De geheimen van Antarctische zeehonden onthuld
Er leven slechts zes soorten zeehonden in Antarctica: Zuidelijke zeeolifanten, Antarctische pelsrobben, Krabbenzeebielen, zeeluipaarden, Rosszeehonden en Weddellzeehonden. Hoewel we ze kennen, zijn er veel geheimen van hun leven die we nog moeten ontdekken.
Een ander jachtpatroon komt naar voren
In een onderzoek naar Kerguelenzeebeeren ontwikkelden wetenschappers en ingenieurs van de British Antarctic Survey micro-global sensing loggers, die de tijden van lokale zonsopgang en zonsondergang registreren om de locatie van een dier te schatten, om de wintervoederreizen van meer dan 100 vrouwelijke Kerguelenzeebeeren vast te leggen, waaronder acht individuen over meerdere jaren van twee belangrijke broedplaatsen op het sub-Antarctische Bird Island en het Zuid-Atlantische Marion Island.
De wetenschappers ontdekten dat individuele zeehonden niet alleen binnen een winter in verschillende gebieden foerageerden, maar dat ze ook tussen opeenvolgende foerageertochten van foerageerlocatie veranderden. De wetenschappers denken dat het voedsel van de zeehonden in de winter veel schaarser is en dat deze dieren hun zoektocht moeten uitbreiden om voldoende voedsel te vinden.
Toen de gegevens over een paar jaar werden geanalyseerd, werd een patroon zichtbaar waarbij deze bredere foerageergebieden elkaar tot op zekere hoogte overlapten, wat erop wijst dat de meeste zeehonden gebieden bezochten die ze in voorgaande jaren hadden gebruikt en productief en voorspelbaar vonden.
Het geheime leven van de Vaal Stormvogeltje's
Eén onderzoeksproject maakte gebruik van videobeelden om een zeldzaam inzicht te krijgen in de foerageer-ecologie van zeeluipaarden onder water: de zeehond ter grootte van een ijsbeer is een toppredator in Antarctica met vlijmscherpe hoektanden die een aanzienlijke impact kunnen hebben op hele prooigemeenschappen.
Voor het project gebruikten onderzoekers van UC San Diego videobeelden om details te ontdekken over het jachtgedrag, het dieet en de duikactiviteiten van de zeehonden met behulp van Crittercams, kleine videocamera's die op het lichaam van dieren worden bevestigd om hun bewegingen op te nemen.
In de periode 2013-2014 bevestigde het onderzoeksproject de camera's op de rug van zeven verschillende Vaal Stormvogeltjes's bij Kaap Shirreff, een afgelegen locatie op Livingston Island op het Antarctisch Schiereiland (de onderzoekers selecteerden elk zeehondje voordat ze ze zwaar verdoofden om de camera op hen te bevestigen, waarna ze de camera-unit na 3-5 dagen weer terughaalden, zonder de dieren op enigerlei wijze te schaden).
Het project verzamelde meer dan 50 uur aan filmbeelden van de zeehonden, waardoor de onderzoekers een ongekende blik in hun dagelijks leven kregen, aangezien de zeehonden normaal gesproken een solitaire levensstijl hebben en hun tijd bij voorkeur doorbrengen op de ijskappen die constant over de oceanen drijven en er dus weinig tijd is om ze te bestuderen.
Een interessante ontdekking is dat wetenschappers dachten dat Vaal Stormvogeltje's krill aten, maar de zeehonden in dit onderzoek aten helemaal geen krill. In plaats daarvan brachten de zeehonden het grootste deel van hun tijd door met foerageren op de zeebodem waar ze jaagden op notothen vis, een bodembewonende ijsvissoort.
De jachtexpertise van de zeeluipaarden
Verrassend was dat de zeeluipaarden geïndividualiseerde technieken hadden ontwikkeld om op hun prooi te jagen. Eén vrouwtje zwom over de zeebodem tot ze een van deze vissen ontdekte die zich onder een rots verstopte, waarna ze haar snuit bij de rots stak en de vis eruit spoelde. Toen de vis wegzwom, greep ze hem en nam hem mee naar de oppervlakte om hem op te eten.
Hiervoor waren er van de meer dan 30 wetenschappelijke rapporten slechts twee die aangaven dat de Vaal Stormvogeltje's bodemvissen aten en slechts één die een dieet aangaf met notothen vissen. Het onderzoek leidde tot de ontdekking dat zeeluipaarden zich bezighielden met het stelen van voedsel. Voorafgaand aan dit onderzoek dachten wetenschappers dat zeeluipaarden zich bezighielden met coöperatief foerageren, waarbij de dieren als groep samenwerkten om te foerageren en op prooien te jagen.
In plaats daarvan toonden de opnames bijna een half dozijn vechtscènes tussen vrouwelijke zeeluipaarden over voedsel. Op één video was te zien hoe een vrouwtje op een pelsrobbenpup jaagde en deze vervolgens doodde, om vervolgens aangevallen te worden door een andere zeehond. Verrassend voor de wetenschappers was dat de Vaal Stormvogeltje's ook karkassen opaten, maar dat het niet zozeer willekeurig opeten was, maar dat de zeehonden de vangst oppotten door de prooi te verdedigen of te verstoppen onder rotsen op de zeebodem of op een diepte van minder dan 10 meter.
De grote hersenen van de Weddellzeehonden
Een van de langst lopende onderzoeksprojecten naar diersoorten is het onderzoek naar de Weddellzeehond, dat al sinds 1968 loopt. Een interessante ontdekking is dat een paar jaar geleden een trio onderzoekers van het National Museum of Natural History en het Smithsonian Environmental Research Center ontdekten dat pups van Weddellzeehonden bij de geboorte verhoudingsgewijs de grootste hersenen hebben van alle bekende zoogdieren.
Eerder onderzoek heeft aangetoond dat de pups van Weddellzeehonden een zeer moeilijke leercurve hebben, waarbij de pups al vanaf de leeftijd van zes weken alleen onder het Antarctische zee-ijs moeten navigeren, omdat de moeder in dit stadium niet meer op hen let en hen niet meer voedt. Wetenschappers speculeerden dat ze geboren moesten zijn met geavanceerde hersenen om zo snel te kunnen leren.
Om daar achter te komen, reisden de wetenschappers naar Antarctica om verschillende zeehondenjongen en enkele volwassen dieren te verzamelen die een natuurlijke dood gestorven waren. De koppen van de dode zeehonden werden verwijderd en teruggestuurd naar het Smithsonian voor onderzoek. Uit het onderzoek bleek dat de pups van de Weddellzeehonden hersenen hadden die gemiddeld 70 procent zo groot waren als die van de volwassen dieren. Dit ondanks hun kleine formaat, dat slechts 6-7 procent van de lichaamsmassa van een volwassene bedraagt.
Deze bevinding past in andere onderzoeksresultaten die aantonen dat dieren die in een vijandige omgeving worden geboren bij hun geboorte grotere hersenen hebben om te kunnen overleven. Zebra's moeten bijvoorbeeld al uren na de geboorte met een kudde mee kunnen rennen. Voor Weddellzeehonden betekent dit dat pups lange afstanden onder het zee-ijs moeten kunnen zwemmen, wat erg gevaarlijk is omdat ze misschien niet op tijd een gat in het ijs of een luchtzak kunnen vinden om te voorkomen dat ze verdrinken.
Toch is de hoeveelheid energie die de moedermelk nodig heeft om de hersenen van de pups snel te laten ontwikkelen enorm: van de 30-50 gram glucose die per dag nodig is om te overleven, wordt 28 gram verbruikt door de hersenen.
Statistieken van de zeeolifant
Zeeolifanten zijn enorme dieren. De mannetjes wegen tot 3.000 kilogram en de volwassen vrouwtjes tussen de 300 en 900 kilogram voordat ze bevallen.
Onlangs gebruikten wetenschappers van de Universiteit van Tasmanië moderne volgtechnologie om gedurende zes jaar het leven van bijna 300 Zuidelijke Zeeolifanten te volgen op acht locaties in de Zuidelijke Oceaan, van Macquarie Island ten zuiden van Australië tot sub-Antarctische eilanden zoals South Georgia en de Kerguelen Islands. De zeehonden foerageren meer dan 10 maanden per jaar op zee voordat ze terugkeren naar hun broedgebieden.
De wetenschappers ontdekten een aantal verbazingwekkende statistieken, waaronder individuen die tot 94 minuten lang naar diepten van bijna 2400 meter duiken en de langste migratieroute die afstanden van 5482 kilometer bereikt. De wetenschappers verzamelden ook informatie over de oceaan die van onschatbare waarde is: elke zeehond fungeerde als een mini-onderzeeër die de temperatuur en het zoutgehalte van de oceaan registreerde waar hij ook heen reisde.