Op de tast navigeren door het zee-ijs
Schepen zouden soepel door kalme wateren moeten glijden, maar ons Groenland-expeditieschip Ortelius beeft en wiebelt terwijl het door de kalme maar bevroren wateren tussen Spitsbergen en de eilanden navigeert.we zijn op de Noord-Atlantische Odyssee, een reis die begint op het vasteland van Europa en eindigt dicht bij de Noordpool in Spitsbergen. Aan boord zijn 115 enthousiaste passagiers. Om precies te zijn, de meeste gasten zijn op dit moment op de buitendekken, camera's in de hand, want het zee-ijs is bijzonder.
In de ban van de bevroren oceaan
"Ik keek vanochtend naar het ijs en ik voelde me zo thuis" Mick Brown, een ervaren gids en natuurkenner blijft betoverd door de bevroren oceaan. "Het is geweldig om terug te zijn - zo'n geweldig gevoel".vanochtend was er geen wekker nodig, de verandering in de beweging van het schip was alles wat nodig was om ons uit bed te krijgen. De boeg gaat omhoog als het in contact komt met een ijsschots, je voelt het dek onder je voeten omhoog komen. Als de Ortelius de ijsschots opzij duwt, gaat het schip bijna onmerkbaar overhellen voordat het weer recht komt te liggen. Zwaardere stromingen resulteren in een kleine rilling, gevolgd door een zachte trilling die langs de dekken kabbelt. Er is af en toe een scherpe schok als het schip een vaste ijsschots recht raakt.
Op de brug © Victoria Salem - Oceanwide Expeditions
Zorgvuldige, bekwame navigatie
"Snelheid?" vraagt de officier van de wacht, terwijl hij zijn ogen niet van het willekeurige patroon van schotsen en loodjes afhoudt. "3,6 knopen" antwoordt de stuurman. IJsnavigatie moet je niet overhaasten. "Oké, roer 10 graden bakboord" beveelt hij. Gebruikmakend van de open stukken water - bekend als 'leads' - zigzagt het schip naar het noorden. De logboekaantekening voor dit uur zegt alles: 'diverse koersen'.
Geluid en beweging geven aan iedereen die zich nog benedendeks bevindt aan dat we ons in het ijs bevinden. De ijsschotsen schrapen langs de zijkant van de romp en knarsen, schudden en knarsen terwijl ze bewegen. Hardere, ijsklompen maken het meeste lawaai. Zeelieden van vroeger gaven ze de naam grommers, die vandaag de dag nog steeds wordt gebruikt.
De ijslong
De Noordelijke IJszee bevriest in de winter en stromingen verplaatsen dat ijs zuidwaarts langs de oostkust van Groenland. Onze Arctische reis bracht ons tot aan de rand van dat ijs. Het is relatief zacht, een jaar oud ijs, ongeveer een meter dik. Oceanische deining die het ijs raakt, veroorzaakt een stijging en daling tussen de ijsschotsen. Pytheas de Griek, de eerste man die rond 350 v. Chr. zijn indrukken van zee-ijs vastlegde, noemde dit de "ijslong". De ijsschotsen sissen en ademen als ze tegen elkaar schuren. De bevroren zee heeft een mysterieuze kwaliteit. Pytheas schreef over die plaatsen waar land eigenlijk niet meer bestaat, noch zee noch lucht, maar een mengsel van deze dingen, een verbinding tussen al deze elementen, waarop je niet kunt lopen of varen. Het is jammer dat de originele teksten van Pytheas verloren zijn gegaan, we hebben alleen beschrijvingen van zijn woorden en bevindingen.
Kapitein Barria op de brug © Victoria Salem - Oceanwide Expeditions
Thuisbasis van fytoplankton, essentieel voor alle arctische dieren
Hoewel het misschien dood lijkt, biedt de ijslong leven. Het is een actieve habitat, de thuisbasis van pagofiele - ijsminnende - dieren. Tot nu toe hebben we vandaag een klapmuts en een jager aangetikt. We houden onze ogen open voor Zadelrobben, die zich met duizenden tegelijk aan deze rand kunnen verzamelen. Waar de ijsschotsen worden omgekeerd, komt een vuilbruine onderkant tevoorschijn: dit is de groei van fytoplankton, de kern van het arctische voedselweb, brandstof voor de rest van de fauna, te beginnen met zoöplankton.dit voedt op zijn beurt de vissen die de zeehonden onderhouden waarop de koning van het zee-ijs - de ijsbeer- jaagt. Waar is mijn verrekijker?