OTL26-19, reisverslag, Antarctica, Basiskamp

Het was laat in de middag op een prachtige zonnige dag toen de eerste nieuwe passagiers aan boord van de Ortelius kwamen. Onze nieuwe familie, van jong tot jong van hart, liep de pier af met duidelijke opwinding en verwachting. Het expeditie personeel begroette elke gast toen ze voor de eerste keer de loopplank beklommen en wees hen de weg naar de receptie om in te checken. Hotel Manager Sigi en zijn assistente Melanie hadden alle passagiers snel toegewezen en naar hun hutten geleid, hun thuis voor de komende 11 dagen. Een paar mensen bleven hangen in de eetzaal om hun huurspullen uit te zoeken, maar toen kwam de aankondiging dat we elkaar moesten ontmoeten in de collegezaal voor de verplichte veiligheidsbriefing, gevolgd door een oefening om het schip te verlaten - oefenen hoe te verzamelen en de reddingsvesten aan te trekken. Het schip trok weg van de kade met drie krachtige knallen van de scheepshoorn tijdens het appèl in de bar, dus we wisten dat we onderweg waren! Na het volgen van onze muziekkapiteins op het dek om vertrouwd te raken met de locaties van de reddingsboten, was de oefening afgelopen. Dit bood een uitstekende kans om meer momenten in de frisse lucht te genieten en te genieten van de prachtige achtergrond van steile bergen die Ushuaia omringen. Vervolgens was er Captain's Cocktails, een kans om de kapitein van het schip Ernesto Barria te ontmoeten en zijn begroeting en gedachten te horen over hoe je het meeste uit deze reis kunt halen, mensen aanmoedigend om te vertragen en je omgeving te waarderen. Daarna gaf onze hotelmanager een presentatie over de huisregels, hoe het schip werkt en de zo belangrijke etenstijden. Daarna kwam het Expeditieteam naar voren, waarbij Tobias uit de doeken deed hoe het team te werk gaat en uitlegde dat iedereen in goede handen is - we hoeven alleen maar op het team te vertrouwen om iedereen veilig te houden en zoveel mogelijk te doen volgens de regels van Moeder Natuur! Elk teamlid stelde zichzelf kort voor en toen was iedereen klaar om de bar te verlaten, die bijna een sauna was geworden door de ongewoon warme en zonnige dag! De buitendekken boden een welkome onderbreking, een kans om nog meer indrukwekkende landschappen langs het Beaglekanaal in ons op te nemen, met besneeuwde bergen en steile hellingen bedekt met beukenbomen die ons een vaarwel wensten op onze reis verder naar het zuiden. Te vroeg voor sommigen, en niet vroeg genoeg voor anderen, kwam Sigi's aankondiging die ons opriep voor het diner. Sigi en zijn team serveerden een heerlijk driegangendiner, tot grote vreugde van alle nieuwelingen aan boord en als standaard voor de rest van de cruise. Na het diner, zonder briefings of vergaderingen, concentreerden de mensen zich op het zich comfortabel maken in hun hutten, wandelden over de buitendekken of verzamelden zich in de bar om te kletsen over alle spannende dingen die zouden komen tijdens de reis en om een band op te bouwen onder het genot van een paar drankjes, terwijl Rolando voor een geweldige service en geestige grappen zorgde. De dokter kwam ook langs om met de betrokkenen te bespreken hoe ze zeeziekte de komende dagen op de beruchte Drake Passage konden beheersen. Het personeel informeerde de passagiers dat we 's nachts de beschutting van het Beaglekanaal zouden verlaten en in open water zouden komen, dus we kregen het advies om ons voor te bereiden op de "beweging van de oceaan". Goed voorbereid dommelden we in, knus in bed, dromend van de avonturen die ons te wachten stonden.

Ons schip was behoorlijk aan het deinen toen Tobias' stem door de luidsprekers klonk om ons wakker te maken. Een nogal stormachtige start, maar Ortelius werd al omringd door moeiteloos vliegende albatrossen en stormvogels. Ondanks het weer begon na het ontbijt de echte actie. De dag zat vol met activiteitenbriefings, want aangezien we op een Basecamp reis waren, waren er veel verschillende dingen waar iedereen aan mee kon doen. Er waren in het bijzonder kajakken (met Fran) en bergbeklimmen (met Mal en Trev) briefings om bij te wonen. Na de lunch gaven Gracie en James een briefing over kamperen en later in de middag gaf Marijke een lezing over pinguïns waarin ze uitlegden hoe ze zich kunnen aanpassen om de koude omstandigheden op Antarctica te overleven. Wie op was, kon verschillende zeevogels bekijken die het schip volgden. De zwart-wit gespikkelde Kaapse Stormvogels, bruine Reuzenstormvogels, Wenkbrauwalbatrossen en de grootste van allemaal: de Wandering en de Royal Albatrossen. De Wandering Albatross is de grootste vliegende vogel ter wereld, een prachtig schepsel! Een slaperige Kerguelenzeebeer werd wakker toen de Ortelius voorbij voer, en in de verte zagen we een tuimelaar braspartijen. In de namiddag begonnen meer mensen zeeziekte te overwinnen (een strijd tussen de ogen en de hersenen van een mens, waarbij de maag de duidelijke winnaar is). Tijdens onze dagelijkse briefing informeerde Tobias ons over nautische metingen zoals knopen en zeemijlen en over onze plannen voor morgen. Mark gaf een kort overzicht over het gebruik van de sneeuwschoenen tijdens onze expedities aan land, en Sandra legde uit wie Abraham Ortelius was geweest - een briljant cartograaf! Na een heerlijk diner dat gloeiend heet werd opgediend, begaf iedereen zich langzaam naar zijn hut, naar zijn warme knusse bed en met de zee die eindelijk zachter werd, waren we klaar voor nog een nacht vol dromen over onze komende avonturen.

S Nachts werden we wakker door de golven van 9 tot 10 meter en de harde wind van de Drake Shake toen we de Antarctische convergentie overstaken. De ochtend bracht kalmere zeeën, maar ook regen en mist en een toenemend aantal Kaapse Stormvogels, Prionen, Wandering en Zwarte Albatrossen die de Ortelius slipstreamden terwijl we dieper de Zuidelijke Oceaan in voeren. We hadden een drukke ochtend na het ontbijt, eerst met Expeditieleider Tobias die de verplichte zodiac veiligheidsbriefing en IAATO regels voor het aan land gaan presenteerde, gevolgd door een bezoek aan Deck 3 Lecture Room om onze muck boots en zodiac reddingsvesten te krijgen, in afwachting van onze aankomst op het Antarctisch Schiereiland de volgende ochtend. Na de lunch begonnen we met onze bioveiligheid "Vacuum Party" in de bar, waar we er allemaal voor zorgden om zaden weg te halen en vuil te verwijderen van bovenkleding, wandeluitrusting en cameratassen, om te voorkomen dat uitheemse soorten zich zouden vestigen in deze ongerepte omgeving. In de namiddag gaf Werner, onze Zuid-Afrikaanse fotograaf, ons zijn fotografietips en -trucs voor het vastleggen van prachtige beelden van wilde dieren en de adembenemende landschappen van het Grote Witte Continent. Het laatste hoogtepunt van de dag was onze eerste waarneming van een paar Bultruggen op slechts een paar honderd meter van het schip - welkom op Antarctica!

Onze eerste landingsdag in Antarctica! We werden wakker met een besneeuwde, mistige ochtend na twee bewogen dagen op zee. De wind stak op tot 30 knopen en daarom werd de Zodiac cruise rond Orne Harbour geannuleerd. De kapitein besloot in plaats daarvan naar Danco Island te varen voor onze eerste Antarctische landing. De kajakkers en bergbeklimmers gingen als eersten van boord om aan hun avontuur rond Danco Island te beginnen. We werden begroet door een grote Gentoo kolonie aan land en een Bultrug die haar staart liet zien tussen de drijvende ijsbergen. Voor de meesten was het de eerste keer dat ze met sneeuwschoenen liepen, wat zeker hielp bij het bereiken van het uitkijkpunt in de zachte sneeuw, terwijl de enthousiaste fotografen laag bleven om de persoonlijkheden van de rondzwervende Gentoo's vast te leggen. Vlak voor de lunch keerden we terug naar Ortelius en tot onze verrassing was Ortelius een feestelijk wonderland. Kerstmis is aangebroken met overal op het schip versieringen. Tijdens de lunch verplaatste Ortelius zich naar Cuver-ville Island voor een middaglanding. Toen we de kustlijn naderden, werden we begroet door een baby-olifantenzeehond die naar ons zwaaide. We spreidden ons uit en liepen naar het uitkijkpunt voor een prachtig uitzicht over de baai beneden. De zeeolifant begon nieuwsgierig te worden en naderde de passagiers. Zijn hoofddoel was om bij de comfortabel uitziende gele sneeuwschoenzakken te komen voordat hij het zich uiteindelijk comfortabel maakte bovenop de landingszakken. Zeker een stuk warmer dan de koude sneeuw! Tobias verzorgde 's avonds de recapitulatie en Marijke gaf ons wat meer informatie over zeeolifanten. Na het diner gingen de kampeerders aan wal voor een mooie nacht kamperen in de sneeuw. De bar was gevuld met opwinding toen nieuwe vrienden hun eerste ervaringen van hun Antarctische avontuur deelden. Kajakken - Danco Island Toen we 's ochtends in de haven van Orne aankwamen, zag het er niet veelbelovend uit. De wind gierde over het water en er klotste ijs op de golven. Het eerste team van Michigan State maakte zich echter klaar om te vertrekken en tegen de tijd dat we bij Danco Island aankwamen, was het een heel ander verhaal. De zee was spiegelglad en er lagen een paar prachtige ijsbergen te wachten om verkend te worden - niet te dichtbij natuurlijk! We gingen naar de noordkant van het eiland, weg van de landingsplaats en bevonden ons tussen het geroep van Gentoos, die zich aan het wassen waren en in vlotten boven de kust hingen. We maakten een omweg naar een klein eilandje waar tijdelijk een zeehond woonde en ook een paar vale karekieten - een heel grappig moment toen een vale karekiet opsteeg en onzeker over de groep vloog, waarbij hij bijna op Mallory's hoofd landde, misschien omdat hij haar wollen muts voor een geschikt nest aanzag. Aan de andere kant van het eiland onthulden ijsrotsen fascinerende lagen gletsjerijs, bedekt met stof, algen en pinguïnpoep. Net toen we terug in de Zodiacs laadden zagen we een verbazingwekkend gezicht van een paar honderd pinguïns in een groot gezellig vlot, dus we brachten vijf minuten door om wat dichter bij deze vogels te komen in een staat van voeden, wassen en algemene ontspanning buiten het nest voordat we terug naar het schip gingen. Kajakken - Cuverville Island Cuverville Island was maar een klein stukje varen vanaf Danco en het weer bleef super kalm met pluizige wolkenlagen en mist die het omringende berglandschap omkransten. Cuverville is een geweldig eiland omdat het perfect mogelijk is om het in een paar uur te omzeilen en dat deden we dan ook. Het kanaal aan de westkant was voor het eerst in een paar weken ijsvrij en het water is heerlijk ondiep, dus we peddelden rond over helder water en zagen ook een paar zeehonden en pinguïns op de kust. We namen een moment van stilte aan de zuidkant van het eiland voordat we terug peddelden langs de supersteile kliffen die vol zaten met shagkolonies en nesten van Kelpmeeuwen. Het meest grappige was dat we een eenzame Stormbandpinguïn vonden, staand aan de uiterste rand van de Ezelspinguïn kolonie, een beetje misplaatst kijkend! Bergbeklimmen - Danco Island Ons eerste doel in Antarctica was Spigot Peak in Orne Harbor - maar de wind en het weer werkten ons tegen. In plaats daarvan veranderden we onze plannen en richtten we ons op een kleiner maar steiler doel - een kleine reeks ijsrotsen op Danco Island. Het vinden van veilige seracs (ijsrotsen) om te beklimmen kan soms een uitdaging zijn - maar met zoveel gebieden om uit te kiezen op het Antarctisch schiereiland hadden we meerdere opties. Een korte Zodiac rit vanaf het schip bracht ons aan land, niet ver van de normale landing. Terwijl we ons klaarmaakten om te klimmen, zwom er terloops een Bultrug langs het strand, slechts 10 meter uit de kust! Het bereiken van de bodem van de ijsrotsen bleek moeilijker dan het eigenlijke klimmen, want door de losse natte diepe sneeuw zakte het eerste team meestal tot halverwege de dij weg. Nadat Mal en Trevor de toptouwen met sterke ijsankers aan de top hadden bevestigd, kreeg het team voor het eerst de kans om met gereedschap te zwaaien en verticaal ijs te beklimmen op het Antarctisch schiereiland. Bergbeklimmen - Cuverville Island Met een grotere groep landden we deze keer na de lunch aan land op Cuverville Island. Dit eiland biedt een lange, langzaam stijgende helling naar een brede top met 360-graden uitzicht op de omliggende passage, bergen en gletsjers. Het team had opnieuw te maken met natte, diepe sneeuw die niet ondersteunend was, waardoor de gidsen hard moesten werken om diepe, natte sneeuwtrappen te maken, ondanks de sneeuwschoenen die we allemaal droegen. Een paar teamleden wilden halverwege stoppen en terugkeren naar de wal - wat relatief gemakkelijk te doen was, terwijl de rest van ons langzaam de heuvel opliep om beloond te worden met een ongelooflijk uitzicht, neerkijkend op de zeekajaks die rond Cuverville Island peddelden. Na een heel kort sneeuwballengevecht keerden we terug om onze stappen terug te zetten naar de kust en keerden we terug naar ons basiskampschip Ortelius. Kamperen - Kerr Point Na onze eerste fantastische dag in Antarctica hield het weer goed stand en kon de eerste groep aan land gaan om te kamperen! Het was een uitdagende landing vanwege de vele sneeuw, maar iedereen werkte samen om elkaar te helpen totdat we allemaal veilig aan wal waren. Eerst trokken we sneeuwschoenen aan, de enige manier om het gebied te doorkruisen zonder tot onze knieën in de sneeuw weg te zakken. Onze plek voor de nacht was bij Kerr Point. We wilden niet te dicht bij de kust kamperen in geval van overstromingen door een afkalvende gletsjer, en we wilden ook niet te dicht bij de kliffen staan in geval van een lawine. Dus kozen we een perfecte plek daartussenin, veilig voor een van deze mooie maar angstaanjagende mogelijkheden. En daar gingen we dan, onze geulen gravend in de sneeuw, overal eenpersoons- en tweepersoonswoningen, terwijl Grace werkte aan het bouwen van een toilet met uitzicht over het water, de ijsbergen en gletsjers aan de overkant van de baai. Toen we ons kamp grotendeels hadden opgezet, verzamelden degenen van ons die nog niet knus in hun bivvies zaten zich in een rij om 'ANTARCTICA' te spellen. Sommigen hadden moeilijkere letters dan anderen, vooral de 'C' en 'N'. Maar we maakten een indrukwekkende foto. Nu was het tijd om naar bed te gaan en warm te worden. Hoewel het een beetje wiebelen was, lag uiteindelijk iedereen in bed. We werden 'ingestopt' met een foto van ons in onze indrukwekkende loopgraven, helemaal ingepakt, en daarna luisterden we een tijdje naar de geluiden van de kalvingen om ons heen terwijl we in slaap vielen. De ochtend kwam vroeg, het weer was 's nachts wat opgeklaard maar nog steeds niet al te slecht. Er viel een flink pak sneeuw gedurende de nacht en we werden wakker met een laag over onze bivvyzakken. Ook waren er verschillende zeehonden op het eiland naast ons terechtgekomen. We pakten onze kampeersets in, maakten ons klaar om te vertrekken en hielpen elkaar weer in de Zodiacs. Een laatste taak op het schip was het ophangen van onze spullen om te drogen. En uiteindelijk naar onze kamers voor warme douches, slaap en comfortabele toiletten. Wat een heerlijke nacht hadden we gehad op de camping!

We werden wakker met sneeuwvlokken die door de kalme lucht tuimelden, met ijsschotsen en ijsbergen rond het schip. De gelukkige kampeerders waren opgehaald na hun avontuurlijke avondje uit, en tijdens het ontbijt kwam Ortelius aan bij Neko Harbour, onze beoogde plek voor de ochtend. Zowel het gletsjerfront als de landingsplaats kwamen maar langzaam tevoorschijn uit de mist; bovendien werd de landingsplaats geblokkeerd door een enorme hoeveelheid steenslagijs en bergachtige stukken. De eerste paar Zodiacs met het personeel en de bergbeklimmers durfden door te stoten, maar toen besloot het Expedi-tion Team dat het niet veilig was om door te gaan. Binnen enkele minuten kwam plan B in actie: Aangezien het ijs er al lag - en er letterlijk overal groepen Ezelspinguïnen waren - zou het een Zodiac cruise in het ijs worden! Er werden meer boten te water gelaten en we vertrokken allemaal. De mist, de stilte van de lucht, de buitenaardse omgeving zorgden voor een zeer sfeervolle cruise. Langzaam wevend door het ruwe ijs en slalommend in het ijzige labyrint, was er zoveel te zien! We zagen pinguïns van heel dichtbij, bruinvissen, zwemmen en zelfs op of van het ijs springen. We vergaapten ons aan prachtig gebeeldhouwde ijsbergen en pakten nieuwsgierig een klein stukje ijs op om de delicate luchtbelletjes te inspecteren die erin gevangen zaten. Veel te snel was het tijd om terug te keren naar het schip. Tijdens de lunch ging Ortelius op weg naar Paradise Harbour. Lage wolken verborgen een deel van het landschap van bergen en gletsjers, maar al snel trokken bewegingen in het water de aandacht van het Bridgeteam: Orka's! We haastten ons naar de buitendekken om de driehoekige rugvinnen te zien verschijnen en verdwijnen terwijl de groep walvissen verder trok. Meteen daarna verscheen er een Bultrug vlak bij het schip, dus we voelden ons meteen erg welkom - het leek inderdaad een paradijs, en niet alleen voor het landschap. Terwijl de helft van ons een landing maakte bij het Argentine Brown Station om nog meer pinguïns van dichtbij te zien, verkende de andere helft Skontorp Cove per Zodiac voordat we halverwege van groep wisselden. Degenen die door de met gletsjers omzoomde baai voeren, brachten wat tijd door met het bekijken van nestelende kuifaalscholvers en badende Kaapse stormvogels voordat ze weer een groep orka's zagen. Deze groep kwam naar de zodiacs toe en we kregen een fantastisch uitzicht op een groot mannetje met zijn enorme rugvin, maar er waren ook een nieuwsgierig kalf en ten minste één jonge Orka in de groep. Terwijl we rustig in onze Zodiacs zaten met de motoren uit, leken de walvissen onze aanwezigheid helemaal niet erg te vinden. Wat een ervaring! Terwijl de tweede groep aan land ging na hun cruise, stak de wind behoorlijk op en de rit terug naar het schip was heel anders dan de heenweg. Nadat we allemaal veilig terug aan boord van de Ortelius waren, nodigde het Expeditieteam ons uit voor een recapitulatie - en Expeditieleider Tobias herinnerde ons eraan dat we vandaag een zeer goede indruk hadden gekregen van wat reizen in Antarctica eigenlijk betekent, van de verandering van plannen in de ochtend tot de verandering van omstandigheden in de middag en alle onverwachte ontmoetingen. Wat de verandering van de plannen betreft, moest er nog één gebeuren: Door de ongunstige omstandigheden moest het kamperen helaas worden uitgesteld - de wind was gewoon te sterk om veilig te kunnen werken. Kajakken - Brown Station Brown Station slaagt er nooit in om een kwaliteitsuitstapje te leveren en Fran, de kajakgids, zei dat het haar favoriete plek was om te kajakken - iets wat de groep tegen het einde van de dag wel begreep. Om te beginnen werden we afgeleid door orka's aan de achterkant van het schip, maar toen we ons eenmaal hadden losgerukt, waren we snel op het water en konden we ze volgen tot in Skontorp Cove. We verloren ze uit het oog, maar gelukkig verschenen er twee bultruggen en dus gingen we in hun richting. Ze gingen echter iets sneller dan wij en iets verder van ons vandaan en we realiseerden ons dat er andere dingen waren die we beter vanuit een kajak konden bekijken. Namelijk de kleine baai bij Skontorp, met een kleine ankerplaats en een aantal prachtige, nogal onzeker uitziende blauwe ijsrotsen. Het was ook de thuisbasis van een kleine ijsschots vol met zeehonden - voornamelijk Weddellzeehonden en Krabbeneteren in een gezellige groep, rustend en lui krabbend, af en toe hun kop opheffend om naar de zes rode indringers te kijken. Uiteindelijk gingen we terug onder de steile kliffen door, waar we de complexe bandering van sedimentaire gesteentelagen bewonderden, doorboord met felgroene koperen strepen, en keken we naar de laag overvliegende Aalscholvers die terugkwamen naar hun dikke bruine pluizige kuikens die hun vleugels al aan het oefenen waren in afwachting van hun toekomstige vlucht. De wind stak op toen we Brown Station naderden, maar we waren snel op tijd terug bij het schip voor een recapitulatie. Bergbeklimmen - Neko Harbor Zorgen over het verschuivende ijs en het slechte zicht zorgden ervoor dat we de dag uiteindelijk annuleerden en in plaats daarvan een Zodiac cruise deden. Bergbeklimmen - Brown Station Rustige omstandigheden en zeeën bij onze aankomst in combinatie met heel weinig ijs zorgden ervoor dat de middagactiviteiten op volle toeren draaiden. De bergbeklimmers waren opnieuw de eerste groep die een poging waagden op een kleine piek achter Brown Station. Ook hier werden we gedwarsboomd door de sneeuwcondities. Onze gidsen maakten zich zorgen over mogelijke lawines op de laatste helling die naar de kleine piek en de top leidde, dus ondanks dat de sneeuwcondities goed waren om gemakkelijke stappen op de helling te zetten, stopten we bij de kleine col onder de piek. Vanaf dit punt konden we de kajakkers aan de ene kant over het ijs onder ons zien bewegen terwijl ze een groep zeehonden naderden die op het ijs rondhingen. Aan de andere kant hadden we een kleine inham die binnenkwam vanaf de ingang bij Brown Station. Nadat we waren omgedraaid, was het natuurlijk veel sneller om terug te lopen naar de basis over onze reeds platgetreden paden. De kleine rotspunt boven de basis zou onze top worden voor vandaag en een kleine bonus was de vooraf gebouwde sneeuwglijbaan die we konden gebruiken voor een beetje plezier voordat we weer terugkeerden naar Ortelius. Kamperen - Damoy Point De dag was prachtig geweest, maar tegen de avond kwam er wat ruw weer aan. Tegen de tijd dat we op onze kampeerplek voor de nacht waren, waaide het tot 56 knopen. Als we naar buiten keken, was het duidelijk dat het niet alleen onveilig was om aan land te gaan, maar als we dat wel deden, zou het een ondraaglijk ellendige kampeeravond worden. Dus werd groep twee verplaatst naar kampeernacht vijf in de hoop op beter weer bij hun tweede poging.

Toen we 's ochtends wakker werden met hoge verwachtingen voor de dag, hing er lage bewolking rond de bergen, dreigde er een mistbank en bleef de wind aanhouden, dus Plan B was het weer: Kapitein Ernesto nam Ortelius mee naar het zeer schilderachtige Peltier Channel dat minder bekend is dan het Lemaire Channel maar zeer de moeite waard is met steile rotswanden en ijsrotsen aan weerszijden. Bij de nadering gaf Sandra een veelzijdige lezing over het Witte Continent, waarbij ze inging op de geschiedenis, de naam, de geografie, het klimaat en de wilde dieren. Zodra ze klaar was, pakten we onze jassen en camera's en gingen we het dek op om ons te vergapen aan de schoonheid die aan weerszijden van het schip voorbijtrok. Even later vertelde Mal over gletsjers en klimaatverandering en leerden we veel over de 'Rivers of Ice' en hoe kwetsbaar ze zijn. Ondertussen hoopten we allemaal dat de omstandigheden zouden verbeteren zodat we 's middags Port Lockroy zouden kunnen bezoeken, en inderdaad: Toen we aankwamen voor Goudier Island met de Britse basis A en het historische Bransfield House, waren de bergen nog steeds bedekt met lage wolken, maar de wind was genoeg gekalmeerd om de Zodiacs te lanceren. Ze vertrokken en brachten de helft van ons eerst naar Port Lockroy en de andere helft naar de pinguïns en zeehonden van Jougla Point, een nabijgelegen eiland waarop het team een sneeuwschoenroute had uitgezet. De kajakkers gingen erop uit om van de stilte en het landschap te genieten voordat ze zich bij de anderen voegden voor de landing in Port Lockroy. De bergbeklimmers gingen een helling achterin de baai op om te ijsklimmen; ze waren zichtbaar als kleine kleurrijke stippen op een groot wit scherm. Er was nog steeds veel snel ijs in de baai waar een zeiljacht voor anker lag; er lagen ook zeeluipaarden aan de rand van de baai, wat ons een goede gelegenheid gaf om ze van dichtbij te bekijken. Degenen die in Port Lockroy waren, wandelden naar het museum, stempelden hun paspoorten, stuurden ansichtkaarten, kochten last-minute kerstcadeautjes in de winkel of vermaakten zich met het kijken naar de verrukkelijke Gentoos die het grootste deel van de plaats bewoonden. In de rust wisselden we van groep - de tijd vloog en er was zoveel te zien! Toen we terugkeerden aan boord van de Ortelius, waren we allemaal blij dat het weer het mogelijk had gemaakt om de middagactiviteiten door te laten gaan, want het zou echt jammer zijn geweest als de omstandigheden ongunstig waren geweest. Dus heel tevreden bezoekers/heel tevreden shoppers woonden de dagelijkse Recap bij waarin Tobias de plannen voor morgen uit de doeken deed. Kajakken Hoewel de ochtendsessie niet doorging, was het tegen de middag gelukkig weer rustig genoeg om het water op te gaan en rond Goudier Island en Alice Bay te peddelen. Naast de vele pinguïns van Port Lockroy, hadden we het geluk om dicht bij twee zeer slaperige Vaal Stormvogeltje's te komen - een vrouwtje en een jongere - die zich achterin de baai op het ijs hadden genesteld. Het was heel amusant om te zien hoe een pinguïn vlak naast de zeehond uit het water sprong en zich snel terugtrok zodra hij het slaperige roofdier zag. We genoten van een aangename middag op het water en gingen toen naar het Penguin Postkantoor om het museum te bekijken en ons geld uit te geven aan cadeautjes voor familie en vrienden thuis en onze eigen Antarctische souvenirs. Bergbeklimmen - Port Lockroy Toenemende wind, slechter zicht en sneeuw zorgden ervoor dat we onze plannen opnieuw moesten wijzigen - we waren van plan om Mount Jabet te beklimmen, wat ongeveer ¾ van een dag in beslag zou nemen. We verschoven echter naar een kortere middagtocht naar een andere ijsrots achter het Penguin Postkantoor in Port Lockroy. Er was nog steeds een grote hoeveelheid snel ijs in de regio met veel zeehonden die aan het rusten waren en we moesten rond de rand van het ijs lopen om ervoor te zorgen dat we niet door het ijs en in de onderliggende zee zouden vallen. De beklimming zelf vond plaats op een ijswand van 35 m met een grote sneeuwbank aan de voet - die geleidelijk steiler werd naarmate we dichter bij de top kwamen. Onze gidsen waren al eerder op een sneeuwrichel geklommen om een anker te maken, terwijl we onze stijgijzers aantrokken, elkaar op veiligheid controleerden en vervolgens in de touwen klipten en met ons gereedschap begonnen te zwaaien om te proeven van bijna-verticaal ijs. Nadat we klaar waren hadden we ook de kans om Port Lockroy te bezoeken, paspoorten te laten stempelen en alle Ezelspinguïnen die rond de basis nestelen te bekijken voordat we onze Zodiac Uber Drivers belden om ons weer terug naar de Ortelius te brengen. Kamperen - Damoy Point Terwijl er grote sneeuwvlokken vielen, waren de omstandigheden goed genoeg om te gaan kamperen! Iedereen maakte zich klaar in zijn uitrusting en ging naar dek 6 om de kampeeruitrusting voor de nacht op te halen. We kampeerden op Damoy Point, een plek vlak naast een kolonie Ezelspinguïnen. Het was een glibberige rotslanding, maar met de hulp van Gracie en Jim, die een goede zeemansgreep gebruikten, konden we allemaal aan wal komen zonder uit te glijden in de ijskoude poel. Niemand wilde deelnemen aan een onverwachte polaire duik! Toen we het kamp aan het opzetten waren, gebeurde er voor het eerst op onze expeditie iets verbazingwekkends: in de verte verscheen een blauwe lucht. Al snel stopte de sneeuw, werd de wind rustiger en scheen de zon door, waardoor de wolken prachtige roze en oranje kleuren kregen. Iedereen zette snel zijn kamp op en snel daarna verzamelden we ons om onze groepsfoto te maken. Het was een beetje een proces om iedereen letters te geven en 'Ant-arctica' te spellen, maar het lukte ons niet één keer, maar twee keer. De tweede keer hielden alle Michigan State-studenten trots hun universiteitsvlaggen omhoog aan weerszijden. Omdat de omstandigheden zo mooi waren, maakten we een korte wandeling naar de heuveltop voor nog meer geweldige uitzichten. Aangezien het bijna middernacht was en we nog maar vijf uur te gaan hadden om wakker te worden, trokken we onze bivvy-tassen aan om de nacht door te brengen. Sommigen van ons sliepen warm en knus, terwijl anderen het grootste deel van de nacht wakker bleven, maar in ieder geval een beetje dommelden. Toen we 's ochtends wakker werden en uit onze bivvies kwamen, zagen we dat de wind was toegenomen en de temperatuur was gedaald. We ruimden snel onze kampeerplaatsen op, vulden onze gaten om ervoor te zorgen dat er geen pinguïns vast kwamen te zitten en gingen naar beneden om onze Zodiac terug naar het schip te nemen. Nadat we onze kampeerspullen te drogen hadden gehangen, konden we genieten van warme bedden, hete douches en een heerlijk ontbijt. Hoewel het niet altijd het meest comfortabele is om te kamperen in Antarctica, was het zeker een onvergetelijke ervaring en we waren allemaal blij dat we het gedaan hadden.

Op kerstavond werden we wakker met een besneeuwde dag. Nadat we door het beroemde Lemaire Channel waren gevaren, dat toevallig net open genoeg was voor Ortelius en de kapitein om hun wals rond de ijsbergen te doen, maakte het Expeditie personeel de Zodiacs klaar voor een cruise. Aangekleed en klaar om te gaan vertrokken we om de baai te verkennen. Er dreven veel blauwe ijsbergen rond en veel daarvan werden bezet door Ezelspinguïnen. De Gentoo's voerden een show op door op en neer te springen over de ijsschotsen. Verderop langs het eiland ontdekten we een paar Adelie pinguïns tussen de Gentoos. De sneeuw begon echt hevig te vallen met wat hagel tussendoor. We gingen allemaal terug naar het schip om op te warmen en te lunchen. Er kwam een verrassingsaankondiging over het PA-systeem: Zwaardwalvissen cirkelden rond een stuk ijs met ongeveer 10 Krabbeneteren erop. Ze probeerden een golf te creëren waardoor het ijs bewoog en een zeehond eraf gleed. Marijke vermoedde dat het gedrag van de walvissen erop wees dat er een zeehond gevangen was. Terwijl we ons verplaatsten naar Petermann Island voor de landing in de namiddag, openden de wolken zich. Het weer klaarde op en we beleefden de eerste blauwe lucht van de cruise! Op Petermann trokken we sneeuwschoenen aan en wandelden we naar een grote Adéliepinguïn kolonie. Het uitzicht over de bergen van het vaste land van Antarctica was adembenemend en we hebben er tot de laatste minuut van genoten. Vandaag was ook - eindelijk! - de langverwachte grote dag voor alle avontuurlijke zielen om de poolduik te wagen. Zo'n 40 passagiers kleedden zich uit tot hun zwemkleding en gingen zwemmen in water van -1˚C. Iedereen overleefde het. Iedereen overleefde en met de adrenaline pompend gingen we terug naar het schip om kerstavond te vieren. Tot onze verrassing nam de kapitein ons mee voor een cruise door zeer dicht opeengepakt zee-ijs. Pinguïns en zeehonden rustten uit op grotere stukken ijs terwijl we voorbij voeren. Dit was het perfecte moment voor een kerst-BBQ op het helidek. Het hotelpersoneel bereidde de beste BBQ in de poolgebieden. Toen de sneeuw weer begon te vallen namen we een pas-senger groepsfoto aan de achterkant van het dek en gingen we uiteindelijk naar de bar voor kerstliedjes en cel-ebraties. Vrolijk kerstfeest iedereen! Kajakken - Pleneau Island & Petermann Island Het lukt ons niet altijd om ten zuiden van het Lemaire Channel uit te varen, maar deze kerstavond was het weer raak. De groep die 's ochtends op pad ging, werd opgewacht door zeer kerstsneeuwbuien en we droegen een volledige winteruitrusting inclusief veiligheidsbril. We omringden de mooie rotskust, bezaaid met pinguïns - allemaal Ezelspinguïnen behalve een eenzame Adéliepinguïnen. We vingen zelfs een glimp op van een zeeluipaard! Vanaf Peterman konden we de lijn van oud wintervast ijs naar het zuiden zien, we hadden nu echt het gevoel dat we in het diepe zuiden van Antarctica waren. Hoewel de wind nog steeds met golven speelde, maakten we ons klaar en toen we eenmaal tegen de eilanden aan lagen, waren we redelijk goed beschermd. We oefenden wat vaardigheden zoals het draaien van de kajaks in een zo klein mogelijke cirkel en het vasthouden van onze positie ten opzichte van het land - allemaal handige vaardigheden om te hebben in de onvoorspelbare wateren van Antarctica. We probeerden door de kleine eilandjes ten zuiden van Peterman te varen, maar grote bergen versperden ons de weg. Maakt niet uit, de zon had besloten om tevoorschijn te komen en het was echt een prachtige middag. Het was zelfs zo warm en zonnig dat het grootste deel van de groep besloot dat ze de polar plunge wilden doen en dus kwamen we terug naar het schip om de kajaks op te tillen en naar de kant te gaan. Hun geschreeuw suggereerde dat het niet zo warm was als ze misschien hadden gewild! Bergbeklimmen - Hovgaard Eiland Met geen zicht, zware sneeuw en mogelijk toenemende wind werd het plan van de ochtend om een traverse van Hov-gaard Eiland te proberen snel veranderd. In plaats daarvan maakten we van de gelegenheid gebruik om een survivaltraining te doen. Het team mocht oefenen hoe ze een groepsschuilplaats, een Bothy Bag, moesten gebruiken. Het is in wezen een grote water- en winddichte zak waar maximaal 8-9 mensen in kunnen zitten. Hij wordt snel warm en biedt goede beschutting tegen wind. Terwijl dit gaande was, was de andere activiteit het bouwen van sneeuwgrotten! We leerden hoe warm EN nat je kunt worden in de sneeuw terwijl we een tunnel groeven in een sneeuwhelling en vervolgens een leef/overlevingsruimte groeven onder de sneeuw. Het was misschien geen typische bergbeklimmersdag, maar de vaardigheden die we leerden waren een goed inzicht in hoe je voorbereid de heuvels op kunt gaan in Antarctica of waar dan ook ter wereld. Bergbeklimmen - Petermann Island Onze tweede top voor de reis en onze eerste dag in de zon! Petermann Island gaf ons een redelijk steile helling om te beklimmen met een lange vlakke brede richel voordat we de zeer open top bereikten - de uitzichten waren opnieuw geweldig met eindelijk een zonnige kalme dag. Er werd gevraagd om sneeuwengelen op de weg naar beneden, dus legden we ons op de lijn om ze te maken voordat we verder afdaalden naar een korte veilige helling waar we onze eigen glijbaan maakten - ieders lach werd toegevoegd aan de schreeuw van de ezelskolonie op het eiland. En hoewel het een korte dag was om de bergbeklimmersactiviteit te doen, betekende dit dat we terug konden keren naar de kust om mee te doen aan de Polar Plunge voordat we terugkeerden naar de Ortelius. Kamperen - Splitwind Island Kerstavond kamperen was een beetje op het randje. We waren geruime tijd stand-by. Vanwege de ijscondities en mogelijk ijs dat onze weg uit het Lemaire Channel zou blokkeren, moesten we een alternatieve kampeerplek zoeken, iets noordelijker dan gepland. We kwamen bij een prachtig eiland in de Lemaire zelf en werden eindelijk opgeroepen om ons klaar te maken en onze kampeersets op te halen. De Expeditiestaf ging er eerst op uit in Zodiacs om de spullen aan land te brengen en de kampeerplek voor te bereiden. Terwijl wij bij de loopplank stonden te wachten om te vertrekken, vochten zij tegen de deining van 1-2 meter rond het eiland om een veilige landingsplaats te vinden. Terwijl Grace en Mark de spullen aan het uitladen waren, zorgde de deining ervoor dat een Zodiac bijna verticaal in het water stond, een zeer gevaarlijke positie en niet ver van achteruit glijden. Het team bleef zoeken naar een plek waar het veilig was om te landen, maar vanwege de toestand van de zee moest de tocht worden afgeblazen. Wij, de goede, relaxte mensen die we zijn, hadden er alle begrip voor dat al het mogelijke was gedaan om de camping te laten doorgaan. Hoewel we natuurlijk een beetje teleurgesteld waren, hadden we goede hoop op een nieuwe kans morgen, leverden we onze kampeersets weer in en gingen we op weg naar de bar of naar ons bed.

Eerste Kerstdag was in vele opzichten speciaal, want we verkenden twee plaatsen die geen enkel lid van het Expeditieteam ooit eerder had bezocht - een echte Expeditiedag! Omdat noch Useful Island noch Ketley Point op Rongé Island eerder deel hadden uitgemaakt van een reisroute, verkende het Staff Team deze plaatsen voordat de landingsoperaties begonnen. S Ochtends was het een heel stuk van het schip naar Useful Island, maar de Zodiac tocht maakte deel uit van de spannende ervaring. We volgden een smal pad in de sneeuw naar de top van het eiland en werden getrakteerd op prachtige weersomstandigheden met een heldere hemel en zon, en een ongelooflijk uitzicht over de Straat van Gerlache en richting Rongé Island, terwijl we werden omringd door Ezelspinguïns en zelfs een paar Stormbandpinguïnen! Tijdens de lunch verkende het team de tweede landingsplaats - en opnieuw hadden we een geweldige tijd op Ketley Point! Vanuit een kleine inham baanden we ons een weg naar de top van de heuvel langs verschillende groepen Ezelspinguïns en Stormbandpinguïnen. Opnieuw waren de uitzichten geweldig: De baai lag vol met enorme ijsbergen en enkele walvissen rustten uit in de baai vlak voor ons. Na de landing keerden we terug naar het schip voor het speciale kerstdiner dat de koks en het team van de kombuis hadden bereid, en nog steeds werden we omringd door de schoonheid van de Gerlache met met ijs bedekte bergen en af en toe een walvis in de verte. Om de afstand op de terugweg te verkorten en te profiteren van de rustige omstandigheden, verplaatste Ortelius zich naar een nieuwe locatie voor de campingnacht: Melchior Island. Terwijl de kampeerders een nacht op de top van een sneeuwkoepel doorbrachten, verzamelden veel anderen zich in de bar voor een bijzonder kerstfeest. Vrolijk kerstfeest allemaal! Kajakken - Ketley Point Het was nog even afwachten of we het water op zouden kunnen, want tijdens de lunch stond er een behoorlijke wind in de Gerlache Strait, maar dichter bij de kust nam de wind genoeg af om 12 kajaks te water te laten. Ketley Point was een nieuwe locatie en er waren aardig wat pinguïnkolonies - maar door de lichte deining bleven we een beetje uit de buurt van de kust en konden we rustig op en neer varen onder een aantal mooie sneeuwhellingen, waarbij we respectvol afstand hielden van af en toe een ijsvlakte. Het was een hele uitdaging om de kajaks in een rechte lijn te houden met de wind achter ons, en het kostte ook wat moeite om in de wind te komen, maar het lukte ons allemaal! Bergbeklimmen - Ketley Point Een tocht met een verschil - vandaag bestuurden onze gidsen hun eigen Zodiacs en gingen we een locatie bezoeken die het Expeditieteam en de bemanning van het schip nog nooit eerder hadden bezocht - dus we waren zeker op een avontuurlijke expeditieochtend (Avontuur: Activiteit met een onbekende uitkomst). Onze gidsen vonden een veilige landingsplaats nadat ze de Zodiacs langs verschillende mogelijke landingsplaatsen en bergroutes hadden gereden. Er stond zo'n 15 knopen wind in de rug toen we op de motor wegvoeren van Ortelius - wat betekende dat we helemaal tegen de wind in terug moesten komen! Nadat we de landingsplaats hadden gevonden, moesten we al onze spullen aan land brengen - om de gentoes en zeehonden die daar rondslingerden niet tot last te zijn - en daarna hadden we net genoeg tijd om een korte wandeling de helling op te maken voordat we terugkeerden om onze Zodiacs aan de grond te zetten, omdat het tij op was! 10 minuten hard werken en in diep water staan met onze Muck Boots die onze sokken droog hielden, en we waren weer in het water en op weg terug naar Ortelius - met een beetje extra spray en golven terwijl we ons een weg baanden rond grote ijsbergen. Bergbeklimmen - Ketley Point Met veel dank aan het team van de ochtend konden we sneller naar het hoogste punt van de vorige groep waar we verder omhoog konden. De wind en de bewolking namen toe, dus in plaats van naar de kleine top boven ons te gaan, gingen we naar een kleine rots - wat een Ezelspinguïn bleek te zijn die zo'n 250 m boven de zee hing! We wisten niet precies waarom hij daar was en hij wilde het ons ook niet vertellen - misschien genoot hij gewoon van de bergen, net als wij. Toen we terugkeerden naar onze landingsplaats, haalden onze gidsen de touwen eraf en lieten ons wachten boven een steile helling niet ver van de landingsplaats - de sneeuw was ongelooflijk zacht en nat geworden en de gidsen maakten zich zorgen over het lawinegevaar. Na een reeks kleine lawines om de helling veilig genoeg te maken, konden we genieten van een behoorlijk steile afdaling tot vlakbij de landingsplaats, een snelle uitrustingresorptie en onze laatste Zodiac-reis terug naar Ortelius. Dit was de laatste bergbeklimmingstocht van deze reis - een enorme dank van Mal en Trev voor het feit dat iedereen goed heeft opgelet en geluisterd naar de veiligheidsbriefings, de juiste uitrusting heeft meegenomen en zo heeft genoten van de bergomgeving! Veel plezier! Kamperen - Melchior Island Dit was onze laatste kans om te kamperen. Na een prachtige dag met blauwe hemel was de hoop groot dat het 's nachts ook mooi weer zou zijn. We gingen op weg naar een Argentijnse basis, Melchior. We stonden stand-by en eindelijk kwam de mededeling: Ja, we gingen kamperen! Van de 33 plekken die beschikbaar waren om te kamperen, wilden er precies 33 mensen mee, dus het kwam perfect uit, ondanks dat er twee nachten gecanceld moesten worden vanwege het weer. Het was een beetje klimmen naar de kampeerplek, maar eenmaal boven had je een prachtig uitzicht in alle richtingen. Het was een smal eiland, nog smaller door de overhangende klif aan één kant, waardoor een groot deel moest worden afgezet als 'no go'-zone. Er was echter genoeg ruimte voor iedereen om op een rij hun kampgeul te graven. We slaagden erin een plekje te vinden om een geweldige 'Antarctica-foto' te maken. Tegen die tijd was het al bijna middernacht en begon iedereen in zijn bivvyzak te kruipen. Gracie liep de rij af en stopte ons allemaal in met een knusse foto voor het slapengaan in onze tassen. En we vielen in slaap met de vredige geluiden van het wilde Antarctica.

Na een vrij zachte nacht met lichte golven brak de ochtend bewolkt en bewolkt aan. De kampeerders waren al vroeg wakker met bultruggen die in de verte brulden toen ze terug aan boord kwamen. De Orte-lius schommelde heen en weer toen de roep om ontbijt door de ether klonk. We gingen de open zee op! Om 09:30 gaf Marijke een lezing over Antarctische walvissen, hoe je ze kunt identificeren en ook hoe ze zich hebben aangepast om in zulke extreme omstandigheden te overleven. De meesten van ons namen het laatste deel van de ochtend om uit te rusten na een reeks indrukwekkende maar erg drukke dagen op het Antarctisch schiereiland. Na de lunch gaf Claudio een lezing over klimaatverandering - een ernstig probleem dat een grote impact heeft op het fragiele ecosysteem van Antarctica. Enkele bultruggen voeren vlak langs de Ortelius en zwaaiden met hun golven en flippers om afscheid van ons te nemen. In de late namiddag vertelde Mark ons alles over het leven op het Antarctische station McMurdo. Na het diner werden we vergezeld door drie prachtige Roetkopalbatrossen - ze kwamen dicht bij de boeg en maakten gebruik van de opwaartse druk die het schip creëert terwijl we naar het noorden stomen in een zachte wind. Kleine Wilsons Stormvogeltjes dansten op de golven toen de dag ten einde liep en iedereen zich langzaam naar zijn hut begaf.

Vanochtend mochten we langer in bed blijven - we werden niet gewekt, alleen door Sigi's zachte stem die ons aan het ontbijt herinnerde. De Drake gaf ons een kleine onderbreking van de ruwe zeeën die ze op onze eerste oversteek had gegooid, met warme zonneschijn en een iets rustiger zee in de ochtend, gevolgd door wat mist in de middag toen de Ortelius de Antarctische convergentie passeerde. Terwijl sommigen in hun hut bleven, waren velen de hele dag in de bar om dagboeken te schrijven, foto's te bewerken, bord- en kaartspellen te spelen en met de passagiers te praten. Om 10:00 werden we uitgenodigd om Tobias' lezing over de geologie van Antarc-tica bij te wonen. Hij legde het uiteenvallen van Pangaea uit, plaattektoniek en hoe het Antarctische continent naar zijn huidige locatie is gedreven. Terwijl we naar het noorden voeren, werden we vergezeld door Kaapse stormvogels en een paar albatrossen. In de namiddag woonden degenen die niet van een welverdiend dutje genoten Fran's boeiende lezing over de historische Britse hutten op het Antarctisch schiereiland bij. Daarna trakteerde Gracie ons allemaal op een Antarctische Trivia wedstrijd in de bar, waar veel van de passagiers zich krijsend uitleefden, met imitaties van hun favoriete pinguïns! Net voor het diner kwamen we samen in de bar voor de dagelijkse recap, waar Gracie ons liet zien hoe groot de spanwijdte van Antarctische vogels is, met behulp van een geknoopt touw en een vrijwilliger om te helpen. Daarna was het tijd voor het diner, waarna sommigen zich terugtrokken in de hutten terwijl anderen teruggingen naar de bar om foto's te uploaden naar de share map, meer kaartspellen te spelen of een slaapmutsje te drinken.

Tijdens de nacht nam de beweging van het schip eerst toe, daarna weer af en 's morgens zeilden we onder een zonnige hemel met slechts matige golven die ons eraan herinnerden dat we nog steeds in de Drake zaten. Omdat we zoveel vooruitgang hadden geboekt dankzij veel betere omstandigheden dan verwacht, had de kapitein besloten een vergunning aan te vragen om dichter bij de Argentijnse kustlijn ten oosten van Kaap Hoorn te zeilen. Orte-lius voer richting Isla de los Estados (Staten Island), en na het ontbijt hadden we land in zicht! Terwijl het schip steeds dichterbij kwam, gaf Sandra een lezing over Frank Hurley, de fotograaf van Shackletons fameuze expeditie. Daarna gingen de meesten van ons het dek op om te genieten van het uitzicht op de kustlijn die zo verrassend groen was, een kleur die bijna volledig ontbrak tijdens ons verblijf in Antarctica. Er was veel wild te zien: zeeleeuwen, albatrossen, pinguïns, dolfijnen, ze kwamen allemaal langs om het schip een bezoekje te brengen. Onder een blauwe hemel met een stralende zon genoten we met volle teugen van deze bijzondere afsluiter van onze cruise - bijna nooit beleven we zo'n kalme Drake die wat extra activiteit toelaat. In de namiddag was het tijd om onze vertrouwde rubberlaarzen en Zodiac reddingsvesten in te leveren, en helaas was het ook tijd om onze scheepsrekeningen te vereffenen met Sigi en Melanie bij de receptie. Toen dit eenmaal was gedaan, gaf Marijke een zeer interessante en onderhoudende lezing over bijzondere ontmoetingen op zee, en tot slot verzamelden we ons weer in de bar om samen met de kapitein en het personeel het glas te heffen op wat een ongelooflijke reis naar Antarctica was geweest.

Aan alle goede dingen komt een eind, zoals ze zeggen. Vandaag was onze laatste ochtend op Ortelius. Na een laatste nacht in de hut die al een beetje als thuis begon te voelen, kregen we vanmorgen de opdracht om onze koffers in de gangen te zetten zodat de bemanning ze uit en van het schip kon halen om ze klaar te zetten voor transport naar het vliegveld of de opslagplaats in de stad. Na nog een ontbijt was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van het schip en haar bemanning en personeel, en van alle nieuwe vrienden. Er werden afspraken gemaakt om contact te houden en er werd afscheid genomen. Iedereen kon terugkijken op een hele mooie en geslaagde reis. Om 08:30 uur leverde iedereen de sleutels van de hutten in, haalde de bagage op bij de pier en vertrok per bus of te voet naar onze individuele bestemmingen, op weg naar nieuwe avonturen en met veel mooie herinneringen. Iedereen bedankt voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Het verst naar het zuiden: 65˚13.258'S 064˚08.071'W Totale afstand gevaren: 1.752 nm Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Ernesto Barria, expeditieleider Tobias Brehm, hotelmanager Sigi Penzenleitner en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.