HDS27a-20, reisverslag, Antarctica - Ontdekkings- en leerreis

Ushuaia! We kwamen vanuit alle hoeken van de wereld bijeen op een regenachtige zomerdag in Ushuaia, de hoofdstad van Vuurland. Bekend als 'het einde van de wereld', maar voor ons is het nog maar het begin, want we zullen nog veel verder zuidwaarts trekken naar het grote witte continent. Voor de meesten van ons is dit een levenslange droom, voor sommigen is het niet hun eerste reis over de Drake en voor velen zal dit het zevende continent zijn dat ze hebben bezocht. Ushuaia is een prachtige stad in een prachtig landschap. De achterliggende bergen zijn bedekt met sneeuw en de straten gonzen van opwinding voor degenen die op het punt staan de reis van hun leven te beginnen en een lichte droefheid voor degenen die al geweest zijn en het tijd is om naar huis te gaan. We dwaalden over de geplaveide, steile en willekeurige voetpaden van de stad, dronken koffie en lunchten, en 's middags deden veel mensen nog wat last-minute boodschappen voordat we ons bij de Hondius in de haven voegden. Ushuaia, wat in de inheemse Yaghantaal "de baai die naar het westen doordringt" betekent, is een bloeiende stad die profiteert van haar prachtige, maar afgelegen omgeving. Een grote gemeenschap avontuurlijke reizigers ontmoet elkaar waar de ruige ruggengraat van de Zuid-Amerikaanse Andes eindigt. Zoals te verwachten was van zo'n afgelegen plek, had het weer de gewoonte om in een opwelling te veranderen. Maar de warme regen was verfrissend en leek de opwinding in ons allemaal te verhogen, omdat we allemaal voorbereid zijn op het weer op zo'n reis. Het is eindelijk 16:00 uur en we zijn langzaam op weg naar ons toekomstige thuis voor de komende 11 dagen, Hondius. Terwijl we wachtten om aan boord te gaan, kon je de opwinding in de lucht voelen. Het Expeditieteam begroette ons bij de loopplank en je kon de opwinding voelen onder het team dat ook aan een nieuwe reis begon. Bij de receptie werden we opgewacht door Michael en Alex, onze hotelmanagers. Vervolgens werden we ingecheckt in onze hutten met de hulp van onze fantastische Filipijnse bemanning. We hadden een beetje tijd om vertrouwd te raken met het schip voordat we allemaal samenkwamen in de lounge op dek 5 om onze Expeditieleider, Martin, en onze Hotel Manager, Michael, te ontmoeten. Ze gaven ons een overzicht van het schip, het drijvende hotel dat de komende dagen ons thuis zal zijn en een korte introductie van de komende dagen. Daarna ontmoetten we de eerste officier Matei die ons door alle details van de vereiste SOLAS briefing (Safety of life at sea) leidde. Aan het einde van de briefing keken we naar buiten om onze laatste glimp van Ushuaia te zien voordat we het Beaglekanaal in voeren. Terwijl we wegzeilden zagen we Magelhaenpinguïns en veel zeevogels. De regen en mist maakten het alleen maar spannender, want we verlieten de haven en het stadsleven voor even tijdens ons grote avontuur. Toen we het alarm hoorden, verzamelden we ons weer op onze 'verzamelplaatsen', de eetzaal (Dek 3) en de lounge (Dek 4, 6 en 7), voor de verplichte veiligheidsbriefing en oefening om het schip te verlaten. We trokken onze grote oranje reddingsvesten aan met onze duikpakken en volgden de instructies van de bemanning zodat we allemaal goed voorbereid waren in het onwaarschijnlijke geval dat we het schip moesten verlaten. Een laatste keer voor het diner verzamelden we ons in de lounge met een glas Prosecco. We werden voorgesteld aan onze kapitein, Remmert Jan Koster, die proostte op een veilige en geweldige reis. Om 19:30 werden we verwelkomd in de eetzaal. Daar zaten we aan gemeenschappelijke tafels, maakten nieuwe vrienden en vroegen ons af wat ons de komende dagen te wachten stond. We kregen de eerste van vele heerlijke maaltijden aan boord, bereid door chef Mario en zijn kombuis team. Na het eten ontmoette onze scheepsarts Pieter ons in de lounge waar hij de zeeziektemedicatie uitdeelde voor degenen onder ons die het nodig hadden. De rest van de avond aan boord werd besteed aan het verkennen van het schip en het wennen aan de bewegingen. In de vroege ochtenduren zouden we de open wateren van de Drake Passage opgaan en zuidoostwaarts richting Antarctica varen. Uiteindelijk, moe van het reizen, trokken we ons terug in onze hutten om uit te rusten en ons klaar te maken voor de eerste volle dag van ons avontuur.

Door de luidsprekers heen hoorden we om 07:45 de zachte stem van onze expeditieleider. Martin wekte ons door wat informatie te geven over onze locatie op de Drake passage en de weersvoorspelling. Onze eerste dag op de Drake passage - met een bewolkte hemel en een zacht briesje konden we gelukkig de rustige staat van de Drake passage ervaren. Een beetje rollen bracht iedereen in een ontspannen toestand gedurende de dag en met z'n allen konden we de wilde dieren buiten bewonderen. Rondom het schip vlogen Wenkbrauwalbatrossen en Reuzenstormvogels. Na een smakelijk ontbijt verzamelden we in de lounge waar Martin ons expeditieteam voorstelde en ons een briefing gaf over onze plannen voor deze reis. We kregen ook de kans om meer te leren over de operaties en veiligheid aan boord en aan land. Na een korte pauze werden we naar dek 3 geroepen om onze rubberlaarzen voor de landingen op te halen. We probeerden allemaal verschillende maten en manieren uit om ze aan onze voeten te doen en ze er weer uit te krijgen. Hierna brachten we onze laarzen terug naar onze hutten en werden we geroepen voor de lunch. Het was weer een geweldig buffet bereid door de kombuis. Gedurende de dag verschenen er meer soorten vogels rond het schip, Gray Headed Albatross, nieuwe soorten Stormvogels en verschillende soorten Prionen. Om 14:00 uur gaf Vide, een van onze expeditiegidsen, ons een lezing over het Antarctisch Verdrag. Na nieuwe kennis te hebben opgedaan over onze bestemming, gingen we weer naar beneden naar dek 3 waar de gidsen ons instructies gaven over hoe we onze kleding moesten schoonmaken en voorbereiden op Antarctica. De bioveiligheid is tijdrovend maar noodzakelijk om zo'n ongerepte omgeving te bezoeken. Dus met de hulp van onze gidsen vormden we een leger van stofzuigers. Net als de ghostbusters zogen we alle slechte dingen uit onze zakken die het milieu in Antarctica zouden kunnen verstoren. Om 18:00 kwamen we samen in de lounge voor onze eerste samenvatting van de reis. Hier leerden we over onze plannen voor morgen, waardoor we opgelucht waren met goede informatie over een kalme drakenpassage voor de volgende dag. Vide gaf wat informatie over kamperen en Sara introduceerde samen met Morgan hun akoestische workshop. Last but not least legde Simon ons uit waarom ons schip Hondius heet. Na een geweldige tijd tijdens de recap en lege magen konden we genieten van een uitstekend diner. Na het diner bereidden de kajakgidsen Dan en Eduardo onze peddelgroep voor op de komende excursies. De rest van de passagiers zat in de lounge om nieuwe vrienden te ontmoeten, bordspellen te spelen, mooie verhalen te delen of gewoon te kletsen en wat te drinken voor de volgende geweldige dag.

S Nachts voeren we de Zuidelijke Oceaan binnen en zeilden we door de Antarctische convergentie terwijl we het schiereiland naderden. We werden wakker met overvliegende zeevogels en het zachte deinen van een vergevingsgezinde zee die ons verwelkomde op een nieuwe dag op de Drake Passage. Na een goede nachtelijke vaart was het expeditieteam druk bezig met het plannen van een speciale verrassing, maar daar moesten we nog even op wachten. Na een heerlijk ontbijt van ons kombuis-team verzamelden we ons in de lounge om Mieke te horen vertellen over de verschillende soorten pinguïns die ons te wachten stonden in Antarctica en Niell & George hun tips te horen geven om de geweldige momenten die voor ons lagen vast te leggen met onze camera's. De kajakkers kwamen bijeen om zich voor te bereiden op het peddelen, en net voor 12 uur zagen we onze eerste ijsberg. De grootste verrassing kwam echter net voor de lunch toen Martin, onze expeditieleider, ons allemaal vroeg voor een ongeplande vergadering in de lounge om zijn plan te onthullen. Omdat we de wind in de rug hadden en de motor van de Hondius de hele nacht had gedraaid, konden we die middag een landing plannen op Robert Point - een landing op de tweede dag die slechts één keer eerder was geprobeerd door een Oceanwide-schip. Opwinding gonsde door de passagiers terwijl we allemaal uitkeken naar het bijzondere avontuur dat voor ons lag. Tijdens de lunch zagen we de Shetland eilanden in de verte langzaam dichterbij komen en tegen 14.00 uur waren we diep in Nelson's Straight op weg naar Robert Island. Om 16.00 uur gingen we aan boord van onze zodiacs en zetten koers naar onze eerste landing van de expeditie. Op de kust wachtten ons ontelbare zeeolifanten en duizenden Stormbandpinguïnen die pas uitgekomen kuikens verzorgden. Tijdens onze boottochten zagen we Antarctische Aalscholvers met blauwe ogen overvliegen en zeehonden zwemmen in de oceaan onder ons. Om 19.00 uur keerden we terug naar Hondius voor een cocktail aan de bar, voordat we na onze avonturen aan land genoten van een welverdiend 4-gangenmenu in de eetzaal. We sloten de avond af in de bar, nadenkend over de geweldige dag die we hadden gehad en uitkijkend naar het verkennen van meer van de Shetland eilanden en het schiereiland in de komende dagen.

Na een rustige nacht in kalme zee werden we 's ochtends wakker voor anker in Walker Bay. Onze eerste landing van de dag was een vlotte zodiac-tocht naar een prachtig zand- en kiezelstrand. Sommige kiezels waren erg opvallend van kleur, ze glinsterden als groene jade. Een korte wandeling landinwaarts leidde naar een onofficieel openluchtmuseum waar een collectie fossielen van de kust was verzameld en geplaatst. De fossielenverzameling liet zien dat dit gebied in de prehistorie bedekt was geweest met bomen en planten. Verderop langs de kustlijn lag een groepje slaperige zeeolifanten op het strand. Verscheidene zeehonden waren begonnen met het ruien van hun zomervacht en kregen een nieuwe vacht voor de winter. Omdat we weten dat dit een ongemakkelijke en jeukende tijd is voor de zeehonden, genoten we ervan om de dieren van een afstandje te bekijken en te fotograferen zodat we hun sluimering niet verstoorden. Een korte wandeling naar en rond een rotspunt, waar nog meer zeeolifanten gecamoufleerd liggen te slapen, leidde naar een verbazingwekkend uitzicht op een enorme gletsjer die naar de rand van de zee stroomt. Het ijs bulderde terwijl het in het water stampte en golven over het water stuurde. Ondertussen genoten de zodiac cruisers en kajakkers van een aantal Antarctische ontmoetingen met wilde dieren. Een cruise langs de kust van Hannah Point gaf een prachtig uitzicht op een kolonie Stormbandpinguïns en nesten van Zuidelijke Reuzenstormvogelen. Mensen die met Morten meevoeren waren getuige van het spektakel van een zeeluipaard die zich tegoed deed aan een pinguïn, een grafische weergave van het voedselweb in actie. De bemanning van het hotel zorgde weer voor een ongelooflijke lunch, waarvan we genoten terwijl het schip werd verplaatst naar een van de meest unieke locaties in het verre zuiden, Deception Island. Het eiland is eigenlijk een actieve vulkaan met een met water gevulde caldera in het midden. De wanden van de vulkaan vormen een ring met een smalle en ondiepe opening, genaamd Neptune's Bellows, die de caldera met de zee verbindt. De vulkaan barstte voor het laatst uit in 1969. Het personeel van het Britse onderzoeksstation dat er toen gestationeerd was, moest geëvacueerd worden met hulp van de Chileense marine. Deception Island, genoemd naar de bijna onopvallende ingang, staat bekend om zijn geschiedenis en sfeer. Toen we aan land reden, steeg een naar zwavel ruikende mist op uit het water. De zwarte vulkanische terrassen vormen een opvallend contrast met de besneeuwde toppen van het eiland. We zagen de overblijfselen van de menselijke geschiedenis van het eiland in de roestende, torenhoge cilinders en gebleekte botten uit de tijd van de walvisvaart. Gebouwen van de verlaten Britse basis, die langzaam bezwijken onder de verwoestingen van sneeuw en katabatische winden, projecteerden een gevoel van verlatenheid. Een steile wandeling naar Neptunes' venster (een ingestort deel van de vulkaanwand) bood uitzicht op de spectaculaire smaragdgroene en zwarte zandbaaien eronder. Zodiac-cruisers en kajakkers die de open zee buiten het eiland verkenden, kwamen terug met opgewonden meldingen van Bultruggen die gezien waren. Terwijl onze akoestische wetenschappers aan boord terugkwamen van hun cruise met de eerste opnames ooit van vocalisaties tussen pinguïns op zee tijdens het bruinvissen. Wat een fantastische dag! Vanavond varen we door de Straat Bransfield (genoemd naar de Britse marineofficier die in januari 1820 voor het eerst het Antarctisch Schiereiland zag) en worden we wakker met uitzicht op het ijzige Antarctica in onze patrijspoorten. Het avontuur gaat verder! Logboek kajaktocht: Walkers Bay (Livingston Is.) We peddelden in Walkers Bay, waar we kalme omstandigheden hadden bij afgaand tij. Terwijl we peddelden kwamen we enkele jonge zeeolifanten tegen die in het water aan het spelen waren. Hoewel ze geen last van ons hadden, hielden ze ons wel in de gaten om er zeker van te zijn dat we geen bedreiging vormden. Er waren 22 mensen aan het kajakken deze ochtend en we genoten allemaal van de zeeolifanten en het vogelleven. We begonnen onze tocht dicht bij de gletsjer en vervolgden onze tocht richting Hannah Point. Na ruim 1,5 uur peddelen hadden we 5 minuten stilte om alles in ons op te nemen, en we vonden het allemaal geweldig. Ik denk dat we het er allemaal over eens zijn dat we een geweldige eerste peddeltocht hebben gehad! Whalers Bay (Deception Is.) Vanmiddag peddelden we in de caldera bij Deception Island in de buurt van Whalers Bay. Het was hier erg beschut en we hadden geen wind in de caldera. We begonnen de tocht in de buurt van de ketels die nog op de wal stonden van het oude walvisstation. Terwijl we keken naar het puin dat hier op de kust lag, herinnerde het ons aan de menselijke geschiedenis in Antarctica. Met 8 peddelaars voeren we met de klok mee naar de ingang van de caldera en genoten we van de nestelende Blue Eyed Shags op de kliffen en hoorden we hun pluizige kuikens naar hun ouders roepen om voedsel. Deze locatie heeft zeer interessante en ongerepte geologie en het was geweldig om er langzaam langs te peddelen en het te bewonderen. Het gebeurt niet vaak dat we langs de ingang van dit bijzondere en wilde eiland kunnen peddelen, maar deze keer waren de omstandigheden uitzonderlijk kalm en vriendelijk. Wat een gelukkige kajakkers waren we vandaag!

Vanochtend werden we wakker met de vertrouwde stem van onze expeditieleider Martin Berg. Zodra de gordijnen waren dichtgetrokken en onze ogen zich hadden aangepast, werden we verwelkomd met de aanblik van enorme ijsbergen en uitgestrekte bergketens van het Antarctisch Schiereiland. Dit haalde ons snel uit onze dromerige slaap en bracht ons meteen in de expeditiemodus. Al voor het ontbijt hadden passagiers en medewerkers Dwergvinvissen en verschillende pinguïns dicht bij het schip gezien. De lucht was kouder geworden en lichte nevelslierten trokken over het ijskoude water van de Straat Gerlache. Een lust voor het oog. Een uitgebreid ontbijtbuffet gaf ons allemaal energie om aan de slag te gaan en de komende avonturen aan te gaan. Het schip voer langs de machtige gletsjers een kleine baai in met de naam Orne Harbour, duidelijk gemarkeerd met een grote berg met de naam Spigot Peak. Er lag veel gletsjerijs in het water en sommigen van ons vroegen zich zeker af of de Zodiacs in staat zouden zijn om door het water te navigeren. Dit zou de eerste landingsplaats van de dag worden en al snel begonnen alle passagiers en stafleden zich te verzamelen om de dag goed te beginnen. Terwijl de 11 kajakkers zich aankleedden voor een lange dag op het water, vertrokken de gekleurde groepen voor hun zodiac cruises en voor de landing in Orne Harbour. Bij het naderen van de landingsplaats hadden velen van ons gemengde gevoelens. Met veel koppigheid en een beetje hijgen haalden de meesten van ons de 300ft/100m hoge bergkam. Zodra we de top bereikten was al het hijgen vergeten en snel vervangen door geweldige indrukken van het prachtige uitzicht over de Straat Gerlache en de omliggende bergen. De aanwezigheid van een kolonie Stormbandpinguïnen maakte het alleen maar mooier - en een beetje stinkender! De zodiac tocht was erg succesvol en we kwamen 4 verschillende soorten zeehonden, Bultruggen, Dwergvinvissen en vele pinguïns tegen. Bijna zoveel wilde dieren dat de enorme ijsbergen in de schaduw kwamen te staan. Tegen het einde van de cruise ontdekten we een luie, jonge, mannelijke zeeolifant die lag te slapen op een stuk gletsjerijs op slechts enkele meters van de Hondius. Rond het middaguur keerden we allemaal terug naar de Hondius en genoten we van een lunchbuffet. Mogelijk werd er nog een powernap of twee genomen terwijl het schip recht naar het zuiden voer. Een uurtje later hoorden we het geluid van de ankerketting en wisten we dat we op onze landingsplaats waren aangekomen: Orne Islands, gelegen in de Straat Gerlache. We splitsten ons weer op in kleurgroepen en samen met onze kajakgroep vertrokken we vol verwachting. Het water lag vol grote ijsbergen, de ochtendmist was opgetrokken en aan land werden we verwelkomd door een grote kolonie Stormbandpinguïnen, met hier en daar een Ezelspinguïn. Deze landingsplaats was veel zachter en lang niet zo steil. Toch konden we genieten van een relatief lange wandelroute naar verschillende pinguïnkolonies en kijken hoe ze hun pasgeboren kuikens op korte afstand voerden. In de zodiacs was er veel actie omdat er veel wilde dieren waren en het warm en rustig weer was. Een Vaal Stormvogeltje was neergestreken op een ijsschots net ten westen van de Orne-eilanden en we konden ons verbazen over dit reusachtige roofdier dat op slechts enkele meters van onze boten lag te slapen, luid snurkend en piepend. Verderop in de Gerlache trok een groot aantal Bultruggen rond die de show van hun leven opvoerden. Het is echt ontzagwekkend om een Bultrug van dichtbij te zien, iets wat maar weinigen van ons ooit in hun leven zullen meemaken. Terwijl we in het restaurant op ons hoofdgerecht zaten te wachten, kwam het bericht van de brug dat een grote groep Zwaardwalvissen heel dicht bij het schip was. Het bleken er zo'n 30 te zijn, en wat een voorstelling! Staartklappen, spieden, zijzwemmen en zelfs een klein kalfje dat brasemde! Dat noemen we 'A dinner and a show' in Antarctica! Walvissen, zeehonden, orka's, pinguïns, ijsbergen, zon en zeevogels. Dit is echt Antarctica op zijn best. Weer een dag voor in de boeken! Logboek kajaktocht: Orne Harbor Altijd magisch, geen wind, veel ijs en wat getijdenstroming. Krabbeneteren op ijsstromen rusten uit na een lange tijd op zoek te zijn geweest naar het supervoedsel krill, een sleuteldier in dit afgelegen ecosysteem. We peddelden rond Spigot peak en kruisten twee rustende bultruggen. De mist was mystiek en het was enige tijd moeilijk om het schip te zien. Het gaf ons het gevoel alleen te zijn hier op het grote witte continent. Daarna peddelden we terug naar de haven en namen we een mooie groepsfoto met een indrukwekkende gletsjer op de achtergrond. Goede stemming deze ochtend met 11 kajakkers en iedereen die mee ging had een geweldige tijd op het water! Orne Island We begonnen met veel geluk toen we een Vaal Stormvogeltje zagen op een ijsstroom. Vanmiddag deden er 20 peddelaars mee en gingen we naar George Point om te beginnen, gevolgd door een rondje om Orne Island. Iedereen genoot van de vele pinguïns en de enorme gestrande ijsbergen. Vanmiddag hadden we erg rustige omstandigheden en absoluut geen wind. Tot nu toe behandelt het weer ons als koningen en koninginnen. Weer een geslaagde kajaksessie!

Wauw. Wat een dag. Vandaag was veruit de langste dag die we aan boord hebben gehad... en dat is maar goed ook! Het begon met een wake-up call die een stuk vroeger kwam dan normaal. We werden namelijk gewekt toen we het beroemde "Lemaire Channel" binnenvoeren. Deze extreem smalle doorgang heeft vele namen. "Kodak Crack" "Kodak Canyon" "Kodak Gap"... ze beginnen natuurlijk allemaal met Kodak en daar is een goede reden voor. De namen beginnen allemaal met Kodak, een verwijzing naar het beroemde filmmerk en terecht. Dit is het meest fotogenieke deel van Antarctica dat we tot nu toe hebben gezien. De besneeuwde, grillige bergtoppen torenen uit boven de met gletsjers omzoomde kusten die weerkaatsen in het stille water en zorgen voor geweldige fotomogelijkheden. Het maakte niet uit welke camera je gebruikte; het was onmogelijk om hier een slechte foto te maken. De lucht was een beetje somber, maar dit hielp om de blauwe kleur van de enorme ijsbergen te benadrukken die langs het smalle pad aan de grond zaten. Het Hondius-brugteam navigeerde ons met succes van de noordkant naar de zuidkant, waarbij ze gebruik maakten van de hooggewaardeerde ijsklasse van het schip en ons echt lieten zien waartoe ze in staat zijn. We hadden het geluk om een jonge mannelijke zeeolifant te zien aan stuurboordzijde. Hij had geen enkele zorg in de wereld toen we voorbij voeren. Het duurde slechts ongeveer veertig minuten om de reis te voltooien, maar het is moeilijk te geloven dat dit nog maar het begin was van wat een ongelooflijke, maar zoals gezegd, LANGE dag zou blijken te zijn. Nadat we met succes door het Lemaire Channel waren gevaren, wat maar weinig schepen kunnen, landden we op een plek die Petermann Island heette. Deze plek was rijk aan geschiedenis en wilde dieren. Zoals gebruikelijk werden we opgesplitst in onze groepen en deden we zowel een Zodiac cruise als een landing. Het maakte niet uit in welke groep je zat. In beide gevallen kreeg je een ongelooflijk unieke ervaring. Aan land kregen we de derde en laatste pinguïnsoort te zien die je op het Antarctisch Schiereiland kunt verwachten; de Adéliepinguïn. Deze staat bekend als de moeilijkste van de drie om te zien, omdat ze veel minder vaak voorkomen en een voorkeur hebben voor meer afgelegen delen van het schiereiland. We zagen niet alleen honderden Adéliepinguïns, maar ze hadden ook kuikens bij zich! Grote zwarte pluizenbollen ter grootte van een meloen. Ondertussen hadden we tijdens de cruise geluk en kwamen we een "Wall of Whales" tegen, zoals Morten het uitdrukte. Elke Zodiac die deze dag op het water voer, had een ontmoeting met een Bultrug. Overal om ons heen waren ze aan het bubbelen, borstelen en met hun staart aan het slaan. De gidsen schatten dat er veertig tot zestig walvissen in het gebied waren. We zagen zelfs enkele kalfjes met hun moeders. Onnodig te zeggen dat het voor iedereen een episch avontuur en een landing was! Het is moeilijk te geloven dat deze dag nog beter kon worden, maar dat werd het! Onze tweede landing van de dag was in Port Charcot. Nog zo'n historische bezienswaardigheid die een van de meest unieke en zeldzame waarnemingen bood. Toen we naar de top liepen, vonden we een kolonie pinguïns die voornamelijk bestonden uit Stormbandpinguïnen en Ezelspinguïnen. Er zaten echter ook een paar Adéliepinguïnen tussen. Hoewel we tijdens de eerste dagen van de reis al veel van elk van de drie soorten hadden gezien, hadden we ze nog nooit alle drie op één plek gezien. Sommige passagiers slaagden er zelfs in om alle drie de soorten op één foto te krijgen. Neill, de fotograaf vertelde dat dit extreem zeldzaam was en dat zelfs hij deze foto maar één keer in zijn leven had kunnen maken. We maakten ook nog een Zodiac cruise in Charcot Cove. Ook wel bekend als de "Iceberg Graveyard". Enorme ijsbergen in allerlei soorten en maten komen hier vast te zitten nadat ze in relatief ondiep water aan de grond zijn gelopen. De ijsstromen bieden geweldige rustplekken voor alle Weddellzeehonden en Krabbeneteren die we tijdens onze cruise zagen. We hebben hier zelfs een Vaal Stormvogeltje gezien. Het water was super kalm, omdat er bijna geen wind stond. Dit zorgde voor prachtige weerspiegelingen van het oppervlak van al het ijs om ons heen. In de verte hoorden we de ene na de andere ijsberg kraken en afkalven. Het weerklonk tegen de bergwanden die ons omringden. Het was hier verder erg stil omdat er geen wind was. We realiseerden ons opeens waarom ze dit het "kerkhof" noemen. Het had zeker een griezelig gevoel, ondanks dat het vol zat met wilde dieren. Toen we terugkeerden naar het schip, dachten we dat deze lange dag eindelijk voorbij was, maar er wachtte ons een verrassing. We roken de duidelijke geur van vlees en houtskool die van het schip kwam en konden de dansmuziek horen toen we dichterbij kwamen. De bemanning verraste ons met de Polar BBQ. De chef-koks en het personeel van het restaurant hadden dit evenement geweldig georganiseerd. Het eten was fantastisch, zoals altijd. Kip, braadworst, varkenssteaks en rundvlees met maïs, aardappelen en alle andere benodigdheden die je bij een traditionele BBQ zou verwachten. Het toetje was om voor te sterven. Niemand telde calorieën deze avond. De beste verrassing van allemaal was de warme wijn! ZO GOED! Terwijl sommigen van ons dachten dat we te moe waren om te genieten, veranderden we snel van mening toen het diner eenmaal voorbij was. Nu is het dansfeest begonnen! Alle personeelsleden, van de Expeditiegidsen tot de stewardessen, de kapitein, het hotelpersoneel, de wasserij... iedereen was aanwezig! Het was geweldig om zoveel plezier te hebben op het dek. Ze lieten ons zelfs enkele van hun gechoreografeerde dansroutines zien die het publiek echt in beweging kregen. Het was de perfecte afsluiting van een al lange, lange en geweldige dag. De muziek verstomde in de nacht, net als de passagiers één voor één, want we wisten dat morgen weer een dag vol leuke activiteiten zou worden. Logboek kajaktocht: Petermann Island Een absoluut prachtige rustige ochtend met een kleine groep van 5 gelukkige kajakkers. Veel Bultruggen voeren om ons heen, wanhopig op zoek naar het kostbare Antarctische krill. Een van hen deed zelfs aan lobtailing vlak naast onze kajaks, een unieke ervaring om naar hun krachtige en majestueuze geluiden te luisteren. Daarna peddelden we langs de kustlijn van Petermann tot aan het broedgebied van de Blue Eyed Shags en een Adéliepinguïnen kolonie. Een geweldige manier om onze derde dag op het witte continent te beginnen. Ik denk niet dat iemand van ons die intieme ervaring met de Bultruggen ooit zal vergeten. Port Charcot Bijna iedereen kwam vanmiddag, we hadden 26 peddelaars op het water! We hadden gehoord van de geweldige ervaring die we 's ochtends hadden gehad! We peddelden tussen enorme aangespoelde ijsbergen en hadden een beetje stroming vanwege het opkomende tij. Zeer schilderachtig landschap en een paar Krabbeneteren op het ijs. De vormen van de geërodeerde ijsbergen zetten ons op het verkeerde been en lieten ons begrijpen hoe ongelooflijk de natuurlijke processen hier in het uiterste zuiden van onze planeet zijn. We hadden niet beter kunnen peddelen dan vandaag op glashelder water.

Vandaag werden we 's ochtends in Paradise Bay gewekt door Expeditieleider Martin. Toen we 's ochtends onze ogen openden bevonden we ons al tussen de hoge bergen en het spiegelgladde water, en een Argentijns onderzoeksstation genaamd Base Brown was waar we naartoe zouden gaan. Na het ontbijt begonnen we aan onze operatie. Het personeel van Base Brown kwam ons verwelkomen op de landingsplaats, en opende zelfs het museum en informeerde ons over de verhalen achter het Brown station. Dit was nog niet alles, er leefden Ezelspinguïnen rond de basis en door de hete zomer was het nogal modderig rond de lager gelegen grond. Voorbij de modderige pinguïnkolonie is er een pad naar een uitzichtpunt op ongeveer 70 meter hoogte, het vereist fysieke kracht om naar boven te gaan, hoewel het voor sommige mensen een hele wandeling was, was het de moeite waard. Het uitzicht over de hele paradijsbaai is spectaculair. Het was nog leuker om op de terugweg van het uitzichtpunt naar de basis naar beneden te glijden over de sneeuw. Iedereen was vele jaren jonger toen ze de glijbaan naar beneden maakten, met een enorme glimlach van oor tot oor. De andere groep passagiers begon eerst met een zodiac cruise, er waren Weddellzeehonden aan het relaxen op het kleine eiland net ten noorden van de basis Brown, een Vaal Stormvogeltje rustend op een ijsschots, Blue Eyed Shags nestelend op de klif die hun kuikens grootbrachten. Aan de achterkant van station Brown ligt Skontorp Cove, een verbazingwekkend mooie en rustige plek. De meeste mensen genoten van de stilte hier met het roepen van Zuidpoolsternen en de angstaanjagende geluiden van explosies afkomstig van de smeltende ijsschotsen. In de namiddag maakten we nog een continentale landing en een zodiac cruise in Neko Harbour. De gletsjers rond Neko Harbour zijn erg actief, dus de passagiers werd gevraagd om uit de buurt van het strand te blijven in geval van een afkalving. Net als bij Brown Station was er een uitzichtpunt waar we naartoe konden wandelen. Het is ongeveer 80 meter hoog en ongeveer 2 kilometer sneeuwwandelen naar dit uitzichtpunt. Het landschap is spectaculair en kijkt neer op de voorkant van de gletsjer. Er was een Dwergvinvis en een Bultrug die langzaam langs de kust zwommen. De zodiac cruisers gingen naar de achterkant van de Neko haven en hadden weer geweldige ontmoetingen met Bultruggen en drie soorten zeehonden in één zodiac cruise. Kajak Trip Log: Paradise Bay Vanochtend kregen we te maken met lichte regen en een iets frissere temperatuur dan de vorige sessies. Maar ondanks de omstandigheden hadden we 11 peddelaars. We begonnen onze tocht met het bekijken van 4 Weddellzeehonden in de buurt van Brown Station. Rond het station op de klif bewonderden we de Blue Eyed Shags die hoog nestelden, sommige kuikens waren heel klein en schreeuwden om eten. De pinguïns genoten van ons gezelschap en speelden bijna de hele dag rond de kajakkers. De baai op, het keteldal van gletsjers ziet er prachtig en ongerept uit. Neko Harbour Vochtig, bewolkt en magisch. We peddelden met 12 mensen en zagen Krabbeneters op een ijsstroom. Daarna peddelden we tussen enorme ijsbergen op weg naar de rotswanden. De temperaturen leken vandaag koeler te zijn of misschien was het de vochtigheid die in onze botten zakte. Op de terugweg naar Honduis hadden we het allemaal een beetje koud. We deelden in een ander moment van Antarctische stille tijd, waar we al onze scènes konden betrekken en echt de kracht van Antarctica konden voelen.

De dag begon vroeg met de inmiddels bekende refreinen van Martin, onze Expeditieleider. Hij liet ons weten dat het net boven het vriespunt was, 1 °C, bewolkt en dat het zachtjes regende - misschien niet het meest gunstige begin van onze laatste dag op Antarctica. Desondanks waren we allemaal vroeg op voor nog een stevig ontbijt en stonden we te popelen om naar buiten te gaan. Toen het tijd was om van boord te gaan van de Hondius, was het weer aanzienlijk verbeterd; grijze wolkenvelden omhulden de bergen, maar de regen was afgenomen en de zee was volkomen stil. De adembenemende landschappen rondom het Errera Channel verdubbelden in de kwikzilveren weerspiegelingen, slechts verstoord door de bruinvissen van de pinguïns en het verspreide ijs en de ijsbergen. We gingen aan boord van Zodiacs en zetten koers naar onze ochtendlanding, Danco Island, een eilandje van ongeveer anderhalve kilometer lang dat midden in het Ererra Channel is gestrand. Het eiland is bedekt met een kleine gletsjer en wordt overschaduwd door de torenhoge pieken van Rongé Island in het zuiden en het vasteland van het Antarctisch Schiereiland in het noorden en oosten. We landden op een kiezelstrand tussen de Gentoos en gingen de heuvel op om het eiland te verkennen en een uitzicht te krijgen over onze prachtige omgeving. Het pad naar boven leidde ons door de sneeuwbanken en leidde ons voorzichtig tussen de kolonies nestelende Ezelspinguïnen door. Vanaf uitkijkpunten langs het pad konden we zien hoe nieuwe ouders voorzichtig hun pas uitgekomen kuikens verzorgden; ze warm hielden en beschutten tegen de regen en ze beschermden tegen de roofzuchtige jagers die rond de kolonies cirkelden. Onze inspanningen op het pad werden uiteindelijk beloond met een fantastisch uitzicht vanaf een hoog punt op het eiland; vanaf hier konden we de torenhoge vulkaantoppen om ons heen zien, het sublieme Ererra Kanaal en tot ver in de Straat Gerlache in het westen. Degenen onder ons die eerst Zodiac vaarden, hadden een scala aan wilde dieren en landschappen om van te genieten vanaf de waterlijn. Onze eerste ontmoeting was met een rustend Vaal Stormvogeltje, op slechts een paar honderd meter van Hondius. Toen we verder langs de kustlijn voeren, zagen we verschillende Weddellzeehonden op de rotsen en ook op de sneeuwbanken dicht bij het water op Danco Island. Tijdens een moment van contemplatieve Antarctische stilte hoorden we de diepe ademhaling van een Dwergvinvis en vingen we enkele korte glimpen op van zijn prominente gebogen rugvin voordat hij weer verdween, verloren in het wervelende doolhof van ijs. Na een succesvolle omzeiling van het eiland gingen we naar het strand en wisselden we van plaats met onze medepassagiers. Deze landing zou onze laatste zijn in Antarctica en om dit te vieren trotseerden velen van ons het ijskoude water voor een afscheidsduik! Na de briefing op het strand door het Expeditieteam was het tijd om onze moed te testen en we sprongen in de ijskoude zee. Slechts een paar seconden was genoeg voor het water om ons tot op het bot af te koelen, en in een mum van tijd waren we terug op het strand, druipend, gewikkeld in schone handdoeken en opgewonden door het plezier van een wilde duik in het water van Antarctica. We gingen weer aan boord van de Hondius en toen we voor anker gingen, was het tijd om langzaam afscheid te nemen van dit prachtige continent. Tijdens de lunch baanden we ons voorzichtig een weg door de Straat Gerlache, op weg naar de smalle doorgang tussen de Melchior Eilanden, de open zeeën van de Drake Passage en uiteindelijk naar Ushuaia. S Middags kregen we een lezing van Laurence, een van onze twee glaciologen. We leerden over deze merkwaardige rivieren van ijs; hoe ze ontstaan, hoe ze stromen en hoe ze een enorme invloed uitoefenen op het hele systeem aarde. Net toen Laurence zich in de wereld van het ijs verdiepte, hoorden we een oproep op het PA-systeem - Zwaardwalvissen voor de boot! Antarctica had nog een verrassing voor ons in petto. Een grote groep omringde al snel de boot en we konden de enorme rugvinnen van de mannetjes sporadisch het oppervlak zien breken terwijl de groep door de wateren zwierf, op zoek naar prooi. Deze ongelooflijke ontmoeting duurde een half uur en was een passend einde van een reis die werd gekenmerkt door ongelooflijke ontmoetingen met wilde dieren. Toen Hondius nog een keer ronddraaide, werden we plotseling omringd door een wervelende mistbank. Dat was het, Antarctica verstopte zich en we gingen op weg naar het noorden, naar warmere oorden. Logboek kajaktocht: Danco Island Helaas was dit onze laatste peddeldag. 13 kajakkers begonnen met kajakken rond Danco Island, genoemd naar Emille Danco die omkwam tijdens de expeditie van Adrian D'Gerlache. Het gevoel van kajakken rond eilanden die vernoemd zijn naar deze dappere ontdekkingsreizigers was geweldig, dat waren echte mannen. Toen we de achterkant van het eiland bereikten, zagen we een Dwergvinvis en ook enkele zeehonden op ijsstromen. Na echt goed en bijna non-stop peddelen besloten 9 dappere kajakkers de polar plunge te doen voor het strand van Danco. Een mooie afsluiting van onze activiteiten voordat we de Drake Passage binnenvaren.

S Ochtends werden we wakker voor een reis door de Drake Passage. De zee was kalm en ons uitzicht omgeven door dichte mist. We passeerden een belangrijke grenszone die Antarctica en sub-Antarctica van elkaar scheidt. Deze zone, die de convergentie wordt genoemd, ligt tussen 55° en 60° zuiderbreedte waar warm subtropisch water zich mengt met koud polair water en een biologische grens vormt met verschillende soorten planten en vissen die typisch zijn voor poolgebieden, maar ten zuiden daarvan zelden voorkomen. Opnieuw hoorden we Michael's stem die ons vertelde dat het 8 uur 's ochtends was en dat het tijd was om te genieten van een heerlijk ontbijt, zoals gewoonlijk voor ons bereid door het geweldige team van de kombuis. Om 10 uur verzamelden we ons in de lounge om naar Szymon's lezing over de Orka's te luisteren. We hebben veel geleerd over de verschillende soorten orka's, de regio's waar ze wonen en naartoe reizen en ook over hun gewoonten, verfijnde sociale vaardigheden, hoge intelligentie en grote gevoeligheid voor emoties die zelfs die van ons overtreft. Vervolgens was het tijd om ons te verzamelen op dek 3 om onze laarzen terug te brengen, die comfortabeler en waterdichter bleken dan aanvankelijk gedacht. Het zou moeilijk zijn geweest om de afgelopen dagen zonder ze te overleven. Na het lunchbuffet trok de mist buiten op en keken we opnieuw vol verwachting uit naar de tekenen van het wild waar we zo aan gewend waren geraakt. Nog steeds niet veel vogels, wat verklaard kan worden door het gebrek aan wind buiten. Wel werden er af en toe Wenkbrauwalbatrossen gezien die over de golven vlogen en op het water landden om uit te rusten. In de middag vervolgden we onze reis omgeven door uitgestrekte wateren van de Zuidelijke Oceaan. Dit stuk water is vernoemd naar Sir Francis Drake, voor sommigen een piraat, voor anderen een held. Als eerste Engelse zeevaarder bereikte hij Magellan Straight en het is ongelooflijk om te bedenken dat hij in september 1578, na te zijn weggeblazen door de sterke wind vanaf de zuidelijke punt van Kaap Hoorn, dezelfde wateren bevoer aan boord van Pelican, alleen in iets andere omstandigheden. Om 14.00 uur brachten sommigen van ons hun kajakspullen terug en bedankten Dan en Eduardo met wie we onvergetelijke momenten deelden bij het bewonderen van de prachtige landschappen en de rust die alleen Antarctica kan bieden. De middag verliep langzaam, terwijl we de foto's in de lounge bekeken en stemden op onze favorieten. Sommigen van ons genoten nog een laatste keer van de brug of gingen naar buiten om naar de horizon te staren op zoek naar wat actie. Om 16.00 uur kwamen we weer samen in de lounge voor Jerry's presentatie over de race naar de Zuidpool. We werden teruggevoerd in de tijd naar het heroïsche tijdperk van de expedities en leerden over de tegenslagen, de moed en het doorzettingsvermogen van Amundsen, Scott en Shackleton in hun zoektocht naar de meest zuidelijke plek op aarde. Om 18.00 uur kwamen we zoals gewoonlijk bijeen voor onze dagelijkse re-cap-sessie. We werden door Martin op de hoogte gehouden van de voortgang van onze reis en de weersverwachting. Meike informeerde ons over de verschillende soorten vogels die we tijdens onze reis verwachten te zien en hun grootte, die niet altijd gemakkelijk van een afstand te herkennen is. Morten liet ons achter met een puzzel om de volgende dag op te lossen - "Waarom zijn er geen Ijsberen in Antarctica en geen pinguïns in het noordpoolgebied? Het juiste antwoord zou de volgende dag worden onthaald. Na onze voortreffelijke 4-gangenmaaltijd verzamelde iedereen zich om 21.00 uur in de lounge. De winnaar van de fotowedstrijd zou worden verguisd en het was aan ons om te beslissen. De winnaars waren: Wild Life: Eric Van Kuik; Landschap: Sandra Bleeker; Algemeen: Cindy Carhart En zo is er weer een bewogen dag voorbij!

Na een onrustige nacht op de Drake, zeilde de Hondius soepel de ochtend in van onze laatste dag op zee. Zoals onvermijdelijk op de laatste reisdag van een expeditie, was onze stemming reflectief. We waren tevreden, blij zelfs, met de ervaringen die we hadden gedeeld, maar we waren ons er ook van bewust dat onze tijd van delen ten einde liep. Vandaag was een dag voor het dubbel checken van verdere reisarrangementen, rondcirkelen om er zeker van te zijn dat er geen afscheid van speciale vrienden werd gemist en weemoedige reflectie. Gelukkig waren de expeditieactiviteiten nog niet voorbij. Adele gaf een inspirerende lezing over de geschiedenis van kunst en kunstenaar in Antarctica. Als kunstenares deelde expeditiegids Adele enkele van haar kunstwerken die ze in Antarctica maakte, zoals het stuk: nothing but footprints- en het fotoproject met haar zelfgemaakte pinhole camera's dat wordt uitgedeeld aan onderzoeksstations over het hele Antarctische continent. Na Adele's lezing nodigde expeditiegids Meike ons uit voor een vogelsessie op het achterdek en leerde ons hoe we de verschillende zeevogels konden identificeren. Eenmaal buiten op dek 5 werden we getrakteerd op het van dichtbij zien van verschillende Albatrossen. De Wandering Albatros, de Zuidelijke Koningsalbatros en de Wenkbrauwalbatros. Reuzenstormvogelen, Wilsons Stormvogelen en Witkinstormvogeltjes met de Dunbekprionen zweefden op de wind en lieten ons versteld staan van hun gracieuze vliegtechnieken. Zonder de opkomende workshop van Sara en Morgan hadden we deze ochtend buiten kunnen blijven. De eindresultaten van de tijdens deze reis opgenomen audio werden gepresenteerd door onderzoekers Sara en Morgan, samen met zeer leerzame informatie over hoe dieren communiceren. Een echte leerervaring. Het was de oproep van hotelmanager Michael voor een prachtige lunch die ons rond 12.30 uur naar de eetzaal deed verhuizen. In de namiddag presenteerde het expeditieteam een lezing over de menselijke impact op het Antarctische milieu, gepresenteerd door Nozomi. De waarneming van een groep Dolfijnen van Peale naast het schip werd aangekondigd vanaf de brug. We gingen naar buiten en genoten ongeveer 15 minuten lang van het kijken naar de dolfijnen die op de golven reden en sprongen. De lezing ging daarna verder en zette ons aan het denken over manieren waarop we allemaal kunnen bijdragen aan de veranderingen die nodig zullen zijn. Het laatste formele evenement was een kans om te proosten op onze ongelooflijke leer- en ontdekkingsreis tijdens een afscheidsdrankje met kapitein Remmert-Jan Koster. De bemanning van het hotel, de kombuis en de wasserij werden persoonlijk bedankt door Michael met een laatste dankwoord aan alle mensen aan boord van Hondius die zo hard hebben gewerkt om onze expeditie zo geweldig te maken. Martin, onze expeditieleider, bedankte de medewerkers voor het geweldige teamwork tijdens de reis. Het was de diavoorstelling van de reis door Neill en de video van de passagiers gemonteerd door George die ons eens te meer deden beseffen hoeveel geluk we hebben gehad met de geweldige ontmoetingen met wilde dieren, het weer en alle geweldige passagiers. Rond 19.00 uur werd iedereen uitgenodigd voor het diner, zodat we allemaal konden genieten van een laatste ervaring samen, herinneringen uitwisselen over de reis onder het genot van de uitstekende gerechten bereid door chef-kok Mario en zijn team. We wisten dat we een vroege start zouden hebben in de ochtend, maar dat leek niet uit te maken, want we kwamen nog een keer samen in de lounge en feestten tot laat.

Onze laatste ochtendwake om de laatste ochtend aan boord van de Hondius aan te kondigen. Zoals aangegeven, lieten we onze bagage achter in de hal, gemarkeerd met het juiste label voor onze behoeften. We hebben snel ontbeten en zoals altijd was het heerlijk. We hebben veel afscheid genomen van onze nieuwe vrienden aan boord. Terwijl we contactinformatie uitwisselden, was het expeditieteam druk bezig om onze bagage de trap op en af te slepen en uiteindelijk naar de loopplank te brengen; om gesorteerd en gecontroleerd te worden nadat we van boord waren gegaan. We liepen de loopplank af en schudden de handen van ons team dat ons opwachtte voor ons afscheid. Met veel emoties gingen we allemaal onze eigen weg, voor sommigen was dit het einde van onze reis en gingen we naar huis. Voor anderen was deze geweldige reis slechts een tussenstop op onze grote avonturen. Waar je ook naartoe gaat, we wensen je een behouden vaart en hopen je ooit weer te zien aan boord van de Hondius. Vaarwel jongens en vaar voorzichtig, dit is de reis van je leven die je de rest van je leven bij zal blijven. Met alle geweldige informatie die je hebt gekregen van het expeditieteam in gesprekken en tijdens lezingen kan het zijn dat je meer wilt leren of manieren wilt weten om betrokken te zijn bij het onderzoek in de poolgebieden; Als je geïnteresseerd bent in hoe je de wetenschap kunt helpen door wat van je tijd en foto's te geven aan de Citizen Science projecten. Deze vier projecten zijn zeer gebruiksvriendelijk en zouden zeer gewaardeerd worden: (1) RecognIce die foto's van gletsjers over de hele wereld gebruikt om positieve bewustwording te creëren, (2) Happy Whale die walvissen identificeert aan de hand van jouw foto's over de hele planeet, (3) Penguin watch die jouw tijd vraagt om nestelende pinguïns te tellen aan de hand van foto's, en (4) Oceanites die een inventaris maken van zeevogels in Antarctica door jou te vragen om wat vogelonderzoek te doen wanneer je naar het zuidelijke continent trekt. We danken jullie allemaal voor deze prachtige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn! Totale afstand gevaren op onze reis: 1656 zeemijlen Het verst zuidelijk: 65o10'.6S 064o07'.7W Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Remmert Jan Koster, expeditieleider Martin Berg, hotelmanager Michael Frauendorfer en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.