OTL22A-17, reisverslag, Antarctisch schiereiland, Keizerspinguïnen

Aan het begin van de middag verzamelden we ons allemaal op de pier in Ushuaia, klaar om aan boord te gaan van de Ortelius. In groepen van 10 mochten we aan boord, waar we werden verwelkomd door onze hotelmanager DJ en zijn assistent Sava. Na wat verwarring over vermiste bagage en passagiers, kwamen we allemaal samen in de collegezaal voor onze verplichte veiligheidsbriefing, die werd gevolgd door een oefening. Vanwege de weersomstandigheden moesten we even wachten bij het dok voordat we konden vertrekken, maar rond 18:00 uur was de wind genoeg gaan liggen voor de kapitein om het bevel te geven om alle touwen los te gooien en onze weg te vervolgen door het Beagle-kanaal. Ondertussen hadden onze expeditieleider Lynn en hotelmanager DJ ons allemaal naar de bar geroepen voor een introductie van het schip en het expeditieteam. Hierna onderbrak kapitein Mika Appel zijn werk op de brug voor een korte ap-pearance naar de bar voor een kort welkomstwoord en een toast. En toen gingen we op weg! Door de vertragingen was het niet zeker of we de helikopters in Puerto Williams (Chili) zouden ontvangen, omdat ze alleen overdag mochten vliegen. Tijdens ons eerste diner aan boord kregen we echter het goede nieuws dat ze toestemming hadden gekregen om na de normale uren te vliegen. Dus na het diner gingen de meesten van ons naar het bovendek om te zien hoe de twee helikopters opstegen van het kleine vliegveld, een paar rondjes om het schip maakten en landden op het helikopterplatform achterop de Ortelius. Nu hadden we alles aan boord voor een succesvolle reis en zetten we koers door de Drake Passage richting de Weddell Sea! Al opgewonden dronken sommigen van ons een paar drankjes in de bar, terwijl anderen, waarschijnlijk na een lange reis naar Ushuaia, vroeg naar bed gingen.

De eerste nacht aan boord van de Ortelius was minder hobbelig dan verwacht. Lynn's mooie stem kondigde het begin van de dag aan over de PA, voordat DJ ons opriep voor het eerste ontbijt van de reis. Omdat deze dag een volledige zeedag was, werd de tijd gebruikt om alle benodigdheden te doen voordat het actiegedeelte van het avontuur begon. Meteen na het ontbijt ontmoetten we onze nieuwe metgezellen, de Muck Boots, die onze voeten warm en droog zullen houden tijdens al onze avonturen. Terwijl de eerste grote vogels het schip omsingelden en hun zeilkunsten demonstreerden, werden we voorgesteld aan de IAATO, de International Association of Antarctic Tour Operators, een organisatie naast het Antarctisch Verdrag die verantwoord reizen op Antarctica garandeert en bepleit. We leerden hoe we ons moeten gedragen in de buurt van historische plaatsen en wilde dieren en waar we op moeten letten om het milieu op Antarctica te beschermen. We maakten ook kennis met de zodiacs, de rubberen boten die we zullen gebruiken om aan land te gaan of om door het ijs te varen, en hoe we veilig kunnen reizen in deze kleine snelle boten. Terwijl de Drake Passage in de loop van de dag rustiger werd, genoten we van het Drake Lake in de prachtige zon. Voor het diner riep Arjen ons op voor de eerste recapitulatie van onze reis, waar we werden voorgesteld aan het helikopterteam en de ruwe plannen voor de komende dagen.

07.op de tweede ochtend van onze reis naar het Antarctische continent werden we gewekt door de opwinding van een nieuwe dag vol avonturen. Het rapport dat onze expeditieleider (Lynn) 's ochtends vroeg vanaf de brug uitbracht, suggereerde dat onze vooruitgang naar het zuiden 's nachts goed was geweest, de dalende temperaturen van lucht en zee bevestigden dit voor degenen die misschien steviger wetenschappelijk bewijs nodig hadden. De afkoeling ging de hele dag door terwijl Ortelius zich een weg naar het zuiden baande, slechts licht gehinderd door een matige zeegang en wind uit het westen tot noordwesten. Om 07.00 uur was onze koers op het scheepskompas 158 graden en de luchttemperatuur slechts 7 graden boven het vriespunt. Slechts twaalf uur later met een dalende barometer (996 - 990) lag er sneeuw op de reddingsboten, de zeetemperatuur was gedaald tot 1 graad boven nul en we stonden op het punt onze eerste ijsberg te zien. De ochtendwake voor velen van ons bracht de extra bonus met zich mee van meerdere walvisslagen die werden gemeld direct voor het schip.... en het sluiten! Het grijze ochtendlicht en de toestand van de zee maakten identificatie niet bepaald gemakkelijk, maar tegen de tijd dat de dieren voorbij het schip waren, had het expeditieteam overtuigend fotografisch bewijs dat de walvissoort die we hadden geïdentificeerd in feite een serie Gewone Vinvissen was. Deze grote diepzeesoort is niet alleen het op één na grootste dier dat ooit op aarde heeft geleefd, maar is ook de snelste van alle grote walvissen met een topsnelheid die bijna twee keer zo hoog is als die van ons schip Ortelius. Pete gaf die avond bij de re-cap een korte presentatie met meer gedetailleerde informatie over deze ongelooflijke wezens. Het was niet zonder een zekere verwachting dat de gidsen die ochtend wakker werden met de kreten 'walvis' die rond het schip schalden toen de Ortelius bijna op het middaguur de 60e breedtegraad ten zuiden van de evenaar passeerde en ons midden in de Antarctische convergentie plaatste. Het samenkomen van de warmere tropische wateren in het noorden en de koelere poolwateren in het zuiden zorgt voor een habitat die zo rijk is aan de lagere uiteinden van de voedselketen dat Gewone Vinvissen duizenden kilometers naar het zuiden reizen om zich tegoed te doen aan de overvloedige aanvoer van krill en kleine vissen die zich met hen voeden. Een van de grootste levensvormen op aarde voedt zich met een van de kleinste, het contrast kan nauwelijks groter zijn en toch zo delicaat in balans. De actie bleef echter niet beperkt tot activiteiten buiten het schip, kort na het ontbijt nodigde Lynn iedereen uit in de collegezaal om meer te weten te komen over een van de meest schattige vogelsoorten op de planeet: de pinguïn. Lynn liet ons niet alleen kennismaken met een aantal pinguïns die we tijdens de expeditie zouden kunnen tegenkomen, maar ging ook dieper in op de Keizerspinguïn, een soort die bij de meesten aan boord hoog op de agenda stond. Het bioveiligheid stofzuigen begon kort nadat Lynn haar laatste dia had gegeven en tegen de tijd dat de lunch werd geserveerd hadden de meeste mensen hun kleren en uitrusting gestofzuigd ter voorbereiding van hun vertrek naar het Antarctische continent. De verplichte helikopterbriefings begonnen halverwege de middag en tegen de tijd dat er taart werd geserveerd in het bargedeelte was Arion al een eind op weg met het geven van zijn top-tien fotografietips om geïnteresseerden te helpen betere foto's te maken. Re-cap, diner, een snel drankje aan de bar en de dag begon snel te eindigen voor de nacht. De dag eindigde zoals hij was begonnen met walvisslagen die het schip naderden en het vooruitzicht van nog een leuke dag om de hoek.

De vroege vogels aan boord werden wakker en zagen de Ortelius op de motor de Antarctic Sound binnenvaren in extreem slecht zicht. Na het ontbijt gaf Bill de Indonesische passagiers hun IAATO briefing, gevolgd door Michael die een interessante en goed geïllustreerde lezing gaf over zee-ijs als typisch polair habitat. Lynn gaf de verplichte Helikopterbriefing in de collegezaal, besprak de veiligheid en legde de afspraken uit voor de geprojecteerde 'dry-run' op het helikopterdek in de namiddag. Er werd geloot om de vluchtgroepen te selecteren. In de namiddag kleedde iedereen zich aan en loungeerde op het dek of in de bar tot werd aangekondigd dat ze zich moesten melden bij de verzamelplaats. De reddingsvesten werden opengeritst en de passagiers verdiepten zich in het mechanisme om de ontluchtingskleppen in de uit-stand te zetten voor de veiligheid tijdens de helikoptervluchten. Tijdens de oefening leidden gidsen elke groep van vijf passagiers met gehoorbeschermers naar de hun toegewezen helikopter en hielpen hen om correct aan boord te gaan en hun veiligheidsriemen vast te maken. Bagage werd in de compartimenten aan de zijkant en in de staart geladen. De opwinding nam toe tijdens de dry-run, camera's klikten en video's draaiden omdat velen nog nooit in een helikopter hadden gezeten. Het weer verbeterde iets in de middag, maar over het algemeen bleef het zicht slecht terwijl Ortelius zich een weg baande dieper in het mysterieuze zuiden. Tijdens de recap gaf Bill de eerste van een serie presentaties getiteld 'Secret Places' op Ortelius.... vandaag was het de machinekamer. Passagiers waren verbaasd over de complexiteit van dit deel van het schip en verbaasd over de beperkte werkomgeving.

Vanochtend liet Antarctica haar woede op ons los met winden van meer dan vijftig knopen, met vlagen van meer dan zestig knopen. Ondanks de onmogelijkheid van helikopteroperaties vandaag, hadden we de kans om echt Antarctisch weer te ervaren en de schoonheid te waarderen temidden van de realiteit van zo'n hard klimaat. Tegen de middag begon de sneeuw te vallen en terwijl het met de wind over het zee-ijs dwarrelde, creëerde het een magisch wit wonderland in contrast met het donkere water en de ruige dorheid van Seymor Island. We zagen een paar Keizerspinguïns en werden vermaakt door kleine groepjes Krabbeneteren die langs de rand van het ijs zwommen. In de verte zagen we enkele Weddellzeehonden op het ijs en we hingen rond met een groep vertederende Adéliepinguïnen. Er vlogen veel Sneeuwstormvogels rond het schip, moeiteloos tegen de harde wind in. Toen de dag ten einde liep, ging iedereen slapen met de hoop dat dit weer zal doorbreken en droomden we van de mogelijkheden van morgen.

Ja!!! Het is ons gelukt!!! Het is ons gelukt om te landen bij de Keizerspinguïn kolonie ten zuiden van Snow Hill Island! Als eerste schip sinds Ortelius dit voor elkaar kreeg in 2013, konden we naast deze schattige pluizenbollen staan, genieten van hun geluiden en kijken hoe ze met elkaar omgaan. Het begon allemaal met een wake-up call van Lynn, die ons vertelde dat het weer veranderd was, er was nauwelijks wind en we hadden een strakblauwe lucht. De eerste groep, groep 9, zou over iets meer dan een uur vertrekken. Het ontbijt werd snel genuttigd, vooral voor de eerste groepen die zouden vliegen. Omdat we nog steeds op dezelfde locatie waren als gisteren, duurde de vlucht slechts 5 minuten, over het zee-ijs met bevroren ijsbergen erin, richting het zuidelijke puntje van Snow Hill Island. Vlak voor de landing was een bruingrijze vlek te zien, de kolonie Keizerspinguïnen! We landden op het zee-ijs, achter een ijsberg zodat we de pinguïns niet zouden storen. Toen we uit de helikopter stapten, leek het alsof we op een heel andere planeet waren geland. Afgezien van een felgele en rode tent die ons basiskamp was, was alles om ons heen wit en blauw. Grote ijsbergen waren in het ijs bevroren en staken tien meter boven het zee-ijs uit. Echt bizar om op een bevroren oceaan te staan, vele meters diep. Op het ijs werden we snel gebrieft en na een korte wandeling kwamen we aan bij de kolonie. Ongeveer een uur lang konden we genieten van de Keizerspinguïn van alle pinguïns. De kolonie bestond grotendeels uit kuikens van ongeveer 6 maanden oud, vergezeld door een flink aantal volwassenen. Een constante stroom van volwassenen bewoog zich van en naar de kolonie om vers voedsel voor de kuikens te brengen en te halen. Boven de kolonie patrouilleerden Subantarctische Grote Jagers, Kelpmeeuwen en Zuidelijke Reuzenstormvogelen, op zoek naar iets te eten. Bijzonder gruwelijk waren de paar Subantarctische Grote Jagers die een levend Keizerspinguïn kuiken probeerden op te eten. Hij probeerde weg te komen, maar was niet erg succesvol. Na een tijdje verdween hij achter een sneeuwrand, dus we hebben het einde niet gezien. Zo nu en dan liep er een volwassene of kuiken naar deze vreemde bezoekers die nog groter waren dan zijzelf. Soms waren ze maar een paar meter van ons vandaan. Na ongeveer 50 minuten bij de kolonie kregen we te horen dat we terug moesten naar de landingsplaats om naar het schip te vliegen. Na de lunch op het schip konden we ons weer klaarmaken voor nog een vlucht naar de kolonie. De meesten van ons stonden nog steeds te popelen om weer naar de kolonie te gaan en brachten nog een uur door naast deze echt schattige vogels. Sommigen van ons namen nog veel meer foto's, terwijl anderen gewoon bleven zitten en genieten. Na nog een vlucht terug naar het schip waren we allemaal erg opgewonden over onze ervaringen van die dag. De stemming werd nog verhoogd door het gratis bier en wijn dat het hotelteam voor ons had, bij ons BBQ-diner. En na dit diner was het nog lang druk in de bar nadat de barman had gesloten..

Gelukkig voor sommige passagiers aan boord was Lynn zachtjes met haar wake-up call (om 07.45) die iedereen op de hoogte bracht van de weersomstandigheden buiten het schip en de plannen voor de ochtendactiviteit. Het feest in de bar de vorige avond (over het succesvolle bezoek aan de Keizerspinguïn kolonie) had voor een aantal mensen tot in de vroege uurtjes geduurd... waarschijnlijk geen haast om te ontbijten! De kapitein en de bemanning hadden het schip 's nachts vlot geherpositioneerd en tegen de ochtend bevond Ortelius zich in Antarctisch geluid terwijl de Expeditieleider plannen maakte voor een zodiac cruise met het hele schip tussen de grote stukken ijs en de stralende zon. Het ontbijtbuffet werd om 08.00 uur aangekondigd door DJ, onze hotelmanager, tegen die tijd was de bemanning al begonnen met het klaarmaken van de loopplanken. Het plan was om 10 zodiacs te laten zakken die plaats zouden bieden aan alle passagiers die aan het ochtendavontuur wilden deelnemen. Helaas, tegen de tijd dat Sava (assistent-hotelmanager) en zijn geweldige hotelteam de ontbijtgerechten hadden opgeruimd, nam de wind toe en met de aanwezigheid van grote ijsbergen met tabularis nam de kapitein de wijze beslissing om de activiteiten om veiligheidsredenen te stoppen. De kapitein en de expeditieleider overwogen toen hun opties om beschutting te zoeken en een mogelijke landing in de namiddag. Als gevolg daarvan zette het schip een nieuwe koers uit in de richting van Brown Bluff en de mogelijkheid voor onze eerste continentale landing van de expeditie. Brown Bluff is een broedplaats voor zowel Ezelspinguïns als Ezelspinguïns en een broedplaats voor Kelpmeeuwen en Sneeuwstormvogels. Vorig seizoen rapporteerde Pete de aanwezigheid van een Lausisitic Adelie in deze kolonie. De reis naar Brown Bluff was verbluffend met het veranderende licht, witte paarden en enorme kastelen van tabulair ijs die aan het schip voorbij trokken. Een aantal passagiers had zich warm aangekleed om een koude luchttemperatuur van -5 graden en een gevoelstemperatuur van waarschijnlijk 20 graden of meer onder het vriespunt te weerstaan. Voor degenen die het iets warmer wilden hebben gaf Bill een zeer uitgebreide lezing over de vroege walvisjagers en zeehondenjagers die in de poolgebieden jaagden, zowel in het noorden als in het zuiden. Kort na de lunch sloot Ortelius zich in een positie vlak bij Brown Bluff op zoek naar voldoende beschutting om zodiac-operaties te kunnen starten en de landing te beginnen. De wind bleef meer dan 40 knopen pieken, maar de weersverandering waar iedereen op hoopte (zoals voorspeld) kwam er niet. Dus na een cruise van een schip in het mooiste landschap moesten we allemaal nadenken over de kracht van de natuur die het laatste woord heeft en accepteren dat moeder natuur ons soms het avontuur gunt en soms niet. Lynn, onze Expeditieleider, was als eerste bij de recapitulatie en gaf ons de laatste weersvoorspellingen die onze plannen en planning voor de resterende dagen van de expeditie zouden dicteren. Arjen en Micheal vertelden ons daarna over de Keizerspinguïns die we de dag ervoor bij Snow Hill hadden gezien. Tijd voor het avondeten en vroeg naar bed voor de meesten, aangezien we om 05.00 aan de gang zouden gaan bij Half Moon Island.

De vroege ochtendoproep van 4.30 uur voelde voor sommige passagiers meer als midden in de nacht, maar ze werden al snel wakker toen ze naar buiten stapten en de zon zagen schijnen aan een wolkenloze hemel en Ortelius op 62,35 graden zagen liggen, voor de prachtige locatie van Half-Moon Bay. Het was een verbluffend mooi tafereel. 4 Zodiacs werden te water gelaten en de passagiers volgden het rode plastic paalspoor dat door Bill was uitgezet naar de rotsen die bezaaid waren met luidruchtige kinbandpinguïns. Het vermaak was eindeloos en iedereen was getuige van het bouwen van nesten, het stelen van rotsen, suggestieve houdingen, agressieve achtervolgingen en verwoede koppelingen. Na verschillende valse alarmen, eindelijk, gidsen op jacht naar het buitenbeentje in de kolonie ... gespot de single Macaronipinguïn die jaar na jaar terugkeert om zich te binden met Chin-Straps in het midden van hun compacte gemeenschap. Een Weddellzeehond sluimerde op de kust en bleef ongestoord door de passerende fotografen. Uiteindelijk was het tijd om te vertrekken en ongeveer 20 dappere zielen [ van laag IQ ] of ongevoelige lichamen, kleedden zich uit en doken van het stenen strand in het ijskoude water. Snakken en gillen volgden toen de meesten snel weer bovenkwamen en het strand op wankelden om in blauwe handdoeken gehuld te worden. De bewonderende menigte knipoogde vrolijk naar de verschillende voorbeelden van bibberende menselijke anatomie. Tijd om te gaan... iedereen werd teruggebracht naar de Ortelius, het anker werd gewogen zodra de Zodiacs en passagiers aan boord waren, toen draaide het schip en nog steeds in de stralende zon, vertrok het met 10,8 knopen, 333 graden draaiend in de gevreesde 'Drake' Vroeg in de middag zagen de passagiers op de brug 2 Gewone Vinvissen op 61.44 graden. Na het diner bekeken de passagiers de Irvine Johnstone 'Round the Horn' video

Vanochtend bevonden we ons in een nog relatief rustige Drake Passage. Na het ontbijt bracht iedereen zijn rubberlaarzen en zwemvesten terug. Tijdens de ochtendlezing vermaakte Bill ons met zijn kennis en kijk op "Schilderijen van de zee". In de namiddag begon de wind wat aan te trekken en hadden we veel zeevogels die het schip volgden, waaronder Roetkopalbatrossen, Zwarte Albatrossen, Antarctische Prionen en vele anderen. Velen van ons hebben gelachen terwijl we "Happy Feet" keken in de bar. Bij de dagelijkse recap leerden we wat meer over Keizerspinguïnen en Pete legde ons uit over de aanpassingen die pinguïns hebben om hun voeten warm te houden in zo'n koude omgeving. Tegen het vallen van de avond waren de wind en de golven van de Drake toegenomen en we installeerden ons voor een lange nacht van gooien en rollen op onze weg naar het noorden.

Tijdens de nacht begon de zee al op te komen en de Ortelius te schudden op weg naar Zuid-Amerika. De eetzaal zag er tijdens het ontbijt vrij leeg uit, omdat de meeste mensen liever in hun bed lagen dan rond het schip te slenteren. Vanwege de toestand van de zee werd Arjens lezing afgelast en werd de eerste helft van de dag besteed aan het bedwingen van de golven van de Drake Passage. De lunch vertoonde geen groot verschil in opkomst met het ontbijt omdat de zee tegen lunchtijd niet kalmeerde. Sommige dappere zielen besloten om de middag door te brengen in de lounge en keken naar de bevroren planeet terwijl ze wachtten op de Ortelius om te schuilen. In de late namiddag was het tijd voor de laatste samenvatting van onze reis en een toast door onze kapitein voordat DJ ons opriep voor ons laatste diner aan boord van de Ortelius en het helikopterteam met Sierra en Victor vertrok om terug te keren naar hun basis in Chili.

Aan alle goede dingen komt een eind, zoals ze zeggen. Vandaag was onze laatste ochtend op Ortelius. Na een laatste nacht in onze hut, die al als thuis begon te voelen. Vanochtend hebben we onze koffers volgens de instructies in de gangen gezet, zodat de bemanning ze eruit kon halen en van boord kon gaan. Na nog een ontbijt was het tijd om afscheid te nemen. Afscheid van ons schip en haar bemanning en personeel, en van onze nieuwe vrienden. Er werden afspraken gemaakt om contact te houden en er werd afscheid genomen. We konden terugkijken op een zeer mooie en geslaagde reis en we verwonderden ons allemaal over de vele Keizerspinguïnen en het spectaculaire landschap. Om 8:30 leverden we de sleutels van onze hutten in, haalden onze bagage op van de pier en liepen richting Ushuaia. Op weg naar nieuwe avonturen en met veel mooie herinneringen op zak. Bedankt allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Het verst naar het zuiden: 64°30.38'S 57°26'W Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Mika Appel, expeditieleider Lynn Woodworth, hotelmanager Dejan Nikolic en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.