PLA15-18, reisverslag, Noord-Spitsbergen

Vanuit het vliegtuig kregen we een eerste glimp te zien van Spitsbergen's indrukwekkende terrein van bergen en deltasystemen. Op het eerste gezicht leek dit een wilde en onbewoonbare plek, maar zoals we nog zouden leren is er veel leven. Voor velen van ons was Longyearbyen onze eerste stop, om het museum en de kerk te bezoeken of misschien wat extra warme kleren te kopen voordat we de beschaving verlieten. Klaar voor avontuur en verkenning liepen we eerst naar de pier om aan boord te gaan van M/V Plancius. We kwamen aan op het schip, ons nieuwe thuis voor de komende acht dagen. We werden begroet door onze Expeditieleider, Lynn en Hotelmanager, Zsuzsanna, vakkundig werden we naar onze hutten gebracht waar onze bagage al op ons lag te wachten. We verzamelden ons al snel in de observatielounge waar we een briefing kregen over de veiligheid aan boord. De briefing werd gegeven door de derde officier die ons details gaf over de veiligheid aan boord en hoe we ons op het ergste konden voorbereiden. Er werd een algemene alarmoefening gehouden (zeven korte ontploffingen gevolgd door één lange ontploffing) en we namen allemaal de SOLAS oranje reddingsvesten aan en verzamelden ons in de lounge onder begeleiding van bemanning en personeel. Na een appèl om er zeker van te zijn dat iedereen aanwezig was, gingen we aan dek om de reddingsboten te bekijken en we hoopten ze nooit te hoeven gebruiken. Al snel voer de Plancius Adventfjorden uit, noordwaarts op weg naar de avonturen van morgen. Terug in de lounge liet Zsuzsanna ons kennismaken met het interieur van het schip, de hotelactiviteiten en de eetzaal waar we heerlijk eten geserveerd zouden krijgen. Kapitein Alexey voegde zich bij ons voor een welkomsttoast met mousserende wijn of sap, en Lynn stelde het Expeditieteam voor dat klaar stond om samen met ons de wildernis te verkennen. Daarna gingen we naar de eetzaal voor ons eerste heerlijke diner, bereid door chef-kok Ralf en zijn personeel. De verse sneeuw op de bergtoppen verfriste de lucht boven deze noordelijke arctische wateren. Velen van ons waren aan dek om het vogelleven te spotten, Noordse Stormvogelen, Drieteenmeeuwen en een paar papegaaiduikers werden opgemerkt. Het hoogtepunt waren echter de walvissen! Verschillende soorten werden gezien terwijl ze zich voedden in het geluid, Bultruggen en Dwergvinvissen, maar het hoogtepunt was een Blauwe Vinvis, het grootste dier op de planeet. De officieren op de brug navigeerden het schip met respect om de walvissen heen. Ze gaven ons de gelegenheid om het dier te fotograferen, maar nog belangrijker om het gewoon te bekijken. We observeerden en absorbeerden deze verbazingwekkende ervaring. Een fantastische eerste kennismaking met wat Spitsbergen te bieden heeft.

In de vroege ochtenduren kwam de Plancius aan bij de noordwestelijke hoek van Spitsbergen. Kapitein Alexey navigeerde door Sørgattet, een smal kanaal tussen Danskøya en het vasteland van Spitsbergen. Het kanaal is slechts ongeveer een kilometer breed, maar is uitgesleten door de schurende werking van gletsjers en is daarom erg diep. Terwijl we 's ochtends koffie dronken en op weg gingen naar het ontbijt, werden we getrakteerd op een panorama van Arctische wildernis; steile, zwaar vergletsjerde bergen omringen het kanaal en het weer was perfect kalm. De zee was een indigoblauwe spiegel die de grijzen en het briljante blauw van de rotsen en het ijs om ons heen weerspiegelde. Eenmaal door Sørgattet voeren we Smeerenburgfjorden binnen. Deze brede fjord werd zo genoemd door de Nederlandse walvisvaarders die in de 16e en 17e eeuw in dit gebied gevestigd waren. Smeerenburgfjorden wordt omringd door enorme bergtoppen die meer dan 1000 m boven de zee uitsteken. Aan deze scherpe pieken dankt het eiland Spitsbergen zijn naam. Spitsbergen betekent 'puntige bergen' in het Nederlands. Op weg naar het noorden door de Smeerenburgfjorden zagen we een groep van ongeveer 20 Walrussen op een ongerepte zandvlakte op het oostelijke puntje van Amsterdamøya (ook genoemd door de Nederlanders!). Kapitein Alexey was in staat om het schip heel dicht bij de kust te brengen en we hadden een vrij goed zicht op deze enorme vinpotigen die in alle rust op het zand sliepen. Na het ontbijt en de opwinding van de Walrussen kregen we verschillende briefings van Lynn, die veel informatie bevatten over hoe we het noordpoolgebied veilig kunnen verkennen zonder de wilde dieren of de ongerepte landschappen te verstoren. Tegen het einde van de ochtend waren we Raudfjord ('Rode Fjord' in het Noors) binnengevaren. De fjord is opvallend omdat de oost- en westkant erg van elkaar verschillen. Dit is een gevolg van de gecompliceerde geologie van het gebied. De westkant van de fjord bestaat uit miljarden jaren oude migmatieten en andere metamorfe gesteenten; deze worden over het algemeen aangeduid als Precambrium basement. Deze gesteenten zijn mechanisch sterk en zeer resistent tegen erosie, waardoor ze door wind, water en ijs zijn uitgesleten tot extreem steile kliffen. De oostkant van de fjord bestaat uit veel jonger Devoongesteente, dat ongeveer 400 miljoen jaar oud is. De Devoongesteenten bestaan voornamelijk uit zandstenen en leisteen; deze werden afgezet in dorre, woestijnachtige omstandigheden in een tijd dat Spitsbergen veel dichter bij de evenaar lag (rond 25° NB). Het Devoon sedimentgesteente is veel zachter en zwakker en vormt dus een ander landschap aan deze kant van de fjord. De bergen zijn hier iets lager en hebben zacht glooiende flanken. De rotsen aan de oostkant van de fjord bevatten ook veel hematiet (ijzeroxide, of roest), dit geeft de Devoonrotsen hun kenmerkende rode kleur en dit is ook waar Raudfjord zijn naam aan ontleent (raud = rood). Toen we het hoofdgedeelte van Raudfjord binnenkwamen, kwamen we twee prachtige Blauwe Vinvissen tegen; een moeder en haar kalf. Deze vriendelijke reuzen waren zich aan het voeden in het rijke water van de fjord en we brachten een heerlijk half uur door terwijl we zachtjes langs ze voeren. De walvissen hadden een heel kenmerkend ademhalingspatroon; ze kwamen 3 tot 5 keer boven water en verdwenen dan voor een paar minuten onder de golven, op zoek naar voedsel. Bij verschillende gelegenheden kwamen ze vlak naast het schip boven water, misschien aangetrokken door de wervelingen en turbulentie van het schip dat door het water voer. Vervolgens gingen we naar Buchananhalvøya, een groot schiereiland dat in het midden van Raudfjord uitsteekt. Het expeditieteam was de kust aan het verkennen, op zoek naar wilde dieren. Na een tijdje kondigde Lynn via de PA aan dat we een Ijsbeer hadden gevonden - de eerste van onze reis! We kwamen zo dichtbij als we konden in het schip, maar de beer rustte vrij hoog op de heuvel. Met een verrekijker en de telescoop op de brug konden we de beer bekijken, en tot onze verbazing bleken het er twee te zijn, een moeder met haar jong! De beren waren duidelijk moe van het foerageren langs de kusten in het gebied en brachten de hele middag door in diepe slaap op de heuvel, zich niet bewust van onze aanwezigheid. We staken de fjord over naar een prachtige afgelegen baai genaamd Alicehamna; het expeditieteam ging vooruit om het gebied te verkennen en zodra ze het groene licht gaven stapten we in Zodiacs en maakten we onze weg naar de landing, onze eerste in Spitsbergen! Het weer was aanvankelijk niet bepaald vriendelijk en velen van ons werden een beetje vochtig in de verrassend hevige regen. Lynn verwelkomde ons aan wal en we verdeelden ons in verschillende groepen; elk in een ander tempo. De snelle wandelaars gingen een bergkam op, met als doel een uitzicht over de baai en verder over Raudfjord. De gemiddelde wandelaars gingen de kleine kaap op om de historische artefacten te bekijken die generaties van jagers en ontdekkingsreizigers hadden achtergelaten. De strandgroep wandelde naar de jagershut en onderzocht de vele verschillende soorten geologie die hier op het strand te zien zijn. Na ongeveer een uur begon de lucht op te klaren en het duurde niet lang voordat we baadden in de stralende zon - een zeldzaamheid voor de zomer in Spitsbergen! Toen de regen naar het noorden wegtrok, creëerde dat een prachtige sfeer: de donkere stormwolken en de rode bergtoppen in de verte werden goud verlicht door het nazomerzonlicht. Na een onvergetelijke paar uur aan land in Raudfjord gingen we terug naar het schip, net op tijd voor een stevig en welverdiend diner!

We werden wakker met een regenachtige, grijze ochtend bij de ingang van Liefdefjorden, de "Fjord van de Liefde". Zoals voorspeld was de wind vannacht nog verder aangetrokken, met windvlagen van meer dan 50 knopen. Tijdens het ontbijt trok Plancius dieper de fjord in op zoek naar beschutting. Toen we aankwamen op onze geplande landingsplaats voor de ochtend, was een deel van de wind ingeruild voor mist, waardoor we om veiligheidsredenen niet aan land konden gaan. Onder deze omstandigheden was een veilige landing niet mogelijk. We gingen verder, in de richting van de gletsjer van Monacobreen. Hier bracht de kapitein Plancius dichter bij de indrukwekkende ijsmuur zodat we konden genieten van het spectaculaire (maar natte) uitzicht op de tinten die varieerden van diepblauw tot wit. Het ruwe ijs rond het schip fluisterde terwijl het voorbij dreef en we namen de tijd om ons te verwonderen en zowel de details als het grotere uitzicht te fotograferen. Met de bergen gedeeltelijk in wolken gehuld, was de sfeer nogal stemmig. Terwijl we de kustlijn afspeurden op zoek naar wilde dieren, bewogen we ons langzaam langs de oevers van Liefdefjorden. Gérard vervolgde zijn inleidende praatje over Spitsbergen nu met het geschiedenisgedeelte, en na de lunch bevonden we ons in Bockfjorden, een zijtak van Woodfjorden. Om de een of andere reden zag de dag er hier een stuk zonniger uit: de wind was gaan liggen, hoewel de wolken nog steeds voortraasden. De mist had zich tot op de bergtoppen teruggetrokken en er was zelfs een sprankje zonneschijn! Dus na de lunch riep expeditieleider Lynn ons naar de loopplank voor een landing en vertrokken we in de zodiacs naar een keienstrand. Hier splitsten we ons op in wandelgroepen en terwijl de snelle wandelaars naar een uitkijkpunt snelden, deden de anderen het wat rustiger aan. De fotografen vonden de laatste bloemen van het seizoen, kleurrijke korstmossen en een ontelbaar aantal prachtige rotsen. Deze plek staat ook bekend als Jotunkjeldene of de bronnen van de Reus en de sinterterrassen die zijn afgezet door het mineraalrijke water en de thermische activiteit vormen een opvallend contrast met de andere donkere vulkanische stenen. Aan de andere kant van de fjord gloeide het donkerrode zandsteen in het zonlicht alsof het in brand stond - een spectaculair landschap met een verse laag sneeuw op de toppen en het groenige, melkachtige water eronder. Het terrein bleek op sommige stukken een uitdaging, maar iedereen genoot ervan om er op uit te trekken. Toen Plancius de Bockfjorden uitzeilde, werd het licht alleen maar beter, en degenen onder ons die erin slaagden om even afstand te nemen van de Happy Hour-bar werden beloond met prachtige uitzichten en een fantastisch kleurenpalet. Bij de recapitulatie onthulde expeditieleider Lynn de plannen voor morgen en de komende dagen, en Johanne en Sandra spraken respectievelijk over golven en korstmossen. De dag was nog lang niet voorbij - na het avondeten slingerde Plancius op open zee naar het vlakke zandeiland Moffen, waar vaak walrussen leven. Er waren er inderdaad een paar in de buurt, maar gecamoufleerd als drijfhout in het dimmende licht, zorgden de omstandigheden van een beukende branding en een rollend schip voor een uitdagende waarneming. Wat echter nog spectaculairder was, was de hemel zelf, met het avondlicht dat steeds veranderde. Echter, door de beweging van het schip waren een aantal van ons erg blij om in de Lounge te zijn, waar het uitzicht net zo mooi was als vanaf de buitendekken. Voor een paar geduldige mensen werd de "Groene Flits" ook waargenomen rond 23:24 uur in de zonsondergang.

Na het ontbijt kwam Plancius aan in de buurt van Torellneset, een kiezelstrand waar walrussen vaak uitrusten en verteren. Het plan was om aan land te gaan en de walrussen van dichterbij te bekijken. De staf ging aan land om onze landing voor te bereiden. Tijdens deze verkenningsoperatie werd een ijsbeer gezien die over het strand onder de gletsjer richting de walrussen liep. De gidsen kwamen snel terug naar de landingsplaats en pakten binnen een paar minuten de veiligheidstassen en geweerkoffers in een nabijgelegen zodiac. Hierna besloot expeditieleider Lynn om alle activiteiten aan land te annuleren en alle zodiacs keerden terug naar Plancius, om voor de hand liggende veiligheidsredenen. Daarna voer onze kapitein verschillende keren dichter naar de kustlijn om ons in staat te stellen deze beer goed te zien en te fotograferen. De groep van meer dan 30 walrussen was nog steeds aan het rusten langs het strand en sommigen zwommen in het water. De beer was duidelijk niet in goede conditie, erg mager omdat hij het pakijs in noordelijke richting had gemist en dus deze zomer aan land vastzat met beperkte voedselmogelijkheden. De geur van walrussen was waarschijnlijk de belangrijkste reden dat de beer in dit deel van Nordhaustlandet rondzwierf, maar hij had weinig kans om te doden, tenzij er een gewond dier of een jonge walrus alleen was. Dit was een zeldzame waarneming en gezien de timing van de dag werd dit de activiteit voor de ochtend, we hadden nog plannen voor de middag. We gingen terug naar binnen vanaf de buitendekken voor een snelle lunch. Rond 14.00 uur kwamen we aan bij een grote klif die bekend staat als Alkefjellet. De zwartachtige dolerieten rotspilaren waren bijna volledig bedekt met de roze en witte druppels van de tienduizenden Brunnich's Zeekoeten en Drieteenmeeuwen die hier in de zomer op kleine richels in de rotsen nestelen. De meeste zeekoeten waren weg, maar er waren nog steeds veel drieteenmeeuwen in het bovenste deel van de kliffen. Twee poolvossen werden gespot door het personeel. Ze waren de helling aan de voet van deze grote klif aan het afspeuren, in de hoop karkassen te vinden van jonge vogels die het niet helemaal gered hadden van nest naar zee. Hoewel het grootste deel van de kolonie was vertrokken, waren er nog enkele paren zeekoeten, vader en jonge kuikens, die zich voorbereidden op de lange reis zuidwestwaarts richting de Barentszzee voor de winter. Een uur later kwamen we aan in een goed beschutte baai genaamd Faksevågen. We splitsten ons op in vijf groepen. De eerste die vertrokken, waren de "berggeiten" die hoger op de toendra reden om een uitzichtpunt te bereiken en te genieten van een schilderachtig uitzicht. Onderweg werden verschillende rendieren gezien en de groep naderde langzaam om een beter uitzicht te krijgen voordat ze de bergrug opgingen. De tweede groep maakte een minder vermoeiende wandeling naar een plateau boven de uitgespoelde vlakte van de achterliggende gletsjer. De derde groep ging over een zachte helling om te genieten van het landschap en de laatste overgebleven toendrabloemen van de zomer. De groep fotografen bleef op een uitkijkpunt om het subtiele arctische licht te bewonderen en vast te leggen. Tot slot maakte de ontspannen groep een eenvoudige wandeling langs het strand, waarbij ze verschillende sporen en voetafdrukken in de modder van een grote naburige delta spotte. Na het diner gaf Martina, de reisleidster van de wetenschappers, ons een interessante presentatie over hun werk bij het bestuderen van de stranden van Spitsbergen. Ze legde uit wat de oorzaken zijn van veel van de nieuwe uitheemse (niet-endemische) soorten die op deze stranden voorkomen. Het schip voer 's nachts verder noordwaarts, in de richting van het pakijs in de verte. We gingen naar bed met een zacht wiegen van de oceaan en droomden van de avonturen van morgen in het ijzige rijk van het polaire noorden.

S Nachts stomen we naar het noorden, recht naar het hart van de Noordelijke IJszee. Lynn wekte ons een paar minuten later dan gebruikelijk en trakteerde ons op een dutje. Plancius had veel vooruitgang geboekt en tegen het ontbijt naderden we 82°NB. Er hing een voelbaar gevoel van herfst in de lucht; druilerige luchten, af en toe een sneeuwvlokje en een stevige bries uit het oosten herinnerden ons eraan dat de zomer vluchtig is in het hoge noordpoolgebied en dat het snel weer donker wordt in de poolwinter. s Ochtends werden we getrakteerd op een aantal uitgebreide verslagen van de expeditiestaf. Shelli gaf een uiteenzetting over Walrussen, waarbij ze ons liet kennismaken met hun fysieke kenmerken, hun indrukwekkende eetgewoonten en hun voorliefde voor lichaamscontact met andere walrussen, of thigmotaxis, wanneer ze zich op het strand terugtrekken om te rusten. Shelli rondde haar praatje af met een gids over de andere soorten vinpotigen die we tussen het ijs zouden kunnen tegenkomen, inclusief enkele tips en trucs om de verschillende soorten te identificeren. Sandra was de volgende met een presentatie over de seizoenscyclus in Spitsbergen; ze legde uit hoe de omgeving drastisch verandert in slechts een paar maanden als de seizoenen overgaan van de lente, via de korte zomer, naar de herfst tegen het einde van augustus. De seizoenen dicteren het levensritme in het hoge noordpoolgebied en Sandra liet ons zien hoe planten, vogels, zoogdieren, het weer en landschappen evolueren. Johanne was de volgende, met een praatje over zee-ijs. Precies op tijd kregen we onze eerste glimp van ijsschotsen door de ramen van de lounge, de gefragmenteerde schotsen gaven ons een klein voorproefje van wat komen ging. Johanne legde uit dat Arctisch zee-ijs een belangrijke regulator is van het globale klimaat, en dat het ook een fragiel ecosysteem is dat snelle veranderingen ondergaat. Johanne ging dieper in op het ijs en legde uit hoe het wordt gevormd, waar het te vinden is en hoe fundamenteel het is voor alle processen in de Noordelijke IJszee. Laurence volgde met een lezing over de bathymetrie die onder onze voeten verborgen ligt. Hij legde uit welke technieken worden gebruikt om de zeebodem in kaart te brengen en dat we 100 keer meer weten over het oppervlak van Mars dan over de bodem van de Noordelijke IJszee. Laurence liet ons kennismaken met een paar speciale kenmerken die alleen in oceanen op grote hoogte voorkomen, zoals gashydraatkraters en chaotische ploegsporen van ijsbergen. Later op de ochtend gaf Peter Prokosch een lezing getiteld "Een visie voor het Noordpoolgebied". Hij benadrukte de complexe uitdagingen waarmee het Noordpoolgebied in een snel veranderende wereld wordt geconfronteerd, maar eindigde met een optimistische noot. Het Noordpoolgebied is een regio waar milieubescherming en samenwerking tussen naties erg sterk is, en het Noordpoolgebied heeft het potentieel om een blauwdruk te zijn voor succesvolle aanpassing aan wereldwijde uitdagingen. Terwijl Peter zijn toespraak afrondde, kwamen we ons eerste echte pakijs tegen en kapitein Alexey bracht Plancius er voorzichtig in, navigerend door smalle paden tussen de ijsschotsen. We betraden een nieuwe wereld. Het hagelwitte ijs pulseerde zachtjes in de deining en de ijsschotsen verschoven voortdurend; steeds verder gedreven door de grillige grillen van de wind en de oceaanstromingen. Na 30 minuten ijs kwamen we onze eerste beer in dit gebied tegen, een jong mannetje dat languit op een blok ijs lag. Toen het schip naderde, verzamelden we ons allemaal op het dek, voorzichtig om geen geluid te maken. De beer was nieuwsgierig naar onze aanwezigheid en kwam het schip onderzoeken, waarschijnlijk erg geïntrigeerd door het grote, sterk ruikende vreemde object in zijn omgeving. Hij was duidelijk voorzichtig en benaderde ons op zijn eigen voorwaarden, door benedenwinds te blijven zodat hij ons kon ruiken. We kwamen tot op 100 meter afstand toen een los stuk ijs met een luide knak tegen de boeg van het schip dreef. Dit was genoeg om de beer te laten schrikken en hij trok zich terug over verschillende ijsschotsen. Door zijn voorzichtige gedrag trokken we langzaam weg en lieten hem weer alleen achter. We gingen dieper het ijs op en bleven uitkijken. Het ijs was vol leven; drieteenmeeuwen en Ivoormeeuwen zwierven rond de achtersteven van het schip en maakten van de gelegenheid gebruik om te foerageren op de poolkabeljauw die door de scheepsturbines werd verstoord. Op het water visten Zwarte Zeekoeten, Brunnich's Zeekoeten en Kleine Alken in de leidingen tussen de ijsschotsen. Later in de middag kwamen we nog twee beren tegen, een prachtige moeder met haar jong van vorig jaar. De beren waren erg ontspannen in onze aanwezigheid en benaderden ons met enige interesse. We brachten een heerlijk half uur door in het gezelschap van deze majestueuze wezens voordat we weer vertrokken. Na twee verbazingwekkende ontmoetingen met beren keerden we om, op weg naar het westen en weer richting open water. Dit was echter niet voordat we de breedtegraad van 82°46.59' N hadden bereikt, een record voor kapitein Alexey, het schip Plancius en ook voor de meeste bemanningsleden! s Avonds hadden Zsusanna en chef-kok Ralf een speciale ervaring voor ons geregeld; een barbecue op het achterdek, midden tussen het pakijs van de Noordelijke IJszee! We smulden van de grill en genoten van een drankje in deze unieke en ietwat surrealistische omgeving. Net toen de muziek werd opgewarmd kwam Lynn over de PA om aan te kondigen dat we nog een beer hadden gespot, dit keer een jong vrouwtje dat zeer geïnteresseerd was in het schip. Ze kwam al klauterend over het ijs recht op ons af en kwam tot op slechts 10 meter van de boeg, terwijl wij haar van bovenaf observeerden. Een ongelooflijke ervaring om een geweldige dag mee af te sluiten.

Vandaag werd min of meer op zee doorgebracht, vanwege de afstand die nog afgelegd moest worden van het ijs naar het vasteland van Spitsbergen. Gelukkig waren de omstandigheden redelijk en ons expeditieteam presenteerde enkele vermakelijke feiten voor de ochtendrecapitulatie. Expeditieleider Lynn hield een praatje over wat Arctica en Antarctica gemeen hebben en wat hen verschillend maakt. Irene gaf uitleg over het midzomerlicht en de middernacht op de Noordpool. Als er geen mist en wolken waren geweest, zou 2 september onze laatste kans zijn geweest om de middernachtzon dit seizoen te zien, gezien onze positie zo ver naar het noorden. Sandra liet ons kennismaken met de vertaalde Latijnse namen van veel van de vogelsoorten die we tot nu toe hebben gezien. Later op de ochtend gaf Isabelle een meer diepgaande lezing over walvissen en walvispoep. Fogbanks kwam en ging terwijl we dichter bij onze bestemming van de late namiddag kwamen. We gingen terug naar het Smeerenburggebied om nog een keer naar de walrussen te kijken of - als ze die dag niet thuis waren - met een zodiac over de prachtige Smeerenburggletsjer te varen. De walrussen waren thuis, maar helaas hadden ze al bezoek van een ander schip en waren ze te druk bezig om ons te ontvangen. De gletsjer presenteerde zich echter in de laatste stralen van de avondzon en was een droom voor fotografen. Iedereen kleedde zich warm aan en ging met de boten mee om de ijswand en de bijbehorende ijsbergen van dichtbij en toch veilig te bekijken. De gletsjer was behoorlijk actief, knarste zo nu en dan en kalfde kleinere en grotere stukken af die dan onze kant op dreven. Vanuit de zodiacs genoten we op armlengte van deze juweeltjes van ijs die schitterden in het zonlicht. Onze chauffeurs manoeuvreerden voorzichtig tussen alle grotere en kleinere stukken die in vele vormen en kleuren voorkwamen. Enkele Noordse Sternen en Drieteenmeeuwen observeerden ons vanaf hun plek op kleine ijsbergen en verschillende zeehonden doken op toen we de kleine baai aan het zuidelijke uiteinde van de gletsjer bereikten. Onze chauffeurs maakten van de gelegenheid gebruik om hun motoren uit te zetten en het geluid van kleine luchtbelletjes die loskwamen uit het ijs druppelde in onze oren. Uiteindelijk was het tijd om terug te keren naar Plancius, waar ze op ons wachtte in de baai op ongeveer 1,8 nm afstand van de gletsjer. Een vers kopje thee en een heerlijk warm diner deden de licht bevroren vingers en tenen die we in het ijs hadden doorstaan snel vergeten. De cocktail die we deze avond aan de bar kregen, was een speciale traktatie; sommigen van ons hadden namelijk van de gelegenheid gebruik gemaakt om de helderste stukken ijs van de gletsjer te vissen en mee terug te nemen naar het schip.

We werden wakker met een zonnige hemel en een rollende deining. Het schip voer langzaam in de richting van het laaggelegen terrein van Poolepynten, een andere bekende verzamelplaats van walrussen. Dit zou onze laatste kans zijn om te zien of de dieren "thuis" waren en om ze te bezoeken. We hadden geluk en vlak bij de hutten en het navigatiebaken lagen een aantal oudere mannelijke walrussen tevreden uit te rusten op de zanderige landtong. We werden in drie verschillende groepen verdeeld zodat iedereen evenveel tijd en ruimte had om de walrussen te bekijken. Een beetje branding op het strand droeg bij aan de sfeer van de landing. Achter de walrus lag een moerasland waar verschillende vogels van het late seizoen leefden en de chaotische schoonheid van drijfhout dat lang geleden op het land was gegooid. Om de ochtend compleet te maken kwam er een Sisselman reddingshelikopter voorbij die een testoefening wilde maken met de medewerking van Plancius. Gelukkig trokken de walrussen zich niets aan van deze operatie en bleven ze zich loom gedragen. We keerden terug naar het schip, gingen lunchen en daarna naar onze camera's en computers om de beelden van de "Tandlopers" te bewerken. Er was wat tijd om uit te rusten of om onze spullen te sorteren voor de namiddagexcursie naar Alkhornet. Dit is een juweel van de landingsplaatsen op Spitsbergen, met vogelkolonies op de kliffen erboven, rendieren die de groene toendra eronder begrazen en een uitzicht over de baai, en dan hebben we het nog niet eens over de gletsjer in het oosten. Er werd een landingsplaats afgebakend, zodat we de tijd hadden om zelf op verkenning te gaan, maar nog steeds onder het toeziend oog van onze gidsen. Er waren veel rendieren die graasden op de rijke grassen en overgebleven bloemen van de zomer. Moeders en kalveren werden gezien, evenals mannetjes die het fluweel van hun gewei aan het afwerpen waren en zich voorbereidden op de kracht die nodig is voor de herfstbronst of het paarseizoen. Tegen het einde van de landing werd er een "Polar Plunge" aangeboden aan degenen die ervoor kozen om de Arctische wateren te trotseren. Blijvende herinneringen voor iedereen. We keerden terug naar het schip voor een laatste toast op de reis met de kapitein en het expeditie personeel. Daarna werd er gegeten en in de lounge werden verhalen en herinneringen opgehaald. Het licht buiten was een genot toen het schip 's avonds door Isfjord voer.

Na 8 dagen waren we terug waar we begonnen waren, Longyearbyen. Het was triest om afscheid te nemen van alle prachtige plaatsen die we hadden bezocht en om van boord te gaan van de Plancius, het schip dat ons comfortabele, gezellige thuis was geweest voor een onvergetelijke reis naar het noorden. Maar tegelijkertijd waren we rijker aan herinneringen en kennis over het noordpoolgebied en zijn wilde dieren. We hebben bijzondere en ongelooflijke ervaringen opgedaan, honderden foto's genomen en nieuwe vrienden gemaakt. We hebben unieke momenten gedeeld, met elkaar gepraat en gelachen. Deze reis zal ons een leven lang bijblijven - in onze herinneringen, in onze verbeelding en in onze dromen. Bedankt allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook moge zijn! Totale afstand afgelegd op onze reis: Nautische mijlen 1.155,7 Verste noordpunt: 82°46.59'N / 020°55.20'E Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Alexey Nazarov, expeditieleider Lynn Woodworth, hotelmanager Szuazzana en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.