat de krill ergens anders beter was. Dit gaf ons de gelegenheid om door te gaan met verkennen. We vonden een paar wedelrobben die op drijvende ijsbergen lagen te dutten en maakten een rondje om het schip voordat we meer walvissen vonden. Walvis-tastisch! Ze gingen verder de baai in richting de gletsjer, we deelden ze met een paar cruisende zodiacs, maar wow wat een prachtige ervaring!

CAMPING
Locatie: Leith Cove, Paradise Harbour
Om ongeveer 21:00 uur, direct na het diner, maakten we ons klaar om aan wal te gaan met de Zodiacs en werden we verwelkomd door Marco, Tom en Owain, onze campinggidsen voor de nacht. De ontscheping op het zuidelijke deel van het kleine eiland was een beetje moeilijk vanwege de steile rotsen, totdat we onze voeten op stevige en knisperende sneeuw zetten.

De avond was heerlijk, overgoten maar zonder wind. Na het graven van onze sneeuwkuilen en het opzetten van onze uitrusting, gleden we in onze slaapzakken. Ondertussen verscheen er in de zuidelijke hoek van Leith cove een bultrug, die langs de gletsjer die de baai omringde voer en een prachtig amfitheater van ijs en pieken vormde.

De walvis bleef ruim een half uur rondhangen; het kippenvelgeluid van zijn slagen en ademhaling weerklonk de hele nacht in de baai. Een unieke Antarctische ervaring. De volgende ochtend werden we vroeg gewekt, rond 5 uur; we kleedden ons aan en pendelden terug naar M/V Plancius om naar de zeestraat De Gerlache te varen op weg naar de haven van Orne. Er stond ons weer een fantastische dag te wachten!

S Nachts brachten de navigatieofficieren het schip naar Orne Harbour, een kleine inham van 1 mijl breed die de westkust van Graham Land indrukt, 2 mijl ten zuidwesten van Cape Anna. De baai werd ontdekt door de Belgische Antarctische Expeditie onder leiding van Gerlache in 1898. De naam Orne Harbor was waarschijnlijk in gebruik door Noorse walvisvaarders, want het werd gebruikt door de Schotse geoloog David Ferguson na zijn geologische verkenning van dit gebied aan boord van de walvisvaarder Hanka in 1913. De site wordt gedomineerd door Spigot Pesak, een scherpe, door ijs gevormde piek van 289 m boven zeeniveau.

Onze dag begon met het weksignaal van onze expeditieleidster Pippa die ons informeerde over de locatie van ons schip en de omstandigheden buiten. Onze plannen voor de ochtend bestonden uit het ontplooien van onze activiteiten in de haven van Orne.

Om kwart over zeven werd het ontbijt aangeboden en meteen daarna vertrok ons team van bergbeklimmers in een zodiac van het schip. Gnarly en Dave waren de eersten die aan boord gingen en zij vertrokken zonder oponthoud om te proberen hun doel van de dag, Mount Spigot, te beklimmen. De omstandigheden bij de landingsplaats waren een beetje uitdagend door het ruwe ijs langs de kust.

Onze zodiacbestuurders slaagden erin om de oever te bereiken en in een mum van tijd de kleine groep te ontschepen die hun uitrusting uit de kleine boot laadden. De bergbeklimmers werden geconfronteerd met een steil besneeuwd pad dat naar een rotsachtige bergkam leidde vanwaar het mogelijk is om het Errera Kanaal, de Straat Gerlache en de Anvers en Brabantse eilanden te zien. Een aantal Stormbandpinguïnen broedden in de nok en vanaf deze hoogte was het mogelijk om een aantal pinguïnsnelwegen te bekijken die helemaal naar boven gingen. Vanaf hier hadden we ook de kans om een aantal Bultruggen in de verte te zien.

De wind waaide hard met ongeveer 25-30 knopen en het zou onveilig zijn geweest voor kajakkers om te gaan. Desondanks kregen we de mogelijkheid om de Stormbandpinguïns die hier nestelen van dichtbij te bekijken en er werd een kleine maar steile wandeling aangeboden voor degenen die de Stormbandpinguïns van dichterbij wilden zien. Deze pinguïns nestelen hoog boven de bergkam, dus gasten liepen te voet de bergkam op.

Helaas, door de toenemende wind, besloten onze berggenoten om terug te keren van de berg en bijna op hetzelfde moment besloot onze expeditieleider om de activiteit ook voor de rest van de passagiers op te schorten. De risico's om vast te komen zitten in het ruwe ijs waren een beetje groot en voor de veiligheid hebben we de tocht geannuleerd. We keerden zodiac per zodiac terug naar het schip en na ongeveer 30 minuten waren we allemaal terug in de veiligheid van M/V Plancius. Bijna al onze gasten hadden de kans om buiten de zodiacs te stappen en velen, zo niet allen, hadden de kans om te genieten van een sfeervolle namiddag, met grijze wolken die Spigot Point omhulden.

Tegen de middag verplaatsten we het schip en zeilden we naar onze volgende stop van de dag: Damoy Point. Dit is een landing die veel interessante mogelijkheden biedt en ook hier hadden we weer een paar activiteiten te ondernemen. We droppen eerst onze bergbeklimmers. Zij waren op weg naar Mount Jabet en begonnen aan hun middagtocht. Uiteindelijk was iedereen op pad voor een mooie benen strekkende wandeling met sneeuwschoenen in de hellingen achter de steiger. Aan land kregen we de kans om twee historische hutten te zien, een van de Argentijnen en de andere is onlangs gerenoveerd door de Antarctic Heritage Trust, die behoort tot het British Antarctic Survey Program van het Verenigd Koninkrijk. De activiteit was zeer aangenaam voor iedereen en we hadden de kans om in zeer goede omstandigheden te wandelen. De wind nam af, evenals de mist, en naarmate de uren tijdens de landing verstreken, zagen we hoe de bergen rond het gebied opklaarden.

Het weer bleef de rest van de avond zo. We hadden onze recap toen we terugkwamen op het schip. Het diner werd geserveerd om 19:30 uur en terwijl we aan het eten waren, besloot onze kapitein Ernesto om door de Straat Peltier te varen. Dit is een 6 mijl lang kanaal dat van noordoost naar zuidwest loopt en Doumer- en Wiencke-eilanden ten zuiden van Port Lockroy, in de Palmer-archipel, van elkaar scheidt. Dit majestueuze kanaal werd ontdekt door de Franse Antarctische Expeditie van 1903 tot 1905 en werd genoemd door Jean Baptiste Charcot ter ere van Jean Peltier, een bekende Franse natuurkundige.

ALPINISME
Locatie: Spigot Peak, Orne Harbour
Het begin van de dag in Orne Harbor bood voldoende beschutting voor het team om stijgijzers aan te trekken en zich voor te bereiden op de beklimming, maar de sterke wind en de stuifsneeuw op de zuidelijke kam van Spigot Peak waren al zichtbaar van onderaf. Bij het zadel voelden de bergbeklimmers de volle kracht van de wind, maar de eerste aanblik van de al even avontuurlijke Stormbandpinguïnen was een tijdelijke afleiding. Het team toonde zich een echte doorzetter op de kam, totdat de sterke wind en het oprukkende ijs in de baai beneden onze ontsnappingskansen bedreigden en een snelle ommekeer nodig was voor de top.

Locatie: Jabetbaan, Wiencke-eiland
Opgesplitst in twee teams verlieten de bergbeklimmers de rotsachtige landingsplaats en de ezelskolonies, passeerden het oude luchtbruggebouw en bereikten de gletsjerbaan via een gestage klim waarvoor een spoor in de sneeuw moest worden uitgezet. Eenmaal op het hoogste punt van de landingsbaan hadden ze uitzicht op Port Lockroy en het British Post Office.

S Ochtends waren we al vroeg aan dek omdat de kapitein het schip door de beroemde engten van het Lemaire-kanaal zou sturen. Net voordat de kapitein het kanaal kon binnenvaren werden we tegengehouden door een kleine groep Zwaardwalvissen, het leek alsof ze de ingang bewaakten. Na een tijdje kregen we toestemming en de kapitein navigeerde de Plancius met grote vaardigheid door de engten. Het landschap was adembenemend, een hoog Alpenlandschap op zeeniveau met overal gletsjers. Het was een zeer zonnig begin van de dag en het weer bleek ook de rest van de ochtend geweldig te zijn.

Na weer een heerlijk ontbijt bracht het expeditieteam ons aan land op Peterman eiland. Op het eiland konden we een Adéliepinguïnen kolonie bezoeken en onze benen strekken naar de top. De Adelies hadden een aantal pas uitgekomen kuikens die comfortabel weggestopt zaten onder de buik van hun ouders.

Vlakbij het Argentijnse stationsgebouw lag een groep zeeolifanten die we konden benaderen. We konden het rustgedrag van deze reuzen goed observeren, ze lagen heel ontspannen te gapen en te krabben, hun voedsel te verteren en hun losse vacht kwijt te raken.

In de namiddag maakten we een zodiac cruise op een zogenaamd ijsbergkerkhof rond Planeau eiland. Het weer was fantastisch en we keken met verbazing toe hoe de natuur de brokken ijs in allerlei fantastische vormen had gebeeldhouwd. Het licht speelde met de vormen en zorgde voor een schouwspel van kleuren. In het ijs kwamen we Vaal Stormvogeltje's en Wedelrobben tegen, echt een spectaculaire middag.

S Avonds hadden we een recapitulatie en een snel diner voordat de tweede groep kampeerders werd afgezet op een site genaamd Hovgaard. Aanvankelijk was het een beetje winderig, maar toen de zon achter de horizon zakte, nam de lokale wind af en hadden de kampeerders een geweldige nacht met een spectaculair landschap. De brug hield een grote ijsberg in de gaten die naar de ingang van het Lemaire-kanaal dreef, maar gelukkig blokkeerde hij de ingang niet tijdens de nacht.

BERGBEKLIMMEN
Locatie: Hovgaard Eiland, Straat van Penola
Ongerept weer en ongerepte sneeuw zorgden voor een majestueuze beklimming van Hovgaard Island, met een top van 369 meter boven zeeniveau. Een heldere hemel zorgde voor verre uitzichten naar het zuiden, langs de Vernadsky-eilanden en verder. Sommige van de meer avontuurlijke teamleden maakten zelfs van de gelegenheid gebruik om een paar gletsjerspleten te verkennen!

KAJAKKEN
Locatie: Petermann eiland, Straat van Penola
De zee leek wel van glas! Rustiger kon niet. Met de bergen weerspiegeld in het spiegelgladde water klommen we in de kajaks en begonnen we aan onze tocht. Het plan was om de hele lengte van Peterman N naar S te varen en dan de baai in te gaan om te kijken of we een walvis konden vinden.

Terwijl we langs de kust peddelden werden we opgewacht door een kleine bende Antarctische Aalscholvers, die duidelijk nieuwsgierig naar ons kajakkers kwamen kijken. Nadat hun nieuwsgierigheid was bevredigd, vlogen ze weg en gingen we verder naar de pinguïnbroederij.

Er waren veel Adele-pinguïns die in het water raasden, van de rotsen te water gingen en landden en we hadden een prachtig uitzicht op de kuikens van de Magelhaenaalscholveren bovenop de kliffen. Verderop vonden we een kleine wedelrob bij de hut en verschillende grote wedelrobben die op de sneeuw lagen op de eilanden ten zuiden van Petermann.

We eindigden onze reis door naar buiten en tussen de enorme ijsbergen door te peddelen. Eén ijsboog torende boven alle andere uit. Een verleidelijk avontuur, maar deze ijsbergen zijn niet te vertrouwen.

Locatie: Pleneau eiland, Salpétriere baai
Met zulke perfecte omstandigheden was de beste expeditiebeslissing die we konden nemen, de geannuleerde havenkajakkers van Orne uitnodigen om mee te spelen, naast het oorspronkelijke ingeschreven team. Erin had dus het genoegen om vanmiddag twee teams te leiden. De eerste peddelde vanuit het Lemaire-kanaal door het ruwe ijs naar het Iceberg-kerkhof. Deze enorme bergen geven je echt het gevoel dat je klein bent! Een gigantische toren markeerde het midden van het ijsbergkerkhof, een Vaal Stormvogeltje lag te zonnen op een ijsberg vlakbij. We gingen verder door het doolhof en kwamen uit in een diep kanaal waar we een Krabbeneter vonden, drijvend op een kleine berg. We ontmoetten George die een zodiac vol kajakkers had die aan het varen waren.

We wisselden wat magie uit en 'hey presto' het tweede team kajaks bevond zich nu op het water. Dit team zou terug peddelen over het kanaal naar het kerkhof. De wind was nu aangewakkerd en er hing een beetje meer kou in de lucht. We vonden de enorme toren en gebruikten hem als navigatiemarkering om terug te keren naar het schip. "Geef hem een ruime ligplaats jongens" Terwijl we rond de rand van de baai van de grote berg voeren, sneed een jacht onder de gigantische bergtoren door. KRAK! Uh-oh! Gezicht naar de golf, dat is de tactiek. Het jacht kwam heel dicht bij de berg toen die afbrokkelde en had het bijna gemist. Geluksboot. Maar de golf zou ons zeker uitdagen. CRACK! Uh-oh. De hele toren viel in het water. "PADDLE GUYS!" dit was een golf die we moesten proberen te vermijden. We vonden dekking bij een ijsberg en surften op de enorme golven om te ontsnappen. Dat wordt een leuk verhaal voor thuis.

CAMPING
Locatie: Hovgaard eiland, Straat van Penola
Na een fantastische zodiac cruise in de namiddag rond de Planeau- en Booth-eilanden, bleef M/V Plancius op haar positie midden in de Penola Strait tussen ijsbergen met tabular, pinnacle en drydock. Het weer was uitstekend zoals het de hele dag was geweest; een heldere hemel en winderige lucht. Kort na het diner brachten onze zodiacbestuurders ons naar de oostelijke oever van het eiland Hovgaard. We verzamelden onze schoppen en begonnen met het regelen van onze sneeuwkuilen voor de nacht.

Aan de overkant van de baai had je uitzicht op de steile pieken van Booth eiland verlicht door het warme gele licht van een lange Antarctische zonsondergang, terwijl een paar Weddellzeehonden in de buurt lagen te rusten en een paar Ezelspinguïnen de kustlijn bezochten. Dit was onze speciale setting voor onze eerste en gedenkwaardige overnachting op het Witte Continent. Zeker een ervaring om te onthouden!

Vandaag zou weer een spannende dag worden. Meestal heeft dat te maken met de landingsplaats en het soort wilde dieren dat we verwachten te zien, maar deze keer was het een beetje anders; vandaag was een kans om in contact te komen met vrienden en familie. Niet zozeer via snelle 5G wifi-verbindingen, maar via een klassieke en beproefde communicatiemethode; het versturen van ansichtkaarten via een postkantoor! Ja, vandaag lieten we het anker vallen voor Port Lockroy, het meest zuidelijke postkantoor ter wereld.

Port Lockroy wordt beheerd en onderhouden door de British Antarctic Heritage Trust en wordt meestal bewoond door vier mensen uit het Verenigd Koninkrijk. Zij runnen de winkel en het museum, maar zijn ook betrokken bij wetenschappelijk onderzoek naar de pinguïnkolonies rond de basis en het naburige Jougla Point.

Helaas is de basis vanwege de vogelgriep gesloten voor bezoekers. Maar als we niet naar de basis kunnen gaan, dan laten we de basis naar ons komen. En zo gebeurde het dat ons schip werd bezocht door het hele team van Port Lockroy. Ze gaven ons een korte presentatie over hun werk en de British Antarctic Heritage Trust. Kort daarna zetten ze een winkel op in de eetzaal waar we allerlei memorabilia konden kopen en postzegels om onze ansichtkaarten te versturen. Het postkaartrecord van vandaag voor één persoon was een verbluffende 47 postkaarten, geweldig!

Ondertussen maakte het expeditieteam een kleine lus op Jougla Point. Het is een plek met veel Ezelspinguïnen, maar we vinden er ook veel overblijfselen uit het laatste walvisvangsttijdperk. Er liggen grote walvisbotten, terwijl het gerucht gaat dat Jacques Cousteau zelf een aantal walvisbotten bij elkaar heeft gelegd om bezoekers de grootte van deze vriendelijke reuzen te laten zien. De omstandigheden waren perfect met geen wind en niet te koud. Er waren veel pinguïns met kuikens in alle maten, dus een mooie gelegenheid om die geheugenkaarten te vullen met schattige foto's en video's.

Na een kort bezoek aan Jougla Point werd een korte zodiac cruise aangeboden zodat we allemaal de basis van Port Lockroy konden zien en enkele krabbenetende zeehonden op een ijsstroom. Geen slechte ochtend!

De plannen voor de middag gingen helaas niet door vanwege het slechte weer. Harde wind en sneeuw verhinderden ons om op Danco Island te landen, in plaats daarvan werd een echt expeditieplan in gang gezet. De weersvoorspelling voor de hele regio was erg slecht en daarom werd besloten om uit te wijken naar een gebied met rustig weer. We hesen alle zeilen en zetten koers naar de Antarctic Sound! Tijdens Basecamps gaan we nooit zo ver naar het noorden, dus we beginnen aan een nieuwe expeditie.

BERGBEKLIMMEN
Locatie: Jabet Col, Wiencke-eiland
Een lange zware wandeling naar deze spectaculaire hoge col op de machtige Jabet Peak. We bleven niet te lang hangen vanwege de sterke frisse wind die door de col waaide. De lange en kronkelige weg op sneeuwschoenen naar huis vergde onze concentratie en stelde onze vermoeide benen op de proef!

KAYAKEN
Locatie: Port Lockroy, Goudier Eiland
Dit zou een zeehondentastische dag worden! Vanaf het schip konden we een handvol ijsbergen zien, met een aantal snoopende zeehonden. De eerste die we in onze kajaks vonden was de grootste Vaal Stormvogeltje ooit, Big Berther. Ze was een jankerd. Op de tweede ijsberg lagen 4 krabbenetende zeehonden te slapen, maar ze wisten niet dat ze op ramkoers lagen met het schip. Kenny, onze veiligheidsbootbestuurder, moest hun ijsberg wegduwen van het geankerde schip om de loopplank niet te beschadigen. De 4 luie zeehonden trokken zich niets aan van deze manoeuvre en gingen door met hun dutje. De 3e ijsberg had 2 krabben en een wedel aan boord, geen enkel hoofd omhoog toen we voorbij peddelden. We vervolgden onze verkenning van Port Lockroy, genietend van een ongelooflijk uitzicht op de bergen door de laaghangende wolken en overal Ezelspinguïnen! Baby kuifaalscholvers zaten in nesten op de lage kliffen en we peddelden rond het eiland met het meest zuidelijke postkantoor ter wereld.

Een prachtige dag na onze lange doortocht naar de uithoeken van het Trinity Peninsula, het noordelijke hoogtepunt van het Antarctische schiereiland zelf.

S Ochtends maakten we een Zodiac landing op Kopaitic Island (Duroch Islands). Hier leven honderden Stormbandpinguïnen die hun jonge kuikens grootbrengen. We konden hun capriolen observeren en ervan genieten. We zagen ook dat verschillende pinguïns werden geobserveerd door wetenschappers van het nabijgelegen Chileense Antarctische onderzoeksstation, namelijk de Base General Bernardo O'Higgins.

In de namiddag zeilden we oostwaarts weg van het schiereiland, de Antarctic Sound overstekend en Kinnes Cove op Joinville Island binnen zeilend.

Een Zodiac cruise rond de inham bleek een visuele en zintuiglijke overbelasting voor iedereen. Het is bijna onmogelijk onder woorden te brengen wat we allemaal konden zien! Adéliepinguïnen met duizenden tegelijk. Een kakofonie van geluid en activiteit, onbeschrijflijk mooi.

KAYAKEN
Locatie: Kopaitic, Duroch Eilanden
Dit zou een onvergetelijke tocht worden, niet alleen voor de peddelaars, maar ook voor Erin, de kajakgids.

We begonnen een beetje wankel in de winderige golven op het zuidelijke deel van het eiland, maar we snelden door het smalle kanaal naar de meer beschutte noordelijke kustlijn. Overal zaten kinbandjes! Ze nestelden zich op steile rotskliffen, landden op kiezelstranden en raasden om onze kajaks heen, pure nieuwsgierigheid op hun brutale gezichtjes terwijl ze om onze kajaks heen zwommen.

We besloten dat waarom tegen de wind vechten als je er ook gewoon in mee kunt gaan. We daalden af naar de volgende cluster eilanden en vonden daar 4 Bultruggen die zich aan het voeden waren met krill. We dreven in trance terwijl we toekeken hoe ze zich aan het voeden waren. Al snel hadden ze door dat we er waren en ook zij waren erg nieuwsgierig. Ze kwamen heel gracieus naar ons toe en bekeken ons. 6 kajaks omringd door deze enorme sierlijke wezens. Bijna een uur lang keken we toe hoe ze tussen en onder onze kajaks doken. Wat een ongelooflijke ervaring

Locatie: Kinnes Cove, Joinville Eiland
Zoveel pinguïns! De hellingen van het eiland waren bezaaid met nestelende pinguïns. De kajakkers peddelen langs de kust en genieten van de pinguïns die hun gang gaan. De Adele's zijn erg vermakelijk. Ze storten zich op de rand van de rotsachtige kust en verzamelen zich in grote aantallen totdat ze tevreden zijn, ze genoeg hebben voor veiligheid in aantal, en dan duiken ze er allemaal in en trekken een sprintje naar de diepe oceaan. Als we rustig in onze kajaks zitten, kun je de kleine zwart-witte torpedo's onder onze kajaks zien zwemmen. We voeren rond een klein rotseilandje waar veel babypinguïns wonen, pluizig en onhandig in hun tienerfase van groei.

Weer een dag in het paradijs, goedemorgen! De beslissing om verder naar het noorden te verhuizen is fantastisch gebleken. Zonnige hemel, weinig wind en een fantastische landingsplaats vanochtend; Brown Bluff! Brown Bluff is het thuis van duizenden Adéliepinguïnen en hier en daar ook Ezelspinguïnen.

Tijdens Basecamps zien we meestal alleen Adéliepinguïnen op Petermann Island, maar de kolonie op Brown Bluff is een stuk groter en ook actiever. Bij de landing zagen we honderden Adelies over het strand marcheren, klaar om de oceaan in te duiken voor een foerageertocht. Ze bijna synchroon zien lopen is een van de mooiste dingen ooit. De snelweg loopt dwars over het strand en een aantal van ons plantte onze GoPro's en telefoons om wat close-up beelden van deze ongelooflijk schattige wezens vast te leggen.

Marco had een route uitgezet naar een hoger gelegen uitkijkpunt vanwaar we een fantastisch uitzicht hadden op de gletsjer en Erin was aan het einde van het strand waar de Adelie kolonie was. Hier konden we veel pinguïnkuikens zien die al behoorlijk groot waren geworden. Aan de andere kant van de landingsplaats kwamen we dicht bij de gletsjer en George had een pelsrob gespot. Later in de zomer komen pelsrobben naar het schiereiland en kunnen we er steeds meer zien.

We zagen niet alleen prachtige landschappen en schattige pinguïns, ook de rotsformaties hier zijn prachtig en we konden zelfs wat geothermische activiteit zien. Tom legde ons hier die avond tijdens de recap meer over uit.

Na een heerlijke lunch was het tijd voor een zodiac cruise in Hope Bay. Het weer was nog steeds geweldig dus we keken er allemaal naar uit om Esperanza Base te zien voordat we de baai uit gingen om te kijken of we walvissen konden vinden.

Esperanza Base is een van de weinige bases die het hele jaar door bewoond zijn. Het is een echte gemeenschap met kinderen, een school en zelfs een bank. Het is ook berucht vanwege een incident dat begin jaren 50 plaatsvond. Er werden schoten gelost toen een Brits marineschip te dichtbij kwam. Later verontschuldigden de Argentijnen zich voor het incident en beweerden dat de bevelvoerende officier geen toestemming had gegeven voor het schieten en dienovereenkomstig gestraft zou worden. Bij terugkeer in Argentinië werden de soldaten die bij het incident betrokken waren echter met een heldenontvangst behandeld!

George had ondertussen een andere passagier opgepikt; een Adéliepinguïn was op zijn zodiac gesprongen en de kleine pinguïn stond enkele minuten trots op de boegkoffer voordat hij weer wegdook. Wat een verbazingwekkende ontmoeting!

Toen was het tijd om walvissen te vinden, en walvissen vonden we. Overal foeragerende walvissen, vergezeld door duizenden pinguïns. Bultruggen voeden zich vaak in cirkelvormige patronen, dus we hoefden alleen maar de motoren stil te zetten en te wachten. En ons wachten werd beloond, sommige walvissen kwamen heel dicht bij de zodiacs of zwommen slechts op een paar meter afstand voorbij. Een paar keer konden we de walvissen zelfs voelen en ruiken blazen, niet de lekkerste geur. Maar zeker een once in a lifetime ervaring en een goede huidbehandeling ;)

We wilden dat we langer konden blijven, maar na meer dan 3 uur was het toch echt tijd om terug te gaan naar het schip. Wat een dag!

BERGBEKLIMMEN
Locatie: Bruine Bluff, schiereiland Tabarin
Het team verkende nieuw terrein en klom de gletsjers op, wevend tussen moulins en kloven, terwijl de enorme bruine vulkanische kliffen boven ons opdoemden en de steile randen van de gletsjer zich in de zee eronder boorden. De berggidsen namen even de tijd om ijsschroefbescherming te demonstreren aan de beginnende bergbeklimmers.

KAYAKEN
Locatie: Hope Bay, schiereiland Tabarin
Onze laatste kajaksessie van de reis en wat een gave plek om te verkennen. De Argentijnse basis die de burgermaatschappij op Antarctica opeist. Scholen, ziekenhuizen, een winkel. Esperanza is de thuisbasis van 20 families. We peddelden eerst langs de kust van hope bay, de heuvelkant bedekt met kleine zwart-witte pinguïns en rood van hun poep. De kleur accentueert alle nestplaatsen. Ze zwommen om onze kajaks heen, het water voelde zo levendig aan. We peddelden rond de punt en in de richting van het dorp. Een aantal rode huizen met daken met blauwe en witte vlaggen. Er liepen een paar mensen rond die hun dagelijkse bezigheden deden.

We peddelden verder langs de kust, tussen rotseilandjes door. We vonden een kleine beschutte baai met verschillende slapende zeehonden. Eén grote sliep op de rots naast het water. We glipten stilletjes voorbij. Een kleine groep tieners zat op de rotsen in de zon en we zwaaiden als we voorbij kwamen. Toen de wind aantrok was het tijd om terug te gaan naar het schip.

We hadden een griezelig vroege wake-up call vanmorgen, het was rond 5 uur toen de kapitein de Plancius door Neptune Bellows de caldera van Deception Island in navigeerde. Na een snelle hap die voor ons was klaargemaakt door de hotelbemanning in de lounge, landden we in Whalers' bay.

Hier zagen we de overblijfselen van het Noorse walvisstation en de Britse basis. We liepen naar Neptune's Window voor een geweldig uitzicht over de caldera en de Bransfield Strait. Toen we terugkwamen bij de landingsplaats was het tijd voor het "no guts, no glory" moment van de reis: de Polar Plunge. De harde wind en besneeuwde omstandigheden maakten het een activiteit die alleen geschikt was voor de echte waaghalzen onder ons. Na een zeer verfrissende duik in het poolwater werden we meteen terug naar het schip gesneld voor een welverdiende douche en ontbijt. Na een dutje gaf Tom een lezing over de geologie van de Scotia-zee en vertoonde hij een mini-documentaire over Deception Island.

In de middag was het alweer tijd voor de laatste expeditieactiviteit van de reis. We landden op Halfmoon Island waar we een kolonie Stormbandpinguïnen konden bezoeken. De kleine kereltjes waren erg druk met op en neer rennen over de snelweg, en met een goede reden want hoog in de kolonie zaten veel dikke pluizige kuikens te wachten op een vers opgebraakt maaltje krill. Verderop op het strand vonden we een groep zeeolifanten.

Deze grote jonge dieren waren aan het geeuwen, krabben en relaxen, een heel mooi tafereel om van dichtbij mee te maken. Toen we allemaal terug bij het schip waren, was er een plotselinge verandering van plannen. De bergbeklimmers hadden op de terugweg een lastige pinguïn gezien. Nadat een verkenningsboot was uitgestuurd, werd bevestigd dat het om een jonge Keizerspinguïn ging, een zeer zeldzame verschijning hier op het schiereiland! Het expeditieteam slaagde erin om iedereen terug aan wal te krijgen voor een kijkje van dichtbij en een fantastische afsluiting van het expeditieprogramma van de reis.

S Avonds was er een recapitulatie van Pippa over de plannen voor morgen, George sprak over de wet van de zee gevolgd door Koen die een recapitulatie gaf over storytelling in fotografie en Steffi die sprak over de vlucht van de Albatros. Na weer een heerlijke maaltijd in het restaurant waren de meesten van ons uitgeput na zo'n lange dag en gingen vroeg naar bed.

S Nachts verlieten we de wateren van de South Shetlands en kort na het diner voelden we het rollen en stampen van het schip in de diepere wateren van de zuidpunt van de Drake Passage. Het weer was vannacht helder en 's nachts konden we in de verte nog mooie ijsbergen zien. Het weer bleef vannacht gunstig met grijze en bewolkte luchten. Het schip rolde 's nachts wat meer door de typische deining van de Drake, die van west naar oost loopt. Dit maakte de nacht voor sommigen een beetje oncomfortabel. We werden wakker in soortgelijke omstandigheden en het rollen ging door en helaas herinnerde de beweging van het schip in de Drake iedereen aan boord eraan dat we het witte continent achter ons lieten.

Om 08:00 uur 's ochtends werden we gewekt door onze hotelmanager. Er was vandaag geen wake up call van onze Expedition Leader omdat ze de mensen nog wat wilde laten uitslapen. Kort daarna gingen de deuren van de eetzaal open en schoof iedereen aan voor het ontbijt. Om 09:30 hadden we onze eerste activiteit aan boord, Pippa, onze Expeditie Leader gaf een uitstekende presentatie over het ongelooflijke leven van de walvissen in de zuidelijke oceaan. Deze presentatie werd gevolgd door Eduardo die een beetje uitleg gaf over de wetenschap die op Antarctica wordt bedreven. In zijn presentatie legde hij enkele van de meest geavanceerde experimenten uit die momenteel op het witte continent worden uitgevoerd.

De lunch werd kort na de middag aangeboden en daarna vroegen we de passagiers om hun huurspullen en laarzen terug te brengen. Dit werd snel en prompt gedaan door ons personeelsteam dat de laarzen daarna reinigde en desinfecteerde.

Gedurende de ochtend zagen we af en toe een paar Wandering Albatrossen rond het schip vliegen en ook een paar Wenkbrauwalbatrossen.

Later in de middag hadden we nog twee lezingen. Onze eerste spreker in de namiddag was Koen, die sprak over het bijwerken en verfijnen van digitale foto's met de software "Lightroom". Deze presentatie werd gevolgd door George die sprak over Antarctische geopolitiek en het Antarctische verdragssysteem. Beide presentaties waren professioneel en beide sprekers hadden veel vragen en opmerkingen van het publiek.

Na de presentatie van George organiseerden onze barmannen Rachel en Indira een "Happy Hour" voor iedereen, dus alle drankjes waren voor de helft van de prijs. Mensen bestelden hun favoriete cocktails en genoten van het mooie uitzicht op een oceaan die verlicht werd door het licht van de laagstaande zon boven de horizon.

Om 18:00 hadden we onze laatste dagelijkse recap. Michael, onze hotelmanager, had een paar mededelingen, vooral om onze gasten voor te bereiden op het ontschepen en over de methoden om hun rekeningen te betalen. Daarna volgde Pippa die de plannen voor de volgende dag en het weer presenteerde. We hebben veel geluk met het weer dat lijkt mee te werken, tot nu toe hebben we een soepele Drake-overtocht gehad. Pippa's interventie werd gevolgd door Steffi die beelden presenteerde van het merkwaardige geval van een pinguïn die zijn leven wijdde aan het stelen van stenen van zijn buurman. Tot slot gaf George een zeer energieke recapitulatie met de interessante verhalen over de eerste baby's die in Antarctica geboren werden en hoe dit voor controverse heeft gezorgd tussen Argentinië, Chili en de andere leden van het Antarctisch Verdragssysteem. De controverse is de politieke boodschap achter deze acties.

Toen, om 19:00 precies, belde Michael, onze hotelmanager, voor het diner en ging iedereen naar de eetzaal om van de sapper te genieten. Terwijl de zon 's avonds onderging aan de westelijke horizon, schommelde ons schip nog steeds tussen de golven en maakte goede vaart richting Ushuaia. De avondlucht was grijs met in de verte flarden blauwe lucht aan de horizon.

We ontwaakten voor onze laatste dag aan boord van de Plancius met de rollende zeeën van de Zuidelijke Oceaan. Drie meter deining en 25 knopen wind beukten op onze bakboordzijde en verstoorden de slaap voor sommigen, terwijl anderen in een nog diepere slaap werden gewiegd. Desondanks stonden we op voor nog een dag vol lezingen, eten en wilde dieren aan boord van de Plancius, terwijl we steeds dichter bij Vuurland kwamen.

Na weer een heerlijk ontbijt van ons kombuis team, gaf Steffi haar lezing over de verbazingwekkende krill in Antarctica. Na Steffi gaf Pippa een lezing over haar ervaring als walvisonderzoeker. We leerden over de geschiedenis van de walvisvangst in Antarctica en over de verschillende soorten die in de Zuidelijke Oceaan leven. Terwijl Pippa sprak, hielden velen van ons de horizon in de gaten, niet alleen om ziektes te voorkomen, maar ook in de hoop een glimp op te vangen van deze majestueuze wezens van de diepte terwijl we steeds verder naar het noorden zeilden.

Na de lunch liet onze vriend Eduardo ons kennismaken met de onbekende en mysterieuze wereld van de diepte. De geschiedenis van onderwaterverkenning, een aantal van de technische uitdagingen die de eerste onderwaterverkenners moesten doorstaan samen met de laatste bevindingen en kaarten van de afgrond.

Uiteindelijk culmineerde de lange marathon van lezingen met George's "Toekomstige geschiedenis van Antarctica". Hij beschreef de vele uitdagingen waarmee het Antarctisch Verdragssysteem wordt geconfronteerd, evenals enkele mogelijkheden om de ecologische bescherming te verbeteren en de samenwerking op het gebied van bestuur op dit grote bevroren continent te versterken.

Ondertussen had M/V Plancius de kalme en beschermde wateren van het Beagle-kanaal bereikt en bleef ze wachten tot de loods aan boord kwam om ons uiteindelijk naar de haven van Ushuaia te begeleiden. We verzamelden voor een laatste keer in de lounge voor het afscheid van onze kapitein. Na een opzwepende toespraak bracht de kapitein een toast uit op deze ongelooflijke reis en bedankte Pippa het team en de bemanning voor hun inspanningen. De festiviteiten werden afgesloten met een prachtige diavoorstelling - een passende herinnering aan een werkelijk verbazingwekkend Antarctisch basiskamp.

We meerden vroeg in de ochtend weer aan in Ushuaia, terwijl velen van ons genoten van onze laatste nachtrust aan boord van Plancius. Met onze koffers ingepakt en voor de deur achtergelaten voor het personeel om op te halen, genoten we van ons laatste stevige ontbijt van het kombuis team. Na het ontbijt gingen we van boord en namen we afscheid van Pippa en het hele team. Hoewel velen van ons met enige droefheid vertrekken, zijn we dankbaar om terug op vaste grond te zijn en met ons hart vol dierbare herinneringen en onvergetelijke ervaringen van onze verkenning van het Antarctische schiereiland.

Bedankt voor jullie enthousiasme en steun, maar vooral voor jullie deelname aan deze avontuurlijke Antarctica Basecamp reis. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!