OTL22-23, reisverslag, Weddell Zee, Op zoek naar de Keizerspinguïn

Vandaag was het begin van iets geweldigs: het begin van een expeditie naar de Weddellzee op zoek naar de Keizerspinguïn op Snow Hill Island. Dit is waar de meest noordelijke Keizerspinguïn kolonie bestaat, en het is waar we naartoe zullen gaan zodra we de haven van Ushuaia verlaten.

De 77 gasten gingen om 14:00 aan boord van de Ortelius met lachende gezichten en opgewonden harten. Sara, de Expeditieleider, begon met een veiligheidsbriefing gevolgd door een veiligheidsoefening waarbij iedereen zijn grote reddingsvest aantrok en naar de reddingsbootpost ging. Dit werd kort gevolgd door de cocktail van de kapitein waarbij het Expeditieteam gretig mousserende wijn en canapés uitdeelde om ons allemaal aan boord te verwelkomen. Terwijl we door het Beaglekanaal voeren, toostte kapitein Remmert op een veilige en fantastische reis. De reis was begonnen en we waren vertrokken! We werden allemaal voorgesteld aan het Expeditieteam, negen mensen met verschillende achtergronden, met een scala aan kennis en ervaring op het gebied van vogels, walvissen, fotografie en micro-organismen.

Die avond was er een dinerbuffet in het restaurant, en er was van alles te eten. Dit wordt een goede reis! We schoven aan bij de bar en kletsten wat terwijl het schip langzaam verder de beruchte Drake Passage in voer, een watermassa van 820 km breed met enkele van de ruigste zeeën ter wereld.

Wakker worden door Sara die ons roept voor het ontbijt was een welkome opluchting na de hectische dagen van reizen om in Ushuaia te komen. Terwijl ik in bed lag en het zachte schommelen van het schip voelde, dacht ik bij mezelf hoeveel geluk we hadden met zo'n makkelijke Drake Passage op onze eerste volle dag. We hadden een drukke dag voor de boeg, dus het was tijd om op te staan en ons klaar te maken voor alle activiteiten.

Als eerste stond er voor het Expeditieteam een uur op de brug om naar wilde dieren te kijken. De matroos van de wacht liet me weten dat hij eerder deze ochtend al een Dwergvinvis had gezien, dus ik ging aan de slag om een aantal van de vele vogels die rond het schip cirkelden vast te leggen. Het grootste deel van de dag was de Wenkbrauwalbatros de meest voorkomende soort. Ze werden vergezeld door een veel grotere Wandering Albatross en een Zuidelijke Koningsalbatros. Er zwierf een constant eskader van Kaapse Stormvogels en Zuidelijke Reuzenstormvogelen rond het schip. In de loop van de dag zagen we nog een paar andere vogelsoorten om aan onze wildlife lijst toe te voegen. Om iedereen in de stemming te brengen gaf Martin ons een briljante lezing over het identificeren van veel van de vogels die we onderweg in de Drake Passage zullen zien. Nog geen pinguïns, maar wel alle waarschijnlijke vliegende vogels langs onze oversteek.

Na een heerlijk lunchbuffet begon het serieus te worden. We kwamen allemaal bij elkaar voor verplichte briefings om ons voor te bereiden op ons aankomende avontuur. Eerst was er een video en briefing over de IAATO-regels voor het bezoeken van wilde dieren, daarna bereidde Sara ons voor op het in- en uitstappen van de Zodiacs als we aan land gingen. Dit werd op de voet gevolgd door een video veiligheidsbriefing voor de helikopters en wat extra uitleg. We zijn bijna klaar voor de grote dagen die komen gaan! Morgen gaan we een generale repetitie doen om veilig in en uit de helikopters te komen.

Later in de middag waren we toe aan iets lichters, en Werner kwam met precies wat we nodig hadden. Hij gaf ons een lezing over fotografie om ons allemaal aan het denken te zetten over hoe we het meeste uit onze foto's konden halen. Dat bracht ons bijna bij het diner, maar eerst onze recap. Sara begon met een korte samenvatting van wat er morgen gaat gebeuren en hoe het weer er de komende dagen uit zou moeten zien. Het ziet er erg goed uit voor ten minste een van de komende dagen, dus de verwachtingen zijn hoog en we zijn optimistisch. Gary gaf ons fascinerende informatie over hoe zeevogels de wind gebruiken om grote afstanden te vliegen zonder ook maar met een vleugel te hoeven klapperen. Sara liet ons toen heel grafisch zien, met lengtes touw, hoe groot de spanwijdte is van de zeevogels die we de hele dag rond het schip hebben gezien. Erg indrukwekkend. Het is moeilijk voor te stellen dat die vogels zo groot kunnen zijn.

Dat bracht ons bij het diner. Vanavond stond er niets op het programma na het diner, dus de meesten van onze groep brachten wat tijd door aan de bar voor een rustig slaapmutsje of gingen direct naar onze hutten voor nog een vredige, schommelende slaap terwijl we verder gingen met onze voortgang over de Drake Passage.

Sara wekte ons eerder dan verwacht uit onze sluimer en kondigde aan dat er Gewone Vinvissen in de buurt van het schip waren gezien. We keken vol verwachting naar buiten en werden getrakteerd op de majestueuze aanblik van slagen in de verte. Het weer was zonnig en de normaal zo turbulente Drake Passage was verrassend rustig. Het geluk leek aan onze kant te staan: we kregen een sereen 'Drake Lake' in plaats van de verwachte 'Drake Shake'. Na een stevig ontbijt verblijdde Charlotte ons met een lezing over de walvissen in de Zuidelijke Oceaan. Deze oceaan, die fungeert als een vitale voedingsbodem voor deze prachtige zeedieren, biedt een overvloed aan voedsel, waaronder krill. Na deze verhelderende sessie kwam Gary het podium op met een lezing over ijs. Antarctica is de thuisbasis van de grootste ijskap op aarde, die ongeveer 70% van het zoetwater op aarde vasthoudt. Terwijl Gary later een uitgebreide uitleg gaf over ijs - de vorming ervan en de redenen achter de blauwe kleur - ondergingen we 's middags een bioveiligheidscontrole en een helikopteroefening.

De IAATO bioveiligheidsprocedures vonden plaats in de collegezaal op dek 3, waar we onze bovenkleding, tassen en laarzen voorbereidden. Zakken stofzuigen en klittenband schoonmaken met een paperclip waren noodzakelijke voorzorgsmaatregelen om de onbedoelde introductie van vreemde zaden, plagen of ziekten op het ongerepte witte continent te voorkomen. De helikopteroefening werd per groep aan de bar georganiseerd. Gekleed in warme kleding, die een vlucht naar Snow Hill nabootste, doorstonden we de uitdaging van het wachten met lagen kleding die ons te warm maakten. Na de oproep gingen we naar het helidek, waar onze piloten ons instructies gaven over de procedures: deur openen, instappen en veiligheidsgordels omdoen. In de helikopter voelden we de beperkte ruimte van de helikopter, die ons voorbereidde op het avontuur dat voor ons lag. S Avonds kregen we onze dagelijkse samenvatting, waarin Sara het plan voor de volgende dag schetste. Onze aankomst in Antarctica was nabij, met de hoop op een eerste landing in Hope Bay nabij Esperanza Station.

Vanochtend werden we wakker door ijs. We waren 's nachts in de Antarctic Sound gereisd en in Hope Bay aangekomen. Het was een prachtig sneeuwlandschap, overal om ons heen was zwart en wit, de sneeuw vulde de donkere kale rotsen aan. Het expeditieteam was de landingsplaats al aan het verkennen toen we opstonden. De landingsplaats was momenteel te gevaarlijk om te landen, dus was het tijd voor een ontspannen ontbijt gevolgd door een zeer interessante lezing van Sara over pinguïns met enkele fantastische foto's.

Ondertussen ging de rest van het expeditieteam terug naar de landingsplaats. Deze keer was het tij gedaald, waardoor er wat strand bloot kwam te liggen en de landing mogelijk werd. Het team spendeerde de volgende 30 minuten om de landingsplaats voor ons klaar te maken, door treden in het ijs te hakken en een cirkelvormige route voor te bereiden waarbij we van enkele fantastische uitzichten konden genieten. Na Sara's uitstekende lezing trokken we allemaal onze mooiste winterkleding aan en stapten we uit voor onze eerste Zodiac-tocht en onze eerste stappen op Antarctische bodem: eigenlijk rotsen en sneeuw!

We kwamen aan land in Hope Bay en werden begroet door het Expeditie Team en grote aantallen Adéliepinguïns en een paar Ezelspinguïnen ter vergelijking. De volgende twee uur werden we vermaakt door de pinguïns, wandelden we door de ongerepte sneeuw en genoten we van wat frisse lucht. We keken naar de capriolen van de pinguïns, die stenen droegen, kibbelden over de beste nestplaatsen en Subantarctische Grote Jagers die de nestelende pinguïns probeerden lastig te vallen om pas gelegde eieren te stelen. Natuurlijk ging de tijd te snel en voor we het wisten was het tijd om terug te gaan naar het schip. Het was tijd om op te warmen, op te drogen en te genieten van een welverdiende lunch.

Na weer een heerlijke lunch was het tijd om te relaxen en naar het landschap te kijken, er waren een aantal spectaculaire ijsbergen in de vorm van een tabel en de wolken vormden prachtige wolkenluchten. Toen kregen we het nieuws dat we waren aangekomen bij Brown Bluff, enorme roodbruine kliffen gevormd door vulkanische actie, de thuisbasis van duizenden Adéliepinguïns en Ezelspinguïnen. We kregen een spannende Zodiac cruise aangeboden! Het laden van de loopplank op de Zodiacs ging snel en efficiënt en we voeren langs ijsbergen en langs het strand van Brown Bluff. Adéliepinguïns en Ezelspinguïns, Antarctische Aalscholvers, Kelpmeeuwen en een Wilsons Stormvogeltje waren de hoogtepunten van de tocht, zonder het adembenemende landschap te vergeten.

De meesten van ons waren nat geworden van de spray tijdens de cruise, dus het was voor sommigen een opluchting om terug aan boord van de Ortelius te gaan. Na een zeer informatieve (Sara en Massimo) en onderhoudende samenvatting van Gary, was het tijd voor nog een uitgebreid diner, gevolgd door tijd om te ontspannen, hetzij buiten in de zon of in de bar, kletsend met medegasten. Een geweldige dag in Antarctica!

Voor een paar dappere zielen begon de dag om 03.00 uur. We voeren nog steeds op de motor door de noordelijke Weddellzee, langs Seymour Island en vervolgens langs Snow Hill Island. De dageraad kwam vroeg, dus een paar besloten om naar onze nadering te kijken. Voor de meesten begon de dag toen Sara over de PA riep dat we langs de ijsrand zaten en dat er veel Keizerspinguïnen langs het ijs te zien waren. Dat bracht de meesten uit hun hutten en op het dek. Het was een absoluut prachtige rustige zonnige dag. Iedereen begon de dag op het dek met het kijken naar Keizerspinguïns - de scherpe waarnemers zagen ook een paar Krabbeneteren en een Vaal Stormvogeltje in de verte op het ijs. Met een beetje ijverig scannen, bleek dat er tientallen Keizerspinguïns in kleine groepjes verspreid over het ijs zaten. We bevonden ons recht tegenover een grote uitgestrektheid van snel ijs dat zich over een goede afstand naar het noorden en zuiden uitstrekte en helemaal tot aan Snow Hill Island en verder, zo bleek later.

Om 09:30 gaf Gary een lezing over het leven van Keizerspinguïns en had iedereen geboeid totdat hij werd overrompeld door een tiental echte pinguïns op het ijs vlak naast het schip. Iedereen stroomde weer het dek op voor een goed half uur pinguïn kijken. Uiteindelijk dwaalden de pinguïns af naar de kolonie in de verte en kon Gary zijn lezing afmaken. Het was echter de perfecte inleiding voor de dag. Rond 11:30 vertrok de eerste helikopter om de locatie te verkennen en te beslissen waar het kamp zou worden opgezet. Er waren twee helikopterladingen materiaal en ongeveer twee uur nodig om alles klaar te maken, dus om 13:30 uur vertrokken de passagiers naar de kolonie.

Het was nog steeds helder en zonnig (niet het meest favoriete weer voor poolfotografie, maar moeilijk te verslaan voor degenen die gewoon een eersteklas ervaring willen). Naarmate de dag vorderde, was bijna iedereen in staat om de kilometer of zo te lopen om een grote groep van de Snow Hill Keizerspinguïn kolonie te bezoeken. Deze kolonie werd voor het eerst gezien in 1997 en was de 44e ontdekte kolonie van de 54 kolonies die nu bekend zijn. Vandaag waren er minstens zeven afzonderlijke grote groepen binnen het zicht van elkaar. Veel pinguïns waggelden langzaam tussen de verschillende groepen door en stopten nieuwsgierig langs ons pad om ons aan te gapen. Wie houdt hier wie in de gaten?

Bij de kolonie stonden, lagen en sliepen veel kuikens tussen de volwassenen. Sommigen zagen een kuiken of twee gevoerd worden door een van de ouders, maar iedereen was vol ontzag toen ze eindelijk de grootste pinguïns te zien kregen. Het was een wandeling van 20 minuten heen en terug naar de kolonie, dus iedereen kreeg iets minder dan een vol uur bij de kolonie, maar de meesten hielden zich keurig aan hun tijdslimiet en gingen langs het pad terug naar de landingsplaats van de helikopter. De hele ervaring was opmerkelijk, alleen al om rond te lopen op zee-ijs bezaaid met ijsbergen. Zo'n buitenaardse omgeving is een voorrecht om mee te maken.

Het duurde het grootste deel van de dag, maar tegen de tijd dat iedereen terug aan boord was, gonsde het in de bar van gelukkige mensen die hun opwinding deelden. Het diner was in buffetvorm om tegemoet te komen aan het feit dat verschillende mensen nog niet aan boord waren toen het diner echt begon, maar met een korte recapitulatie over morgen was de enige andere bezigheid het downloaden van foto's en het opladen van de batterijen voor een volgende vlucht morgen. Dat klopt, er wordt gezegd dat zolang het weer het houdt, we weer gaan! Die aankondiging stuurde een nieuwe golf van opwinding door de menigte in de bar. In werkelijkheid ging het feesten niet al te lang door, want de opwinding van de helikoptervlucht en de keizers putte iedereen uit. De meesten gingen vroeg naar bed om uit te rusten, ongetwijfeld dromend van pluizige Keizerspinguïn kuikens en hun statige ouders op het ijs.

Terwijl het Ortelius-team zich voorbereidde op onze landing op het zee-ijs, trakteerde Chloe ons op een enthousiaste lezing over plankton. We verdiepten ons in de wereld van de prachtige diatomeeën, de intrigerende zee-engel en natuurlijk het cruciale krill. In Antarctica speelt het krill een cruciale rol als een belangrijke diersoort, die dient als primaire voedselbron voor een groot deel van het leven op dit ongerepte continent.

Kort na de verhelderende lezing ging onze aandacht naar het langverwachte bezoek aan de Keizerspinguïnkolonie. Toen onze groep werd opgeroepen via het PA-systeem, trokken we onze warmste kleren en zwemvesten aan en verzamelden we ons in de bar, die tevens dienst deed als wachtkamer voor onze inscheping.

Toen we eindelijk aan de beurt waren, gingen we aan boord van de helikopter, die ons sierlijk naar de kolonie vloog. De ervaring om over het uitgestrekte zee-ijs van Antarctica te zweven was werkelijk fantastisch. Onderweg bewonderden we ijsbergen, zagen we zeehonden en zagen we keizers op weg naar zee. Het was een betoverende en magische ervaring. Bij de landing waren we aangenaam verrast toen we hoorden dat Sara een verlengde landingstijd van 2,5 uur had toegewezen, zelfs langer dan de vorige dag. We voelden ons ongelooflijk gelukkig.

Na een fenomenale wandeling over het pakijs tussen de ijsbergen bereikten we de kolonie. Het was een absoluut genot om naar deze majestueuze dieren en hun schattige kuikens met hun donzige dons te kijken. Deze schattige jongen zijn afhankelijk van hun ouders voor warmte en voeding. De kuikens waggelen rond in kleine groepjes en communiceren door middel van vocalisaties, waarbij ze banden vormen die bijdragen aan de gemeenschappelijke aard van hun ijzige habitat.

S Avonds kwamen we samen voor onze dagelijkse samenvatting, waarin Sara ons plan voor de volgende dag presenteerde. Het was weer een geslaagde dag, gevuld met onvergetelijke ervaringen en avonturen in het Antarctische landschap.

De dag begon met weer een wake-up call van Sara. Ze vertelde dat we nu in de Straat van Bransfield waren, nadat we 's nachts door de Antarctic Sound naar Gourdin Island waren gevaren. Overal om ons heen lagen ijsbergen en het sneeuwde zachtjes. Op Gourdin Island leven meer dan 24.000 paren Adéliepinguïnen, ongeveer 5.000 paren Stormbandpinguïnen en meer dan 1.000 paren Ezelspinguïnen. Na het ontbijt gingen we naar de Zodiacs voor een zodiac cruise. Het was koud, maar de zee was kalm en de sneeuw was gestopt. Het weer was ons opnieuw goed gezind.

Op weg naar het eiland zagen we dat er grote aantallen pinguïns in de kolonies zaten. De eerste pinguïns die we van dichtbij zagen waren een paar Stormbandpinguïnen, een nieuwe soort voor velen van ons en een primeur voor de reis! Dit werd op de voet gevolgd door Adelie's en Gentoos die allemaal aan de rand van het water stonden, of het water verlieten of zich klaarmaakten om het water in te gaan. We voeren langzaam rond de kustlijn naar een beschutte baai waar nog veel meer pinguïns van alle drie de soorten zaten en een Vaal Stormvogeltje aan het rusten was op wat ijs. Het was een groot dier met zijn slangachtige lichaam en sinistere glimlach. Nog een verbazingwekkend gezicht. Terwijl sommigen naar het Vaal Stormvogeltje keken, hadden anderen het geluk om een Kaapse Stormvogel van dichtbij te zien eten van een Adelie-karkas in het water. De arme Adelie was hoogstwaarschijnlijk het slachtoffer van het Vaal Stormvogeltje.

We manoeuvreerden verder rond het ijs en vonden een Krabbeneter die ook op een stuk drijvend ijs lag te rusten; het was ongewoon omdat het een jong leek te zijn dat aan het ruien was. We hadden het geluk om ook een Weddellzeehond te zien die zichzelf uit het water bevrijdde om op de rotsen recht voor ons uit te rusten. Er was overal wild en we wisten niet in welke richting we moesten kijken. Kijken we naar de Gentoos die proberen een bijna verticale ijswand te beklimmen? Het was zo interessant om het denkproces te zien.

Bij onze terugkeer op het schip stond er natuurlijk een heerlijke lunch klaar. Het was tijd om op te warmen en op te frissen. Het schip, onze thuisbasis voor de afgelopen week, werd opnieuw gepositioneerd langs de Bransfield Strait langs enorme ijsbergen. We keken naar een paar pinguïns en andere zeevogels onderweg naar onze avondpositie. Tijdens deze periode gaf Chris ook een onthullende lezing over zijn tijd op Antarctica en zijn werk op de Scott-basis, het Antarctisch onderzoeksstation van Nieuw-Zeeland. Kort daarna presenteerde Claudio zijn lezing over klimaatverandering. Tegen het einde van de middag hadden we ons gepositioneerd op Duroch Island met de Chileense onderzoeksbasis, O'Higgins Station, in zicht. Het diner deze avond was BBQ. De bemanning was fantastisch en had buiten tafels en banken neergezet. We hadden een heerlijke avond met heerlijk eten, kletsen en drinken in de sneeuw. Nadat we gegeten hadden, werden de tafels aan de kant geschoven en begon de muziek. Sara leidde ons naar een avond vol dans en plezier. Om 22.00 uur waren er nog steeds een paar dappere mensen aan het dansen, maar het was tijd om ons voor te bereiden op een vroege start de volgende ochtend.

Nou, ik denk dat er een paar mensen waren die vanmorgen wat langzamer op gang kwamen dan normaal - en misschien ook wel een paar pijnlijke hoofden. Na onze heerlijke BBQ gisteravond, waar velen tot diep in de nacht hadden gedanst, was het voor velen wat vroeg opstaan om 6 uur. Maar het was de inspanning meer dan waard, want kapitein Remmert navigeerde door de smalle Neptune's Bellows om het schip in de overstroomde caldera van Deception Island te brengen. De toch al smalle doorgang wordt nog smaller door het feit dat er een rotsachtige school is met een scheepswrak die ongeveer de helft van de doorgang aan de westkant blokkeert. Toen we de Balg binnengingen, zagen we een klein stuk van het wrak aan de linkeroever liggen. Er was zelfs een kolonie Stormbandpinguïnen op die westelijke oever bij de ingang. Hoewel de pinguïns slim genoeg zijn om hun kolonie niet direct in de actieve vulkaan te brengen, maken ze toch graag gebruik van de buitenste hellingen van Deception Island om snel toegang te hebben tot de rijke voedselgronden rondom het eiland.

Toen we binnenkwamen, namen we vrijwel meteen een scherpe bocht naar rechts om Whaler's Bay binnen te varen. We zagen meteen de overblijfselen van het oude walvisstation en enkele van de bijgebouwen die uitsluitend door de British Antarctic Survey als onderzoeksstation werden gebruikt. Met het resterende sneeuwdek en de koude, stugge bries leek het een bijzonder desolate plek om aan wonen en werken te denken - vooral voor zoiets moeilijks als de walvisvaart. Whaler's Bay heeft een lange geschiedenis voor Antarctica. Deception Island was een van de eerste plaatsen die op Antarctica werd ontdekt en al snel waren zeehondenjagers en walvisjagers regelmatige bezoekers van het beschermde gebied in de caldera. Pas in 1911 werd het walvisstation in gebruik genomen en in 1936 waren de walvissen uit de directe omgeving weggejaagd en begonnen fabrieksschepen de industrie te domineren. Rond die tijd besloot het Verenigd Koninkrijk de faciliteiten te gebruiken voor een station. Ze bouwden de hangar in de jaren 1960 voor vliegtuigen die luchtkartering deden op en langs het schiereiland. Uiteindelijk vernietigde de uitbarsting van de vulkaan in 1968-69 het station zodanig dat het nooit meer operationeel was. Het gemakkelijke strand en de (valse) belofte van een beetje thermische activiteit waren de aanleiding voor de polaire duik. Zo'n 15-20 van onze scheepsmaten besloten mee te doen aan dit beetje gekte en namen een duik in het beslist koude water van Whaler's Bay.

De caldera verlaten was net zo'n serieuze navigatie als erin komen, maar toen we het op de heenweg hadden gedaan, leek het gewoon niet de spanning te hebben van erin gaan. Kort nadat we de balg van Neptunus hadden verlaten, hadden we onze beste walviservaring van de reis. Een bijzonder energieke Bultrug die herhaaldelijk brasemde was de eerste die onze aandacht trok, maar uiteindelijk waren het 3 bultruggen, 2 Gewone Vinvissen en minstens 5 Orka's die allemaal in hetzelfde gebied voor de zuidoosthoek van Deception Island zaten. We hielden een magische pauze in onze navigatie om de walvissen te bekijken.

Terwijl we verder voeren, kwamen we bij Elephant Point op Livingston Island. Als laatste landing hadden we woelig weer bij de loopplank en een beetje branding op het strand, maar wat een plek. We werden allemaal begroet door de visuele en olfactorische sensatie van stapels zeeolifanten, een grote kolonie Ezelspinguïns en veel Reuzenstormvogels in een fantastisch landschap. Het weer maakte het een beetje een uitdaging, maar de diversiteit aan ervaringen maakte het een geweldige laatste stop. Veel van de pinguïns hadden minstens één ei in hun nest, de zeeolifanten hadden af en toe ruzie, we hadden zelfs een geil mannetje dat zijn best deed om te paren met een paar van de overgebleven vrouwtjes op het strand.

Uiteindelijk moesten we de kust verlaten en waren we allemaal net op tijd terug aan boord van de Ortelius voor de recap en het diner. De dag eindigde toen we rond Low Island en in de Drake passage voeren. Degenen die nog op waren, voelden hoe het schip laat in de nacht begon te rollen en te stampen.

Vandaag begonnen we aan onze reis naar Ushuaia, opnieuw in de uitdagende wateren van de Drake Passage. Hoewel de golven slechts 2 meter hoog waren, overtrof de beweging van de boot de verwachtingen door het samenspel van windrichting, deining en golfhoeken. Helaas begonnen sommigen van ons zich onwel te voelen en bezweken aan zeeziekte. Te midden van dit alles cirkelden Roetkopalbatros, kaapse stormvogel en Prion sierlijk rond het schip. De ochtend ontvouwde zich met inzichtelijke geschiedenislezingen. Martin verdiepte zich in het meeslepende verhaal van de HMS Terror en Erebus, robuuste schepen die werden gebruikt bij de Ross-expeditie - een wetenschappelijke verkenning van Antarctica van 1839 tot 1843 onder leiding van James Clark Ross.

Na Martin besprak Charlotte de intense race naar de Zuidpool in 1911, waarbij de Brit Robert Falcon Scott en de Noor Roald Amundsen elkaar beconcurreerden. Amundsen kwam als winnaar uit de bus, een triomf voor hem en een tragedie voor Scott. Na de lunch kwamen we samen in de bar terwijl Martin zijn avontuurlijke verhaal vertelde over overwinteren met Keizerspinguïnen in Antarctica. S Avonds was er onze laatste dagelijkse recapitulatie: Sara demonstreerde de grootte van walvisachtigen met een touw, Gary besprak de scheidingspercentages van pinguïns en Chloe presenteerde een recapitulatie over een onverwachte bewoner van Antarctica: de waterbeer.

We vervolgden onze reis door de Drake Passage terwijl het schip van links naar rechts rolde. We aten ontbijt en wandelden daarna langzaam naar de bar voor Chloe's lezing over duiken in Antarctica, het was fascinerend om alle zeedieren te zien die hier leven in de ijskoude, ijzige omgeving. Chris volgde al snel met een intrigerende lezing over weersvoorspellingen. Na weer een heerlijke laatste lunch betaalden we allemaal onze rekeningen en gaf Sara ons een trieste lezing over bedreigingen van de zee, maar iets waar we ons allemaal bewust van moeten zijn! Om 18:15 was het Captain's cocktail. Het personeel kleedde zich aan en gaf ons mousserende wijn, terwijl Werner ons zijn ongelooflijke diavoorstelling van de reis liet zien. Wauw, dat was echt prachtig! Tot slot hadden we het meest fantastische 'Surf en Turf' diner terwijl we kletsten over hoe geweldig de reis was.

Het schip is gisteravond laat aangemeerd, dus toen we vanochtend wakker werden, keken we uit het raam en zagen we het vertrouwde uitzicht op de prachtige bergen van Ushuaia. We legden onze spullen buiten onze hutten zodat het personeel ze naar de loopplank kon brengen. We tankten ons laatste gratis ontbijt en namen kort daarna verdrietig afscheid van het personeel. Wat een fantastische reis is het geweest!

Bedankt voor jullie enthousiasme en steun, maar vooral voor jullie deelname aan deze avontuurlijke Arctische reis. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn!

Totale afstand gevaren: 1686 zeemijlen

Het verst naar het zuiden: 64°44.3'Z / 057°22.3'W

Namens Oceanwide Expeditions, Kapitein Remmert-Jan Kostet, Expeditieleider Sara Jenner, Hotel Manager Volodymyr Cherednychenko, alle bemanningsleden, stafleden en piloten en ingenieurs van M/V Ortelius, was het een genoegen om met jullie te reizen!