OTL25-17, reisverslag, Falklandeilanden - South Georgia - Antarctisch schiereiland

Op een gezellige middag in Ushuaia, aan het einde van de wereld ("Fin del Mundo") stonden we op het punt om aan een bijzondere reis te beginnen. Op de pier van de meest zuidelijke stad van Amerika wachtte ons nieuwe thuis: Ortelius, het blauw-witte schip dat ons zou meenemen op onze grote reis naar de Falklandeilanden, South Georgia en het Antarctisch schiereiland - 19 dagen vol natuurwonderen, ontzag en avontuur. We liepen voor het eerst de loopplank op en werden bij de receptie verwelkomd door het hotelteam dat ons naar onze hutten bracht. Daar vonden we onze bagage en al snel installeerden we ons en begonnen we onze nieuwe omgeving te verkennen. Zodra iedereen aan boord was, riep onze Expeditieleider Cheryl ons naar de collegezaal op dek 3 voor zowel de verplichte veiligheidsbriefing door Third Officer Warren als de introductie van het schip door Hotel Manager Michael. De laatste gaf uitleg over de dekken en voorzieningen en zorgde voor een belangrijke oriëntatie, terwijl Warren ons vertrouwd maakte met de veiligheidsvoorzieningen van het schip en met de essentiële do's en don'ts aan boord. Kort daarna was het tijd voor de veiligheidsoefening en we verzamelden in de bar, trokken onze grote oranje reddingsvesten aan en namen de naamafroeping door om er zeker van te zijn dat iedereen aanwezig was. Daarna namen we een kijkje bij de reddingsboten terwijl Ortelius de pier verliet. Terwijl het landschap van het Beaglekanaal aan ons voorbij gleed, gingen we op weg naar de open zee. Het vogels kijken was al begonnen met voorbij varende Wenkbrauwalbatrossen en er waren zelfs een paar Magelhaenpinguïnen aan het bruinvissen! Om 19:15 verzamelden we ons weer in de bar - het was tijd om kapitein Ernesto Barría en het expeditieteam te ontmoeten voor een toast op onze reis. Daarna genoten we van de eerste van vele heerlijke maaltijden aan boord. De bewegingen van het schip waren heel zachtjes, en het subtiele schommelen in combinatie met de informatie en zintuiglijke overbelasting die we vandaag hadden gekregen, zorgde ervoor dat sommigen van ons zich al snel behoorlijk slaperig voelden ..

We ontwaakten met een prachtige ochtend in de Zuidelijke Oceaan. De zon scheen op de bovenste dekken, vogels cirkelden rond en een matige zee rolde de Ortelius zachtjes op haar weg naar de westkant van de Falklandeilanden. Iets voor 08.00 uur riep Michael, onze hotelmanager, ons voor het ontbijtbuffet en voor de meesten van ons die het haalden, genoten we van de fijne selectie van voedselkeuzes die prachtig voor ons waren neergezet. Een korte tijd terug aan dek voor meer foto's van de Stormvogels en Albatrossen die het schip volgden voordat we allemaal dek voor dek werden geroepen om onze rubberlaarzen en reddingsvesten op te halen. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat velen van ons zich niet zo goed voelden met de huidige toestand van de zee... We deden echter ons best en het personeel voorzag ons zo snel mogelijk van onze uitrusting. De lezingenreeks werd later op de ochtend geopend door Mick die ons een geweldige introductie gaf over de Falklandeilanden en hun ecologie. Hij overdonderde ons met een aantal ongelooflijke foto's die hij had genomen in de vele jaren dat hij de Falklandeilanden heeft bezocht en er gids is geweest. Tijdens zijn 45 minuten durende presentatie kregen we een fantastisch inzicht in veel van de prachtige plekken en dieren die we konden verwachten te zien tijdens onze tijd op en rond de archipel. Meer tijd aan dek voor sommigen en een gelegenheid om te gaan liggen en de ogen te sluiten voor anderen (die zich niet zo goed voelden) bracht ons tot lunchtijd. Een fantastisch buffet was klaargemaakt door onze toegewijde hotelmedewerkers van wie velen een groot deel van de ochtend hadden doorgebracht met koken en bakken, snijden en hakken beneden, terwijl wij boven in de zon ontspanden. Niet lang na de lunch zagen we een aantal zoogdieren, waaronder een Bultrug en een Gewone Vinvis. Het licht was het grootste deel van de dag geweldig voor het maken van foto's en halverwege de middag besloten velen van ons, die al honderden foto's hadden gemaakt, goed te luisteren naar wat Sandra ons te leren had over het maken van betere foto's tijdens onze reis. Sandra was gewoon geweldig en gaf ons veel top-tips en handige tips. Vooral haar nadruk op verschillende opnamehoeken en compositie waren erg nuttig. Nog even terug aan dek om een paar van haar ideeën uit te proberen voordat we weer naar binnen werden geroepen voor de verplichte zodiac briefing onder leiding van Cheryl. Dit was een must-do sessie die zich richtte op het veilig houden van ons tijdens zodiac operaties. De recap die om 18.30 uur begon, gaf ons allemaal de gelegenheid om elkaar te ontmoeten in de bar en te ontspannen voor het diner en te genieten van Cheryl's zeer grondige presentatie van de activiteiten van morgen, waarin zowel de ochtend- als de middaglandingen aan bod kwamen. Direct na de recap werd het diner aangekondigd door onze hotelmanager en konden we genieten van een geweldige maaltijd in het restaurant voordat we weer het dek op gingen om te kijken of we een glimp konden opvangen van de Zuidkaper die op slechts 50 meter van de stuurboordzijde van het schip passeerde. De avondzon benadrukte de goed ontwikkelde eelt op de kop van dit prachtige en zelden geziene dier. Southern right was een geweldige ervaring voor de gelukkigen die op het juiste moment op de juiste plaats waren. Tijd voor een drankje ter afsluiting van een enerverende dag vol wilde dieren en een goede nachtrust om ons voor te bereiden op ons volgende avontuur!

Velen van ons waren opgelucht toen we de relatieve beschutting van Port Pattison op Carcass Island binnenvoeren. Een wake-up call om 06.45 uur, ontbijt om 07.00 uur en tegen 09.00 uur bracht de zodiac ons aan land naar onze landing bij Dyke Bay. Magelhaenpinguïns, Scholeksters, Turkse gieren en Tussockbirds waren in overvloed aanwezig rond het strand toen we aan land kwamen. Warme zonneschijn en een stevige bries zorgden voor een goede start van onze wandeling over het eiland. We staken de zandduinen over naar Leopard beach en brachten daar wat tijd door met de Magelhaenpinguïns en Ezelspinguïnen. Meeuwen, eenden en ganzen zaten verspreid over het prachtige fijnkorrelige witte zand. Sommige mensen kozen ervoor om in het strand- en duingebied te blijven en de rest van ons wandelde naar de nederzetting. Tijdens de wandeling kwamen we een prachtige reeks vogels tegen die nestelden in de Poa gras en Marram gras habitat. Er stond een stevige bries, maar we bereikten de boerderij om 11.00 uur. Zoals beloofd wachtte ons een voortreffelijk assortiment zelfgemaakte taarten, thee, koffie en een warm welkom van de eigenaar en zijn personeel. Er was tijd om van de omgeving en de wilde dieren te genieten voordat we terugkeerden naar het schip voor de lunch. We staken snel over naar Saunders Island voor onze middaglanding. De windsnelheid nam toe en kort na het te water laten van de eerste twee zodiacs werd de operatie onderbroken omdat de windsnelheid nog verder toenam. Even later gingen we echter weer van start en al snel vertrokken we allemaal voor een hobbelige rit naar de strandsteiger. Een wandeling over de smalle hals van het eiland bracht ons langs nestelende Koningspinguïns, Magelhaenpinguïns en Ezelspinguïnen. Omhoog en verder naar nog een ander wildspektakel: nestelende Rotspinguïnen, Aalscholvers en Wenkbrauwalbatrossen. Een sterke bries in combinatie met zware branding zorgde voor een echt wilde sfeer en ook de dieren waren extreem actief, aangezien dit het hoogtepunt van hun broedseizoen is. Kalkoengieren, Falklandcaracara's en meeuwen patrouilleerden in de lucht op zoek naar voedselmogelijkheden. Rotspinguïnen verrukten ons met hun vermogen om te surfen en de beukende zeeën te overleven, op de rotsen te springen en hoog naar hun nestplaatsen te klimmen. Er was tijd om alles te zien, te veel foto's te nemen en dan terug te keren naar de zodiacs en het moederschip. We voeren weg in het warme avondlicht langs nog veel meer eilanden op weg naar onze volgende aanloophaven, Port Stanley.

Stanley, hoofdstad van de Falklandeilanden! Een unieke Britse nederzetting hier op de Falklandeilanden, Britser dan de Britten zelf zouden sommigen kunnen zeggen ... De stad werd in 1849 gesticht als een locatie die door gouverneur Moody was uitgekozen om de oorspronkelijke hoofdstad in Port Jackson te vervangen. Stanley kreeg de voorkeur als hoofdstad vanwege de uitstekende beschutting in de baai en de diepere wateren in de haven. Natuurlijk was niet iedereen blij met de verhuizing. Zo wordt ene JW Whitington geciteerd die zei dat "van alle ellendige moerasgaten geloof ik dat Mr. Moody een van de ergste heeft uitgekozen voor de locatie van zijn stad". Vandaag de dag wonen er in Stanley gelukkig zo'n 2000 mensen die voornamelijk leven van toerisme, visvergunningen en olie-exploratie. Vanochtend kwamen er overheidsfunctionarissen aan boord om ons officieel een stempel te geven op de Falklandeilanden en ons vrij te maken voor onze landing. Ongeveer de helft van ons nam de eerste paar zodiacs om een bus te nemen naar net buiten de stad, naar Gypsy Cove waar ze verleidelijke witte zandstranden zagen waar ze niet op konden lopen, trieste overblijfselen van het leggen van landmijnen tijdens de oorlog op de Falklandeilanden, vooral op deze zonnigste zomerdag. Rondom was echter een verscheidenheid aan vogels, waaronder de Kwak, de Magelhaenaalscholver en de Magelhaenaalscholver, naast het prachtige uitzicht! Na hun terugkeer uit Gypsy Cove slenterden ze samen met de andere helft van de groep door het eclectische assortiment van gebouwen en winkels die 'Stanley downtown' vormen. Enkele van de hoogtepunten waren het historische museum en postkantoor, evenals een paar souvenirwinkels langs de weg. Terug aan boord voor de lunch (of tweede lunch voor sommigen van ons) zetten we koers, langs "The Narrows", het begin van onze oversteek naar het fabelachtige eiland South Georgia! De middag brachten we door op het boegdek in de stralende zon, warme bries, zeevogels en af en toe een dolfijn. De perfecte middag om het perfecte bezoek aan de Falklandeilanden af te sluiten, gevolgd door een "Happy Hour" in de bar en een Falklandspecifieke recapitulatie!

Na twee dagen van landingen op de Falklandeilanden en een nacht van broodnodige slaap, begon de zeedag met heerlijk rustige omstandigheden. Een geweldige plek om te zijn was de brug, warmer dan buiten maar met hetzelfde fantastische uitzicht. De leden van onze enthousiaste vogelaarsgroep stonden vanochtend vroeg op om op zoek te gaan naar enkele van de mooiste zeevogels van de Zuidelijke Oceaan, en ze kregen de unieke kans om in de vroege uurtjes Gewone Vinvis, Bultrug en Rechtse vinvissen te spotten. Tijdens de ochtend gaf onze specialist Lydie haar lezing over oceanografie van de Zuidelijke Oceaan. Ze liet ons kennismaken met de belangrijkste oceanografische kenmerken van deze oceaan, het ontstaan van ijs, de belangrijkste stromingen en parameters die de vorming van ijs kunnen beïnvloeden. Daarna ging iedereen samen met Cheryl naar de collegezaal voor de verplichte IAATO briefing (IAATO als in "International Association of Antarctic Tour Operators"). We leerden over het belang van het volgen van alle procedures en richtlijnen wanneer we aan land gaan om onze impact te minimaliseren en het prachtige ecosysteem van South Georgia en zijn wilde dieren te beschermen. Bovendien werden we 's middags door het dek opgeroepen om met onze uitrustingsstukken naar de bar te komen. Het personeelsteam had stofzuigstations geïnstalleerd waar we jassen en broeken, hoeden en handschoenen, rugzakken en dergelijke konden schoonmaken om geen vreemde soorten in het ongerepte ecosysteem van South Georgia te introduceren. Het was inderdaad een groot stofzuigfeest! Tijdens de lunch had Mick een zeer interessante en belangrijke observatie gedaan: Hij had een Bultrug zien flukken en een foto van de staart gemaakt. Onze Braziliaanse walvisspecialist Daniela werd helemaal enthousiast toen ze deze foto vergeleek met de Braziliaanse walviscatalogus en een match kreeg! De resultaten van haar vergelijking werden gepresenteerd tijdens onze dagelijkse samenvatting: Ze ontdekte dat deze walvis, genummerd als #2273AB, in 2006 in Braziliaanse wateren was gezien - een heel decennium geleden. Helaas was dit het enige record van deze walvis, maar Mick had nog steeds de eer om de walvis te dopen. Hij koos ervoor om de bultrug "Imaqqa" te noemen, wat "misschien" betekent in het Groenlands. Het woord staat symbool voor wijsheid en is een filosofische manier om ons (expeditie)leven te beschrijven.

Zachte golven wekten ons vanmorgen op weg naar South Georgia. De wind was behoorlijk aanwezig en de vogels speelden achterop het schip voor het plezier van de vogelaars. We waren de convergentie 's nachts gepasseerd en de watertemperatuur was gedaald van 9 °C naar 4 °C. Nu zaten we midden in het rijk van de vogels. Nu bevonden we ons midden in het koninkrijk van de stormvogels en prionen, en we begonnen Antarctische Prionen, dunbekprionen en Kaapse stormvogels te zien. Als start van het lezingenprogramma van vandaag slaagde Kurtis er op magische wijze in om 400 miljoen jaar geologie te verpakken in zijn lezing die ons inleidde in de vorming van de Scotia Arc van het supercontinent Gondwana tot de opening van de Drake Passage. Van het mineraalleven gingen we verder naar de wilde dieren van South Georgia, waarbij Mick ons alles vertelde over de ontmoetingen die (hopelijk) zouden komen. Een paar minuten later verscheen onze eerste ijsberg van de cruise voor ons. Iedereen rende naar buiten om van het uitzicht te genieten - en mogelijk ook een foto te maken - van de albatrossen die in de deining speelden met een ijsberg op de achtergrond. Enkele Bultruggen besloten mee te doen met de show en begonnen om ons heen te spelen. Plotseling hadden we een hardloopwedstrijd met mensen die van de ene naar de andere kant van het schip renden om het moment na te jagen. Ter afsluiting van onze walviswaarneming vertelde Daniela over de geschiedenis van de walvisvaart. Aan het eind van de middag kwamen we aan bij de Magelhaenaalscholveren - land in zicht! Deze kleine reeks puntige pieken verscheen uit het niets in het midden van de oceaan, net als het monster van Loch Ness dat tevoorschijn komt. Het is vernoemd naar de kuifaalscholvers die er nestelen, en de vogels met hun naam waren er zeker, wat een ander vluchtpatroon toevoegde aan ons vogelen van vandaag. De wilde dieren lieten zich inderdaad zien en met Cheryl's briefing over de komende excursies werden we nog enthousiaster over onze reis!

In de vroege ochtend naderden we South Georgia en tijdens het ontbijt kwamen we in de Bay of Isles. Tenminste, dat is wat de zeekaart zei en wat de radar versterkte - er was niets te zien buiten Ortelius vanwege de zware mist. Toen we echter dichter bij Salisbury Plain kwamen, konden we de kustlijn en enkele eilanden zien, en met een verrekijker of telelens konden we zelfs kleine witte stipjes langs de kustlijn en in de heuvels zien: enkele van de 250.000 Koningspinguïnen in hun kolonie! Bovendien was de kustlijn bezaaid met bruinzwarte pelsrobben en omzoomd met de verraderlijke witte kant van de grote deining die vanuit de Zuidelijke Oceaan kwam. Ons plan was om bij Salisbury Plain aan land te gaan, dus na het ontbijt trokken we onze warme en waterdichte kleding aan en stonden we te popelen bij de loopplank. De zodiacs werden te water gelaten en de eerste vertrok met het personeelsteam aan land. Er volgden er meer met gasten, maar al snel werden we geconfronteerd met de onvoorspelbare, wilde omstandigheden van South Georgia zelf: De deining liet de boten dansen bij de loopplank, de spray spoelde over ons heen op weg naar de wal en de landing bleek te gevaarlijk om door te gaan met de zware branding. Kapitein Barría zette de activiteiten stop en omdat de omstandigheden niet verbeterden, moest de landing helaas worden geannuleerd. Het was avontuurlijk (en nat) genoeg voor degenen die al buiten waren om hun weg terug naar het schip te vinden, waaronder een zeer grondig doorweekt, gewassen en getuimeld personeelsteam ... Na deze spannende start van de dag sloop Ortelius de hoek om naar de haven van Rosita, in de hoop dat het team daar een beetje beschutting zou vinden. Maar het waaide nog steeds erg hard en we voeren door de baai. Bij Camp Bay, iets zuidelijker, vonden we eindelijk een plek die beschut genoeg was om voor anker te gaan, en nadat de lunch een half uur was vervroegd, sprongen we snel in de zodiacs en gingen op verkenning uit. Er was zoveel te zien: kuifaalscholvers die op rotskliffen nestelden, Reuzenstormvogeltjes die uitrustten of zichzelf schoonmaakten of vochten om een goede maaltijd, een overvliegende Roetkopalbatros, Wilons Stormvogeltjes die bijna als vlinders over het wateroppervlak dansten, een enkel koningspinguïnstandbeeld midden in de chaos, en dan de Pelsrobben - grote mannetjes en kleine pups, zelfs een blondje zoals de zeldzame bleke variëteit wordt genoemd. Pelsrobben achtervolgden elkaar, spartelden, pronkten, dommelden, poseerden en gleden zelfs van wat passagiers in een zodiac de "St. Moritz skipiste van de Zuidelijke Oceaan" noemden. Het was erg vermakelijk om naar te kijken en te luisteren en te snuffelen en te genieten en alles in je op te nemen! Na 90 minuten waren we echter blij om terug te keren naar het schip - waar op magische wijze het hotelteam stond te wachten met warme chocolademelk en rum! Terwijl we langzaam opwarmden, ging Ortelius terug richting Salisbury Plain. Het personeel ging weer op pad om de omstandigheden bij de loopplank en aan wal te beoordelen. De wind was gaan liggen, maar de grote deining was nog steeds aanwezig bij de landingsplaats en er was geen manier om veilige operaties te garanderen. Na een zorgvuldige controle van de opties werd uiteindelijk besloten om de activiteiten voor vandaag te staken en vannacht in de Bay of Islands te blijven - misschien zouden de omstandigheden genoeg verbeteren om morgen vroeg in de ochtend een zodiac cruise te maken?

Het was een vroege start van de ochtend, waarbij het personeel op de brug iets na 04.00 uur beoordeelde of de omstandigheden buiten geschikt waren om van het schip af te gaan. Helaas, zelfs na de derde keer vragen, stonden de omstandigheden bij Salisbury Plain ons simpelweg niet toe om van het schip af te gaan. Met regen, slecht zicht en winden van bijna 40 kn moest onze Expeditieleider opnieuw de landing afblazen om veiligheidsredenen. Nadat de beslissing was genomen, besloten velen van ons een koffie met gebak te delen in de bar die Michael, onze hotelmanager, zo vriendelijk was geweest voor ons te bereiden. Een aantal van ons besloot toen om een paar uur slaap te pakken voordat het ontbijt om 08.00 uur zou worden afgeroepen. En ja hoor, regelmatig als de klok riep Michael ons voor ons heerlijke ontbijt dat ons klaarstoomde voor onze ochtendexcursie in Stromness Harbour. De haven van Stromness bood ons de broodnodige beschutting en het duurde niet lang voordat de gidsen en bemanning ons in de zodiacs zo snel mogelijk naar de wal brachten om te genieten van wat een fantastische dag was geworden. Pelsrobben begroetten ons op de landingsplaats waar het expeditiepersoneel een strandhoofd had gemaakt op zo'n 300 meter van het oude walvisstation. Nadat we onze reddingsvesten hadden uitgedaan, konden we de rode markeringspalen volgen die het personeel had geplaatst in een poging om ons in de beste positie te houden om onze weg door de kolonies te vinden, met zo min mogelijk verstoring en respect voor de ruimte van de dieren. We hadden het advies gekregen om tijdens ons bezoek maatjes te maken en 360 graden op te letten op de regelmatige aanvallen van de pelsrobben. De meesten van ons deden hun uiterste best om op elkaar te letten en zich groot te maken en samen stenen te klikken als dat nodig was om te voorkomen dat we zouden worden gebeten, wat heel vervelend zou kunnen zijn. De zeeolifanten aan de andere kant van de landingsplaats waren over het geheel genomen volgzamer en leken het erg naar hun zin te hebben door in de zon op elkaar te liggen en produceerden een reeks spectaculaire geluiden en soms een nogal penetrante geur! Iets voor 12.00 uur zagen we de wandelaars terugkeren van hun excursie die het laatste stuk van de Shackleton wandeling van de waterval naar de landingsplaats liep. Dit is de wandeling over de bergen van South Georgia van de ZW- naar de NE-kust die Ernest Shackleton en een aantal van zijn mannen maakten na hun epische reis vanaf Elephant Island in hun kleine boot (de James Caird). De wandelaars hadden een geweldige tijd en meldden waarnemingen van zowel Zuid-Georgische Pijlstaarten als Zuid-Georgische Pieperen! Nog even tijd om wat last-minute foto's te nemen van de Koningspinguïnen op de terugweg naar het strand voordat we weer zwemvesten aantrokken en terugkeerden naar Ortelius. Kort na de lunch kwam er een regeringsbeambte aan boord om het schip vrij te maken zodat we allemaal konden landen in Grytviken. Hij werd vergezeld door een aantal personeelsleden die op het eiland werken, waaronder Sarah Lurcock die aan boord was gekomen om ons te vertellen over het zeer succesvolle (tot nu toe) rattenuitroeiingsproject. We zeiden Sarah gedag en na een kort oponthoud (om de wind iets te laten afnemen) werden we weer naar de wal gebracht en in het vooruitzicht gesteld dat we 's middags een bezoek konden brengen aan Grytviken. Een aantal van ons maakte van de gelegenheid gebruik om naar de kerk te gaan en een aantal bemanningsleden kerstliederen en een traditioneel Filippijns lied te horen zingen. Er was veel te zien en te doen, waaronder het museum en postkantoor, maar ook de oude infrastructuur en machines van het walvisstation die al lang in verval waren geraakt (maar bewaard waren gebleven). Tussen de machines en ijzeren platen zaten pelsrobben en zeeolifanten die zich beschermden tegen de elementen. Deze twee soorten waren het doelwit van de robbenjagers kort nadat South Georgia was ontdekt. Grote gerestaureerde potten buiten het museum laten zien hoe vele duizenden van deze prachtige dieren werden verwerkt voordat hun waardevolle olie per schip werd vervoerd naar bijvoorbeeld het Verenigd Koninkrijk en andere zeehonden naties in die tijd. Geen landing in Grytviken zou ooit volledig compleet zijn zonder de korte wandeling naar het witte hek rond de begraafplaats om 'The Boss' eer te bewijzen - een moment van bezinning voor ons allemaal terug naar een 'heroïsch tijdperk' in de Zuidelijke Oceaan waar velen 'het uithielden' maar ook omkwamen. 18.30 was de laatste zodiac terug naar het schip, clear tagboard, glühwein, fantastisch BBQ diner, drankje na het diner, bed, slaap, droom, wat een dag ..

De Ortelius was vannacht rustig van Grytviken naar St. Andrews Bay gevaren. Daar zag het weer er goed uit en de loopplank ging om 09.00 uur open. Er viel verse sneeuw op de heuvels en omdat het kerstavond was, zag het er erg 'seizoensgebonden' uit. We landden op de branding temidden van weer een groot wildspektakel: vele duizenden pinguïns, zeehonden, Reuzenstormvogelen en kuikens en pups. Dit strand herbergt de grootste kolonie Koningspinguïnen op South Georgia met meer dan 150.000 paren. Veel van de vogels waren in de rui en er was een grote verscheidenheid aan vogels van verschillende leeftijden te zien in de kolonie. Eén groep vertrok op een zodiac cruise. Onder de kliffen zagen we onze eerste Vaal Stormvogeltje's die langs de kust patrouilleerden en de Koningspinguïnen erg nerveus maakten. Jonge zeeolifanten (slechts een paar weken oud) speelden in de rotspoelen en pelsrobben gromden en piepten omdat ook zij het leuk leken te vinden om weg te zijn van de hoofdkolonie. Toen kwam de oproep van de brug: 'windsnelheid neemt toe', alle gasten gelieve zich voor te bereiden om terug te keren naar het schip. De wind maakte windvlagen van 50 knopen. Zo gaat het vaak hier in South Georgia. De wind nam de toppen van de golven, wat bekend staat als spindrift, en hoewel het er goed en spectaculair uitziet, betekent het dat het tijd is om terug aan boord van het schip te gaan. Voor de dieren levert dit geen problemen op en we verbaasden ons over hun vermogen om door te gaan met zwemmen, reizen en spelen, ongeacht de veranderende omstandigheden. De strandoperatie verliep traag door de brekende branding en er waren veel sterke armen nodig om de zodiacs op het zand te plaatsen en in te laden. Maar op tijd keerden we veilig terug naar Ortelius en terug aan boord met een warm drankje en een verhaal om te vertellen dat alles goed was. Na de lunch herpositioneerden we ons in Ocean Harbour en hielden we de windsnelheid in de gaten. Na de inmiddels bekende briefing verzamelden we ons aangekleed en klaar om te gaan, maar opnieuw verhinderde de harde wind elke operatie. Na enige tijd te hebben toegekeken hoe de aanhoudende vlagen aanhielden, werd besloten om uit te wijken en door te varen naar Royal Bay. Opnieuw werden we tegengehouden door een harde wind van meer dan 40 knopen. Teleurstellend ja, maar het licht was goed, het land en de zee waren spectaculair, dus brachten we de tijd door, sommigen aan dek, anderen aan boord, vol ontzag voor South Georgia waar de natuur elke beweging van ons beheerst.

Eerste kerstdag - en wat een prachtige kerst was het! Als een stel duizelige kinderen werden we vroeg wakker om te zien wat voor weer ons in de nacht te wachten stond. Tot onze vreugde was het een laagje sneeuw op de toppen, zonneschijn en een heel zachte wind! Een absoluut idyllische ochtend op South Georgia om nog voor het ontbijt op pad te gaan voor een bezoek aan misschien wel de mooiste Koningspinguïnkolonie van het hele eiland met op de achtergrond de prachtige Bertrab-gletsjer die boven de kliffen uittorent. Een korte zodiac-tocht bracht ons naar het strand waar we veel nieuwsgierige zeeolifantenpups tegenkwamen die zich wilden mengen onder onze stapel spullen. De geduldigen onder ons lieten ze aan hun voeten snuffelen en keken omhoog naar ons met hun prachtige ogen. Niet ver daarvandaan waren de oudere zeeolifanten, nu het serieuze deel van het broedseizoen voorbij is, zich aan het wentelen, hun gevechten aan het oefenen en aan het ruien. Niet lang nadat we aankwamen, verzamelde Mick een aantal enthousiaste vogelaars om de heuvels achter het strand in te gaan op zoek naar nesten van Roetkopalbatrossen, die ze samen met veel Zuid-Georgische Pieperen vonden. Terug op het strand liepen we een klein stukje langs de bovenkant van het drukke strand naar de rand van de Koningspinguïn kolonie waar de kuikens in crèches zaten te wachten tot hun ouders terugkwamen met voedsel. In de kreek daarachter rustten veel van de volwassen pinguïns uit terwijl ze hun verenkleed verversten om zich klaar te maken voor een nieuw seizoen op zee. Een enkele Ezelspinguïn wandelde voorbij op weg naar hun nesten in het gras achter het strand. Tijdens de rit terug naar het schip waren er lachende gezichten in overvloed - South Georgia's kerstcadeau aan ons zal onvergetelijk zijn. Ortelius ging voor anker en we zetten koers naar de zuidpunt van het eiland in de richting van Cooper Bay waar we hoopten Macaronipinguïn kolonies te zien vanuit de zodiacs. De dreigende muur van wolken aan de horizon deed ons afvragen welke omstandigheden we daar zouden aantreffen. En zie, de wind waaide, maar de zon scheen nog steeds boven een muur van wolken die op ons neerkwam. Het was duidelijk dat een zodiac cruise niet mogelijk was en we gingen op zoek naar walvissen, omdat dit gebied traditioneel een goede plek is om ze te vinden, en we werden al snel beloond met klappen in de verte, dan Bultruggen dichter bij het schip, en voor we het wisten werd het schip vertraagd, de instincten van de kapitein trapten erin - plotseling vonden we een Zuidkaper op minder dan honderd meter van de stuurboordzijde van het schip! Heel voorzichtig stuurde de kapitein het schip en vlak onder ons, op slechts enkele meters van het schip, kwam de nieuwsgierige walvis boven water, wat een verbazingwekkend en onvergetelijk uitzicht op de eeltknobbels en de boogvormige bek van deze zeldzame walvis opleverde. Het was duidelijk dat het weer verder aantrok en de wolkenbank verder op ons neerkwam. De kapitein stemde ermee in om verder te gaan rond de punt van het eiland, Cooper Bay te verlaten en het schip naar de ingang van Drygalski Fjord te sturen waar de volle kracht van de storm voelbaar was, sterke wind en stuifsneeuw gaven dramatische uitzichten op de fjord met Sneeuwstormvogelen die dicht bij het schip kwamen. Toen de fjord smaller werd, draaiden we het schip om en zetten we koers naar het zuidwesten in de richting van de South Orkney Islands, onze volgende bestemming op 480 zeemijl afstand. Een Kerstmis die we ons allemaal zullen herinneren!

Prettige tweede kerstdag! Na vier dagen van intense landingen op South Georgia (en na Kerstmis), was er vandaag tijd om uit te rusten, foto's te sorteren, te lezen en te ontspannen. Bovendien had het expeditieteam een lezingenprogramma voor de dag samengesteld. Mick begon met zijn grappige praatje over pinguïns, vol leuke weetjes. Hij concentreerde zich op de soorten die we tijdens ons bezoek aan Antarctica kunnen tegenkomen. Hoe klimmen de Adélies tot 300 meter boven de zeespiegel? Hoe werken pinguïnsnelwegen? Waarom verzamelen Kinband- en Adéliepinguïns stenen (en stelen ze van elkaar)? Hoe ziet een pinguïnei er van dichtbij uit? Hoe worden de kuikentjes gevoed door hun ouders? En hoe vallen ze ten prooi aan andere dieren zoals skua's, Vaal Stormvogeltjes en Orka's, en de Stormvogeltjes die profiteren van de jachtoverblijfselen van de Vaal Stormvogeltjes. In de namiddag hadden we onze tweede "stofzuigpartij" om ervoor te zorgen dat al onze uitrustingsstukken die we in Antarctica mee aan wal nemen zo schoon mogelijk zijn, vrij van zaden, organisch materiaal en vuil - inmiddels waren we ervaren stofzuigers! Daarna gaf Lydie haar lezing over Antarctische Glaciologie waar ze de belangrijkste kenmerken van ijs en de glaciologie woordenschat uitlegde. Ze stipte veel interessante onderwerpen aan, zoals hoe je het gewicht van Antarctisch ijs berekent en wat de gevolgen van de opwarming van de aarde zijn voor het Antarctisch schiereiland (en de toekomst van de planeet trouwens)? Als Ambassadeurs van Antarctica vonden we het erg belangrijk om zo'n informatieve lezing te krijgen over wat deze prachtige, ongerepte en vredige omgeving bedreigt. Dankzij de tijdsverandering terug naar Ushuaia-tijd kregen we 's nachts een uur meer slaap - of een uur meer in de bar ..

De windgoden waren ons vannacht gunstig gezind geweest en ze bleven buitengewoon vriendelijk tijdens de ochtend toen we de Argentijnse basis Orcadas naderden in de South Orkney Islands, op Laurie Island. Normaal gesproken is deze plek nogal uitdagend wat betreft wind- en ijsomstandigheden, maar wij ervoeren de blootgestelde archipel in een kalme, monochrome schoonheid. Het wetenschappelijke station, dat meer dan een eeuw geleden werd opgericht, ligt ingesloten op een hals tussen twee bergen met indrukwekkende gletsjers die naar de kust stromen. De eerste groep landde net voor 9:00 uur en werd hartelijk verwelkomd door de Argentijnen. We ontdekten hun huis, deelden met hen hun dagelijks leven en genoten van alfajores en thee of koffie. De tweede groep volgde, evenals enkele Adéliepinguïnen die op het strand landden (waar hun Stormbandpinguïnen al aanwezig waren, tot groot genoegen van de fotografen). Na de lunch gaf Sandra ons een inleiding over Antarctica, waardoor we meer inzicht kregen in het meest zuidelijke, koudste en winderigste continent, terwijl we onze bestemming naderden. Later in de namiddag vond er een speciaal evenement plaats in de bar. We verzamelden voor onze South Georgia Heritage Trust liefdadigheidsveiling! In totaal werden er 12 kavels aangeboden, variërend van ansichtkaarten, een Zuid-Georgische kalender en een boek, een mok, t-shirts met kleurrijke tekeningen van Mick, Sandra's fotoboek, een bronzen zeeolifantenspeen ... Al snel was Pete ontzettend druk met het veilen van unieke souvenirs terwijl Lydie de items presenteerde, het publiek juichte, applaudisseerde en barstte van het lachen. Er werd hevig geboden! De door de bemanning gesigneerde Orteliusvlag werd er als extraatje bijgegooid, en dankzij de vrijgevigheid van de passagiers (en dankzij de talenten van Pete en Lydie) werd een totaalbedrag van 1.137 US-dollars voor de SGHT opgehaald - de kers op de taart van een geweldig leuke tijd! We hadden niet gemerkt hoe snel de tijd was gevlogen, en aan het einde van de veiling waren er nog maar een paar minuten over voor een snelle vooruitblik naar morgen met Cheryl. De meesten van ons gingen na het diner in de collegezaal naar het tweede deel van de BBC-film "Planet Earth II" kijken - een zeedag voor de boeg betekent immers uitslapen!

Na de spannende gebeurtenissen van gisteren was een lange nacht slapen met weinig beweging van het schip zeer welkom. In de ochtend had Ortelius aanzienlijke vooruitgang geboekt in de richting van het Antarctisch Schiereiland. Met de overheersende zuidenwind was het ijs echter verder naar het noorden opgeschoven en passeerden we grotere en kleinere ijsschotsen, bergen en bergachtige stukken van verschillende vorm. Sommige leken op een kroon, andere op een miniatuurversie van Nessie, een dinosaurus, een zwaan of een kasteel. Kort na het ontbijt begon Lydie met haar lezing over zee-ijs - met al dat ijs in de buurt kon de timing niet beter zijn! Terwijl het personeel een oogje in het zeil hield op de brug, liet Daniela ons kennismaken met de omzwervingen van walvissen - waarom ze migreren en waarom ze dat doen zoals ze doen. Uitgerust met een heleboel nieuwe kennis gingen we terug naar de buitendekken of naar de brug om misschien een klap of twee te spotten - hoe meer ogen hoe beter. We werden beloond met een geweldige waarneming van Gewone Vinvis en een paar Dwergvinvissen die het schip passeerden, en het ijs zelf in vlakke kalme omstandigheden was ook erg mooi. Clarence Island en later ook Elephant Island waren in de verte te zien. Na de lunch (en na een dutje of wat zonnebaden) vertelde Pete het fascinerende verhaal van de expeditie van Nordenskjöld - een reis terug in de tijd naar een wereld van voor Gore-Tex en 24-uurs koffiestations aan boord van expeditiecruiseschepen. Om 17:00 moesten we een moeilijke beslissing nemen: naar binnen gaan voor Sandra's Lightroom-talk (en vraag en antwoord over fotografie) of buiten blijven om van de prachtige zon en het uitzicht te genieten? In ieder geval kwamen we allemaal weer bij elkaar in de bar voor onze dagelijkse samenvatting met Cheryl die de plannen voor morgen uiteenzette. Het idee was om door Antarctic Sound en richting Paulet Island te gaan voor de ochtendactiviteit; de timing moest echter nog worden bevestigd omdat we nog niet wisten hoeveel ijs ons in Antarctic Sound te wachten zou staan. In ieder geval zagen de spectaculaire wolken en de vlakke kalme zee er veelbelovend uit voor een aantal prachtige foto's later vanavond - we vroegen ons af of sommige van onze medepassagiers überhaupt wel zouden kunnen slapen?

Velen van ons werden gewekt uit onze Antarctische dromen door de zachte tonen van Cheryl die het ochtendweer aankondigde en ons waarschuwde voor het snel naderende ontbijtbuffet. Buiten op het dek waren de vogelaars al uren eerder begonnen met hun ochtendwake. Terwijl we dieper de Weddellzee in voeren, leken het weer en het licht bijna per minuut te veranderen. Het landschap was werkelijk verbazingwekkend, dik zee-ijs zover het oog reikte en de vulkanische kegel van Paulet Island (onze geplande landing voor de ochtend) nog niet in zicht. De officieren en de bemanning waren allemaal hard aan het werk op de brug om door het zware ijs te navigeren, onze voortgang werd enigszins vertraagd door de omstandigheden. Het resultaat was dat we allemaal konden genieten van een ongelooflijke boottocht aan dek te midden van een strakblauwe hemel, pinguïns en zeehonden op het ijs met af en toe een sneeuwbui die net zo snel weer verdween als dat ze kwam. De Ortelius kwam zo dicht bij het eiland Paulet als de kapitein gepast achtte voor de omstandigheden en toen we ons realiseerden dat het onmogelijk was om de landingsplaats te bereiken, lanceerden we zodiacs en genoten we van een zodiac-cruise tussen het snel bewegende ijs van de Weddellzee. We hadden allemaal een fantastische tijd en beseften echt hoe snel het ijs een snelle en behendige zodiac kon insluiten, laat staan een oud houten zeilschip uit de 17e eeuw. We waren allemaal net op tijd terug op het schip voor de lunch en de Ortelius was al snel onderweg naar de bestemming Brown Bluff en onze avondlanding. Het weer en het veranderende licht onderweg waren weer verbluffend en we genoten weer van een prachtige boottocht. Het team van het hotel was zo vriendelijk geweest om het diner naar voren te schuiven zodat we de hele avond bij de landingsplaats konden genieten van het prachtige landschap, de geologie, de pinguïns en de Sneeuwstormvogel. De korte zodiac-tocht naar de landingsplaats was gelukkig ijsvrij en duurde slechts enkele minuten. Eenmaal aan wal konden sommigen van ons het getal 7 vieren, want dit was de eerste en enige continentale landing van onze expeditie die de set compleet maakte voor degenen die eerder op 6 andere stonden. De wandeling langs het strand om bij de Adélie- en Ezelspinguïnen te komen was leuk, ze vaak in minder elegante stijl zien aankomen en vertrekken. Bij de rookerijen was het mogelijk om de kuikens van beide soorten actief te zien eten van de oudervogels, terwijl ze de hele tijd op hun hoede bleven voor opportunistische aanvallen van Antarctische jagers. Na een korte wandeling op de heuvel konden we een Sneeuwstormvogel zien die diep in een spleet tussen twee rotsblokken nestelde; het was moeilijk om het kuiken te zien, maar het was geweldig om de oudervogel op het nest te zien. De laatste opwinding van de landing kwam toen een leucistische Adéliepinguïn aankwam in de broederij - een zeldzame waarneming, zelfs voor de gidsen. Een leuk en onverwacht einde van een werkelijk prachtige dag in Antarctica.

Onze nachtelijke overtocht van Brown Bluff naar Mikkelsen Harbour werd onderweg vertraagd door ijs, maar over het algemeen bleef het goed weer, rustig wel te verstaan! Het was af en toe mistig, maar dat trok weg en tegen het einde van de ochtend zaten we weer in de zon en het spectaculaire landschap van Antarctica. Mick gaf een presentatie getiteld 'Birds of a Feather'. Hij ging in op de evolutie en ontwikkeling van veren van dinosauriërs tot onze huidige avifauna, op de grote verscheidenheid aan veren en hoe vogels en mensen ze voor vele doeleinden gebruiken. Na de lunch was het tijd om te vertrekken voor een landing en een zodiac cruise naar Mikkelsen Harbour, een klein eiland in ondiep water, maar de plaats van voormalige walvisvangst activiteiten en een Argentijnse hut. Nestelende Ezelspinguïnen, walvisbotten, de overblijfselen van een waterboot en verschillende Weddellzeehonden die op de sneeuw lagen te wachten. Er was ook tijd voor ontspannen strandwandelingen en ontspanning in de warme zon! Met gletsjers aan de ene kant en het Antarctische continent aan de andere kant was de ervaring als een droom, bijna onwerkelijk, betoverend. Een vroeg diner om 18.30 uur en toen was het weer tijd voor een nieuw avontuur. Deze keer was het avontuur veel groter dan we hadden verwacht. We gingen op weg naar Cierva Cove, maar onderweg kwamen we foeragerende Bultruggen tegen. De volgende twee uur bevonden we ons tussen deze prachtige dieren terwijl ze in de zodiacs en naast het schip om ons heen bubbelden, sprongen, doken, flipperden en voederden. Het zicht, het geluid en de geur waren echt geweldig. De 50 ton zware walvissen trokken zich niets aan van onze aanwezigheid en de ervaring was opwindend, eigenlijk onbeschrijflijk. Sommigen voerden naast en onder de Ortelius. Dit alles vond plaats in fel zonlicht en zonder wind. Perfecte omstandigheden om te fotograferen en, nog belangrijker, om te genieten van het voorrecht om bij zulke machtige en prachtige wezens te zijn. Terug aan boord werden ervaringen verteld, gedachten en gevoelens uitgewisseld, vooral in de bar, en gingen we heel moe maar heel blij dat we zo fortuinlijk waren naar bed.

Laatste dag van het jaar - en ja, we hebben in stijl afscheid genomen van 2016! Na het ontbijt lieten onze gidsen de zodiacs te water om aan land te gaan in een actieve vulkaan: Deception Island. Nadat we door Neptune's Bellows waren gevaren, een prachtige opening in de caldera rum, werden we omringd door een indrukwekkend landschap: donkere bergen bedekt met vulkanische as en ijs dat ons omringde. We landden in Whalers Bay, vlakbij de overblijfselen van een Noors walvisstation dat van 1911 tot 1931 in bedrijf was. Dwalend tussen de gebouwen dachten we aan dit tijdperk van commerciële uitbuiting die de meerderheid van de walvispopulaties bijna te gronde richtte. Op het strand konden we de drukketels zien die werden gebruikt om botten, vlees en ingewanden te koken om er zoveel mogelijk olie uit te halen. Daarna werden de overgebleven botten vermalen tot meststof. Iets verder weg van de landingsplaats konden we de hangar zien die werd gebruikt door Sir Hubert Wilkins, een Australiër die geschiedenis schreef in Deception door in 1928 als eerste met een vliegtuig op Antarctica te vliegen. Andere gebouwen in de omgeving zijn de overblijfselen van de British Antarctic Survey "Base B", een wetenschappelijke basis die in 1943 werd opgericht als onderdeel van Operatie Tabarin, waar wetenschappelijk onderzoek werd gedaan en de Britse territoriale aanspraken op Antarctica werden versterkt. Deze basis opereerde tussen 1944 en 1969 en werd verwoest door de uitbarsting van de vulkaan Deception in 1969. De ingestorte daken van de constructie waren een indrukwekkende herinnering aan de krachten van de natuur. Eenmaal aan wal konden we langs het strand lopen en naar Neptune's Window waar we een prachtig uitzicht hadden. Dit grote gat in de rotswand van de Deception caldera is een perfect uitkijkpunt over de Zuidelijke Oceaan en in de richting van Antarctica, maar ook het uitzicht op het eiland zelf was adembenemend. Een groep onder leiding van Mick ging op weg naar Ronald Hill, een langere en deels steile wandeling bergopwaarts naar een 103 m hoge klif ten westen van Whalers Bay. De inspanning leverde ons een absoluut adembenemend uitzicht over het grootste deel van de caldera op - we konden niet helemaal beslissen of onze ademnood het gevolg was van de inspanning of van het panorama (of van allebei)! Toen we langs het strand liepen, zagen we een paar paren Stormbandpinguïnen en de oude waterboten uit het tijdperk van de walvisvaart. In de oude ketels zaten Kelpmeeuwen met hun pluizige kuikens, en de vogelaars waren verrukt over de aanwezigheid van een flink aantal jagers. Na onze wandelingen en verkenningstochten verzamelden we ons op het strand om deel te nemen aan een van de meest langverwachte activiteiten op Deception Island: zwemmen in de Antarctische wateren, ook wel bekend als "Polar Plunge"! Een paar dappere mensen bereidden zich voor op deze unieke ervaring en onze ijszwemmers uit Duitsland waren de eersten die het water in gingen - en wat een gezicht waren ze in hun ouderwetse zwempakken met rode en witte strepen! Na de lunch kondigde het personeel op de brug de aanwezigheid aan van een aantal Bultruggen bij Livingston Island. Er waren verschillende groepen te zien en ook enkele kalveren, die aan het spelen waren en wat plezier aan het maken waren in de buurt van de moeder. In twee van deze groepen zaten Gewone Vinvissen samen met de Bultruggen! Toen we de South Shetland Islands verlieten, waren we klaar om de beruchte Drake Passage te trotseren. Maar op magische wijze was de laatste dag van het jaar een bijzonder geschenk voor ons - de vlakke kalme oceaan leek wel een spiegel, met prachtig licht en kleuren tot zonsondergang. Wat een prachtige manier om afscheid te nemen van 2016! Tegen middernacht kwamen we samen op het bovendek waar champagne in speciale Ortelius-flutes op ons stond te wachten. Er werd vrolijk afgeteld en de scheepshoorn kondigde de komst van 2017 aan. Een perfecte zonsondergang met verschillende tinten roze, paars en oranje gereflecteerd door een glasachtige Drake was een heel bijzonder moment, een om nooit te vergeten. Gelukkig nieuwjaar iedereen!

Gelukkig Nieuwjaar! Na een ongelofelijke zonsondergang en een toast op het bovendek, werden we wakker met de doffe tonen van Cheryl en Michael en bevonden we ons in een iets winderigere zee, nu goed op weg naar onze oversteek van Antarctica terug naar Zuid-Amerika. De Drake Passage is vernoemd naar Sir Francis Drake die in de 16e eeuw in een storm uit koers werd geblazen nadat hij door de Straat van Magellan was gevaren en tot de conclusie kwam dat er een verbinding moest bestaan tussen de Atlantische en Stille Oceaan. De eerste passage door de zeestraat werd begin 17e eeuw gemaakt door de Nederlandse kapitein Willem Schouten aan boord van de Eendracht, die Kaap Hoorn tijdens deze reis vernoemde naar zijn woonplaats Hoorn. Voor ons in de 21e eeuw blijft de doorgang een van de meest beruchte stukken oceaan ter wereld, omdat het ontbreken van een significante landmassa rond de Zuidelijke Oceaan op deze breedtegraad betekent dat stormen een oneindig bereik hebben om kracht te verzamelen. Gelukkig voor ons komen de ergste stormen in de winter voor en was onze oversteek tot nu toe slechts een voorproefje van hoe het soms kan zijn. Een zacht schommelen begeleidde ons de hele dag terwijl we nadachten over de ervaringen die we hadden gehad, onze honderden (of liever gezegd, duizenden) foto's doorzeefden, een of twee lezingen bijwoonden in de collegezaal van Daniela over Bultruggen, Kurtis over Global Change of Mick met wat geschiedenis over tijd en navigatie, maar verder keken we naar de golven die voorbij dreven terwijl het schip de bezienswaardigheden en ervaringen verwerkte die we tijdens deze fantastische reis hadden gehad.

De drakengoden waren onze aanwezigheid duidelijk vergeten sinds we Antarctica hadden verlaten. Zachte wind en golven die ons volgden maakten onze oversteek rustig. We genoten van een luie ochtend en iedereen nam de tijd om koffers te pakken en foto's en contacten uit te wisselen. Daarnaast bereidden we ons voor op onze volgende poolbestemming: Mick gaf een complete lezing over het landschap en de cultuur van Groenland en beantwoordde ieders vragen over de toekomst van de bevolking. Terwijl we op weg waren naar het Beaglekanaal genoten we van een mooie middag onder de Patagonische zon en verschenen er tee-shirts, shorts en zonnebrillen op de brug. Sommige dolfijnen kwamen dichterbij om ons te bekijken terwijl kuifaalscholvers en Aalscholvers hun weg zochten in het kanaal. In de late namiddag werd de bar weer druk bezocht toen iedereen op weg was om van Sandra's laatste diavoorstelling te genieten. Met meer dan 200 foto's die onze reis samenvatten, keerden we terug naar enkele van de geweldige momenten die we hadden! De gevoelens waren sterk en we waren allemaal een beetje nostalgisch bij de gedachte aan onze laatste dag. Maar de glimlach kwam terug op de gezichten dankzij kapitein Ernesto Barría toen hij ons het afscheid van de kapitein aanbood en zijn bemanning en de passagiers bedankte. Tijd om afscheid te nemen - maar voordat het zover was, was er nog een heerlijk diner in het restaurant waarbij we allemaal het kombuis team leerden kennen!

De laatste ochtend! - Terugkerend van ons bijna drie weken durende Antarctische avontuur en met de tijd die voorbij vloog, kwamen we rond middernacht weer aan op de pier in Ushuaia. Na ons laatste ontbijt aan boord van de Ortelius namen we in de stralende zon afscheid van het schip en haar bemanning, van het expeditieteam en het hotelteam en natuurlijk ook van onze nieuwe vrienden. We stapten nog een laatste keer de loopplank af en namen de laatste foto - en toen nog een, en nog een, om onze individuele schatkisten van te koesteren momenten aan te vullen. De wonderen van Subantarctica en Antarctica hadden ons in hun greep en tegen de tijd dat we van boord gingen, hadden velen van ons al plannen gemaakt om terug te keren naar deze prachtige plek ... Totale afstand gevaren op deze reis: 3.418 zeemijlen / 6.330 kilometer Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Ernesto Barría en de Officieren, de gehele bemanning, het Expeditieteam en het Hotelteam, was het een genoegen om met jullie te reizen! We hopen u snel weer aan boord te mogen verwelkomen.