OTL21-22, trip log, Falkland Islands - South Georgia - Antarctica

Onze groep kwam in de loop van een aantal dagen aan in Puerto Madryn. Een paar vroege aankomsten zagen ons schip, de Ortelius, aankomen op de 23e na een lange herpositioneringsreis vanuit haar thuishaven Vlissingen in Nederland. Op de inschepingsdag hadden de meeste mensen al een eerste glimp opgevangen van de Ortelius, die aangemeerd lag aan de pier. Iedereen genoot van de tijd om Puerto Madryn op hun gemak te verkennen voordat ze aan boord gingen van het schip.

De inscheping stond gepland voor 16:00 uur. Een handvol gretige gasten arriveerden op tijd en genoten van de zon terwijl ze het havenleven observeerden. Zodra het inschepen begon, was er een gestage stroom van opgewonden aankomsten. Het expeditieteam stond klaar om ons te begroeten en te helpen met het scannen van de bagage door de plaatselijke havenautoriteiten. Toen was het tijd om de loopplank op te klimmen en aan boord te gaan van ons huis voor de komende drie weken. Terwijl de bemanning en het expeditieteam de bagage naar de hutten brachten, gingen wij met onze paspoorten in de aanslag naar de receptie om in te checken bij hotelmanager Stephen Bell en zijn team. Toen was het tijd om onze hutten te vinden en ons in te richten.

De havenloods van Puerto Madryn ging om 17:00 uur aan boord van het schip en we vertrokken om 17:35 uur. Ons avontuur was begonnen! Velen van ons stonden op het dek voor het vertrek en om Puerto Madryn langzaam in ons kielzog te zien verdwijnen. De volgende stop waren de Falklandeilanden, twee dagen varen verderop.

Hoe leuk het ook was aan dek, er waren belangrijke zaken te doen. We werden naar de collegezaal geroepen voor belangrijke briefings door expeditieleider Adam, hotelmanager Stephen en scheepsdokter Veronique. Daarna volgde een verplichte veiligheids- en reddingsbootoefening onder leiding van de Chief Officer. Na afloop kregen we de opdracht om terug te keren naar onze hutten, warme kleren aan te trekken en klaar te staan voor het algemene noodalarm. Bij het horen van het alarm meldden we ons op onze verzamelplaatsen, in de eetzaal of de bar, en werden we naar onze respectievelijke reddingsboten gebracht. Na de oefening bleven velen van ons aan dek om een glimp op te vangen van zeevogels en walvisactiviteiten in de verte.

Om 19:00 werden we uitgenodigd in de bar om te genieten van een welkomstdrankje aan boord, voordat we om 19:30 naar het diner gingen. Er heerste een geweldige sfeer tijdens onze eerste maaltijd aan boord, gecreëerd door het vooruitzicht van wat ons te wachten stond. Het was een fantastisch gevoel om eindelijk onderweg te zijn. De dag eindigde met een prachtige zonsondergang terwijl we op weg waren naar de engten van Puerto Madryn en de open Zuid-Atlantische Oceaan. We stonden op het punt een breedtegraad te bereiken die bekend staat als de "Roaring Forties". We hoopten dat ze ons gunstig gezind zouden zijn!!!

Vandaag was onze eerste volledige dag aan boord van de Ortelius terwijl we onze reis naar de Falklandeilanden voortzetten. Toen we uit onze slaap ontwaakten en naar buiten gingen, zagen we een prachtige, kalme zee en zonneschijn; perfecte omstandigheden om op zoek te gaan naar prachtige wilde dieren! Nog voor het ontbijt konden we al genieten van een aantal prachtige dieren. Wat de vogels betreft, zagen we Witkinstormvogels, Reuzenstormvogels en onze eerste Wenkbrauwalbatrossen. We zagen ook onze eerste Kaapse Stormvogelen. Pintado betekent 'geschilderd' in het Spaans. Bij de zeezoogdieren zwommen Zuid-Amerikaanse zeeleeuwen en Zuid-Amerikaanse pelsrobben voorbij en een paar afzonderlijke kleine groepen van de opvallend gemerkte Dolfijn van Peale sprongen acrobatisch uit het water in de richting van het schip. We zagen ook veel Noordse Vinvissen, een grote soort die tot 17 meter lang kan worden en tot 38 ton kan wegen. We keken uit naar de spray als ze aan de oppervlakte kwamen om adem te halen en keken naar hun donkergrijze rug en gebogen, puntige rugvinnen die zich onder de golven terugbogen. Deze soort is een van de snelste walvissen, die in staat is om zich in korte uitbarstingen met 25 km/u voort te bewegen!

Hotelmanager Stephen kondigde aan dat het restaurant om 8 uur 's ochtends open was, dus we gingen ons tegoed doen aan een heerlijk ontbijtbuffet. Daarna werden we naar de collegezaal geroepen voor de introductie van ons expeditieteam dat hun taken, ervaring en expertisegebieden beschreef. Daarna volgde de verplichte zodiac briefing, waarbij we de kennis kregen die we nodig hadden om veilig te kunnen werken, zoals het gebruik van de zeemansgreep, het in- en uitstappen van de zodiacs en het aantrekken van de reddingsvesten. Na de briefing kregen we onze laarzen aan, die nodig zijn voor het nat landen in de zodiac en het lopen aan wal. Daarna genoten we van wat frisse lucht op het dek voor de lunch om 12:30 uur.

In de namiddag werden er twee lezingen gegeven in de bar. Zeezoogdierspecialist Hazel sprak over de walvissen en dolfijnen die we tijdens het eerste deel van onze reis konden zien (inclusief de walvissen en dolfijnen die we die ochtend al hadden gezien!) en ornitholoog Regis gaf zijn lezing 'The Fabulous World of Seabirds' waarin hij ons een schat aan informatie gaf over deze prachtige wezens, van de piepkleine Stormvogelen tot de enorme albatrossen. Over vogels gesproken, er werden nog meer nieuwe soorten gezien tijdens de middagtocht, waaronder Wandelende albatros, Kaapse stormvogel (ook bekend als Donsstormvogelen), Donsstormvogelen, Grote Pijlstormvogelen, Dunbekprionen en twee Rotspinguïnen. Enkele zeer actieve Bultruggen werden ook waargenomen terwijl ze in de verte met hun staart op het water sloegen en hun aanwezigheid kenbaar maakten met enorme spetters!

Toen de activiteiten van de dag ten einde liepen, hadden we onze eerste Recap in de bar. Expeditieleider Adam vertelde ons de plannen voor morgen, Sara sprak over de cultuur van de Falklands en Bill moedigde iedereen aan om aandachtig om te gaan met de verbazingwekkende natuur: kijken, zien, denken, doen! Daarna was het tijd voor het avondeten (er was zeker geen risico dat we honger zouden lijden op deze reis!) Daarna genoten we van wat ontspannende rustige tijd of een gezellig drankje in de bar met medegasten voordat we naar bed gingen.

Na het ontbijt riep expeditieleider Adam iedereen bij elkaar voor een briefing en kondigde hij aan dat het plan veranderd moest worden. Het weerbericht gaf aan dat er de komende dagen zwaar weer zou zijn in het gebied van de Falklands. Er werden windvlagen van meer dan 60 knopen verwacht, waardoor landen op onbeschutte stranden onmogelijk zou worden en de haven van Stanley zou sluiten. Plan B was om op koers te blijven naar het noordelijke deel van de Falklands maar te mikken op een ander eiland. De hoop was dat het weer het mogelijk zou maken om te landen op Steeple Jason Island, de thuisbasis van de grootste Albatros-kolonie ter wereld. Van daaruit was het de bedoeling om rechtstreeks naar South Georgia te gaan.

Het weer bleef uitstekend met goed zicht en een relatief kalme zee. Verschillende walvissen werden gespot en camera's klikten terwijl lange lenzen Stormvogels, Prionen en Albatrossen volgden die rond het schip vlogen. Het lezingenprogramma werd voortgezet met gasten die 's ochtends verschillende informatieve lezingen bijwoonden. AEL Sarah ..."Hoe maak je foto's waar je blij mee bent!" Himanshuu Seth..."Foto sluitertijd voor beginners" en EL Adam ...introductie tot het Falklandeiland ...een historisch verslag.

Tijdens de lunch kwam land in zicht en Ortelius arriveerde al snel voor de dramatische, met albatrossen omzoomde kust van Steeple Jason. De lucht was gevuld met albatrossen en ontelbare duizenden witte stippen strekten zich uit als een gigantische kraag rond het eiland. Helaas verslechterden de weersomstandigheden snel en de toenemende wind zorgde voor een zware deining van 3 meter. Twee Zodiacs werden te water gelaten om te kijken of er geland kon worden. Het resultaat was een teleurstellende maar voor de hand liggende annulering.

Ortelius verplaatste zich naar Grand Jason Island, een plek waar niemand van het expeditieteam ooit was geweest..... inclusief Allan, de Falklandeilandbewoner. De omstandigheden waren veel gunstiger en Zodiacs werden te water gelaten om een landingsplaats te zoeken. Vier Zodiacs voerden pendeldiensten uit en brachten alle gasten naar een rotsachtige inham waar een klauterpartij over enkele rotsen nodig was. We volgden een met paaltjes gemarkeerd spoor door de enorme pollen Tussock Grass naar een enorme kolonie Wenkbrauwalbatrossen en Rotspinguïnen. Camera's klikten onophoudelijk... overal fotomogelijkheden van wilde dieren... de gasten waren verrukt.

Een oproep van het schip deed iedereen terugkeren naar de landingsplaats en de Zodiacs. De omstandigheden waren opnieuw veranderd en de wind wakkerde sterk aan met windkracht 7 uit NNW en de deining nam toe tot 4 meter, een dreigende hoogte langs de loopplank. Het volgende uur zorgde voor serieuze opwinding voor iedereen terwijl de Zodiacs de terugkerende gasten overbrachten. Het was donker toen de laatste boten aan boord werden gehesen en plan B werd uitgevoerd vanwege de voorspelling van slechter weer...Ortelius zette koers naar South Georgia.

Weer een gedenkwaardige dag vol avontuur voor Oceanwide Expeditions!!!

We begonnen de dag vlak bij de noordoosthoek van de Falklandeilanden. Het weer was vannacht iets slechter geworden en het schip rolde behoorlijk. Na het gebruikelijke geweldige ontbijt gaf Allan een gedenkwaardige en emotionele lezing over het leven op een van de meest afgelegen eilanden van de Falklands. Allan is een vijfde generatie Falklandeilandbewoner en een directe afstammeling van een van de oorspronkelijke Britse kolonisten in 1840. Iedereen genoot van zijn foto's van het landschap, de wilde dieren en zijn schattige Labrador Bosun.

Het weer verslechterde in de loop van de ochtend, wat betekende dat rondlopen een grotere uitdaging werd. Regelmatige aankondigingen herinnerden ons eraan om voorzichtig te zijn terwijl we ons over het schip verplaatsten en om ervoor te zorgen dat we altijd minstens één hand vrij hadden voor de veiligheid. Er waren ook herinneringen om ervoor te zorgen dat alle spullen in onze hutten veilig waren en om vingers uit deurkozijnen te houden. Er werd voorspeld dat het weer nog verder zou verslechteren.

Om 11:00 uur gaf Jami Tarris van de Wild Focus fotografiegroep een fantastische presentatie over Wildlife Fotografie. Jami's foto's van over de hele wereld waren adembenemend. Buiten was het bewolkt en het zicht werd steeds minder. Maar dat weerhield ons er niet van om in groten getale Kaapse Stormvogelen, Grauwe Pijlstormvogelen, Duikstormvogels en Reuzenstormvogelen te zien. En natuurlijk was er de altijd aanwezige en inmiddels bekende Wenkbrauwalbatros.

Na weer een heerlijk lunchbuffet gaf expeditieleider Adam een reeks korte verplichte briefings in de bar. Dit waren de IAATO (International Association of Antarctic Tour Operators) Visitor Guidelines, Bio Security requirements en een memorabele video over de South Georgia Visitor Guidelines met de bekende stem van Sir David Attenborough.

In de vroege namiddag verslechterde het weer dramatisch. De dreigende storm die ons van de Falklands had verdreven, had ons ingehaald! Er werden nog meer aankondigingen gedaan om ons eraan te herinneren dat we uiterst voorzichtig moesten zijn als we ons op het schip bewogen. Er werden beperkingen opgelegd op de buitendekken, die erg nat en glad waren. Het zware rollen maakte het buiten erg gevaarlijk. Tegen 15:00 uur waaide de wind gestaag met 50-60 knopen, met vlagen tot meer dan 70 knopen. De windsnelheidsmeter op de brug gaf dit vele malen aan. De deining was een duizelingwekkende 5-6 meter. Berichten van de Falklands over afschuwelijke omstandigheden daar bevestigden dat we er goed aan deden om te vluchten.

Later in de middag gaf Hella een zeer informatieve lezing over vinpotigen terwijl we probeerden overeind te blijven. Dit was een fantastische introductie tot de verschillende zeehondensoorten die we hoopten tegen te komen op onze expeditie. De beweging van het schip had zijn weerslag op Hella, maar ze hield vol en gaf een fantastische presentatie ondanks dat ze zich onwel voelde.

Na een korte recapitulatie in de bar werd het diner geserveerd door enkele zeer evenwichtige obers, terwijl de toestand van de zee het schip bleef laten rollen. De kapitein veranderde een beetje van koers om het zware rollen tijdens het diner te verminderen. Hierdoor konden de meeste mensen hun eten op het bord houden!

Bij het aanbreken van de dageraad op de Ortelius zweefden een groot aantal zeevogels gracieus door de harde wind rond ons schip, zich niet bewust van de vele mensen aan boord die de hele nacht hadden geworsteld omdat ze niet konden slapen door het rollen en stampen in de ruwe zee. De eetzaal stroomde langzaam en slechts gedeeltelijk vol voor het ontbijt en voor ieders veiligheid besloot hotelmanager Stephen dat alle maaltijden vandaag door het hotelpersoneel zouden worden geserveerd om te voorkomen dat gasten zouden rondlopen en omvallen.

Op de brug vertelde de kapitein dat de golfhoogte tijdens de nacht een piek van ongeveer 10 meter bereikte! Maar het goede nieuws was dat verwacht werd dat de windsnelheid gedurende de dag zou afnemen, waardoor de deining en de golven zouden moeten afnemen. We kregen te horen dat tot nader order alle dekken behalve dek 6 gesloten waren om veiligheidsredenen.

Tijdens de ochtend gaf Theo Allofs van de Wild Focus Photography Group een prachtige presentatie over 'Landschap en compositie'. Prachtige foto's van enkele van de meest ongelooflijke plaatsen op onze planeet werden gepresenteerd door Theo, wat opnieuw een herinnering was aan de taak die wij als mensen hebben om Moeder Aarde te beschermen, te respecteren en opnieuw met haar te verbinden.

Om de biodiversiteit in Zuid-Georgië te beschermen en de introductie van invasieve planten of dieren te voorkomen, zijn de bioveiligheidsrichtlijnen die ons toestaan voet aan land te zetten erg streng. Ter voorbereiding was vanochtend wat tijd ingeruimd voor de eerste schoonmaak en inspectie van al onze uitrusting. Gewapend met borstels en paperclips zochten we naar de kleinste stukjes modder, gras of zaden. Voor mensen met weinig geduld kan dit een frustrerende taak zijn. Maar als team hielpen we elkaar allemaal om de tijd te beperken bij een zeer nauwgezette inspectie.

Voor diegenen onder ons die op en af waren, waren de brug en dek 6 een heerlijke plek om te zijn. De zee was wat gekalmeerd, de zon scheen door de wolken en veel zeevogels volgden ons. Enkele van de hoogtepunten waren Roetkopalbatros en Wandering Albatros.

Na weer een prachtige lunch geserveerd door het hotel- en expeditiepersoneel, gaf Hazel een zeer interessante lezing getiteld 'Humans and Whales; from Whaling to Worship', die de relatie tussen mensen en walvisachtigen door de geschiedenis heen en verschillende culturen behandelde. Ze vertelde ook over de geschiedenis van de walvisvaart en toen we ons op het behoud van walvisachtigen gingen richten.

Later in de middag gaf Bill in zijn lezing een prachtig perspectief op de betekenis van de zee in schilderijen. Zijn woorden gaven ons altijd stof tot nadenken.

Na een informatieve recapitulatie in de bar, waar Sarah ons de verschillende spanwijdtes van vogels liet zien en Hella en Bill spraken over respectievelijk 'knopen' en de 'stabiliteit en uithoudingsvermogen' van de Ortelius, genoten we allemaal van het diner in de kalmerende zee. Velen van ons waren blij met het vooruitzicht om wat slaap in te halen, terwijl South Georgia langzaam dichterbij komt. Nog één dag op zee...!

Na een paar dagen van ruwe zee, waren we allemaal blij om wakker te worden in rustiger omstandigheden vandaag. Het nieuws verspreidde zich snel rond het schip dat we vannacht de Antarctische Convergentie (de biologische grens van Antarctica) waren gepasseerd. Toen de buitendekken weer open waren, konden we naar buiten gaan om te genieten van de verbazingwekkende zeevogels die Ortelius nog steeds vergezelden terwijl we onze reis voortzetten. Deze omvatten vijf verschillende soorten albatrossen; Grijskopalbatros, Zwartkopalbatros, Roetkopalbatros, Zuidelijke Koningsalbatros en Wandering. Deze grote, indrukwekkende vogels gaven een fantastisch uitzicht, ze gleden op ooghoogte voorbij en boden geweldige mogelijkheden om foto's te maken. Andere vogels in de ochtend waren Blauwe Stormvogelen en Kerguelenstormvogelen.

In de bar gaf assistent-expeditieleider Sara haar briljante lezing over pinguïns, waarbij ze ons een schat aan informatie gaf over deze iconische dieren, vergezeld van haar prachtige foto's. Over fotografie gesproken, Theo Allofs van Wild Focus gaf zijn inspirerende presentatie getiteld 'Licht en landschappen'. De hele ochtend reisden we door wateren die uniform diep en vlak waren, tot meer dan 2000 meter. Diepe, open oceaan is het leefgebied van spitssnuitdolfijnsoorten die zich voornamelijk voeden met inktvis en dus is het waarschijnlijk dat een walvis die snel in de buurt van de boeg verscheen, een lid van deze groep zeezoogdieren was. De walvis kwam maar één keer boven water en verdween toen, waardoor identificatie onmogelijk was.

Na het lunchbuffet dat werd geserveerd door ons vriendelijke eetzaalpersoneel was het tijd voor een bioveiligheidssessie. Met stofzuigers en paperclips in de aanslag stofzuigden we onze zakken en ontdeden we ons klittenband om er zeker van te zijn dat er geen stiekeme zaadjes of andere biologische gevaren verstopt zaten in de outdoorkleding die we morgen aan land zouden dragen. Tegen de tijd dat we klaar waren met dit belangrijke proces, reisde Ortelius door wateren waar de diepte varieerde, over het algemeen een goede plek om naar grote walvissen te zoeken omdat koud, voedselrijk water uit de diepte omhoog wordt gedreven naar de oppervlakte. Het duurde dan ook niet lang voordat de grote walvissen werden gezien en we konden goed zien hoe Gewone Vinvis en Bultrug zich in dezelfde omgeving voedden. Een groep grienden, waaronder vrouwtjes met kalveren, werd kort gezien en onze eerste ijsberg werd in de verte gezien, recht voor ons! Om 16:00 uur passeerden we de Magelhaenaalscholveren, waar we ons verwonderden over de grillige pieken en het aanzienlijke aantal vogels in dit gebied (vooral lastig om Prionen te identificeren!) Na genoten te hebben van deze prachtige waarnemingen gingen de gasten naar de collegezaal voor de laatste lezing van de dag, gegeven door expeditieleider Adam, over Zuid-Georgische Aalscholveren.

Zoals altijd wachtte ons deze avond een heerlijk diner en net toen we dachten dat de dag niet beter kon worden, was het toetje tiramisu! Expeditie- en dekpersoneel zorgden ervoor dat de ramen werden verduisterd en gordijnen dichtgetrokken om het risico te minimaliseren dat vogels gedesoriënteerd zouden raken door de lichten van het schip. Het was al snel tijd om naar bed te gaan zodat we goed uitgerust waren voor de spannende plannen van morgen: we zouden eindelijk aankomen op South Georgia!

Het was al vroeg in de ochtend spannend toen de gasten langs de rails stonden voor hun eerste blik op South Georgia. Het was een wild en winderig tafereel dat ons begroette. Tegen 09:30 waren we bij King Edward Point, het administratieve centrum van South Georgia. Een Zodiac werd gelanceerd om de regeringsbeambte op te halen, die aan boord kwam om de nodige bioveiligheidsinspecties uit te voeren. Toen de ontscheping werd aangekondigd, gingen we in de rij staan voor de laatste inspectie. Geweldig nieuws! Ortelius slaagde met vlag en wimpel en werd uitgeroepen tot het beste schip van het seizoen tot nu toe.

De Zodiacs brachten ons aan land naar de overblijfselen van Grytviken, een walvisstation dat in 1904 werd opgericht door Carl Anton Larsen. Het woord Grytviken is Noors voor 'Pot Cove' en werd vernoemd naar de probeerpotten van zeehonden die op de plek werden gevonden. Na veel foto's te hebben gezien in de presentaties aan boord, waren de gasten blij dat de werkelijkheid niet teleurstelde. De roestende ruïnes van het station werden omringd door prachtige besneeuwde ruige bergen, gedomineerd door Mt Duse en Mt Hodges.

Een assortiment fotogenieke kronkelige metalen vormen, vreemde complexe structuren en enorme olietanks omzoomden de kust. Overal lagen interessante wrakstukken, pelsrobben en zeeolifanten. Fotografen fotografeerden Kelpmeeuwen in het havengebied en een paar fotografeerden de Zuid-Georgische Pijlstaart. De kleine Zuid-Georgische Pieper verrukte vogelaars. Het was een magische plek en de zachtjes vallende sneeuw droeg alleen maar bij aan de prachtige sfeer.

Het meest opvallende kenmerk van het walvisstation waren 3 aftandse walvisvangers die dramatisch op het strand voor de fabriek waren geramd. Eén met harpoengeweer in de boeg en kraaiennest op de voormast. Ze heten Stormvogel (alleen staand), en Dias en Albatros (zij aan zij). In een veel slechtere staat waren de trieste overblijfselen van de Louise, een van de eerste schepen die bouwmaterialen voor Grytviken meebracht, die aan de andere kant van de baai uit het water stak.

De eerste stop voor velen was de prachtig onderhouden Whalers Cemetery met het graf van Sir Ernest Shackleton. Rechts van de 'The Boss' ligt een gedenkplaat en de as van Shackletons trouwe luitenant Frank Wild. Het personeel schonk glazen whisky in en Bill herinnerde iedereen aan het verbazingwekkende verhaal van Shackleton, voordat hij een toost uitbracht. Een van de 64 graven bevat het stoffelijk overschot van Felix Artuso, een Argentijnse onderzeeër die tijdens het conflict in 1982 per ongeluk werd neergeschoten.

Gasten wandelden daarna vrij door het station en genoten van de prachtige displays in het South Georgia Museum, ooit de Managers Villa. Een hoogtepunt was het model op ware grootte van de James Caird die door Shackleton werd gebruikt op zijn epische reis van de Weddellzee naar Point Wild op Elephant Island en verder naar South Georgia. Dit benadrukte de geweldige prestatie van het veilig navigeren over zulke gevaarlijke zeeën.

Na een uitstekende ochtend verliet Ortelius om 1.30 uur de ankerplaats en voer naar Jason Harbour voor een landing in de namiddag. Gasten passeerden een dichte concentratie zeehonden terwijl ze het strand en het gras achter de kust verkenden. Op korte afstand van de Zodiac landingsplaats stond een kleine en interessante hut die in 1909 werd gebouwd. De hut had nog het originele golfplaten dak en de houten plankentafel, compleet met ingekerfde namen en data van schepen en mensen die de baai hadden bezocht. De superdagactiviteiten werden afgesloten met een Halloween BBQ, gepland voor het helidek, maar gehouden in de eetzaal omdat het buiten koud en vochtig was, met een hevige windvlaag.

We werden wakker en ontdekten dat Ortelius een klein stukje was opgeschoven langs de ruige kustlijn van South Georgia en Fortuna Bay naderde. Buiten was het winderig en de zee was ruw, maar de omstandigheden verbeterden drastisch naarmate we verder de baai in gingen. Om 07:30 namen de expeditieleden twee Zodiacs en gingen op weg om het lange strand te verkennen voor een landingsplaats. In eerste instantie leek het erop dat de deining die op het strand stond ons zou beletten om te landen. Maar er werd een beschutte plek gevonden, verscholen achter een klein rotsachtig voorgebergte aan de westkant van het strand, en de landing kon beginnen! Na een stevig ontbijt trokken we onze outdooruitrusting aan en wachtten we op de aankondiging van 8:30 dat de ontscheping kon beginnen. Buiten werden we begroet door natte sneeuwbuien en koude rukwinden die van de bergen kwamen, waardoor het wateroppervlak uit zijn voegen barstte. De Zodiac chauffeurs adviseerden ons om "de luiken dicht te timmeren" voor de tocht aan land.

We brachten een fantastische ochtend door in Fortuna Bay, de thuishaven van een grote Koningspinguïnkolonie die aan de voet van de bergen op ongeveer een kilometer landinwaarts van het strand ligt. De buien namen af, waardoor de zon af en toe doorkwam. De kleuren van de koningen op de groene vegetatie en het contrast van verse sneeuw op de zwarte bergen zorgden voor prachtige foto's. Rond de landingsplaats waren honderden zeeolifanten en pelsrobben, en Koningspinguïnen in elke bocht. Ze leefden allemaal in tolerantie voor elkaar. De ochtend ging snel voorbij en voor we het wisten was het tijd om terug te keren naar het schip voor de lunch.

Toen we Fortuna Bay verlieten, scheidden de wolken zich om South Georgia in al zijn glorie te onthullen. Terwijl we langs de kust naar Stromness Bay voeren, verwonderden we ons over de torenhoge bergtoppen en het uitgestrekte gletsjerterrein voor ons. Met de open zee kwamen sterke aflandige winden en een zachte deining, die ons eraan herinnerden dat de machtige Zuidelijke Oceaan altijd aanwezig is. Bij het binnenvaren van Stromness Bay vond Ortelius opnieuw beschutting en rustiger water bij een verlaten steunpunt voor de walvisvaart. De rustieke verzameling gebouwen en de prachtige achtergrond van bergen was een lust voor het oog.

De Zodiacs brachten ons aan land op een kiezelstrand, vlakbij de rand van de 200 meter lange verboden zone rond het station. Deze essentiële veiligheidsmaatregel is ingesteld om bezoekers te beschermen tegen asbest en puin dat door de wind van de afbrokkelende gebouwen wordt getild. De altijd aanwezige en inmiddels vertrouwde Pelsrobben begroetten ons op het strand en de eerste Zuidpoolkippen van de reis werden gespot. Vanmiddag was het tijd om de benen te strekken en een grote groep ging met expeditieleider Adam het binnenland in, op weg naar Shackleton's Waterfall. Zo'n 2,3 km later kwamen ze aan bij deze beroemde bezienswaardigheid op South Georgia. Een krachtige en ontroerende voordracht van Shackleton's beschrijving van hoe ze over de waterval kwamen, werd gedaan door mede-gast Mike Davies uit Engeland. Dit gaf zoveel betekenis aan de plek waar we waren aangekomen.

Voor degenen die niet meeliepen op de trektocht, bood de omgeving van Stromness de zeldzame mogelijkheid om vrij rond te lopen. De expeditiemedewerkers herinnerden ons aan de gevaren van pelsrobben en het belang om afstand te houden van alle wilde dieren. De noodzaak om de verboden zone rond het station te respecteren werd ook benadrukt. Het verkennen van de Stromness vlakte in onze eigen tijd met de zon op het landschap was een echte traktatie. Een kleine kolonie Ezelspinguïnen werd gevonden op de zijkant van een heuvel landinwaarts van het station, waar skua's rondhingen en de arme pinguïns lastig vielen. Sommige van de Gentoo's waren eieren aan het uitbroeden, die de skuas bij de geringste kans wilden inpikken.

We beëindigden onze landing in Stromness rond 18:00 uur. Kapitein Ernesto nam Ortelius vervolgens mee de hoek om naar de volgende baai in het noorden, zodat we het walvisstation Leith Harbour vanaf het schip konden bekijken. In de tegenovergestelde richting en net om de hoek ten zuiden van Stromness was nog een baai en een walvisstation genaamd Husvik. Dit gebied was duidelijk het centrum van de Zuid-Georgische walvisvangst. Er volgde een briefing over de activiteiten van morgen en toen kondigde de Ierse humor van hotelmanager Stephen aan dat het diner werd geserveerd.

Wat een dag!

We begonnen met een vroege wake up call voor de 'diehards en toegewijden' onder ons, want ons expeditieteam maakte zich in de eerste uren van de dag klaar voor een landing. Helaas moest de landing worden uitgesteld vanwege de weersomstandigheden. Een paar uur later besloot de wind te gaan liggen en ons te laten landen in Gold Harbour. Daar, onder laaghangende wolken en vallende sneeuw, stapten we in een perfect concentraat van wat South Georgia te bieden heeft. Dit, legden onze gidsen uit, is de zwaarste concentratie van wilde dieren op het eiland.

Het strand was zo vol met zeehonden dat het eerste deel van het pad weg van de Zodiac landingsplaats langs een kleine, ondiepe rivierbedding liep. Zo konden we voorkomen dat we de harems van zeeolifanten, geïsoleerd ruiende Koningspinguïnen en agressieve mannelijke pelsrobben zouden storen. Deze laatste hielden hun territorium in afwachting van vrouwtjes. De door onze gidsen uitgestippelde route leidde ons naar het hoogtepunt van de ochtend: een indrukwekkende Koningspinguïnkolonie met torenhoge bergen en de hangende Bertrab-gletsjer als achtergrond. Onze zintuigen leefden op en tintelden terwijl we vol ontzag stonden te kijken en te luisteren en het magische tafereel voor ons in ons opnamen. Af en toe viel er een dik pak sneeuw, waardoor het zwarte zand wit werd. Dikke volwassen Koningspinguïnen arriveerden vanuit zee en riepen naar hun kuikens, die hen hoorden en antwoordden. Voor ons klinken hun roepen allemaal hetzelfde. Maar elke roep is uniek, zodat de volwassenen hun kuikens kunnen vinden in deze enorme, lawaaierige menigte.

Na de lunch, terwijl we over de kustlijn van South Georgia naar onze volgende bestemming voeren, gaf Regis ons meer details over het leven van Koningspinguïnen met zijn lezing.

Toen was het tijd om weer in de zodiacs te springen voor een landing in Ocean Harbour, een kleine, beschutte baai, omringd door enkele spectaculaire geplooide rotsbergen. Bij de landing op een zandstrand kwamen we de gebruikelijke zeehonden tegen en moesten we afstand houden van de zeer gevoelige nestelende Reuzenstormvogelen. Op deze prachtige plek stond tot 1920 het walvisstation New Fortuna Bay, toen het werd ontmanteld en de materialen werden gebruikt om Stromness Station uit te breiden. Er waren veel overblijfselen voor ons om te verkennen, waaronder een oude stoomlocomotief die werd gebruikt om kolen en andere goederen vanaf de aanlegsteiger naar het station te vervoeren. Degenen die verder weg gingen vonden een kleine verzameling walvisvaardersgraven genesteld in een glooiende heuvel. Vogelliefhebbers vonden Zuidpoolsterns langs de kleine rivier en veel inheemse Zuid-Georgische Pijlstaarten die als konijnen door de groene gebieden renden.

Toen de zon achter de bergen verdween, namen we nog een laatste kans om de schoonheid van deze prachtige plek te bewonderen, voordat we aan boord gingen van de Zodiacs en teruggingen naar Ortelius. Op de terugweg kwamen de chauffeurs langs het wrak van het zeilschip Bayard, dat al voor de Eerste Wereldoorlog op zijn huidige plek lag. Het was fascinerend om te zien hoe tussac een groot deel van het dek had heroverd en dat de bemanning nu bestond uit nestelende blauwogige kuifaalscholvers!!! Historisch en fotografisch was dit geweldig om te zien.

Terug aan boord was er net genoeg tijd voor een korte briefing over de activiteiten van de volgende dag, voordat we naar het diner gingen. Er was een duidelijk geroezemoes in het restaurant, terwijl we opgewonden praatten over de onvergetelijke ervaringen van vandaag. Wat een dag!

Toen we werden gewekt, stonden sommigen van ons al buiten op het dek te genieten van het uitzicht op de enorme kolonie Koningspinguïnen die op ons wachtte in St. Andrew's Bay. Na het ontbijt gingen we aan boord van de Zodiacs en gingen we aan land. We waren verbijsterd door de schaal van wat ons te wachten stond - 3 gletsjers die van steile pieken naar beneden tuimelen naar een uitgestrekte vlakte die Koningspinguïnen, Skuas en Zeehonden hun thuis noemen. De hoge toppen van de Allardyce bergketen, elk omzoomd met wolken, maakten het dramatische landschap dat voor ons lag nog indrukwekkender. St Andrews is het thuis van naar schatting 150.000 paren Koningspinguïnen, plus kuikens van verschillende leeftijden.

Toen we aan land gingen, lichtten de expeditiemedewerkers ons in over een aantal veiligheids- en gedragspunten voor ons bezoek. We legden onze reddingsvesten neer en volgden de gemarkeerde route langs grote clusters Zuidelijke Zeeolifanten. Het incidentele steekspel tussen de grote mannelijke strandmeesters en de mannetjes die hun territorium betraden was een spectaculair gezicht. Op weg naar de hoofdkolonie werden we over een rivier geholpen door het personeel en de bemanning - de rivier stroomt vanaf de Heaney en Buxton gletsjers aan de achterkant van de vlakte. De Cook-gletsjer lag in de jaren 1980 nog op het strand en heeft zich nu een heel stuk landinwaarts teruggetrokken, waardoor er een lagune is ontstaan waar sommige van de jonge pinguïns in hun crèches zitten. Door de terugtrekking van de gletsjer is er nu een groter gebied beschikbaar voor de Koningspinguïns. Het eindpunt van onze wandeling was een uitkijkpunt waar we de enorme omvang van de Koningspinguïnkolonie konden bewonderen en de plunderende jagers konden zien die op zoek waren naar een kans om een maaltijd te bemachtigen. De zon kwam tevoorschijn en verlichtte het magische tafereel voor ons. Dramatische lenticulaire wolken zweefden over bergen in de verte en vormden een spectaculaire achtergrond voor onze foto's.

Vlakbij de landingsplaats was het gefluit van Zuid-Georgische Pieperen te horen en sommige Zuid-Georgische Pijlstaarten rustten uit tussen verspreide ruiende pinguïns. De pijlstaarten waren vooral interessant voor mede-gast Pieter van der Luit en expeditiegids Allan, die een persoonlijke uitdaging hadden om de endemische eenden bij elke landingsplaats te zien. Ze bereikten een slagingspercentage van 100% tijdens hun verblijf in South Georgia, wat getuigt van het programma om ratten uit te roeien. Zuidelijke Reuzenstormvogelen rustten op het zand vlakbij en een groot aantal dobberde rond in het kalme water van de baai, wat duidt op een recente voedermogelijkheid voor deze gieren van de zee. Toen de ochtend ten einde liep, gingen we terug naar Ortelius om te lunchen. We konden genieten van een laatste blik op de kolonie vanaf het water en opnieuw waarderen wat een speciale ochtend we hadden gehad in geweldig weer met blauwe luchten.

Tijdens de lunch gingen we op weg naar onze volgende stop en we voelden dat het schip begon te bewegen toen de wind snel toenam. We konden buiten zien dat de zee snel ruwer werd.

Vroeg in de middag, toen we op weg waren naar Gold Harbour, riepen onze expeditieleider Adam en kapitein Ernesto ons naar de collegezaal voor een briefing. Ze gaven ons het nieuws dat vanwege de beweging van een aantal zware weersystemen die richting South Georgia raasden, de moeilijke beslissing was genomen om het eiland vroegtijdig te verlaten. Blijven zou tijdverspilling zijn en onze tijd op Antarctica beïnvloeden. De beweging van een zwaar lagedruksysteem en de aanwezigheid van een reusachtige ijsberg zouden onze reis naar het zuiden beïnvloeden, dus om een veilige doorgang te garanderen en onze geplande activiteiten op Antarctica te kunnen uitvoeren, zouden we meteen moeten vertrekken. We konden zien hoe de omstandigheden buiten snel waren veranderd en nadat kapitein Ernesto ons het weer had uitgelegd, konden we de redenen zien waarom deze beslissing was genomen. We bezochten per slot van rekening een van de meest afgelegen plekken op aarde die niet alleen bekend staan om de verbazingwekkende wilde dieren en landschappen, maar ook om het barre weer.

In de namiddag genoten we van een lezing van Hella over zeehonden en de dag ging snel voorbij terwijl we nadachten over enkele verbazingwekkende ervaringen op South Georgia.

Terwijl South Georgia zich langzaam in de verte terugtrok, werden we wakker en voelden meteen de fysieke aanwijzingen van wat voor dag er voor ons lag. Het slingeren en schudden van het schip verraadde de slechte weers- en zeecondities buiten. De wind was behoorlijk woest, het schip zweepte dramatische witte kappen op op schuimende kammen van enorme golven.

Degenen die zich op de brug waagden, werden getrakteerd op het spectaculaire gezicht van de Ortelius die over de enorme kammen opsteeg en zich met geweld in de dalen van de volgende golf stortte, waardoor een muur van water ontstond die als een enorme witte waaier vanaf de boeg tot brughoogte rees. Tonnen water stroomden in kolkende lijnen over het voordek en stroomden door de spuigaten naar buiten.

De buitendekken waren gesloten voor de veiligheid van de gasten, dus alle entertainment en activiteiten waren vandaag binnen. De lounge was relatief rustig omdat veel gasten ervoor kozen om in hun hutten te blijven. Horizontaal in bed liggen was voor velen de veiligste optie. De dokter was druk bezig met het uitdelen van zeeziek pleisters en het geven van advies aan degenen die zich onwel voelden in deze omstandigheden.

Theo Allofs van de Wild Focus Photography Group begon het lezingenprogramma om 09:30 uur met een leerzame presentatie over Wildlife Composition. Ondanks de moeilijkheden om rond het schip te bewegen, werd Theo's presentatie goed bezocht en zeer goed ontvangen.

Om 11:30 gaf Bill zijn zeer informatieve presentatie getiteld "Ortelius...de loop van het schip en zijn geheime plekjes". Het was interessant om meer te leren over de constructie van het schip, hoe de boeg- en hekschroeven werken om in de haven te manoeuvreren, hoe de hekschroef wordt gebruikt om in ruwe omstandigheden een luwte te creëren voor Zodiac-operaties, om uitleg te krijgen over ankertechnieken en, last but not least, een overzicht van de complexiteit van de bevoorrading, opslag en levering van de veelgeprezen cateringoperatie.

In de namiddag gaf Adam, onze zeer ervaren Expeditieleider, een fascinerend en prachtig geïllustreerd verslag van zijn werktijd op South Georgia, inclusief overwintering. Het was duidelijk dat het jaar een eindeloze cyclus was van memorabele avonturen en ontmoetingen met wilde dieren op misschien wel een van de mooiste plekken op aarde.

De vele gaten aan de tafels tijdens de maaltijden gaven aan dat heel wat gasten ervoor kozen om zich 'gedeisd' te houden tijdens het ruwe weer, in plaats van te worstelen en te strompelen door de gangen en het vooruitzicht van eten onder ogen te zien. Oceanwide expedities zijn dynamische en opwindende ervaringen waar flexibiliteit de sleutel is... plan A wordt plan B... en vaak wordt plan B C. Met het weer dat de dingen dicteert, is het allemaal een kwestie van geluk!

Na een hobbelige nacht was het geen verrassing dat Expeditieleider Adam ons om 7:45 wakker riep en ontdekte dat de omstandigheden buiten ongeveer hetzelfde bleven als gisteren. Voor onze tweede opeenvolgende dag op zee betekende grote deining dat de buitendekken weer gesloten waren, maar we konden genieten van het uitkijken naar vogels vanaf het comfort en de veiligheid van de brug. Het was een fantastische plek om te vertoeven tussen het gevarieerde en interessante lezingenprogramma van de dag door. De eerste lezing van de dag was van assistent-expeditieleider Sara, die een inzicht gaf in haar geweldige tijd aan boord van het South Georgia Visserij Patrouilleschip, m/v Pharos SG. Expeditiegids Martin volgde later op de ochtend en gaf een presentatie over zijn ervaring met het monitoren en ringen van albatrossen toen hij op de Falklandeilanden woonde.

Blauwe Stormvogels en Grijze Stormvogelen suisden als een vlaag sneeuw langs het schip, terwijl Kaapse Stormvogels, met hun zwart-witte schaakbordkleed over hun rug, heen en weer vlogen bij de boeg. Ze genoten tenminste van deze harde wind en grote golven! Af en toe vergezelde ook een Witkinstormvogel of Reuzenstormvogel het schip en we waren blij om kort een Wenkbrauwalbatros en een Roetkopalbatros te zien. Het hoogtepunt van vandaag waren waarschijnlijk de Antarctische Stormvogelen, die een prachtig uitzicht gaven toen ze op ooghoogte voorbij gleden terwijl we vanaf de brug naar buiten keken. Deze vogels broeden op verschillende locaties rond de kustlijn van Antarctica, maar, opmerkelijk genoeg, broeden ze ook tot 250 km landinwaarts op sneeuwvrije rotsgebieden.

Na de lunch gaf Hazel het tweede deel van haar lezing over walvisachtigen (walvissen, dolfijnen en bruinvissen) en beschreef ze de soorten die we met geluk zouden kunnen zien in de Drake Passage en op het Antarctisch Schiereiland. Ruwe omstandigheden maakten het helaas moeilijk om deze dieren vandaag te zien, maar we hoopten deze nieuwe kennis de komende dagen te kunnen gebruiken als we verder gingen richting Antarctica. Degenen die wakker waren en niet de nadelige effecten van het woelige water voelden, genoten van wat rustige tijd om te lezen of kaartspelletjes te spelen. De recapitulatie van het Expeditieteam rondde de geplande activiteiten van de dag af en toen was het tijd om te genieten van ons avondmaal in het restaurant. Daarna praatten sommige gasten nog wat na in de bar terwijl anderen naar hun hut gingen om vroeg te gaan slapen.

Bij het aanbreken van de dageraad werden de meesten van ons wakker na een iets rustigere nachtrust in vergelijking met de voorgaande nachten. De wind en de golven zorgden er nog steeds voor dat de Ortelius behoorlijk schuin stond en de buitendekken bleven gesloten, maar meer mensen waren op en klaar voor de derde opeenvolgende dag op zee terwijl we de lange reis van South Georgia naar Antarctica voortzetten.

Na het ontbijt begon Hazel met de eerste lezing van de dag over Antarctisch krill en het belang daarvan in het Antarctische ecosysteem. Haar lezing werd aan het einde onderbroken omdat we een gigantische ijsberg naderden, genaamd A76. Het is momenteel 's werelds grootste vrij zwevende ijsberg met een lengte van ongeveer 160 km en een breedte van 25 km. Daarmee is hij bijna even groot als het hele eiland South Georgia. A76 brak half mei 2021 los van de Filchner-Ronne Ice Shelf in Antarctica. Toen het langzaam door de dichte mist tevoorschijn kwam, werden we geconfronteerd met een schijnbaar eindeloze ijsrots die naar schatting tot 150 voet hoog is. Het feit dat slechts 10% van een ijsberg boven water uitsteekt, maakte het voor ons onmogelijk om de totale omvang van dit kolossale beest in te schatten. Het grootste deel van het uur voeren we parallel aan de ijsberg.

Een prachtige Roetkopalbatros vereerde ons met zijn aanwezigheid, zwevend over de boeg van de Ortelius, terwijl iedereen vol ontzag toekeek vanaf de tijdelijk geopende buitendekken. De grote deining die tegen de enorme ijsmuur beukte werd teruggekaatst, waardoor het schip door een zeer verwarde zeegang moest navigeren. Het maakte het spotten van grommers (kleine maar gevaarlijke brokken ijs) tot een uitdaging voor de brugbemanning. Het was moeilijk om niet onder de indruk te zijn van de rauwe kracht van de natuur en de oceaan. Bijna nooit krijgt iemand de kans om de grootste ijsberg op aarde te zien. Alles bij elkaar zorgde het voor een enorm vernederend en spectaculair gezicht. Het deed me denken aan een vers uit 'The Rime of the Ancient Mariner' van Samuel Taylor Coleridge.....

En toen kwam er mist en sneeuw, en het werd wonderbaarlijk koud. En ijsmasthoog kwam voorbij drijven, zo groen als smaragd.

De Wild Focusgroep kwam om 10:30 uur bijeen in de collegezaal voor een fotokritieksessie met hun groepsleiders. De rijkdom aan fotografische ervaring en technische expertise binnen deze groep was altijd iets om te bewonderen. De ochtend ging snel voorbij en voor we het wisten klonken de komische Ierse tonen van Hotel Manager Stephen over het PA-systeem, die ons uitnodigde voor de lunch. Of zoals hij het zo mooi zegt - "Het restaurant is open voor uw eetplezier".

Na weer een heerlijke lunch verzamelde iedereen zich weer in de collegezaal voor een verplichte bioveiligheidscontrole bij het naderen van het Antarctisch Schiereiland. Na de nauwgezette inspectie bij aankomst in South Georgia wisten we allemaal wat er van ons verwacht werd. Met stofzuigers en paperclips in de aanslag doorstonden we snel de test, zodat we geen lange tijd in de schommelende en rollende collegezaal in de boeg van het schip hoefden door te brengen. De Ortelius werd al snel een rustige, vredige ruimte toen de meesten zich terugtrokken in hun hutten voor een middagdutje. Slechts enkelen bleven op en genoten van wat rustige leestijd.

In de namiddag gaf Adam een prachtig verslag van Shackletons ongelooflijke leiderschap tijdens zijn Imperial Trans-Antarctic Expedition aan boord van 'The Endurance'. De expeditie slaagde erin het verlies van hun schip midden in het pakijs van Antarctica te overleven op een moment dat er geen kans was op contact met de buitenwereld, laat staan op redding. Deze reis zou generaties lang herinnerd worden als het grootste overlevingsfeit in de geschiedenis van de exploratie.

Tijdens de recapitulatie rondde Hazel haar "Absolutely Krill-iant" lezing af en werden nog enkele vragen uit de Q&A box beantwoord, voordat we van onze avondmaaltijd genoten.

Voor degenen die vroeg naar de brug gingen, was er het spannende nieuws dat we vannacht de 60e breedtegraad waren gepasseerd. Aangezien dit de geografische grens van Antarctica markeert, waren we officieel in het 'Grote Witte Zuiden' aangekomen.

Eindelijk land! Meteen na het ontbijt doemden de enorme dreigende gletsjers en de zwarte rotsmassa van Elephant Island op aan de verre horizon. Sproeinevel vloog van de boeg toen de Ortelius tegen de stormachtige zeeën beukte. De wind was nog net zo sterk als de dag ervoor... duidelijk geen verbetering in de omstandigheden op dit deel van de reis. Elke dag tot nu toe was moeilijk geweest voor degenen die de effecten van zeeziekte voelden. Velen waren in hun hut gebleven, maar vandaag was het anders. Ze klauterden opgewonden de trappen op naar de brug en stonden langs de rails om het dramatisch uitziende eiland te fotograferen.

Nu konden we ons echt voorstellen hoe het geweest moet zijn voor de mannen van Shackleton die daar gestrand waren. We waren net aangekomen op Elephant Island na een ruwe oversteek in omgekeerde richting vanuit South Georgia en we hadden allemaal ontzag voor het zeemanschap van degenen die de kleine James Caird onder zulke omstandigheden bestuurden. Iedereen kon zich voorstellen hoe het geweest moet zijn, want elk detail van het Endurance-verhaal lag nog vers in ons geheugen na de geweldige lezing van expeditieleider Adam de dag ervoor. Sara's lezing 'Vrouwen in Antarctica' werd afgelast omdat we zo dicht bij het eiland waren, maar om 10.45 uur ging de Wild Focus-fotogroep verder met nog een goed bezochte fotokritieksessie in de collegezaal.

Bemanningsleden hielden de 'growlers' scherp in de gaten vanaf de brug en verminderden de snelheid van het schip, want de zee in het gebied was bezaaid met deze rottende brokken gevaarlijk ijs. Deze lage brokken ijs waren erg moeilijk te zien in de zware deining.

Om 14.00 uur gaf Regis een zeer onderhoudend en leerzaam geïllustreerd verslag van zijn jaar als onderzoekstechnicus op het geïsoleerde en prachtige eiland Kerguelen in de lagere Indische Oceaan.

Om 16.00 uur gaf Hella een complexe lezing over zee-ijs waarin de oorsprong van ICE in detail werd uitgelegd en het ecologische belang van zee-ijs in het noordpoolgebied en de Zuidelijke Oceaan werd geschetst.

Om 18.30 presenteerde Adam de plannen voor de volgende dag, waarbij hij eerst een gunstige weersvoorspelling meldde en het welkome nieuws dat een landing in de sneeuw op het strand naast de gletsjer bij Brown Bluff was gepland voor de ochtend. Een grote kolonie Adéliepinguïnen wenkte om gefotografeerd te worden.

Sara en Bill gaven luchtige maar informatieve antwoorden op een paar vragen uit de ? box in de bar. Sara...vrouwen die laarzen en minirokjes dragen in Antarctica. Bill.... antwoordde humoristisch maar serieus op een vraag van de vorige dag ... 'Wat is de Polar Divergence en leg het in detail uit?'

Bill gaf vervolgens een sneeuwschoenbriefing voor de landing op Brown Bluff... waarbij hij de operatie van de volgende dag in detail uitlegde met foto's die stap voor stap duidelijk illustreerden hoe sneeuwschoenen aan laarzen werden bevestigd. Later op de avond werden er een aantal op de vloer van de collegezaal op dek 3 gelegd zodat gasten het passen van laarzen konden uitproberen.

De meesten gingen vroeg naar bed, want de volgende dag stond de expeditie weer op het programma en het beloofde spannend te worden.

Vandaag werd een echte expeditiedag! We werden iets vroeger dan gepland gewekt. In de hoop te landen bij Brown Bluff in Antarctic Sound, gingen we vol ongeduld ontbijten terwijl het expeditieteam hun verkenningsboten stuurde om de landingsplaats te controleren. Helaas stak het Antarctische weer zijn onwelkome kop op en verslechterde het weerraam waar we korte tijd van genoten. Het personeel stond klaar aan wal, maar toen de eerste twee Zodiacs op weg gingen naar de kust, besloot kapitein Ernesto dat de omstandigheden bij de loopplank te gevaarlijk waren om door te gaan. De omstandigheden op het strand begonnen ook te verslechteren met een moeilijke extractie van het team van het strand terug naar het schip.

Een ander schip had gisteren de hele dag bij Brown Bluff gewacht op een mogelijkheid om te landen, maar wij hadden geen geluk. Adam legde ons uit dat we naar Duivelseiland zouden gaan en daar plan B zouden proberen.

Terwijl we ons naar Devil Island verplaatsten, kregen we een zeer interessante lezing van Sara over 'Vrouwen in Antarctica'. Tijdens onze zeiltocht door de Antarctic Sound kwamen we een groot stuk zee-ijs tegen. Na Hella's eerdere presentatie over zee-ijs konden we met eigen ogen zien hoeveel leven ermee verbonden is. We zagen een Pelsrob, verschillende Krabbeneters, een Zeeluipaard en talloze vogelsoorten in grote aantallen. Na de lunch kwamen we aan op Duivelseiland en begonnen we onze nadering naar de plek van de geplande landing die in een baai aan de noordkust lag.

Toen het schip het kanaal ten oosten van Duivelseiland binnenvoer, ging het expeditieteam op zoek naar een landingsplaats. De normale landingsplaats van de Adéliepinguïnen was geblokkeerd door ijs en de wind was er erg sterk, dus ging het team naar de andere kant van het eiland - een klein zadel dat twee hogere pieken scheidde en de richting naar de kolonie aangaf. Nadat we een paar treden in het ijs hadden gehakt en een touw hadden gespannen om iedereen naar boven te helpen, werden we aan land gebracht. Een korte wandeling over het zadel leidde ons naar een prachtig uitzicht op de Adélie kolonie en de bergen op de achtergrond. Kort na onze aankomst kregen we bericht dat de omstandigheden bij het schip verslechterd waren en na korte tijd werd ook de landingsplaats aangetast. De kapitein eiste dat we terugkeerden naar de Ortelius, dus gingen we terug naar de landingsplaats en aan boord van de Zodiacs voor een hobbelige en natte rit terug naar het schip.

Na het afdrogen hadden we een korte samenvatting en hoorden we over de spannende plannen die morgen in het verschiet lagen, in de hoop dat we de doorbraak in het weer zouden krijgen waar we allemaal op hoopten. Hotelmanager Stephen riep ons naar ons eetgenot en velen van ons gingen vroeg naar bed, klaar voor morgen.

Het was een erg vroege start voor ons allemaal vanmorgen, want we hadden een excursie aan wal voor het ontbijt. Gisteren was het door de moeilijke omstandigheden op zee met zware deining onmogelijk om door te gaan met onze geplande landing bij Brown Bluff. Vandaag waren we terug bij Brown Bluff voor een tweede poging om hier aan land te gaan en met aanzienlijk betere omstandigheden waren we opgewonden aan het inschepen in de Zodiacs om 4:30 uur. Iedereen was het erover eens dat het de moeite waard was om op te staan, vooral omdat dit een continentale landing was. Nadat we snel van boord waren gegaan in de deining bij de kust, oriënteerden we ons en liepen we het stenige strand op. We hadden ons gewaagd in een prachtig visioen van Antarctische wildernis; duizenden Adèlie pinguïns waren hier verzameld om te broeden, samen met enkele Ezelspinguïnen!

Enorme rotsblokken van omgevallen ijs lagen verspreid langs het strand, wat een prachtig tafereel opleverde voor het fotograferen van de pinguïns die van en naar de zee naar de kolonie waggelden. Andere aanwezige vogels waren Zuidpoolkippen, Antarctische jagers en Kelpmeeuwen. Sneeuwstormvogels werden hoog boven ons gezien en gehoord, waar ze nestelden in spleten in de sneeuwvrije rotsen. Het vroege ochtendlicht wierp een zachte gloed over het tafereel terwijl we de pinguïns bewonderden, het was echt een prachtig begin van de dag en een zeer welkome ervaring die we zeker allemaal verdienden na zoveel ruwe zeedagen eerder! Kort voor vertrek zagen we zelfs een Vaal Stormvogeltje patrouilleren op zoek naar pinguïns om op te jagen! Na een paar magische uren aan land was het tijd om terug te gaan naar Ortelius voor het ontbijt.

Het bridgeteam manoeuvreerde het schip vakkundig zodat we verder konden naar onze volgende bestemming: Paulet Island. Onderweg werden we getrakteerd op een adembenemend landschap met glanzend, kalm water en torenhoge ijsbergen. We keken uit naar pinguïns op de rotsen, vooral Adèlies, maar we zagen ook een Stormbandpinguïn. De indrukwekkende aanblik van Paulet Island, bestrooid met een verse laag sneeuw, kwam net voor lunchtijd in zicht.

We genoten van onze middagmaaltijd terwijl het Expeditieteam aan land ging om de landingsplaats voor ons klaar te maken. Opgetankt voor de namiddag stapten we in de Zodiacs en vertrokken we om te genieten van het ongelooflijke uitzicht op de Adèlie pinguïnkolonie met 100.000 paren. Niet alleen deze soort, maar ook een aantal Ezelspinguïns, Antarctische Aalscholvers en een aantal zeer ontspannen Weddellzeehonden die vredig lagen te slapen, wachtend op het opkomende tij. Een paar uur en honderden foto's later verlieten we met tegenzin deze prachtige locatie. Gelukkig hadden we nog steeds kalm water, stralende zonneschijn en de ongelooflijke handschoen van gigantische ijsbergen om langs te varen tijdens onze terugreis door Antarctic Sound. Kapitein Ernesto zag een eenzame Dwergvinvis; hij bewoog snel maar sommigen van ons hadden het geluk om hem te zien opduiken terwijl hij wegreed.

Toen was het tijd om ons bij het Expeditieteam in de bar te voegen voor de dagelijkse samenvatting, gevolgd door het diner. Er heerste een vrolijke sfeer in de eetzaal, een weerspiegeling van de prachtige dag die we hadden gedeeld in Antarctica; dagen zoals deze zijn zeker wat we allemaal naar het bevroren continent zijn gekomen om mee te maken!

Vandaag begonnen het ontbijt en de activiteiten tenminste op een 'normaal' tijdstip. Gasten kwamen tevoorschijn op een dek dat baadde in de zon die de prachtige pinguïnlocatie van Half Moon Island verlichtte tegen een prachtige achtergrond van besneeuwde, grillige bergen.

Net als de vorige dagen waaide het hard - soms 40 tot 50 knopen en Ortelius ging op de motor naar de lijzijde van het eiland om beschutting te zoeken. De landingsoperatie begon om 8.30 met de gebruikelijke 2 boten met gidsen aan boord om de voorgestelde landingsplaats te verkennen en veilige routes naar de pinguïns te markeren en no-go gebieden te identificeren voordat de gasten van boord gingen voor weer een avontuur. De omstandigheden waren ideaal om te fotograferen, camera's met lange lenzen klikten onophoudelijk en legden beelden vast van de verrukkelijke "kinbandpinguïns" en een paar luierende zeehonden. Gidsen zochten in de kolonie naar een glimp van de meest ongewone vaste bewoner... een eenzame Macaronipinguïn met de bijnaam "Kevin", maar geen geluk, hij was niet te zien. De wind nam gestaag toe in kracht tijdens de landing met de golven die hard op het strand sloegen en moeilijke omstandigheden aan de loopplank. De kapitein en expeditieleider Adam annuleerden terecht de operatie omdat de verslechterende weersomstandigheden een veiligheidsrisico werden en iedereen die geland was, keerde terug naar de waterkant om aan boord te gaan van Zodiacs voor een natte rit terug naar Ortelius.

Ortelius vertrok in buiige omstandigheden naar Edinburgh Hill, een buitengewoon schilderachtige en dramatische basaltformatie van donkere rotsen die tot grote hoogte boven het besneeuwde landschap uitstak.

Van daaruit voer Ortelius de enorme uitgestrektheid van Discovery Bay in om het personeel in staat te stellen mogelijke landingsplaatsen te controleren. Geen geluk, want wind en golven beukten op het land en dus werd koers gezet naar Greenwich Island. De kapitein vroeg via de radio aan de Chileense basis Arturo Prat toestemming om op het lege strand te landen, op enige afstand van de gebouwen. Dit werd goedgekeurd door de stationscommandant, dus bemande het personeel 2 Zodiacs voor nog een verkenningsmissie... de omstandigheden waren marginaal maar de druk was groot en er werd besloten om nog een landing te proberen.

Helaas nam tijdens deze operatie de wind in kracht toe en werd de golfslag op het steile strand nogal hevig. Opnieuw werd de operatie geannuleerd en de vier bootladingen die erin geslaagd waren aan land te komen, werden teruggebracht naar het schip.

Recapitulatie om 6.30 - was weer een zeer informatieve en leerzame sessie. Regis gebruikte zijn briljante gevoel voor humor om de verschillende methodes te beschrijven die gebruikt worden om pinguïnkolonies te tellen... zijn beschrijving van de 'roze kleur' methode deed de passagiers lachen. Sara zorgde voor een interessant perspectief en verbaasde iedereen toen ze een team van helpers gebruikte om een lengte van gemerkt touw door de lounge bar, gang en over het dek uit te rollen om de lengte van verschillende soorten walvissen te illustreren.

Het was weer een zeer bewogen dag met opmerkzame individuele gasten die hun waardering uitspraken voor het personeel en de bemanning die lange uren maakten in extreem moeilijke weersomstandigheden om een stimulerend excursieprogramma af te leveren. Het was voor iedereen duidelijk dat de sterke wind elke dag verantwoordelijk was voor het feit dat de plannen zo vaak werden gewijzigd en dat het team van Expeditiegidsen uitstekend op deze taak reageerde.

Om het meeste uit onze laatste dag op de South Shetlands te halen en om te proberen de harde wind voor te zijn die opnieuw voor later op de dag werd voorspeld, werden we om 04:15 uur gewekt door Adam. Hij drong er bij ons op aan om om 04:30 uur naar de brug en de buitendekken te komen, omdat we dan door de zeer smalle, spectaculaire doorgang genaamd 'Neptune Bellows' zouden varen, de overstroomde caldera van het bekende Deception Island in. De vulkaan van het eiland is nog steeds actief en er is nog steeds geothermische activiteit in de caldera. Er zijn zeewatertemperaturen van 70°C geregistreerd. Rond 5 uur 's ochtends stond al het expeditiepersoneel klaar om ons te ontvangen op de landingsplaats van Whaler's Bay, waar we het grootste deel van de vroege ochtend konden doorbrengen. Op het vulkanische, zwarte zandstrand liggen gebleekte walvisbotten, verroeste olietanks en andere artefacten van de 20e-eeuwse walvisvaart, samen met oude gebouwen van een Brits wetenschappelijk station dat na de uitbarsting van 1969 werd geëvacueerd.

Een paar Stormbandpinguïns, Ezelspinguïns en zelfs een paar Adéliepinguïnen werden gezien. Langs het lange zwarte, vulkanische strand vonden we grote groepen krill, die hier vaak in het ondiepe water te vinden zijn, gefrituurd door de hogere watertemperatuur. Aan het einde van het strand werd een pelsrob gezien. Iedereen kon een lange wandeling maken en naar het uitkijkpunt bij Neptune's Window gaan, met uitzicht op de Bransfield Strait. Voor de dappere zielen onder ons was het mogelijk om de polar plunge vanaf het strand te doen voordat we teruggingen naar de Ortelius.

Rond 8 uur was iedereen terug aan boord voor een welverdiend ontbijt. De Ortelius ging verder met een boottocht naar het uiterste puntje van de baai om te zien of een tweede landing later in de ochtend mogelijk was. Maar de sterke wind wakkerde al aan en er werd besloten om Deception Island te verlaten om te proberen op andere locaties meer beschutting te vinden. In de Straat van Bransfield kwamen we verschillende Gewone Vinvissen tegen, het op één na grootste dier ter wereld, wat niet vaak voorkomt zo vroeg in het seizoen en in dit gebied. Een van hen vereerde sommigen van ons zelfs met een blik van heel dichtbij op het schip. Vanaf het bovendek kon je het dier op ongeveer 10 meter afstand onder water zien ronddraaien, wat voor veel opwinding zorgde bij degenen onder ons die het geluk hadden op de brug te zijn.

De rest van de ochtend en vroege namiddag veranderde in een expeditiemodus, terwijl we verschillende potentiële landingsplaatsen passeerden in de hoop nog een laatste keer aan land te geraken. De wind was inmiddels echter weer flink aangetrokken en alle locaties waar we hadden gehoopt een laatste landing te kunnen maken voordat we aan onze reis over de Drake Passage zouden beginnen, bleken helaas te onbeschut voor enige activiteit. Dus draaide de boeg van de Ortelius naar het noorden terwijl we begonnen aan onze reis door de Engelse Straat in de richting van de Drake Passage.

Tijdens de recap begon het rollen van het schip weer toe te nemen en velen van ons trokken zich terug in onze hutten zonder nog een keer te eten. De voorspelling was dat de wind en de golven de komende twee dagen zouden afnemen, dus hopelijk zou de rest van onze reis ons wat respijt geven.

Vandaag was onze eerste volle dag op weg naar het noorden over de Drake Passage. Deze strook water tussen Kaap Hoorn op het puntje van Zuid-Amerika en het Antarctisch schiereiland staat bekend om zijn ruwheid en harde wind, maar we kwamen er eigenlijk heelhuids vanaf vergeleken met de omstandigheden die we eerder op deze reis hadden meegemaakt! Het was niet kalm genoeg om te worden geclassificeerd als een 'Drake Lake', maar we waren nu allemaal geharde zeelieden na een aantal zeer ruwe dagen aan het begin van de reis.

Met een vleugje verdriet over het feit dat we niet meer aan land zouden gaan, brachten we vanmorgen na het ontbijt onze laarzen terug. Het Expeditieteam was dankbaar dat we ze zo goed hadden schoongemaakt! Kort daarna sloegen assistent-expeditieleider Sara en gidsen Regis en Hazel de handen in elkaar om een lezing te geven over de impact van de mens op de poolgebieden en de natuur. De moeilijke onderwerpen van plastic vervuiling, verstrikking en bijvangst van wilde dieren in visnetten en andere kwesties gaven ons stof tot nadenken; we dachten na over dingen die we konden doen om te helpen als we thuiskwamen, zoals het verminderen van ons gebruik van plastic en het eten van alleen duurzaam geproduceerde zeevruchten, als we ervoor kiezen om het te consumeren.

Het was de hele dag rustig om wilde dieren te zien, ondanks de goede omstandigheden om zeezoogdieren te spotten. Sommige gelukkige gasten die vanochtend vroeg op waren en de wacht hielden, zagen enkele Bultruggen, maar de rest van de dag werd er niets gezien. Wel waren er enkele vogels te zien. Het was vooral leuk om weer eens albatrossen te zien, waaronder Grijskopalbatros, Zwarte Albatros en Roetkopalbatros, waarvan er aan het eind van de middag twee samen vlak naast het schip aan stuurboordzijde voorbij vlogen. Blauwe Stormvogelen en Witkinstormvogelen werden ook gezien.

Om 17:00 uur was het tijd voor Happy Hour in de bar! We vierden de reis met onze medegasten, genoten van drankjes voor de halve prijs en om 17:30 werd er een veiling gehouden om geld in te zamelen voor South Georgia Heritage Trust (SGHT). De sfeer in de bar was uitgelaten van opwinding toen verschillende items werden verkocht, waaronder kunstwerken, glaswerk en huishoudelijke artikelen en enkele broches/badges. In totaal werd er meer dan £3.000 opgehaald ter ondersteuning van SGHT voor conserveringswerk om het natuurlijke en historische erfgoed van deze speciale plek te beschermen. Onze dank gaat uit naar iedereen die met succes heeft geboden op de items en naar degenen die ervoor kozen om zelfstandig te doneren.

Kort na de veiling gingen we naar de eetzaal om van onze heerlijke avondmaaltijd te genieten voordat we naar de bar gingen of vroeg naar bed. Morgen zou onze laatste volle dag van de reis zijn en we hoopten dat de zee kalm zou blijven zodat we misschien walvissen of dolfijnen zouden zien!

We werden wakker en ontdekten dat de Ortelius snel noordwaarts vorderde over wat de bemanning en het personeel een "Drake Lake" noemen. Na het doorstaan van minstens drie orkaanstormen tijdens de reis, was het verbazingwekkend om het meest beruchte waterlichaam ter wereld in zo'n rustige en vriendelijke stemming te zien. De zon scheen aan een bijna wolkenloze hemel en verlichtte een zeer rustige Drake Passage. Typisch, dat als de reis ten einde loopt, het weer besluit zich te gedragen !!!!!! De aankondiging van de Expeditieleider dat de temperatuur buiten al 12° Celsius was, bevestigde dat we de Antarctische convergentie waren overgestoken en teruggekeerd waren naar een meer gematigd gebied.

Na een ontspannen ontbijt. Werden we uitgenodigd om ons bij Hella in de bar te vervoegen voor een korte presentatie over hoe walvissen kunnen helpen in de strijd tegen de klimaatverandering die we momenteel wereldwijd voeren. Voor sommigen was het moeilijk om zich weg te slepen van het open dek en het heerlijke weer, maar voor de aanwezigen gaf Hella een interessante en tot nadenken stemmende lezing. Voor degenen die aan dek waren, was er het gebruikelijke vogelleven voor deze breedtegraden, maar de waarnemingen waren in eerste instantie sporadisch door het gebrek aan wind.

De vage contouren van land verschenen aan de horizon voor het schip. Voor de bemanningsleden en stafleden die bekend waren met de vorm, was het direct herkenbaar als Kaap Hoorn. Het vogelleven nam toe naarmate we dichter bij deze ongelooflijk wilde plek kwamen. Maar er was iets mis! We waren in de Drake Passage, we naderden de plek die eeuwenlang de harten van zeelieden angst inboezemde, en er was geen wind. Het was buitengewoon om Kaap Hoorn onder zulke milde en zachte omstandigheden te zien. Kapitein Barria sprak met het Chileense marinepersoneel dat op Kaap Hoorn was gestationeerd en kreeg toestemming om Kaap Hoorn tot op 3 zeemijl te naderen.

De Ortelius rolde rustig verder richting "De Hoorn", terwijl de voorbereidingen voor de ontscheping onderdeks rustig vorderden. Om 11:00 in de bar gaf een deel van het Expeditieteam een gezamenlijke presentatie over het Citizen Science Programma en hoe we konden helpen. Na een bezoek aan een van de meest ongerepte omgevingen op aarde, gingen velen van ons naar huis met gedachten over hoe we ons steentje konden bijdragen om het te beschermen.

Toen we de 3-mijlsgrens van Kaap Hoorn naderden, riep expeditieleider Adam ons naar het open dek om van dit opmerkelijke schouwspel te genieten. Hij gaf een kort overzicht van de topografie en de geschiedenis, en eindigde met het voordragen van een ontroerend gedicht opgedragen aan de verloren zeelieden, dat bij een gedenkteken in de vorm van een albatros op Kaap Hoorn staat. Al snel was het weer tijd om te eten en Hotel Manager Stephen kondigde aan dat het restaurant open was voor ons 'eetplezier' tijdens de lunch.

De middag begon met Allan die ons uitnodigde in de bar om alles te horen over de Zweedse Antarctische Expeditie van 1901-03, die vaak wordt bestempeld als 'The Greatest Escape'. Na een bezoek aan Paulet Island en het zien van Larsen's hut, een van de belangrijkste locaties in dit opmerkelijke verhaal van standvastigheid en overleving, was het fascinerend om een overzicht te krijgen van de hele expeditie. Zelden speelden ongeluk en geluk zo'n grote rol in hetzelfde verhaal.

Het fantastische weer hield aan en velen van ons genoten van de warmte van de zon op ons gezicht na de doordringende kou van Antarctica. Op de buitendekken was het de hele middag druk met gasten die het beste uit de omstandigheden haalden. Land was constant zichtbaar aan bakboord terwijl we op weg waren naar de ingang van het Beaglekanaal en het schip had een eindeloze escorte van zeevogels. Deze parade in de lucht was gewoonweg magisch.

Om 16:00 was er een quiz in pubstijl in de bar met vragen over de reis. De teams varieerden van 2-6 personen en sommigen waren erg creatief met hun teamnaam. Iedereen had plezier. Om 18:15 kwamen we samen in de bar voor Captain's Farewell Cocktails, en het bekijken van de expeditie slideshow geproduceerd door expeditie teamlid Martin Anstee. Deze spannende herinnering aan een gedenkwaardige reis was later beschikbaar voor iedereen om op te slaan op mobiele apparaten.