PLA10-24, reisverslag, Rond Spitsbergen - Kvitøya, In het rijk van ijsbeer en ijs

Vandaag is het zover! Het is eindelijk tijd om aan ons Arctische avontuur te beginnen! In de late namiddag kwamen we aan op ons schip, m/v Plancius, ons nieuwe thuis voor de komende tien dagen. Het schip schommelde zachtjes tegen de peer toen we de loopplank opklommen naar het dek. Het was een opvallend warme dag, met korte broeken in de stad. We checkten allemaal in en werden snel naar onze hutten gebracht. Opgewonden begonnen we het schip te verkennen en over de dekken te zwerven, genietend van het uitzicht op de haven. Er werden papegaaiduikers gespot!

Eenmaal aan boord werden we uitgenodigd in de lounge om deel te nemen aan een verplichte briefing en een oefening om het schip te verlaten. Heel toepasselijk gooiden we de trossen los bij het begin van de oefening en gingen we op weg.

Terwijl de bemanning ervoor zorgde dat we de haven goed verlieten, nodigde onze expeditieleider Ali ons uit in de lounge voor de Captain's Cocktails. Daar ontmoetten we hotelmanager Ingrid Van De Loo, kapitein Evengy Levakov en het expeditieteam. We vierden onze expeditie met bubbels en canapes voordat we werden opgeroepen voor de laatste activiteit van de dag: het diner!

We zakten allemaal af naar het restaurant voor een heerlijk buffet en een kans om al onze medereizigers te ontmoeten. Onze dag zat er echter nog niet op, want na het diner kwamen de duikers samen in de bibliotheek en zochten we de Boot Room op en haalden we onze rubberlaarzen op. We waren weer een stap dichter bij de start van onze off-ship activiteiten.

Net toen we de open zee bereikten en aan slapen dachten, kwam er een oproep op het PA-systeem - er was een walvis gezien. Al snel werd vastgesteld dat het een blauwe vinvis was en Plancius draaide zich om in de hoop hem beter te kunnen bekijken. Onze hoop werd werkelijkheid toen de walvis heel dicht bij het schip opdook. We vonden het geweldig om de grootte en kracht van dit prachtige dier te zien toen hij twee keer langszij kwam. Toen was het tijd om terug te keren naar onze hutten om ons voor te bereiden op het avontuur van morgen, zelfs met het eindeloze daglicht.

Eerste wake-up call aan boord! Vanochtend werden we gewekt door de stem van Ali, onze expeditieleidster. Op haar zachte manier gaf ze ons de eerste informatie over de dag. Het weer was goed, de temperatuur aangenaam en we waren klaar voor het ontbijt.

Na een stevig ontbijt nodigde Ali ons uit in de lounge om te kijken naar een presentatie over Zodiac-veiligheid, hoe we onszelf moesten uitrusten en de juiste gebaren en reflexen om aan boord te gaan.

Daarna begonnen de activiteiten en we waren allemaal erg opgewonden. Plancius stopte en ging 's ochtends voor anker in de Krossfjorden, tegenover de Fjortende Julibukta (14 juli) gletsjer. Verdeeld in twee groepen begonnen we met een landing of een Zodiac cruise, waarna we halverwege de ochtend wisselden om van beide activiteiten te genieten.

De Zodiac cruise stelde ons in staat om dicht bij de kleine kliffen aan de rand van de fjord te komen en veel zeevogels te zien die daar nestelden of rustten. De Papegaaiduikers, met hun felgekleurde snavels, waren gemakkelijk te herkennen. Velen vlogen heen en weer van de kliffen naar de zee om zich te voeden. Brunnich's zeekoeten verzamelden zich ook in kleine groepjes op kleine richels. Een paar Zwarte Zeekoeten, gemakkelijk te herkennen aan hun witte vlekken en volledig zwarte lichaam, vlogen rond, soms heel dicht bij de Zodiacs.

Daarna naderden we de gletsjer. Groepen drieteenmeeuwen rustten uit op kleine ijsbergen. De gletsjer liet al zijn kleuren zien - het blauw was prachtig met de wolken op de achtergrond. Wat een spektakel!

We wisselden van plaats en gingen van boord op een klein strandje in de buurt van de hangende tuin. Er zijn een aantal mooie kleine plekjes met een grote verscheidenheid aan planten. De bloeitijd is kort op deze hoge breedtegraden. We zagen een Poolvos op de hoogten. Er vloog ook een Arctische jager over de drieteenmeeuwenkolonie. Daarna klommen we weer aan boord van de Plancius voor de lunch.

In de namiddag zetten we koers naar Ny Ålysund, de meest noordelijke van de steden in Spitsbergen. Dit grote dorp is een uitvalsbasis voor wetenschappers van veel verschillende nationaliteiten. Dit is ook een plaats met een rijke geschiedenis, waar in de 19e en 20e eeuw mijnwerkers werkten om steenkool te winnen. Het leven was georganiseerd aan dit eind van de wereld. Een museum vertelt over het verleden. Ny Ålysund was ook een belangrijke plek voor het opstarten van verkenningsactiviteiten in het noordelijke Noordpoolgebied. Je kunt nog steeds dicht bij de lanceermast voor luchtschepen komen, vanwaar verschillende expedities vertrokken. Een daarvan werd geleid door Umberto Nobile.

Helaas crashte deze missie op de terugweg toen ze de Noordpool bereikten. Roald Amundsen stelde zichzelf voor om deel uit te maken van het veiligheidsteam en naar het noorden te vliegen om te proberen de overlevenden van de expeditie te vinden. Het vliegtuig verdween onderweg en Amundsen was verloren. Een grote buste ter ere van hem staat in het centrum van Ny Ålysund. Tegenwoordig kun je in Ny Ålysund ook post versturen vanuit het postkantoor. Velen van ons hebben ansichtkaarten gepost op deze bijzondere plek.

Terug aan boord van de Plancius gaf Ali ons een presentatie over het programma van de volgende dag en Ursula vertelde ons over het gedrag van de walvissen, waarbij we terugkwamen op onze geweldige waarneming van de blauwe vinvis de dag ervoor. Ben vertelde ons over zijn ervaringen toen hij een paar jaar geleden als student in Ny Ålysund woonde en werkte. Dit alles voordat Ingrid, onze hotelmanager, ons uitnodigde voor het diner. De eerste dag van activiteiten heeft zijn beloften waargemaakt.

Gisteravond hebben we een heel eind gevaren; we gingen noordwaarts rond Albert Eiland, het noordwestelijke puntje van de archipel van Spitsbergen, toen langs Woodfjorden en Wijdefjorden voordat we zuidwaarts draaiden naar de Hinlopenstraat. Aanvankelijk zag de dag er niet veelbelovend uit; het waaide en was erg mistig bij de Hinlopen, maar het zag er beter uit toen we de ingang van Lomfjorden naderden en zelfs beter toen we aankwamen bij onze ochtendbestemming, Faksevågen.

Deze plek had een zuidoostelijk georiënteerde bergrug die de ochtendzon opving en voldoende opwarmde om de mist die de berg probeerde op te slokken, weg te branden. Het was erg sfeervol en de mist trok op toen de ochtend aanbrak. We konden toen met goed zicht op ijsberen scouten en besloten door te gaan met een landing. We hadden drie verschillende groepen - lange, middellange en korte wandelaars. We richtten ons allemaal op het wandelen langs een van SE naar NW lopende bergrug met geweldig uitzicht op Lomfjorden en de Hinlopenstraat. We zagen een mantel van mist onder ons over het water lopen en de wind op zee. We zaten in een prachtige luchtbel van zonnig weer met niet zo gelukkige omstandigheden om ons heen.

Tijdens de wandeling zagen we rendieren en onze eerste waarneming van Spitsbergen's enige inheemse vogel het hele jaar door, de Alpensneeuwhoen. Trappers jaagden hier van oudsher op vanwege hun heerlijke smaak en om te gebruiken als aas in Poolvossenvallen, een praktijk die vandaag de dag nog steeds bestaat.

We namen ook de tijd om van de stilte te genieten en het Arctische geluid te horen; het was prachtig.

Uiteindelijk hadden we op onze wandeling naar beneden een kort stuk mist voordat we aan boord gingen van onze Zodiacs voor een rit terug naar Plancius.

Na de lunch waren we van plan om Alkefjellet te bekijken en te zien of er een mogelijkheid was voor een Zodiac cruise bij de prachtige vogelkliffen. Op weg daarheen, grote verrassing! We zagen onze eerste en tweede ijsbeer van de reis. Eén ijsbeer lag bovenop een klif aan zee en merkte onze aanwezigheid niet op terwijl hij van een dutje in de zon genoot. De tweede beer daarentegen zat hoog op de berg op een grasveld in de schaduw van de bergtoppen. Deze beer zwierf enige tijd over de steile berghelling en liet ons zien hoe hoog en ver ze zich verplaatsen en waarom onze gidsen zo voorzichtig zijn bij het verkennen van mogelijke landingen en wanneer ze aan land zijn.

Na het observeren van deze schoonheden besloten we te vertrekken en door te gaan naar Alkefjellet. Helaas mocht deze Zodiac-cruise vandaag niet doorgaan. De wind was krachtig, met windvlagen van 40 km, en het was mistig. Ali en Lawrence bedachten snel een alternatief en we landden op een nieuwe plek, Hingstletta. Dit was terug in Lomfjorden en beschut tegen de ergste wind.

Deze plek was een weidse vlakte met niet ver daarachter een gletsjer. Omdat we weinig tijd hadden, werd er een veilige perimeter georganiseerd met gewapende bewakers aan de buitenkant. We konden vrij rondlopen binnen hun beschermende ring. We genoten van het uitzicht en keken rond naar skeletten. We vonden walvisbotten en zelfs een schedel waarvan we vermoedden dat die van een orka was! De Zodiac shuttle voor deze landing bezorgde ons een van de spannendste momenten. De deining was erg verwarrend, met golven die van alle kanten kwamen. Het was een hobbelige rit en we werden allemaal bespoten met zeewater.

Na weer een lange dag vol activiteiten waren we klaar voor ons heerlijke en welverdiende diner.

Daar is het! Een stukje wit aan de horizon - het poolijs. Een bevroren land drijft op de top van de wereld. Terwijl we dichterbij zeilden, de zuidelijke winden ons naar het noorden duwden, passeerden we steeds meer stukken ijs in het donkerblauwe water. We voeren verder en naderden uiteindelijk de bevroren rand.

Het was hier kouder, ten noorden van 81°, en de deining wiegde het schip zachtjes heen en weer. De zon scheen en de weerspiegeling van het ijs en de sneeuw was intens. Golven sloegen in ijsstromen en er was veel lawaai aan de rand. Ons plan voor vandaag was om langs de rand van het ijs te kijken om hopelijk een van de vele Arctische dieren te zien die in deze onherbergzame omgeving overleven en gedijen. En gelukkig hoefden we niet lang te wachten. Om 7:20 's ochtends werden we gewekt met de beste oproep tot nu toe: er was een ijsbeer gespot vanaf de brug. We haastten ons naar buiten, net op tijd om te zien hoe de grote beer zijn ontbijt at, een zeehond. De kapitein stuurde het schip een paar honderd meter het ijs op en we konden de beer goed zien. Er waren minder golven en wind op het ijs en het was bijna helemaal stil.

Terwijl de beer van zijn maaltijd genoot, aten velen van ons ook een snel ontbijt. Na een snel dutje bekeek de beer ons schip en kwam dichterbij. We bleven een hele tijd op onze plaats, observeerden en genoten van deze fantastische ervaring, totdat de beer besloot om verder te gaan. Toen gingen we terug het open water op en gingen verder met verkennen, richting het noordoosten.

Na wat rust rond de lunch hadden we de tweede waarneming van de dag, deze was nog ongelooflijker dan de vorige: Een Groenlandse Walvis! Deze grote baleinwalvissen zijn schaars om te zien, want er zijn er maar een paar honderd in de Noord-Atlantische Oceaan. Deze walvis rustte dicht bij de ijsrand en we konden hem vanaf het schip een hele tijd observeren. Het water was zo helder dat we zelfs de staart en de kop wit onder het oppervlak konden zien glinsteren. Zelfs de kapitein kwam naar buiten om een foto te maken!

In de namiddag verbeterden de wind- en golfcondities en werden we uitgenodigd voor een spontane Zodiac cruise tussen het zee-ijs. Navigeren tussen de ijsstromen is niet altijd gemakkelijk en de omstandigheden moeten precies goed zijn om dit veilig te doen. We voeren langs vreemd gevormde ijsbergen en verzamelden alle 11 Zodiacs voor een drijvende groepsfoto.

Wat een prachtige dag op het ijs!

Een zachte stem gleed vroeg in de ochtend zachtjes onze oren binnen toen Ali aankondigde dat er weer een nieuwe dag was begonnen. Al snel volgde de soepele en krachtige vertaling van Sabrina, haar gebruik van de Duitse taal was echt bewonderenswaardig. Plancius had een plek gevonden om voor anker te gaan bij Phippsøya, een verlaten plek met bergen bedekt door laaghangende wolken. Het eiland leek bedekt met grote rotsblokken en rotsen. Een vijandige, griezelige omgeving en onze landingsplaats voor de ochtend!

We ontdeden ons van onze reddingsvesten en begonnen het eiland te verkennen zodra we de Zodiacs van boord hadden gehaald op het zandstrand. Een piepklein hutje stond erbij als herinnering aan wat zich hier in het verleden heeft afgespeeld. Het werd ons duidelijk gemaakt dat we dicht bij elkaar moesten blijven omdat het bekend stond dat het vaak bezocht werd door beren - het enige dier dat lijkt te gedijen in deze ijzingwekkende omgeving.

Het bewijs daarvan werd snel gevonden, want verschillende groepen vonden schedels, botten en voetafdrukken van ijsberen. Het was verbazingwekkend om de dikke schedel en tanden te zien glinsteren in de gure zon die door de mist gluurde. Iets verderop werd de enkele slagtand van een walrus gevonden, bijna een meter lang en behoorlijk zwaar. De dieren waren in de buurt; we konden ze ons zien observeren terwijl we in de Zodiacs zaten. Deze walrussen waren nieuwsgierig en niet verlegen en volgden ons langs het strand toen we op weg waren naar de landingsplaats. Wij waren op onze beurt ook erg geïnteresseerd in de blubberige dieren en observeerden en fotografeerden ze zoveel mogelijk.

De namiddag gloeide in het gouden zonlicht. Een ideaal moment om aan boord te gaan van de Zodiacs voor een tocht langs iets wat we allemaal graag wilden zien: Walrussen op een rotseiland! Vlakbij onze eerdere landingsplaats was een rotspunt die uit de oceaan stak, gevuld met forse dames. Er werden zelfs enkele jonge walrussen gezien toen we de groep voorzichtig naderden. Het was een geweldige manier om de dag af te sluiten.

S Avonds leerden we meer over de dieren die we op de rotsen hadden gezien, terwijl Sabrina alles uitlegde tijdens de recapitulatie. Ursula nodigde ons uit in de wereld van de Groenlandse Walvis, de vriendelijke reus die we gisteren hadden gezien. Al die tijd voeren we zuidwaarts naar nieuwe avonturen.

Het ontbijt was een drukte van belang. Terwijl Plancius 's ochtends verder naar het zuiden trok, kregen wij een zeldzame kans voor onderwijs. We splitsten ons op in onze taalgroepen voor lezingen van Ali en Ursula over Ijsbeeren.

Na een vroege lunch maakten we een landing op Wahlbergøya.

Onze nachtelijke cruise zuidwaarts door het Hinlopenstretet eindigde met een vroege ochtendreservering voor de vogelkliffen bij Alkefjellet. We hadden onze kans eerder op de reis gemist door wind en mist. Dankzij Ali's vooruitziende blik en de vrijgevigheid van ons zusterschip, de Hondius, die haar boeking deelde, waren we er eerder dan zij. Dit betekende een start om 6.00 uur 's ochtends en een cruise voor het ontbijt, maar het was het zo waard.

Het landschap lijkt wel iets uit de Lord of the Rings, met torenhoge basaltrotsen geflankeerd door een gletsjer aan de ene kant en trapsgewijze watervallen aan de andere kant. Daartussen zitten de vogels. De experts zeggen dat hier 60.000 paren Brunnich zeekoeten broeden. Ze maken geen nesten maar zitten op de richels van de torenhoge kliffen. De meeste kuikens waren dit seizoen gevlucht, maar we zagen er een paar op de richels. De lucht was gewoon vol vogels.

De activiteit, het lawaai, de geur en de energie van de plek waren verbazingwekkend. Het leek er vaak op dat een vogel tegen ons in de Zodiac zou botsen als hij laag heen en weer zwom, maar op de een of andere manier gebeurde dat nooit. Glaucusmeeuwen namen zeekoetkuikens mee om hun kuikens te voeden en drieteenmeeuwen hoog boven ons. Zelfs de lichte regen die begon toen we klaar waren was niet genoeg om onze glimlach te stoppen.

Het ontbijt was een drukte van belang. Terwijl Plancius in de loop van de ochtend verder naar het zuiden trok, kregen wij een zeldzame kans om te leren. We splitsten ons op in onze taalgroepen voor lezingen van Ali en Ursula over ijsberen.

Na een vroege lunch maakten we een landing bij Wahlbergøya. De landing was vlakbij de punt van een grote, vlakke vlakte.

Op dit punt trok een grote groep mannelijke walrussen het water in. Het weer leek te zeggen: "Vergeet niet dat je in het noordpoolgebied bent" met een koude wind en hevige regenbuien. Elke loopgroep naderde rustig om beurten en kwam vrij dicht bij de groep. Ze waren erg actief. Verschillende keren kwamen walrussen in zee naar het strand en leken ons te willen bekijken. Het was interessant om deze groep mannetjes af te zetten tegen de vrouwtjes die we gisteren hadden gezien.

De wandelgroepen toerden over de vlakte. Een attractie was het "kerkhof", waar de botten van verschillende ijsberen en walvissen waren neergelegd toen het ijs zich terugtrok. Uiteindelijk maakte het weer een einde aan de landing, maar niet voordat we een uniek stukje Spitsbergen hadden gezien.

Onze volle dag vol activiteiten begon vroeg en ging na het diner verder terwijl we over de enorme gletsjer van de Bråsvellbreen voeren. We voeren in de richting van het deel van de 45 kilometer lange ijsrand dat zuidwaarts stroomt vanaf de ijskoepel die het grootste deel van het eiland Nordaustlandet bedekt, en passeerden onderweg een aantal ijsbergen. Toen we bij de ijsrand aankwamen, was er mist. Jammer, maar het deed niets af aan onze prachtige dag.

Gedurende de nacht zijn we goed op weg naar het zuiden en verlaten we de Hinlopenstraat. In de vroege ochtenduren bereikten we de Freemansundet, een uitgestrekte strook water die Barentsøya, het kleinere eiland in het noorden, scheidt van Edgeøya, het grotere eiland in het zuiden. Degenen die rond 6 uur aan dek stonden, werden al getrakteerd op een ijsbeer. We bleven in beweging omdat hij te ver weg was om onze geplande landing op Barentsøya in gevaar te brengen.

Terwijl wij ontbeten en energie opsloegen voor de activiteiten van vandaag, landde het expeditieteam om een uitgebreide verkenning te doen bij Kap Waldburg. Meteen verspreidden de gidsen zich in alle richtingen en vooral bovenop de canyon om de verborgen plekken te controleren waar beren zouden kunnen zitten.

Gelukkig ontdekte geen van de verkenners een harig dier en Ali kondigde aan het gangpad aan: "Alles is in orde. Ga alstublieft aan boord van de Zodiacs."

In groepjes liepen we de canyon in waar honderden drieteenmeeuwen, nestelend op kleine richels, de afgelopen maanden hun kuikens hebben grootgebracht. Ze zijn vrij groot en zitten naast de ouders op de zachte nesten van gras. Hun verenkleed verschilt sterk van dat van de volwassen dieren. Omdat we hoog stonden, konden we ze op dezelfde hoogte bekijken, wat deze ontmoeting nog specialer maakte.

In de canyon rende een kleine Poolvos heen en weer, zijn kop op en neer en heen en weer bewegend, op zoek naar mogelijk voedsel. Hij nam nauwelijks notitie van onze aanwezigheid. Wat een plek om oog in oog te staan met wilde dieren. Wie naar het plateau wandelt, krijgt een bovenaanzicht op de vogelkolonie en een prachtig uitzicht over de uitgestrekte Freemansundet. Het wateroppervlak was zo kalm als een spiegel.

We zijn ons er allemaal van bewust hoeveel geluk we hebben gehad om deze plek te bezoeken waar wind en beren een landing vaak in de weg staan. Tegen lunchtijd waren we terug aan boord terwijl Ali het middagplan besprak met kapitein Evgeny. Al snel werd er een nieuw plan gepresenteerd. In plaats van te landen bij Kapp Lee, waar de mist het zicht beperkte tot minder dan een meter, gingen we naar Sundneset, een prachtige plek in de zuidwestelijke hoek van Barentsøya.

Net toen de laatste Zodiac het zandstrand raakte, kondigde Tanja over de radio aan: "Wij duikers hebben twee ijsberen gezien die zich aan het voeden zijn met een walruskarkas." Meteen werd besloten om van de landing af te zien en met Zodiacs naar de koning van de Noordpool te gaan kijken. Het team en de bemanning werkten zo goed samen dat de overgang soepel verliep. Er werd geen tijd verspild en we gingen op weg naar de beren.

In Zodiacs genoten we van een uitzonderlijke ontmoeting met beren. Ze waren van het karkas over de heuvel naar een kleine hut geklommen. Een grote beer, later geïdentificeerd als de moeder, onderzocht het gebouw, snuffelde, zocht en stond zelfs rechtop. Pwoahh... zijn grootte is indrukwekkend. Later liep ze langs de kust. Ze was zich volledig bewust van onze aanwezigheid en vertoonde geen visuele tekenen van verstoring of nieuwsgierigheid. Haar tweedejaars jong liep ook rond om de omgeving te verkennen. Toen ze bergopwaarts liep, naderde ze twee grazende rendieren die helemaal niet reageerden. Pas toen de beer voorbij was, begonnen ze plotseling bergafwaarts te rennen. De beer vond uiteindelijk een knus plekje op donkerbruine rotsen om uit te rusten, net als zijn moeder een paar honderd meter verderop.

Binnenkort zal hij zijn moeder moeten verlaten om de uitdagingen van het leven in het uitgestrekte noordpoolgebied aan te gaan.

We bleven langer om het prachtige landschap en de twee slapende beren in ons op te nemen. Wat deze ontmoeting heel uniek maakte, was de verscheidenheid aan gedragingen die we zagen. In stilte wensten we hen het allerbeste op de terugweg naar het schip, waar deze ongelooflijke dag eindigde volgens onze routine.

In slaap vallend, dwaalden de gedachten van velen terug naar de beren die nu helemaal alleen in hun natuurlijke wereld waren, zonder schepen, Zodiacs en mensen.

S Nachts had de Plancius uitstekende vooruitgang geboekt rond de zuidpunt van Spitsbergen (Sørkapp) en degenen die vroeg wakker waren, genoten van een kopje koffie in de lounge terwijl ze genoten van de wilde zeegezichten bij de nadering van Hornsund.

Een sterke aflandige wind veegde witte kappen van de toppen van de grote golven die de fjord in rolden, een dramatisch tafereel dat nog indrukwekkender werd door de laaghangende wolken die door de grote bergtoppen rond Hornsund raasden. Degenen die nog niet wakker waren, werden uit hun sluimering gewekt door Ali's routine-wekdienst en kort daarna was het tijd voor het ontbijt. Ondertussen verkende het Expeditieteam Hornsund vanaf de brug - ze keken of er Ijsberen waren en beoordeelden de omstandigheden om te zien of een landing mogelijk was. Kapitein Evgeny bracht ons schip dieper Hornsund in, uit de ergste wind, en we gingen voor anker aan de oostkant van Gnålodden, onze bestemming voor de ochtend.

De Zodiac was een beetje winderig. Toen we bij het strand aankwamen, merkten we dat er een golfslag was op de kustlijn, dus we timeden onze ontscheping uit de Zodiacs zorgvuldig en stapten aan land op een mooi kiezelstrandje aan de voet van de indrukwekkende kliffen hier. Eenmaal aan land waren we vrij om rond te dwalen in de omgeving, die verschillende rotsachtige schiereilanden, de hut van Wanny Woldstad (de onverschrokken Noorse jager en pelsjager), de overblijfselen van een Pomor-gebouw en een graf omvatte. John was aanwezig om ons het verhaal van Wanny en de Pomors te vertellen en om inzicht te geven in hoe het zou kunnen zijn geweest om hier jarenlang te leven en te proberen te overleven in dit meedogenloze landschap.

Er was ook veel wild te zien; de kliffen boven ons zaten vol met drieteenmeeuwen en het constante geluid, zelfs hoorbaar boven de sterke windvlagen, was een mooie achtergrond voor onze landing (Gnålodden dankt zijn naam aan dit geluid, aangezien het Noors is voor ruisen). We zagen Noordse jagers op de toendra vlakbij de hut, verschillende grote groepen Brandganzen, Paarse Strandlopers die langs de kleine kiezelstrandjes foerageerden en verschillende Grote Burgemeesteren die langs de kliffen patrouilleerden op zoek naar een onbewaakt kuiken om te bespringen.

Verschillende keren zagen we Grote Burgemeesteren afdalen naar zee met hun drieteenmeeuwen als prooi. Ze vonden prominente rotsen om zich op te vestigen en hun prooi te verorberen - gruwelijk, maar fascinerend. Velen van ons beklommen de grote grashellingen aan de achterkant van de landingsplaats en kregen zo een ongelooflijk uitzicht over de monding van Hornsund en een ontmoeting van dichtbij met de grote zwermen drieteenmeeuwen die boven ons cirkelden. Na een heerlijke ochtend aan land keerden we terug naar Plancius voor nog een uitstekende lunch. Weer opgeladen gingen we aan boord van de Zodiacs voor een tocht naar West Burgerbukta, een fjord met steile wanden die de noordkant van Hornsund insnijdt. Bijna meteen toen we aan boord gingen, hoorden we dat Tanya en de duikers een kleine groep Beluga's hadden gezien, dus gingen we naar de fjordmuur om deze mooie witte walvissen te bekijken. We hielden afstand om ze niet te storen, maar we kregen goed zicht op hun ruggen toen ze boven water kwamen en konden hun kleine slagen zien die verlicht werden door het felle licht tegen de steile, donkere fjordwanden.

Na 10 minuten voeren we verder, dieper de fjord in, en verbaasden ons over de ongelooflijke diepe blauwtinten van recent geslepen ijsbergen en staarden omhoog naar de monsterlijke hangende gletsjers die honderden meters boven ons uittorenden op de fjordwanden. We vonden ook een spectaculaire waterval die tevoorschijn kwam uit een buis die door het water in de oplosbare kalkstenen wanden was uitgeslepen. Aan het begin van de fjord vonden we de machtige Paierbreen, een grote zeetrekkende gletsjer met een indrukwekkend afkalffront op zo'n 30 meter boven zeeniveau. Toen we langs het front voeren, en opletten dat we niet te dichtbij kwamen, zagen we verschillende kleine brokken ijs van de gletsjer afvallen.

De omstandigheden in de fjord waren uitstekend; het was meestal vlak en rustig, slechts af en toe onderbroken door een korte vlaag koude lucht die van de omringende gletsjers kwam - een mooi voorbeeld van een katabatische wind. Uiteindelijk was het tijd om terug te gaan naar Plancius, maar niet voordat we verschillende groepen nieuwsgierige papegaaiduikers op het water tegenkwamen; deze prachtige kleine vogels voegden een welkome kleur toe aan het anders grotendeels monochrome zeegezicht bij de monding van Burgerbukta.

Het weer verslechterde snel, wat ons liet zien hoeveel geluk we vandaag hadden gehad, en na een kwartier werd de wind sterker en begon het te regenen. Dit mocht ons enthousiasme echter niet drukken en na de recap kleedden we ons warm aan en gingen we naar het achterdek voor een Arctische barbecue! Het eten was uitstekend, het gezelschap nog beter, en een gratis bar leek een schat aan verborgen danstalent te ontsluiten.

Het duurde niet lang voordat de meesten van ons aan het dansen waren op Ingrid's muziek en de avond eindigde met een epische conga, die door de aanlegplaatsen en het restaurant weefde toen de muziek eindelijk was afgelopen. Een mooie afsluiting van weer een prachtige dag expeditiezeilen.

Poolwinden bliezen tegen het schip en schuimende golven bespatten het dek van de Plancius toen we Bamsebu naderden, de landingsplaats voor vanochtend. Niemand merkte het, want alleen het brugteam en Ali waren wakker om 05:30 vanmorgen. Dertig knopen wind en nog hardere rukwinden maakten deze landing onmogelijk. Dus begon Ali aan plan B: een landing bij Snatcherpynten.

In de luwte van een bergketen lag onze bestemming voor de ochtend. Een mooi strand omgeven door een prachtig landschap. Een grote hut van twee verdiepingen stond op het strand, leunend als Ali voor haar eerste koffie. Ongelooflijk genoeg is het ding niet helemaal ingestort. De hut was ooit bedoeld om het lokale toerisme begin 1900 te stimuleren. Er werd op rendieren gejaagd. Het is nooit een succes geworden. Rondom de hut vonden we mijnkarretjes, een andere activiteit die nooit van de grond is gekomen in het gebied.

Er werden enkele graven gevonden uit de mijnbouwtijd. Snatcherpynten is zeker een plek vol geschiedenis. De groepen verdeelden zich in wandelgroepen, sommigen bereikten de top van de berg terwijl de anderen de bergen verkenden.

In de namiddag gingen we voor een laatste keer aan land. Deze keer bij Recherchebreen. Of beter gezegd, het morene schiereiland voor de gletsjer, waar we in een wijde omtrek omheen konden lopen om te verkennen wat zich ooit onder het ijs van de gletsjer bevond. Een lagune scheidde ons van het eeuwige ijs en we konden vanaf een veilige afstand de vijftig tinten blauw bekijken die het ijs naar ons toe wierp. Wat een geweldige manier om onze poolreis op deze laatste dag af te sluiten.

Terug op het schip moesten we beginnen inpakken. Maar niet voordat we ons afscheidsdrankje met de kapitein hadden gehad en een ontroerende terugblik op de afgelopen dagen in de vorm van een diavoorstelling. Als klap op de vuurpijl kregen we ons laatste avondmaal van Khabir. We zullen zijn culinaire hoogstandjes echt missen als we weer thuis zijn. De extra kilo's op ons lichaam zullen ons herinneren aan die betere dagen.

Maar al te snel kwamen we weer aan in Longyearbyen en was het tijd om afscheid te nemen. Het personeel en de bemanning zorgden voor onze bagage en plaatsten deze voorzichtig op de kade. We aten ons laatste ontbijt aan boord van Plancius, verzamelden toen de laatste spullen en liepen naar de loopplank. We namen afscheid van het hele team aan boord en stapten in de bus die op ons stond te wachten om aan de lange reis naar huis of naar ons volgende avontuur te beginnen.

Bedankt voor jullie enthousiasme en steun, maar bovenal voor het meegaan op deze verkennende Noord-Atlantische reis. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!

Totale afstand gevaren: 1205,0 zeemijlen

Het verst naar het noorden: 81°43,5'N / 022°54,3'E

Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Evengy Levakov, Expeditieleider Ali Liddle, Hotel Manager Ingrid Van De Loo, en de gehele bemanning en staf van M/V Plancius, was het een genoegen om met jullie te reizen!