OTL07-22, reisverslag, Rond Spitsbergen, In het rijk van Ijsbeer en ijs - vogels spotten

Na een langverwacht vertrek (voor sommigen van ons een paar jaar) landen we eindelijk in Longyearbyen, de grootste nederzetting in de Arctische archipel Svalbard. De aantrekkingskracht van het Noordpoolgebied; de gevarieerde landschappen, de geschiedenis, de fascinatie van het ijs, de flora en fauna die geplaagd worden door een hard klimaat, de verwachting om wilde dieren en vogels tegen te komen die alleen in het Noordpoolgebied te zien zijn, trekt bezoekers uit alle hoeken van onze planeet. Ons schip voor de komende 8 dagen, de M/V Ortelius, brengt ons samen om de ongerepte omgeving van het hoge noordpoolgebied te verkennen. De Ortelius ligt aan de pier vlakbij het centrum van de stad. Het Expeditieteam wacht op ons met een warm welkom ondanks de druilerige regen. Wanneer iedereen aan boord is en we de kans hebben gehad om een warm drankje te krijgen en enkele van onze medepassagiers te ontmoeten, verzamelen we ons in de collegezaal voor de verplichte veiligheidsbriefings, snel gevolgd door de veiligheidsoefening. Voor het diner komen we samen voor een introductie van het Expeditieteam en een glas champagne en welkomsttoast met onze kapitein Mika Appel. De energie is hoog en de opwinding voor de komende reis is voelbaar. Na het diner passen en halen we allemaal onze rubberlaarzen op, die onze voeten warm en droog zullen houden tijdens de avonturen van de komende dagen. Na een volle dag zijn de meesten aan boord, op een paar nachtbrakers na, toe aan een goede nachtrust na alle opwinding van de dag. Terwijl ons stevige schip zich een weg baant uit de beschutte wateren om aan de reis naar het noorden te beginnen, maken wij ons klaar voor een vredige nachtrust.

De eerste expeditiedag van de reis! Om 7:15 uur wekte Christophe, onze Expeditieleider, ons via het PA-systeem. Ortelius voer Kongsfjord binnen, een van de grote fjorden aan de westkust van Spitsbergen. De regels voor een bezoek aan The Arctic zijn erg streng en vereisen dat we verschillende verplichte briefings bijwonen voordat we onze eerste landingen doen, dus zodra het ontbijt voorbij was, verzamelden we ons allemaal in de collegezaal voor de AECO briefing over de gedragsregels op het land, op zee en in de "Zodiacs". Het weer was erg bewolkt en mistig, maar in tegenstelling tot gisteren stond er geen wind. De aanwezigheid van de mist maakte onze gidsen een beetje nerveus, want slecht zicht aan land is altijd een potentieel gevaar: Ijsberen zijn dieren die moeilijk te zien zijn en als het mistig is, is het bijna onmogelijk om ze op tijd te zien. Er gebeurde echter een wonder en de mist verdween al snel, zodat onze landing niet geannuleerd hoefde te worden. De landingsplaats heette Ny London en ligt op het zuidelijke deel van het eiland Blomstrandhalvoya. Honderd jaar geleden probeerde een Engelse zakenman, Ernst Mansfield, hier een marmergroeve te vestigen, maar de onderneming mislukte al na een paar jaar. We kunnen nog steeds de overblijfselen van machines en een paar hutten zien staan. Nadat we geland waren, verdeelden we ons in drie groepen en begonnen we aan onze wandelingen. We zagen een nest van een Langstaart jager en een paar rendieren die op de schrale toendra vegetatie kauwden. Daarnaast zagen we talloze vogelsoorten en kregen we de kans om enkele Arctische bloemen te bewonderen die bloeiden in de toendra. Het weer veranderde van mistig in zonnig, dus soms was het erg warm, vooral als we de hellingen op moesten klimmen. Om 12:30 kwamen we terug aan boord voor de lunch. Terwijl we in het restaurant verbleven, bereikte Ortelius de bestemming van onze middagactiviteit, en het was niet zomaar een landing, maar een bezoek aan het dorp Ny Alesund. Het was ooit een nederzetting van Noorse mijnwerkers, maar nu is het een internationaal wetenschappelijk centrum waar wetenschappers van over de hele wereld de Arctische natuur bestuderen. Ortelius kwam niet langs de pier, maar liet het anker vallen, zodat we met "Zodiacs" aan land werden gebracht. Het dorp zelf bleek een heel klein en gezellig plaatsje te zijn. Bovendien waren er veel mogelijkheden om vogels te spotten. We bezochten de enige souvenirwinkel en sommigen van ons stuurden ansichtkaarten naar huis, aangezien Ny Alesund het meest noordelijke postkantoor ter wereld heeft! We hadden een goede kans om vrij rond te lopen in de nederzetting. Onze expeditiegids Michelle gaf ons ook een zeer goede rondleiding naar de ijzeren mast die Roald Amundsen gebruikte tijdens zijn historische vlucht naar de Noordpool. Een uur voor het avondeten kwamen we terug aan boord waar een zeer leuke verrassing volgde: verschillende Oostenrijkse wetenschappers uit Ny Alesund kwamen samen met ons aan boord en gaven ons een zeer interessant en tot nadenken stemmend gesprek over hun studies en het probleem van plasticvervuiling. Later haalde Ortelius het anker op en zette koers naar het noorden.

Onze ochtend begint prachtig. De zon schijnt, er waait een fris briesje, maar de oceaan is relatief kalm, precies wat we nodig hebben voor onze ochtendlanding op Fuglesongen. De naam van onze bestemming betekent "Vogelzang", verwijzend naar de Kleine Alk kolonie op dit eiland. De omvang van de kolonie hier kan in de orde van enkele tienduizenden broedparen liggen. In tegenstelling tot alle andere vogels op Spitsbergen hebben kleine alken hun nesten onder grote rotsblokken op steile hellingen, die vaak ontoegankelijk zijn. In Fuglesongen is de kolonie relatief goed bereikbaar, hoewel de steiger zelf op een steil strand met grote, gladde keien ligt, waardoor het terrein erg moeilijk begaanbaar is. We hebben allemaal wat steun van elkaar nodig om de helling op te komen en we moeten heel voorzichtig zijn om niet te vallen of een enkel te verzwikken. Gelukkig wordt het terrein makkelijker door de zachte mosbedden onderaan de Kleine Alk kolonie. We moeten enkele enorme rotsblokken beklimmen om een plekje aan de rand van de kolonie te vinden, maar als we een goede plek vinden om te gaan zitten en stil en stil te blijven, is het absoluut ongelooflijk hoe dicht we bij de kleine vogels kunnen komen. Vele duizenden vogels zijn samen verantwoordelijk voor een opmerkelijk geluidsniveau en hun krijsende roep is hilarisch om naar te luisteren. Hun gedrag observeren en getuige zijn van de grote zwermen die af en aan zwermen, is een lust voor het oog. De natuur roept ons altijd op om te vertragen en aanwezig te zijn. De kans krijgen om zo intiem ondergedompeld te worden in de wereld van deze kleine vogels is prachtig en verootmoedigend, ook voor degenen onder ons die geen fervente vogelaars zijn. Na ongeveer 1 tot 1,5 uur bij de kolonie te zijn geweest, gaan we terug naar de landingsplaats en met het lage tij en de zeer gladde rotsen hebben we wat tijd nodig om iedereen op een veilige manier aan boord van de zodiacs te krijgen. Maar we komen allemaal heelhuids terug bij het schip, moe maar dankbaar. Tijdens de lunch verplaatst de Ortelius zich een klein stukje om voor anker te gaan in een meer beschermd gebied aan de zuidkant van Indre NorskØya en Ytre NorskØya, waar we 's middags een zodiac cruise plannen op zoek naar wilde dieren. Helaas trekt de wind aan en neemt de deining die vanaf de open oceaan binnenrolt in hoogte toe, waardoor een veilige en comfortabele zodiac cruise niet langer mogelijk is. Omdat sommige zodiacs al zijn neergelaten, besluit het expeditieteam om in plaats daarvan op zoek te gaan naar een rustigere en geschiktere landingsplaats. Maar helaas kunnen ze die niet vinden en Christoph moet onze middagexcursie afzeggen. Elk nadeel heeft echter een voordeel, want dit betekent dat we de volgende dag vooruitgang kunnen boeken richting Moffen Island en het pakijs verder naar het noorden. Aan het einde van de middag, voordat we Moffen bereiken, geeft het expeditieteam een lange samenvatting om ons te verrijken met extra informatie over een aantal bezienswaardigheden die we de afgelopen dagen hebben gezien. Barbara geeft ons interessante informatie over enkele van de kleinste wezens in het Arctische ecosysteem; kamgeleien. Dan vertelt Sasha ons over 'zijn' koning van het noordpoolgebied, de Spitsbergen Rendieren. Laura geeft ons tips over hoe we optimaal van het noordpoolgebied kunnen genieten. En Charlotte sluit af met wat meer gedetailleerde informatie over de prachtige Kleine Alken die we 's ochtends hebben gezien. Als de recap klaar is en we allemaal naar de brug en de buitendekken gaan, komt Moffen Island in zicht. Het is een ongebruikelijk klein eiland, slechts 4-5 vierkante kilometer groot, volledig vlak en het is de thuisbasis van een van de bekendste walruskolonies in Spitsbergen, die ideale voedingsgronden vinden op de ondiepe zeebodem rond Moffen. Het eiland is uitgeroepen tot natuurreservaat, wat betekent dat we een minimale afstand van 300 meter tot de kustlijn moeten aanhouden. Naast de walrussen broeden er ook Noordse Sternen in grote aantallen, samen met een paar paren Vorkstaartmeeuwen die uiterst zeldzaam zijn op Spitsbergen. Moffen was de eerste plaats aan de noordkust van Spitsbergen die opnieuw werd gekoloniseerd door Walrussen nadat ze bijna waren uitgestorven door eeuwenlange intensieve jacht, dus het is veelbelovend om meer dan honderd dieren op het strand en in het ondiepe water voor de kust te zien liggen. Het is prachtig licht en we genieten enige tijd van het uitzicht op het eiland en de Walrussen vanaf het schip, voordat we onze reis naar het pakijs voortzetten. Onze gastvrije bemanning en weer een heerlijk diner wachten op ons.

Na de hele nacht noordoostwaarts te hebben gevaren, kwamen we rond 7 uur op deze prachtige zonnige dag in het noordpoolgebied het pakijs binnen. Voor velen van ons was het de eerste keer dat we deze bijzondere ijzige omgeving zagen, bevroren oceaanwater, een eindeloos veranderend landschap. We moesten helemaal tot 81º18'N, ten noordwesten van de Sjuøyane (Zeven Eilanden), varen om de ijsrand te bereiken, maar het was de moeite waard. Velen van ons brachten veel tijd buiten in de zon door, genietend van dit hooggelegen Arctische landschap en gingen samen met het expeditieteam op zoek naar wilde dieren. Om 8:30 kondigde onze expeditieleider Christophe al de eerste waarneming van wild aan, een baardrob die op een ijsschots lag te slapen! Baardrobben zijn de grootste van de noordelijke focide zeehonden. Ze hebben een extreem uitgebreide, lange snorharen waaraan de soort zijn naam dankt. De zeehond voelde zich niet gestoord toen we langzaam naderden met het schip en we konden hem allemaal goed bekijken. We zagen ook groepen Brunnich's zeekoeten en Kleine Alken, die naar zee gingen en anderen die terugkeerden om tussen de ijsschotsen te foerageren. Vooral opvallend waren de grote aantallen drieteenmeeuwen. Ze volgden ons schip, op zoek naar jonge poolkabeljauw, die was blootgelegd door bewegende ijsschotsen. Tijdens de ochtend werden verschillende Ivoormeeuwen gezien, een zeer zeldzame ijsmeeuw met een wit verenkleed, zwarte poten en een gele snavel! De hele voedselketen was aanwezig in dit zeer productieve gebied, maar waar was ons toppredator? De zee en het ijs werden gescand met de verrekijker en het blote oog en om 11 uur vond het expeditieteam een ijsbeer! We hielden de beer in het oog terwijl hij in een snel tempo over het ijs bewoog. Sommige beren worden aangetrokken door schepen, maar deze beer toonde geen interesse in ons en trok weg in de richting van het noorden. Misschien was hij op jacht. Hoewel we de koning van het noordpoolgebied alleen in de verte zagen, was het toch leuk om hem in zijn natuurlijke omgeving te zien, het zee-ijs! In de late ochtend bereikten we ook de meest noordelijke positie van onze reis: 81º27'N, woooow!!! Na de lunch zorgde een aankondiging van onze expeditieleider ervoor dat we ons snel moesten aankleden: de superzeldzame Groenlandse Walvis was gezien! Deze ijsminnende walvissoort heeft geen rugvin en is daarom gemakkelijk te onderscheiden. Slechts een paar van ons zagen de klap en de staart van dit zeer schuwe dier, want hij verdween snel. In de late namiddag gaf Barbara een lezing over het ecosysteem van het zee-ijs. Ze legde het ontstaansproces van het ijs uit en vertelde over het leven dat erin groeit en hoe het andere ecosystemen beïnvloedt. We leerden ook over het arctische mariene voedselweb en het verband met het arctische terrestrische voedselweb. Tijdens het recapituleren vertelde Charlotte ons meer over de baardrobben, Hella over de zeldzame Groenlandse Walvissen en natuurlijk werden we door Christophe bijgepraat over de plannen voor morgen. Na het diner kozen velen ervoor om zich terug te trekken in de bar om te vieren wat een ongelooflijke dag verkennen van het zee-ijs is geweest.

Als we wakker worden door Christophe's mooie Franse accent met zijn wake-up call om 0715 weten we dat het een goede dag gaat worden! De zon schijnt en iedereen kijkt ernaar uit om de benen te strekken. Het expeditieteam maakt zich klaar voor vertrek en maakt zich klaar om de zodiacs op het strand te laten landen en hun geweren half in te laden om op zoek te gaan naar Ijsbeeren. De eerste gasten arriveren om 0930 op het strand, helemaal uitgerust en warm ingepakt. We splitsten ons op in twee groepen; de wandelaars en de gevorderden en de wandelaars gingen naar de top van de heuvel om het uitzicht over de baai te bewonderen. Sorgfjorden is de plek waar in 1693 de meest noordelijke slag plaatsvond, toen drie Franse oorlogsschepen 40 Nederlandse walvisschepen aanvielen. Op de top van de heuvel ligt een begraafplaats met enkele graven van omgekomen walvisvaarders. We kwamen ook een vossenval tegen die erg intrigerend was om te zien. Eenmaal op de top van de heuvel zagen we een walrus in het water vlak bij onze zodiac. Christophe rende naar beneden om ervoor te zorgen dat de walrus de zodiac niet zou doorboren met zijn scherpe slagtanden! De wandeling voerde ons langs de oceaan en over het strand bedekt met drijfhout. We zagen veel soorten bloemen en twee IJseenden. Om 11.30 uur begonnen we aan onze terugreis naar het schip voor de broodnodige thee en lunch, bereid door het geweldige koksteam. De lunch was klaar en om 1430 maakten we ons klaar om aan te komen in Kinnvika, Nordaustlandet, de echte poolwoestijn. Terwijl de chauffeurs iedereen naar het prachtige kale landschap brachten, maakte het expeditiepersoneel de kust klaar. De wandelaars bleven in één groep, gevolgd door de medium en de relaxte groepen. Het volgende moment hoorden we van de dokter over de radio 'er is een Ijsbeer aan land, 500 meter van ons vandaan!' Wow! We keken allemaal gretig in onze verrekijkers toen we de ijsbeer langs de kust zagen lopen en gelukkig bij ons vandaan. Nadat we het gedrag van de beer hadden beoordeeld en hadden vastgesteld dat het in orde was, gingen we verder met onze wandelingen. We liepen langs verschillende hutten die nu door onderzoekers worden gebruikt, maar vroeger werden ze in de 19e eeuw door pelsjagers gebruikt. Walvisbotten en karkassen bezaaiden de buitengebieden. Wandelen in deze baai voelde alsof je op de maan liep, maar als je goed keek, bedekten vele soorten kippenkruid, saxifrage en korstmossen de woestijnbodem. Onze fantastische gids Sascha spotte twee arctische jagers en de vogelaars waren meer dan blij met deze verschijning. Om 1830 was iedereen terug op het schip toen de koude, knisperende wind begon aan te wakkeren. Iedereen genoot van een fantastisch diner van lamsschenkel en lasagne.

We hadden een groot deel van de nacht voor anker gelegen, maar in de vroege ochtend werd de motor gestart en ging het anker omhoog. We werden wakker in Hinlopen strait en ons uitje van vanochtend was een zodiac cruise langs de vogelkliffen van Alkefjellet. De oorspronkelijke naam van deze plek was 'Mount Guillemot', om voor de hand liggende redenen! Ongeveer 60.000 broedparen Brünnich's Zeekoet gebruiken deze dolerietintrusie om hun kegelvormige ei op smalle richels te leggen. Beide ouders blijven 32 dagen zitten en voeden het kuiken drie weken lang, tot de dag aanbreekt dat het van de klif naar beneden moet springen. Op deze kliffen hebben de vogels een natuurlijk fort gevonden om zich te verdedigen tegen roofdieren. We zagen echter een Grote Burgemeester een zeekoet opeten. We waren nog niet eens halverwege de klif toen er een ijsbeer in het water zwom. We hielden afstand en de ijsbeer besloot aan land te klimmen. Het was een jong dier dat de steile helling opklom om eieren te rapen. Het was een ongelooflijke ervaring om hem te zien klimmen en zoeken naar voedsel. Na een tijdje ging de beer terug het water in en we lieten hem met rust om hem niet te storen. We vervolgden onze tocht langs de voet van de kliffen en gingen toen terug naar het schip waar een goed bereide lunch op ons wachtte. In de namiddag stond Torellneset op het programma, een Arctisch strand dat door walrussen wordt gebruikt om uit te rusten. We hoopten dat ze thuis zouden zijn en onze wensen kwamen uit, niet een paar maar ongeveer 200 walrussen lagen op hopen op het strand en in groepen in het water. Om onze impact te minimaliseren, hadden we ons in twee groepen opgesplitst. De eerste groep ging aan land terwijl de anderen aan boord bleven. We verzamelden ons op de landingsplaats en langzaam bewogen we ons in de richting van de walrussen. Wat een ervaring om deze grote wezens van het noorden te zien, horen en ruiken. Laura had ons geleerd dat multi-zintuiglijke ervaringen voor betere herinneringen zorgen, dus dit zullen we waarschijnlijk nooit vergeten. Tijdens het bezoek van de eerste groep was de wind gedraaid en een beetje aangewakkerd en nadat de tweede groep aan land was, brachten de zodiacbestuurders al het landingsmateriaal naar de zuidkant, onze nieuwe vertrekplaats. Terug aan boord verzamelden we ons in de bar voor koffie en cake, en recapitulatie. John is een vogelaar in hart en nieren en kon zijn enthousiasme niet verbergen toen hij vertelde over de Brünnich zeekoet. Barbara legde iets meer uit over de levenscyclus van een walrus, en hoe ze zoveel van haar favoriete mosselen eten. De tijd vliegt en rond 19.00 uur werden we uitgenodigd voor een Arctisch diner: BBQ buiten op het dek. Opnieuw had de keukenploeg hun vaardigheden getoond door heerlijk eten te serveren en daarbovenop: gratis drankjes! Als achtergrond hadden we de prachtige gletsjer Bråsvellbreen, die deel uitmaakt van Austfonna, de op één na grootste ijskap van het noordelijk halfrond en een lichte motregen om het gevoel nog arctischer te maken. Wat een dag, wat een dag..

Sinds we gisteravond het gebied ten ZW van Bråsvellbreen hebben verlaten, zijn we in ZW naar Freemansundet gevaren. Hier naderden we de monding van de Storfjorden om 7 uur, en op het laatste stukje zuidwestelijke Barentsøya kwamen prachtige landschappen en goed wild tevoorschijn - waaronder veel grazende rendieren en 4-5 ijsberen die op de hellingen rondzwierven. Er was een landing gepland bij Sundnesset in Sundbukta op de zuidwestelijke punt van Barentsøya, maar een paar ijsberen die daar rondzwierven maakten het verschil en veranderden de plannen! Naar het zuiden draaiend bereikten we relatief snel Kapp Lee en onze volgende geplande landingsplaats, Dolerittneset op NW Edgeøya. Hier zagen we al vanaf Ortelius een groot ijsbeermannetje achter de landingsplaats lopen, maar toen hij wegliep en verdween in de vallei ten zuiden van Dolerittneset, ging het personeel kort daarna op verkenning en maakte de plaats vrij voor een landing. Om ongeveer 10 uur startte de Zodiac shuttle, en ook al stond er een beetje wind richting land en was er wat deining, we hadden een erg mooie landing op een interessante plek. De landing (10:30 - 12:30) werd uitgevoerd als een zogenaamde 'perimeter-landing', en gidsen werden geposteerd in het landschap rond Dolerittneset om ons allemaal te bewaken terwijl we genoten van het prachtige landschap. In het zonnige weer werden we verwelkomd door enkele nieuwsgierige Walrussen in de zee voor Dolerittneset, die op weg waren om zich te voeden in de zee of naar de grote ravitaillering op het strand vlak voor de opmerkelijke, achthoekige Noorse pelsjagershut (genaamd 'De Carrousel') uit 1904. In totaal schatten we dat hier en in de wateren rond Kapp Lee meer dan 200 walrussen zijn gezien. Verder waren er waarnemingen van soorten als Poolvos, Rendieren (> 25), Roodkeelduiker, Poolvos, IJseend, Rosse Franjepoot en Sneeuwgors met uitgevlogen kuikens. De flora was ook opmerkelijk en rijk, met veel soorten en een vegetatiedek dat niet op veel plaatsen in Oost-Svalbard voorkomt. Op deze prachtige plek konden we ook de overblijfselen bestuderen van verschillende perioden van jacht- en vangstactiviteiten tijdens de jaren 1700 en 1800. Dit omvatte verschillende ruïnes van hutten gemaakt door Russische Pomors en veel botten en andere overblijfselen van zowel zee- als landzoogdieren. Aan boord van de Ortelius werd besloten om naar Diskobukta te gaan als middaglanding. Hier staat een pelsjagershut ('Villa Disko') uit 1929 en een mooie wandeling naar een canyon erachter, waar een paar duizend drieteenmeeuwen broeden. De verkenner toonde echter aan dat de baai die het dichtst bij de veronderstelde landingsplaats bij de hut lag, te ondiep en rotsachtig was om bij eb in te gaan, dus werd de landing opgegeven. Daarom werd om 16:30 koers gezet naar Sørkapp en Hornsund in het zuidwesten van Spitsbergen. De tocht naar het zuiden naar Diskobukta resulteerde in een waarneming van een vrouwtjes IJsbeer met twee jongen en verschillende groepen Walrussen op reis in Storfjorden. Het totaal aantal ijsberen voor die dag overschreed de 10! Om 17:00 gaf Michelle een lezing over de koning van het poolgebied - de Ijsbeer. En voor een heerlijk zondagsdiner hadden we ook een recapitulatie over een paar onderwerpen van de zonnige en heldere dag in het pakijs ten noorden van Spitsbergen (7 juli) over de Ivoormeeuw en Vorkstaartmeeuw (John) en over de bijzonderheid van 'Fata Morgana' in het noordpoolgebied (Laura). Tijdens de middag en nacht, toen Ortelius in Storfjorden zuidwaarts voer richting Hornsund op het zuidwesten van Spitsbergen, genoten zowel gasten als stafleden van het mooie weer aan dek om te kijken naar zeezoogdieren en zeevogels. Een paar ongeïdentificeerde walvissen en meer dan 50 walrussen werden gezien aan het einde van deze mooie dag.

Tijdens de nacht verplaatste Ortelius zich van het noordwestelijke deel van Edgeoya naar Hornsund, een schilderachtige fjord in het zuidelijke deel van Spitsbergen. De ingang van Hornsund ligt aan de westkust. De ochtend was mistig en bewolkt, maar helemaal niet winderig. Het plan was om aan land te gaan in Gåshamna [gos-ham-na], een leuk plaatsje dat ooit werd gebruikt als basiskamp door walvisvaarders. Toen we aan land gingen, was het eerste wat we zagen de enorme schedels van Groenlandse Walvissen die over het strand verspreid lagen; een sombere herinnering aan de trieste gebeurtenissen uit het verleden. Nu dienen de botten als thuis voor arctische vegetatie en blijven ze mossen en bloemen van voedingsstoffen voorzien, zelfs honderden jaren later. We verdeelden ons in drie groepen: een langere wandeling, een gematigde wandeling en een vogelwandeling. De vogelaars namen een rondwandeling over de stuwwal, waar een paartje poolmeeuwen hun nest bewaakten en Paarse Strandlopers in de beekjes speelden. In de achterliggende kliffen waren drieteenmeeuwen en zelfs een paar noordse stormvogels aan het nestelen. Ondertussen klommen de twee wandelgroepen een kleine heuvel op waar een uitkijkpunt was met een prachtig uitzicht over de fjord en de omliggende bergen. Ook waren de overblijfselen van een Russische Pomor-nederzetting zichtbaar. Hoewel vandaag de dag alleen nog de voetafdrukken van de gebouwen over zijn, was het toch erg interessant om te zien. We moesten om 11:30 op de landingsplaats zijn, want tijdens de briefing de avond ervoor kondigde Christophe, de expeditieleider, aan dat er aan het einde van de landing vanochtend de mogelijkheid zou zijn voor een poolduik! Een paar dappere zielen namen deel aan onze poolduik, ook al was het water erg koud, maar wat een onvergetelijke ervaring! Na de lunch vertrok Ortelius naar Brepollen - het binnenste deel van Hornsund - voor een boottocht. We stonden op het open dek verschillende vogelsoorten te spotten en keken naar roofmeeuwen die op drieteenmeeuwen jaagden. Natuurlijk waren de belangrijkste dingen waar we naar keken de prachtige gletsjers omringd door gekartelde bergtoppen. Kort na 15.00 uur ging de Ortelius voor anker in Burgerbukta en kleedden we ons warm aan voor een Zodiac cruise. Het weer bleef bewolkt, maar dat was nog beter, want het licht was perfect om naar de ijsbergen en de gletsjer aan het einde van Burgerbukta te kijken. We reden met de Zodiacs tussen de ijsbergen en spotten wilde dieren, vooral vogels, waaronder twee zeer ongewone witte morfes: een van de Zwarte Zeekoeten en een andere van een mannetje Eidereend! Sommigen van ons zagen een Baardrob op een ijsschots, maar hij was erg schuw en ging het water in voordat we dicht genoeg bij konden komen om foto's te maken. Anderen zagen een Ringelrob in het water en helemaal aan het einde van de cruise hadden sommigen van ons het geluk om een Bultrug te zien. Voor het diner kwamen we samen in de bar op dek 6 voor een dagelijkse samenvatting en ook om het plan voor de volgende dag te krijgen.

Na een heerlijk ontbijt met wentelteefjes wilden we vandaag aan land gaan in Bamsebu, maar het weer maakte het onmogelijk om aan land te gaan vanwege de golven en de harde wind bij de loopplank. Christophe maakte een nieuw plan en kapitein Mika en de officieren verplaatsten het schip naar Recherchefjorden, een uur verderop. Hier was het veel rustiger en beter beschermd tegen de wind. Er werd besloten om een perimeter te doen in plaats van een wandeling, dus alle gidsen maakten een grens en iedereen bleef binnen dit gebied om vrij rond te lopen en zich er veilig te voelen. Het uitzicht op de gletsjer was spectaculair, met de bergen boven ons en de donkere en stormachtige lucht erboven. Het Expeditieteam heeft een Poolvos gezien! Wow, eindelijk was het laatste stukje van de Arctische puzzel compleet! Een paar schattige en pluizige kuikens van de Eideren zwommen langs de kust met hun vrouwelijke ouder, net voordat het tijd was om te vertrekken. Om 1230 werden de passagiers in de zodiacs geholpen, net op tijd voor een lunch om 1300 uur. Helaas moesten we aan de terugtocht naar Longyearbyen beginnen, maar dat betekent niet dat we geen walvissen kunnen zien op de terugreis. De gidsen spotten hoog en laag voor slagen in de hoop onze prachtige gasten een walvis of twee te laten zien voordat ze morgenochtend van boord gaan.

Helaas komt aan elke reis een einde. De ontscheping begint vroeg in de ochtend. De bemanning zorgt voor onze bagage, dus er rest ons niets anders dan afscheid te nemen van onze nieuwe vrienden, medereizigers en alle gastvrije gezichten van de Ortelius die we zo goed hebben leren kennen. De Ortelius ligt voor anker in het midden van de baai, dus we schepen voor een laatste keer in de zodiacs, voordat we afscheid nemen van het expeditiepersoneel op de steiger en de bussen ons wegbrengen. Sommigen van ons hebben nog een paar dagen te gaan in Spitsbergen of op het vasteland van Noorwegen, anderen moeten weer aan het werk als ze weer thuis zijn. Hoe dan ook, we nemen allemaal veel mooie herinneringen, duizenden foto's en nieuwe vrienden mee naar huis. De Noordpool is een ongelooflijk en uniek deel van onze planeet en we zijn dankbaar dat we de kans hebben gekregen om deze ongerepte en kwetsbare omgeving te observeren en in ons op te nemen! Bedankt voor jullie gezelschap, jullie goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Totale afstand gevaren: 1.022,6 zeemijl Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Mika Appel, expeditieleider Christophe Gouraud, hotelmanager Volodymyr Cherednychenko en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen!