PLA22-19, reisverslag, Antarctica

Eindelijk was de langverwachte vertrekdag aangebroken! We werden wakker in Ushuaia met een glorieuze blauwe hemel en zonneschijn, vol opwinding en verwachting bij de gedachte om aan boord te gaan van de MV Plancius voor ons komende avontuur - voor velen van ons betekende vandaag het hoogtepunt van een levenslange droom! Ushuaia markeert het einde van de weg in Argentijns Vuurland, maar ook het begin - het begin van een once-in-a-lifetime avontuur. In de zomer bruist deze snelgroeiende grensstad met 55.000 inwoners van avontuurlijke reizigers. De belastingvrije haven floreert door het toerisme, maar leeft ook van een omvangrijke krabbenvisserij en een bloeiende elektronica-industrie. Ushuaia, dat in de inheemse Yaghantaal staat voor "baai die doordringt naar het westen", profiteert duidelijk van zijn prachtige, maar afgelegen ligging. Het was een zonnige namiddag toen we om 16:00 uur langs de pier naar de boot liepen, klaar om aan boord te gaan van ons nieuwe drijvende huis voor de komende 10 dagen. We werden begroet door leden van onze expeditiestaf die ons naar de receptie brachten om de hotelmanager, Zsuzsanna, en haar team te ontmoeten die ons naar onze kamers brachten. Daar vonden we onze bagage en in een mum van tijd installeerden we ons en begonnen we onze nieuwe omgeving te verkennen. Om 17:00 kwamen we samen in de lounge op dek vijf om expeditieleider Adam Turner te ontmoeten, die ons welkom heette aan boord van het schip. Chief Officer Miia Holma bracht ons op de hoogte van de veiligheidskenmerken van het schip en de essentiële do's en don'ts aan boord. Kort daarna was het tijd voor de verplichte veiligheidsoefening en verzamelden we ons in de lounge, waar we onze grote oranje reddingsvesten aantrokken. Daarna voerden we een abandon ship drill uit waarbij we naar buiten werden begeleid om een kijkje te nemen bij de reddingsboten, maar we bleven vol vertrouwen achter dat we de komende 10 dagen geen reden zouden hebben om dit nog eens te doen! Later op de avond ontmoetten we elkaar in de lounge voor een welkomstcocktail met onze kapitein, Evgeny Levakov. Hij sprak een paar woorden en legde uit dat we overdag welkom waren op de brug, wat een geweldig uitkijkplatform is om vogels te kijken en ook de plek om van officieren op wacht te horen hoe het leven op zee is. Kort daarna werden we uitgenodigd in de eetzaal om te genieten van de eerste van vele heerlijke maaltijden aan boord, bereid door chef-kok Heinz Hacker en zijn team. Het was een drukte van belang in de eetzaal, waar we elkaar leerden kennen en spraken over onze verwachtingen en aspiraties voor deze reis. Onze eerste avond werd gevuld met meer verkenning van het schip, het wennen aan de bewegingen en het inrichten van onze hutten voordat we ons terugtrokken voor de nacht. In de vroege ochtend bereikten we de ingang van het Beaglekanaal en voeren we de open wateren van de Drake Passage in - ons Antarctische avontuur was nu volledig onderweg!

Vanochtend werden we wakker door het schip dat van links naar rechts bewoog. Er werd ons verteld dat dit redelijk "kalme" wateren waren voor de Drake, maar in de loop van de dag werd het wel ruwer. Desondanks lagen er zeeziektezakken in de gangen, waar sommige passagiers gebruik van maakten. Na het ontbijt kwamen we samen in de lounge voor een verplichte veiligheidsbriefing en onze expeditieleider Adam vertelde ons wat over de komende reis en stelde zijn team van gidsen voor en wat hun rol zou zijn tijdens de reis. We kregen te zien hoe we de reddingsvesten moesten aantrekken voor de zodiac cruises en hoe we in en uit de zodiacs moesten stappen via de loopplank. Iets waar we erg naar uitkeken na de lange overtocht. We werden ook per dek naar de laarzenruimte geroepen om onze rubberen laarzen te halen voor de landingen. Ter voorbereiding op Antarctica gingen we naar de lounge om te leren over milieubewustzijn en correct gedrag in Antarctica - geen eten aan land, je laarzen schoonmaken en afstand houden van de pinguïns. De theorie werd gevolgd door de praktijk, want we moesten onze bovenkleding, rugzakken en cameratassen stofzuigen. Expeditiemedewerkers stonden klaar om te helpen en advies te geven over hoe we onze uitrusting konden ontdoen van zaden en vuil. Met verschillende stofzuigers tegelijk in de lounge was het lawaaierig maar snel. Gedurende de dag genoten we van prachtige uitzichten op verschillende zeevogels die het schip op zijn weg vergezelden, waaronder Kaapse Stormvogels, Noordse Stormvogels, Reuzenstormvogels, Wenkbrauwalbatrossen en de grootste van allemaal, de Wandering Albatros. Voor het diner gaf Sara een korte samenvatting over zeevogels in de hoop dat het ons zou helpen om ze de komende dagen te identificeren, ze gebruikte een stuk touw als visueel hulpmiddel om de enormiteit van sommige soorten te benadrukken. Tijdens het diner vierden we een verjaardag en daarna gingen we naar onze kamers om uit te rusten voor een nieuwe dag op de Drake.

Onze tweede dag op zee begon met wat beweging van het schip, maar naarmate de dag vorderde leek het beter te gaan. Het was geen Drake Lake, maar het was niet zo ruw als de vorige dag. We begonnen de ochtend met een heerlijk ontbijtbuffet en gingen toen naar de lounge waar Sara ons vertelde over pinguïns. Haar lezing was opgedeeld in twee delen, de eerste helft legde iets uit over hun biologie en hun aanpassingen aan koude weersomstandigheden, terwijl de tweede helft gericht was op het beantwoorden van een aantal veelgestelde vragen zoals hoe je mannelijke en vrouwelijke pinguïns uit elkaar kunt houden en hoe lang ze leven. Haar enthousiasme voor deze kleine gevederde wezens was aanstekelijk, waardoor we nog enthousiaster werden om deze vogels in hun natuurlijke omgeving te zien. Voor de lunch verzamelden Alexis en Jochem de kampeerders in de lounge om uit te leggen wat ze konden verwachten en hoe ze zich konden voorbereiden op een nacht kamperen op het Antarctisch schiereiland. Nog een gebeurtenis waar we reikhalzend naar uitkeken! Na de lunch gaf Jochem een lezing over het pakijs van het Antarctisch schiereiland. De satellietbeelden van het instorten van de Larsen-ijsplaat waren dramatisch. Zoveel verandering in zo'n korte tijd. Van bijzonder belang voor de huidige positie van het schip is dat de ijsbergen die van de ijsplaten afbreken de neiging hebben om het Antarctische gebied te verlaten via ijsbergpaden, waar we momenteel doorheen varen. Dus, ogen open! We zullen ijsberg A68a, die net zo groot is als de staat Delaware, nog niet zien, maar het is goed mogelijk dat we andere, kleinere ijsbergen te zien krijgen. Chloe's spreekbeurt over plankton was fascinerend. Wie wist dat het langste dier op aarde een plankton van 40 meter lang is dat Praya dubia heet. Het is zelfs langer dan de blauwe vinvis. We leerden over de verschillen tussen fytoplankton (dat zijn voedsel produceert door fotosynthese) en zoöplankton (dat fytoplankton eet). Fytoplankton produceert de helft van de zuurstof die in de atmosfeer terechtkomt. Krill (dat niet hetzelfde is als garnalen) vormt de basis van de voedselketen. Vogels eten 15-20 miljoen ton krill per jaar en walvissen 34-43 miljoen ton per jaar. Dat is heel veel krill! 90% van het dieet van de krabbenetende zeehond bestaat uit krill. Wie had dat gedacht met zo'n naam. Met goede kansen om de komende dagen walvissen te zien, gaf Sara voor het diner een korte lezing over hoe je verschillende soorten walvisachtigen kunt identificeren en moedigde ons aan om de volgende ochtend vroeg op te staan omdat we door de Gerlache Strait zouden varen, een bekend foerageergebied voor veel soorten walvissen. We gingen allemaal naar bed in afwachting van het ontwaken van de ijsbergen die we alleen op tv hadden gezien of waarover we online hadden gelezen, maar die we binnenkort met onze eigen ogen zouden zien.

Vanochtend, toen we door de Straat Gerlache reisden, werden sommige vroege vogels getrakteerd op het zien van bultruggen en Dwergvinvissen. De ijsbergen kwamen ook voor het eerst in zicht en ze stelden niet teleur. Tijdens het ontbijt keken we uit het raam naar de ijsbergen in alle richtingen. Na het ontbijt maakten we onze uitrusting klaar voor onze allereerste landing in Antarctica op Cuverville Island. De opwinding was voelbaar terwijl we wachtten om aan boord te gaan van de loopplank om de site te bezoeken. Cuverville wordt beschouwd als een van de grootste broederijen van Ezelspinguïnen op het Antarctische schiereiland. Het eiland werd genoemd naar admiraal Cuverville, die de expedities van Gerlache hielp financieren. De ochtend was bewolkt, maar de zon probeerde door de laaghangende wolken te gluren. Op een gegeven moment werden de bergtoppen verlicht door de zon en zagen er spectaculair uit. De omstandigheden in de baai waren glad en de landing was gemakkelijk, geholpen door het feit dat de baai vol ijsbergen lag. We brachten de ochtend door met het verkennen van de kust van het eiland tussen de verschillende kolonies, waarbij we de tijd namen om te genieten van het gevoel tussen zoveel duizenden relatief tamme vogels te zijn. Onze expeditiegidsen hadden een pad uitgezet dat we konden volgen naar de verder gelegen kolonies. Terwijl wij over ons menselijke pad liepen, waggelden de pinguïns over hun pinguïnsnelwegen. Temidden van de pinguïns zat een stiekeme bruine jager rustig te wachten op zijn kans om een pinguïnontbijt te bemachtigen. We brachten de ochtend door met het kijken naar de pinguïns terwijl ze riepen om hun partner te vinden. Sommigen waren al succesvol in het vinden van hun partner, waardoor we ze konden zien paren. Konden we over een paar maanden maar terugkomen om de kuikens te zien. Terwijl we naar de paringsrituelen keken, hoorden we wat lawaai in de verte, wat een lawine van sneeuw bleek te zijn die in het Errera-kanaal viel. Het uitkijkpunt vanaf de top stelde ons ook in staat om de baai van ijsbergen te bewonderen. Eentje begon er zelfs om te slaan. Terwijl we terugliepen naar de landingsplaats, wensten we dat we op onze buik konden sleeën zoals de pinguïns dat deden. Terug aan boord hadden we een heerlijk lunchbuffet en toen was het tijd om ons klaar te maken voor de middaglanding op Danco Island. Het expeditieteam had sneeuwschoenen voor ons meegenomen. Voor mensen die graag wilden wandelen, maakten de sneeuwschoenen de wandeling door de natte sneeuw wat gemakkelijker. Toen we aan onze wandeling begonnen, vielen de sneeuwvlokken en een eenzame Ezelspinguïn volgde ons in de veronderstelling dat ons pad een pinguïnsnelweg was. De mist kwam opzetten toen we bijna boven waren, dus we pauzeerden om foto's te maken en de gentoes te bewonderen voordat we terugkeerden naar het strand waar het grootste deel van de groep zich verzamelde om zich voor te bereiden op de Polar Plunge. Tegen die tijd begon het harder te sneeuwen en wakkerde de wind aan. Iedereen stond te popelen om te zien hoe die dappere zielen zich uitkleedden in hun badpak en het ijskoude water in renden. Sommigen zwommen zelfs een stukje. Proficiat aan iedereen die dapper (of gek) genoeg was om de duik te nemen. Terug aan boord was het tijd voor onze dagelijkse samenvatting, waar Sara vertelde over de Ezelspinguïnen die we hadden gezien en Adam ons inlichtte over de plannen voor morgen. We vierden nog een verjaardag tijdens het diner en toen was het tijd voor de kampeerders om zich klaar te maken voor een nacht buiten het schip. Het personeel ging eerst aan wal om het terrein voor te bereiden en om 21:30 waren alle passagiers aan wal en klaar voor een echt Antarctisch avontuur! Kamperen Hoe vaak krijg je de kans om te slapen op een eiland in Antarctica waar misschien nog nooit mensen voet aan wal hebben gezet? Fantastisch: water aan alle kanten, Weddellzeehonden en pelsrobben die rondzwemmen, Antarctische kippen die nieuwsgierig zijn naar wat deze vreemde wezens op hun eiland doen en de vreemde pinguïn die langskomt. Na een hartverwarmend welkomstwoord van Alexis kozen 12 mensen ervoor om in tenten te slapen en alle anderen stonden te popelen om een sneeuwput te graven en te bouwen. Tegen half 11 had iedereen zijn slaapplek gevonden. Gedurende de nacht nam de wind toe. Voor de tentpassagiers moet dit een lawaaierige ervaring zijn geweest, terwijl de 'gravers' werden beloond met afscherming voor het harde werk dat ze ervoor hadden gedaan. Een prachtige maneschijn omhelsde onze harten rond wake up call (4 uur) en tegen 5 uur verwelkomden we hartelijk de Zodiacs die arriveerden om ons op te pikken en terug aan boord te brengen.

De kampeerders kwamen na een winderige nacht heel vroeg in de ochtend terug op het schip en stonden te popelen om warme koffie en ontbijt. Onze eerste landing voor vandaag was Neko Harbour, onze eerste continentale landing. Neko Harbour werd ontdekt door de Belgische ontdekkingsreiziger Adrien de Gerlache tijdens zijn expeditie van 1897-99 en werd genoemd naar een walvisvaarder, de Neko, die tussen 1911 en 1924 in het gebied voer. De gletsjer achter Neko Harbour is zeer actief en kalft regelmatig grote ijsbrokken af die met donderend geraas in de baai spatten. Daarom benadrukte het expeditieteam het belang om van het strand af te blijven en op hoger gelegen terrein te blijven. Hogerop blijven was voor ons geen probleem, want er waren genoeg Ezelspinguïnen om naar te kijken terwijl we naar de top wandelden. We volgden een pad dat was aangegeven door onze expeditiegidsen en bewonderden de verse sneeuw waar niemand voet had gezet sinds de meest recente verse sneeuwval. De enige voetafdrukken waren die van de gentoes die paden naar het strand hadden gemaakt om stenen voor hun nesten te halen. Terwijl we het ronde pad opliepen, konden we hoog in de verte mensen zien. Wij waren het enige schip in de buurt, dus we wisten dat het de rest van de passagiers van de Plancius moesten zijn. Daar gaan we! De wandeling naar de top was vermoeiend, maar we wisten dat het uitzicht de wandeling waard zou zijn. Zelfs vanaf de lagere niveaus konden we de ijsbergen in hun verschillende vormen en kleuren voorbij zien drijven. Het uitzicht vanaf de top was adembenemend. We zaten op de eerste rij bij de afkalvende gletsjers, die we konden horen voordat we zagen welke delen in zee vielen. Het was moeilijk voor te stellen hoe hoog we echt waren, totdat we naar beneden keken naar de pinguïns die eruitzagen als kleine mieren. We zaten in stilte in de verse sneeuw en haalden diep adem om alles in ons op te nemen. Ook al was dit niet onze eerste landing, het leek nog steeds onwerkelijk dat we echt op Antarctica waren, omringd door zulke natuurlijke schoonheid. De wind stak op terwijl we terugliepen naar het strand en onze landingsplaats begon omringd te worden door aangespoeld ijs. Het tij trok zich terug, wat betekende dat onze zodiacbestuurders extra voorzichtig moesten zijn om ons allemaal aan boord en terug naar het schip te krijgen. We waren graag nog wat langer op de top gebleven, maar we wisten dat er nog een heerlijke lunch op ons wachtte aan boord. Voor onze tweede landing bezochten we Useful Island, toepasselijk genoemd vanwege de goede gelegenheid die de walvisvaarders hadden om walvissen en zeehonden te spotten vanaf de top waar een groot cilindervormig oranje baken ongeveer 2m hoog staat. Het eiland werd ontdekt door de Belgische Antarctische Expeditie, 1897-99, onder leiding van Adrien de Gerlache. Terwijl onze zodiacs rond de ijsbergen zwierven, maakten we een landing op een rotsachtige helling en werden we begroet door een grote Weddellzeehond tussen de Ezelspinguïnen. Wie kan dat schattige puppy-hondengezicht weerstaan? We liepen dezelfde 100 meter hoogteverschil als de pinguïns om een voorsprong te krijgen op het vinden van de perfecte nestplaats. Op weg naar boven zagen we twee kolonies Stormbandpinguïnen die hun nestplaatsen voor het seizoen al hadden opgeëist. Hun paringsroepen klonken heel anders dan die van de ezels en we keken toe hoe er paringsrituelen plaatsvonden. De top was nog bedekt met sneeuw en we werden beloond met een helder 360º uitzicht over het gebied. Kalme zeeën, pluizige wolken, veel ijsbergen: wie kan zich nog meer wensen. Tijdens onze avondreportage vertelde Chloe ons over de Antarctische beer. We waren er vrij zeker van dat we niet in de buurt van ijsberen waren, maar terwijl we aandachtig luisterden, leerden we dat er een klein organisme is, minder dan een millimeter groot, genaamd de Tardigrad, dat er net zo uitziet als een beer. Als het bedreigd wordt, krult het zich op tot een bal, waardoor het onverwoestbaar wordt. Ze komen voor zo hoog als bergtoppen, zo diep als de oceaanbodem en zijn zelfs in de ruimte geweest! Voor het diner lichtte Adam ons in voor de volgende dag en vertelde dat het ijs zo dik was in het gebied dat het personeel van Port Lockroy niet in staat was geweest om bij de locatie te komen. Als het personeel er niet kon komen, dan zouden wij zeker ook niet door het ijs komen. Dus, zoals dat gaat in Antarctica, veranderden we onze plannen vanwege het weer en zouden we morgen Damoy Point bezoeken als eerste landing. Iedereen ging naar de eetzaal voor nog een heerlijke maaltijd voordat de kampeerders op weg gingen voor een nacht op het witte continent. Kamperen Een groep van 33 mensen uit verschillende delen van deze planeet had een belangrijke vergadering op een camping op een ongebruikelijke plek. Ze kwamen uit Canada; Noord, Oost, Zuid en Centraal USA; Nederland, India, Spanje, UK en Argentinië om deze speciale tijd door te brengen in Stoney Point, een van de mooiste plekken in de buurt van Paradise Bay, Antarctica. We begonnen met een Zodiac cruise vanaf het schip, waarbij we door grommend ijs trokken dat een recent afkalvende gletsjer over het gebied had verspreid. Het sneeuwde lichtjes, met een zacht briesje uit het oosten. Na een veiligheidsbriefing ging iedereen op zoek naar een plek om een ijsgraf te graven om de nacht onder de sterren door te brengen op een van de koudste plekken ter wereld. Twee uur later was iedereen klaar om te gaan slapen, de gidsen checkten één voor één en de stilte werd het belangrijkste gevoel van de poolnacht. We hoorden wat donderslagen in de verte, weg van de kalvende gletsjers, de stromingen die grote bergen aandreven, die ertussenin instortten. Weer stilte. In de verte zongen Gentoes, twee Reuzenstormvogelen kwamen voorbij, een nieuwsgierige Sheathbill sprong van de ene geul naar de andere op zoek naar iets speciaals om te stelen. De tijd ging snel voorbij. Na zes en een half uur werden we om 4:45 uur wakker om al onze uitrusting in te pakken om terug te gaan naar het moederschip. De zodiacs hadden een uitdagende taak om over de ijsbergen te navigeren die vannacht ons kampterrein waren binnengedreven, maar we kwamen veilig terug bij onze geliefde M/V Plancius waar we warme douches namen en genoten van een uitgebreid ontbijt. Blije gezichten, veel glimlachen, lachende mensen, dat is waar het allemaal om draait....to have fun.

De tweede groep kampeerders stond vroeg op, stofte de verse sneeuw van hun bivvyzakken en ging terug naar het schip om hun spullen te drogen en daarna hun buikjes te vullen met nog een lekker ontbijtbuffet. De eetzaal gonsde van alle opwinding van de avond ervoor, waar gasten hun foto's deelden met degenen die aan boord waren gebleven. Tijdens het ontbijt werd ons verteld dat we rond 10 uur bij Damoy Point zouden aankomen. Terwijl het schip onderweg was, werd het ijs in het gebied dikker waardoor het minder waarschijnlijk werd dat we zouden landen. Hoewel we allemaal uitkeken naar meer wandelingen en uitzichten, vertrouwden we erop dat de kapitein en het expeditiepersoneel een geschikt alternatief zouden vinden. Omdat we geen ochtendlanding konden maken, nam de kapitein het schip mee door het Lemaire Channel dat tussen het Antarctisch Schiereiland en Booth Island loopt. Het was ijsvrij, wat zeldzaam is zo vroeg in het seizoen. We gingen allemaal gebundeld naar buiten op het dek om de bergen aan elke kant te bewonderen. Niemand wilde met zijn ogen knipperen uit angst zo'n spectaculair uitzicht te missen. In de verte zagen we pinguïnkolonies, maar het indrukwekkendst waren de grillige kliffen en de ijsbergen die over het kanaal verspreid lagen. Het uitzicht was zo indrukwekkend dat we bijna niet meer naar binnen wilden om te lunchen. Onze middaglanding was in Port Charcot, waar we de optie hadden om in twee richtingen te wandelen. De ene richting stelde ons in staat om een aantal ezelskolonies te bekijken en de andere was een wandeling naar de top waar het monument van Charcot staat. Het eiland werd op 11 januari 1910 ontdekt door de Franse Antarctische Expeditie onder leiding van Jean-Baptiste Charcot, die het gebied naar zijn vader vernoemde. Terug op het strand wees een van de Expeditiemedewerkers ons op wat een hybride pinguïn leek te zijn: een mix tussen een Stormbandpinguïn en een Adéliepinguïnen. We wisten dat dit iets belangrijks moest zijn, want al onze expeditiegidsen waren enthousiast om het te zien. Eenmaal terug aan boord gaf Adam ons wat geschiedenis over de reizen van Charcot en legde Jochem uit waarom ijs blauw is. We genoten van beide re-caps, maar we keken uit naar de speciale BBQ op het achterdek, want de geuren van de BBQ en knoflook walmden door het hele schip. Er was een lichte sneeuwbui, maar dat weerhield ons er niet van om buiten te zitten en te genieten van de verschillende salades, het vlees, de maïskolf en niet te vergeten de glühwein. Het schip werd omringd door ijsbergen. Het was een 5-sterren uitzicht in dit restaurant. Toen we eenmaal niets meer konden eten, hebben we de hele nacht gedanst op het achterdek met het personeel en de bemanning. Iedereen had een geweldige tijd!

Orne Harbour is een kleine inham van 1 mijl breed die de westkust van Graham Land indrukt, 2 mijl ten zuidwesten van Cape Anna. De baai werd ontdekt door de Belgische Antarctische Expeditie onder leiding van Gelache in 1898. De naam Orne Harbor was waarschijnlijk in gebruik door Noorse walvisvaarders, want het werd gebruikt door de Schotse geoloog David Ferguson na zijn geologische verkenning van dit gebied aan boord van de walvisvaarder Hanka in 1913. De site wordt gedomineerd door Spigot Point, een scherpe piek van 289 m boven de zeespiegel met ijskorsten. We maakten een steile wandeling naar de top via het pad dat onze gidsen met sneeuwschoenen en stokken hadden uitgezet. Het was belangrijk om op het pad te blijven, want dit gebied heeft een aantal gletsjerspleten. Op de top waren veel Stormbandpinguïnen, sommige parend en sommige nog op zoek naar hun partner. Ondanks de bewolkte lucht was het uitzicht vanaf de top adembenemend. De weg naar beneden was veel gemakkelijker dan de weg naar boven, omdat we op onze billen naar beneden gleden. Weeeeee! Zo voel je je weer een kind van zes. Nogal wat gasten deden de tocht terug naar de top meer dan één keer. Bij elke afdaling konden de gasten hun techniek perfectioneren. Wie heeft er een fitnessabonnement nodig als je de Orne Harbour wandeling en glijbaan hebt. We hadden zeker honger gekregen en we verdienden onze lunch bij de landing. We hadden een paar uur om weer een heerlijke maaltijd te verteren en toen gingen we aan boord van de zodiacs voor onze eerste officiële zodiac cruise. Zodra we in de zodiacs stapten, verschenen er twee bultruggen aan de achterkant van Plancius. Ze waren erg nieuwsgierig en naderden onze boten om te zien wat er aan de hand was. Toen ze weer afdaalden in de diepte konden we de prachtige witte en blauwe contouren van hun borstvinnen onder de boot zien. Wat een aangename verrassing, want we hadden niet verwacht ze hier te zien. Nadat ze ons hadden verlaten, navigeerden we tussen de ijsbergen door naar het Governoren-schip dat na een brand in 1915 aan de grond liep. Alle 85 bemanningsleden aan boord overleefden het. Voor de boeg van het wrak op het ijs lagen vier Weddellzeehonden. Eentje gleed het water in en we konden een jong zien dat zich achter een ijsrichel verstopte. Toen we de baai uit voeren om de ijsbergen te bewonderen, kwamen we een paar Krabbeneteren tegen die op een grote platte ijsberg lagen. We zaten in stilte te kijken hoe een jonge pup zich bij zijn moeder voegde. Nadat we nog meer ijsbergen in alle vormen, maten en kleuren hadden gezien, gingen we terug naar Plancius waar Zsuzsanna op ons wachtte met warme chocolademelk met slagroom. We proostten allemaal op het geslaagde uitje. Bij de recapitulatie vertelde Adam ons het plan voor de volgende dag: een mogelijke landing bij Baily Head om de grootste kolonie Stormbandpinguïnen te zien. Er zat wel een addertje onder het gras: we zouden om 5 uur 's ochtends opstaan vanwege de weersomstandigheden. We waren bereid om vroeg op te staan voor de kans om kinbandpinguïns te zien. We genoten van weer een heerlijk diner en zochten ons bed op voor de vroege ochtend.

Toen onze wekkers om 5 uur 's ochtends afgingen, keken we uit onze patrijspoorten naar de mist die het schip omringde. We keken er reikhalzend naar uit om bij Baily Head aan land te kunnen gaan, maar onze gidsen gingen met een zodiac op verkenning uit en kwamen terug met het nieuws dat de golven te hoog waren om aan land te gaan. We keken uit naar wat er aan de andere kant van de mist zou kunnen zijn, maar wisten dat veiligheid op de eerste plaats komt. Het gaf ons ook een paar uur meer om te slapen voor onze eerste reguliere landing van de dag. Onze landing bij Telefon Bay was een heel ander gezicht dan we eerder deze reis hadden gezien. Het strand bestond uit zwart vulkanisch gesteente dat mooi afsteekt tegen de witte sneeuw. Een paar Weddellzeehonden en zeeolifanten lagen rond het strand voordat we aan onze wandeling begonnen. Het weer was nog steeds erg mistig waardoor het moeilijk was om de paaltjes te zien die onze gidsen hadden uitgezet, maar er waren op regelmatige afstanden medewerkers om ons de weg te wijzen. We wandelden naar de top van Bare Rock voor een uitzicht over de caldera. Het weer veranderde een paar keer toen we op de top waren. Op een gegeven moment blies de wind alle mist weg en konden we blauwe luchten en het dramatische vulkaanlandschap onder ons zien. Na de lunch hadden we onze laatste landing van de reis. Ondanks de regen en de wind wisten we dat dit de laatste keer was dat we het schip zouden kunnen verlaten voordat we nog twee dagen op de Drake passage zouden doorbrengen. Op Half Moon Island waren we verbaasd om zoveel roze pinguïnpoep te zien, maar dat weerhield ons er niet van om rond te lopen. Geen zitten in de sneeuw voor deze landing. We stonden langs de pinguïnsnelweg terwijl de Stormbandpinguïnen zich een weg baanden vanuit zee. Om de hoek van onze landingsplaats lag een Weddellzeehond in de sneeuw en leek op de rots die er niet ver vandaan lag. We gaven hem aan beide kanten een ruime ligplaats terwijl hij langzaam zijn weg naar zee zocht. Ondertussen trokken de pinguïns over het rotsachtige strand. Toen de wind opstak, hielpen onze gidsen ons terug in de zodiacs zodat we terug naar het schip konden voor Happy Hour.

Vanochtend werden we om 8 uur gewekt. We genoten van een ontspannen ontbijt omdat we wisten dat we ons niet in onze lagen hoefden aan te kleden voor een landing of zodiac cruise. Het gesprek in de eetzaal ging over de vraag of we een Drake Lake of een Drake Snake zouden hebben. Alleen de tijd zou het leren. De wind was vrij sterk in het begin van de dag, maar naarmate de dag vorderde leek de Plancius steeds minder te schommelen. Het personeel had een aantal lezingen voor ons gepland om ons bezig te houden. Daniel sprak over de achtergronden van het schip. Chloe gaf een lezing over duiken in Antarctica. Jerry sprak over een aantal walvissen die we hadden gezien en vertelde ons dat er soms blauwe vinvissen in het gebied zijn. Voor degenen die besloten om buiten aan dek te gaan, waren er waarnemingen van een verscheidenheid aan albatrossen (lichtgekleurd, grijskopalbatros en zwervend), evenals Grijskopalbatrossen en Prionen. Bij de re-cap vertelde Sara ons over een aantal bijgeloven op zee. We hadden veel geluk gehad op deze reis, dus we waren er zeker van dat niemand ze had gebroken.

Vanochtend werden we wakker door wat waarschijnlijk het dichtst in de buurt kwam van het Drake Lake waar we over hadden gehoord. Dit betekende dat we de nacht ervoor heerlijk hadden geslapen en konden ontspannen zonder ons zorgen te maken over zeeziekte. Tijdens onze ochtendlezing luisterden we naar Sara die ons vertelde over Antarctische zeehonden. De enige die we nog niet hadden gezien was de zeeluipaard. Dit gaf ons nog een excuus om terug te komen naar dit prachtige continent. Nadat we onze laarzen en huurspullen hadden teruggebracht naar de bootkamer, genoten we van de lunch in de eetzaal toen Adam ons via het luidsprekersysteem vertelde dat we Kaap Hoorn naderden. Kaap Hoorn markeert de noordelijke grens van de Drake Passage en is het punt waar de Atlantische en Stille Oceaan samenkomen. Het schip had speciale toestemming nodig van de Chileense autoriteiten, die werd verleend. Het dichtst dat we mochten naderen was 3 zeemijl. Na anderhalve dag in de Drake konden we eindelijk weer land zien. De mist en nevel trokken op waardoor we een prachtig uitzicht hadden op de met groen bedekte kliffen. Degenen met een verrekijker konden de kerk en de vuurtoren zien. Kort nadat we waren omgedraaid bij Kaap Hoorn, kregen we een aantal lezingen over Citizen Science. Sara vertelde ons hoe we betrokken konden raken bij het tellen van pinguïns op www.penguinmap.com en www.penguinwatch.org. Jochem vertelde ons over het in kaart brengen van gletsjers en ijs op www.recognice.org en Chloe vertelde ons over www.happywhale.com waar we foto's van staartvin en rugvin die we tijdens onze reis maakten konden uploaden en vervolgens de walvis over de hele wereld konden volgen. Alexis gaf ons een interessante lezing over de Yamanas. Toen het 6 uur 's avonds was, waren we klaar in de lounge voor de cocktails van de kapitein. Adam bracht zijn expeditiemedewerkers naar voren om ze te bedanken voor hun harde werk deze week en we herkenden sommigen nauwelijks omdat ze voor de gelegenheid in gewone kleren waren gestoken. Iedereen genoot van een glas bubbels en toostte op de kapitein wiens expertise we op prijs stelden. Het kan niet gemakkelijk zijn om te navigeren in zulke barre omstandigheden. We brachten een toost uit op Adam voor zijn goed doordachte route en de alternatieve weerplannen bleken een knaller te zijn. We hadden ons geen betere reis kunnen wensen. De diavoorstelling die Sara had samengesteld, legde alle hoogtepunten van deze speciale reis vast. We genoten van een laatste diner in de lounge en vierden nog twee verjaardagen. Zsuzsanna stelde de kombuisbemanning voor die de afgelopen anderhalve week alle heerlijke maaltijden had bereid, evenals het hotel- en schoonmaakpersoneel. Er gebeurt zoveel werk achter de schermen tijdens onze landingen dat we iedereen een luid applaus gaven. Nadat we onze broodpudding ophadden, gingen sommigen van ons naar de lounge om van onze laatste uurtjes gezelligheid te genieten en sommigen van ons trokken zich terug in onze kamers om in te pakken. We wilden niet dat de reis eindigde, maar zoals ze zeggen: aan alle goede dingen komt een eind.

We werden gewekt door de laatste wake-up call van onze Expeditieleider Adam en maakten ons klaar om voor de laatste keer van boord te gaan. We hoefden onze kamerkaarten niet af te tappen, er was geen zodiac rit aan land en het was een droge landing. De afgelopen 11 dagen hebben ons meegenomen op een opmerkelijke reis naar Antarctica en ons een glimp laten opvangen van het leven op deze afgelegen en soms onherbergzame plaatsen. We zullen allemaal verschillende herinneringen hebben aan onze reis, maar wat voor herinneringen het ook zijn, of het nu onze eerste pinguïnsitting was, het wandelen met sneeuwschoenen, de prachtige ijsbergen, de enorme kliffen in het Lemaire Channel of het maken van nieuwe vrienden, het zijn herinneringen die ons de rest van ons leven bij zullen blijven.