Banjo van Leonard Hussey: voedsel voor de hersenen
De Endurance zat al 10 maanden vast in het pakijs toen Sir Ernest Shackleton op 27 oktober 1915 het bevel gaf om het schip te verlaten. Hij stond elk lid van de Imperial TransAntarctic Expedition toe om 2 pond persoonlijke uitrusting mee te nemen toen ze hun kamp opsloegen op het pakijs - behalve meteoroloog Leonard Hussey.
Hoewel Shackleton's orders waren om alles achter te laten wat niet van vitaal belang was om te overleven, wist hij welk effect muziek op hun moreel zou hebben en hij instrueerde Hussey om ook zijn Windsor citer-banjo van 12 pond te bewaren.
De impact die de banjo van Leonard Hussey had
De groep van 27 mannen sloeg hun kamp op op het ijs dat hun schip had verpletterd en dreef de volgende zes maanden geleidelijk noordwaarts. In die tijd begeleidde de banjomuziek vele meezingers. De expeditieleden hielden tijdens hun beproeving dagboeken bij en veel van hen verwijzen naar de invloed die Hussey en zijn banjo op hun geestelijke toestand hadden. Thomas Hans Orde-Lees schreef:
Hussey the indefatigable with his banjo does really, as Sir Ernest said, supply brain food ... During the afternoon three Adéliepinguïnen approached the ship across the floe while Hussey was discoursing sweet music on the banjo. De plechtig uitziende vogeltjes leken "It's a Long Way to Tipperary" te waarderen, maar ze vluchtten geschrokken weg toen Hussey hen trakteerde op een beetje Schotse muziek.
In april 1916, toen het ijs smolt, lieten ze de reddingsboten te water en vertrokken ze naar Elephant Island, waar Hussey, de banjo en 21 andere mannen achterbleven. Ondertussen ging Shackleton, samen met vijf mannen, weer de zee op in een aangepaste reddingsboot, de James Caird, in de hoop South Georgia, 800 mijl verderop, en de beschaving te bereiken.
Alleen gelaten, kampeerden ze onder twee omgekeerde reddingsboten die ze de Snuggery noemden. Ze aten wat ze konden vangen en hielden elke zaterdagavond een concert. Frank Hurley, de Australische fotograaf, noteerde in zijn dagboek:
De stemmen, begeleid door Hussey's onmisbare banjo, klonken vreemd misplaatst te midden van de diepe stilte van de hummocks, maar het is verheugend om die ring van hartelijk gelach te horen die tevredenheid en harmonie verraadt, de attributen van uitstekend leiderschap, en goed eten"
McNeish' opmerkingen weerspiegelen het goede humeur van de expeditieleden:
Hussey kwelt [ons] momenteel met zijn zes bekende deuntjes op zijn banjo.
Shackleton bereikte South Georgia en keerde terug, vier maanden nadat hij zijn mannen op Elephant Island had achtergelaten, om hen - en de banjo - te redden.
Een belangrijke tentoonstelling in het verhaal van de Shackleton Expeditie
In 1959 schonk Hussey de banjo, met de handtekeningen van het hele expeditieteam, aan het National Maritime Museum in Greenwich. Het is een belangrijk onderdeel in het verhaal van de Shackleton Expeditie. Omdat het instrument een waarde van meer dan £150.000 had, daagden twee mensen die beweerden dat het deel uitmaakte van hun erfenis, het museum voor de rechter. Gelukkig eindigde het geschil in het voordeel van het museum en blijft het in het publieke domein.
Het instrument wordt door het museum officieel omschreven als:
Zitherbanjo van hout, huid en metaal, ingelegd met parelmoer die toebehoorde aan Dr. L.D.A. Hussey, de meteoroloog op de 'Endurance'. De banjo werd van het schip gered voordat het zonk, verpletterd door het ijs van de Weddell Sea. Hussey bespeelde de banjo tijdens morele concertavonden die de overlevenden organiseerden in afwachting van hun redding op Elephant Island. De banjo is als volgt gesigneerd door expeditieleden en anderen: 'E.H. Shackleton, Frank Wild, Ruby Page le Brawn, Frank A. Worsley, L. Rickenson, George E. Marston, L.D.A. Hussey, A.H. Macklin, Frank Hurley, A.J. Kerr, F.W. Edwards, J.M. Wordie, T.O. Lees, C. Green, A. Cheetham, R.W. James, L. Greenstreet, Robert S. Clark, Harry McNeish'. De banjo wordt geleverd met een leren draagtas.
Artiest/maker Windsor, A.O. [Arthur Octavius]
Plaats gemaakt Birmingham, Warwickshire, Engeland
Krediet Nationaal Scheepvaartmuseum, Greenwich, Londen
Gebeurtenis: Antarctische Exploratie: Imperial TransAntarctic Expedition - Weddell Sea party
Beperkte oplage van de Shackleton Centenary Edition banjo
Tot december 1940, toen de fabriek werd vernietigd tijdens een vijandelijke luchtaanval, produceerde de Windsor fabriek duizenden banjo's van hoge kwaliteit. In 2013, toen de honderdste verjaardag van de expeditie van Shackleton naderde, zamelde de Great British Banjo Company geld in om een gelimiteerde oplage van de Shackleton Centenary Edition banjo te produceren en blijft een reeks banjo's met de hand maken.
Ongeveer 20 jaar geleden kwam mijn partner, Doug Eaton (gitaarbouwer), een identiek instrument als de Hussey citer-banjo tegen in een tweedehandswinkel in Brisbane. Hij nam het mee naar huis, restaureerde het en verkocht het aan een zeer tevreden klant.
Doug's commentaar op de Hussey banjo is:
Het afgebeelde instrument kwam waarschijnlijk rond 1900-1910 van de lopende band. Bijgevolg werd de kop met sleuven uitgerust met gitaarmachinekoppen en waren er slechts vijf pinnen nodig om het instrument te bespannen. De vijfde snaar, die tegenwoordig zijn eigen stemknop zou hebben, was een slimme oplossing waarbij de snaar door een messing buisje onder de toets werd geleid en aan een van de zes stemknoppen op de kop werd bevestigd. De snaar liep over een klein knopje bij de5e fret zoals bij moderne stijlen. De gegoten metalen rand heeft een kalfslederen kop en is opgehangen aan beugels in een gelamineerde houten pot. Over het geheel genomen is het een mooi, bespeelbaar en goed klinkend instrument.
