Antarctica's eerste beschermde zeegebied
In oktober van dit jaar bereikte de Commissie voor de instandhouding van de levende rijkdommen in de Antarctische wateren, die bestaat uit 24 landen waaronder de Verenigde Staten, de Europese Unie, Australië en Nieuw-Zeeland, een consensus over een voorstel van Nieuw-Zeeland en de Verenigde Staten om een grootschalig beschermd marien gebied (MPA) in te stellen in de Ross Sea regio.
De overeenkomst treedt in werking op 1 december 2017 en zal een gebied bestrijken van 1,55 miljoen vierkante kilometer, waarvan 1,12 miljoen vierkante kilometer - 72% - volledig beschermd is (vissen niet toegestaan). Dit wordt 's werelds grootste MPA.
Commissie voor de instandhouding van de levende rijkdommen in de Antarctische wateren
De Commissie werd in 1982 opgericht met als doel het behoud van het Antarctische zeeleven. Dit was een reactie op de toenemende commerciële visserijbelangen in Antarctisch krill, een belangrijk onderdeel van het Antarctische ecosysteem. Het belangrijkste principe van de Commissie is om een ecosysteembenadering toe te passen op het beheer van de levende rijkdommen op Antarctica door ervoor te zorgen dat er op een duurzame manier wordt geoogst en dat er rekening wordt gehouden met de effecten van het vissen op andere componenten van het ecosysteem.
Een belangrijk onderdeel van de Commissie is haar Wetenschappelijk Comité, dat de Commissie de beste beschikbare wetenschappelijke informatie over bevissingsniveaus en andere relevante beheerskwesties verschaft, waarna de Commissie verplicht is om bij haar beslissingen volledig rekening te houden met de aanbevelingen en adviezen van het Wetenschappelijk Comité. Daarnaast heeft de Commissie diverse programma's opgezet om de gegevens te verzamelen die nodig zijn voor een doeltreffend beheer van de Zuidelijke Oceaan, waaronder visserijtoezicht, wetenschappelijke waarnemers op vissersvaartuigen, toezicht op het ecosysteem en een programma voor marien afval. Ondertussen heeft het Wetenschappelijk Comité een aantal werkgroepen opgericht die het hele jaar door bijeenkomen en helpen bij het formuleren van wetenschappelijk advies over belangrijke gebieden.
Met betrekking tot het beheer van de commerciële visvangst op Antarctica heeft de Commissie het CCAMLR Ecosysteem Monitoring Programma opgezet. Dit programma heeft twee doelen:
- Significante veranderingen in kritieke componenten van het mariene ecosysteem detecteren en registreren, wat als basis dient voor het behoud van de levende rijkdommen van de Antarctische wateren;
- Onderscheid maken tussen veranderingen die te wijten zijn aan het oogsten van commerciële soorten en veranderingen die te wijten zijn aan milieuvariabiliteit, zowel fysisch als biologisch.
De MPA's in de Rosszee beschermen de biodiversiteit
De Ross Sea regio is een van de meest ongerepte omgevingen ter wereld met een ononderbroken voedselketen en een volledige reeks roofdieren van topniveau die in de wateren te vinden zijn. Het gebied omvat ook een van de meest welvarende gebieden van de Zuidelijke Oceaan: De Ross Ice Shelf. Op verschillende tijdstippen van het jaar herbergt het Ross Sea Shelf 32% van alle Adélie-pinguïns ter wereld, 26% van de Keizerspinguïns, 30% van de Antarctische Stormvogels en ongeveer 50% van de orka's in de Ross Sea. Tussen 50-72% van de Zuid-Pacifische Weddellzeehonden leeft er het hele jaar door. De MPA-overeenkomst is ontworpen om een evenwicht te vinden tussen bescherming van de zee, duurzame visserij en wetenschappelijke belangen en zal belangrijke habitats en foerageergebieden van zeezoogdieren, vogels, vissen en ongewervelden beschermen.
Er wordt zelfs gedacht dat meer dan 16.000 soorten de Ross Sea hun thuis noemen en veel van hen hebben zich op een unieke manier aangepast om te gedijen in de koude, barre omgeving. In een studie uit 2011 werd het gebied het "minst veranderde mariene ecosysteem op aarde" genoemd vanwege de intacte gemeenschappen van Keizerspinguïns en Adéliepinguïns, maar ook Krabbeneteren, Orka's en Dwergvinvissen.
Wat is een beschermd zeegebied?
Een beschermd zeegebied is een gebied in de oceaan waar menselijke activiteiten strenger gereguleerd zijn dan in de omliggende wateren. Het is vergelijkbaar met een nationaal park op het land, waar het gebied is aangewezen en wordt beheerd door middel van wettelijke middelen met als doel het bereiken van behoud op lange termijn van habitat, het bieden van een toevluchtsoord voor verschillende soorten en zelfs het bieden van veilige toevluchtsoorden voor culturele en historische locaties.
MPA's spelen een belangrijke rol bij het behoud van wilde dieren, omdat ze de biodiversiteit beschermen en habitats beschermen tegen de invloed van de mens en omdat ze het mogelijk maken dat beïnvloede gebieden zich herstellen. MPA's bieden wetenschappers ook belangrijke mogelijkheden om de gezondheid van soorten te monitoren.
Niet alle beschermde mariene gebieden zijn gelijk
Niet alle MPA's zijn echter gelijk. In feite zijn er verschillende soorten MPA's. Ten eerste is er de strikte no-take MPA die elke vorm van onttrekking aan het aangewezen gebied verbiedt. Deze gebieden worden ook wel zeereservaten genoemd. Andere soorten MPA's staan verschillende niveaus van visserij toe met beperkingen op het gebruik van uitrusting, quota's voor vangsten en de vereiste van een vergunning.
Antarctica's beschermde zeegebied met verschillende kenmerken
Het beschermde mariene gebied dat door de Commissie voor de instandhouding van de levende rijkdommen in de Antarctische wateren is gecreëerd, heeft verschillende kenmerken. Ten eerste is er een 'no take' General Protection Zone, een volledig beschermd gebied waar vissen niet is toegestaan. Dit gebied omvat het Ross Sea plateau en de helling; de Balleny Islands; en representatieve bescherming van gebieden die goede voorbeelden zijn van speciale habitats, waaronder de Scott Seamount, een onderzeese bergketen. Ten tweede wordt er een Speciale Onderzoekszone gecreëerd die beperkte onderzoeksvisserij op krill en ijsvis toestaat; en ten derde een Krill Onderzoekszone die gecontroleerde onderzoeksvisserij op krill toestaat.
De duur van het beschermde mariene gebied is vastgesteld op 35 jaar voor de algemene beschermingszone, waarbij een consensusbesluit van de leden van het verdrag vereist is om de MPA na deze periode voort te zetten. Voor het beheer van de speciale onderzoekszone werd een kortere looptijd overeengekomen, waarbij de visbeperkingen na 30 jaar aflopen, waarna het Wetenschappelijk Comité zal overwegen of er andere maatregelen nodig zijn om de overeengekomen wetenschappelijke en beschermingsdoelstellingen te halen.
De leden kwamen overeen dat de vangstbeperking voor Antarctische ijsheek in de speciale onderzoekszone beperkt zou worden tot 15% van de totale toegestane vangst voor de visindustrie in de Rosszee, voor zover de vangstbeperking beantwoordt aan de wetenschappelijke onderzoeks- en beschermingsdoelstellingen van het gebied. Er is een clausule opgenomen dat als de Speciale Onderzoekszone na 30 jaar afloopt, de vangstbeperking niet hoger zal zijn dan 20% van de totale toegestane vangst die voor het gebied is vastgesteld.
De visserij in het verdragsgebied richt zich voornamelijk op Patagonische ijsheek, Antarctische ijsheek, makreelijsvis en Antarctisch krill. Deze visserijen worden beheerd aan de hand van een ecosysteemgerichte en voorzorgsbenadering met beheerdoelstellingen om een evenwicht te vinden tussen instandhouding en rationeel gebruik van levende hulpbronnen en om bestaande ecologische relaties in stand te houden.
Er zijn in feite vijf soorten visserijen, die elk het ontwikkelingsstadium en het niveau van de beschikbare informatie weerspiegelen om beheersbeslissingen te nemen, waarbij elke soort een vangstbeperking heeft die gebaseerd is op overeengekomen regels die de duurzaamheid van de visserij op lange termijn garanderen. Deze beperkingen bepalen wanneer, hoe en waar er gevist wordt om de potentiële impact op het ecosysteem te beheren. De regels zijn meestal specifiek voor een visseizoen en het toezicht gebeurt aan de hand van informatie die in realtime en andere korte intervallen tijdens het visseizoen aan het Secretariaat wordt gerapporteerd.
Daarnaast hanteren de aangesloten landen hun eigen aanvullende beheerstrategieën in de gebieden die onder hun jurisdictie vallen in het verdragsgebied. Zuid-Afrika hanteert bijvoorbeeld een strategie in de wateren die grenzen aan de Prince Edward- en Marion-eilanden en Frankrijk voor de Crozet- en Kerguelen-eilanden.
