HDS09-23, trip log, Around Spitsbergen, In the realm of polar bear & ice, Cleaning the shores

Rond drie uur 's middags arriveerden we met de pendelbus bij de Kolenpier, een werkende steiger ver buiten het stadje Longyearbyen. Ons huis voor de komende 10 dagen, Hondius, was een welkome verschijning. Vlakbij waren de enorme stapels zwarte steenkool indrukwekkende herinneringen aan de vroege tijden van de mijnbouw op Spitsbergen.

Toen we de loopplank opliepen, werden we allemaal begroet door het hotelpersoneel dat ons naar onze hutten begeleidde. Kort daarna kwamen velen van ons weer tevoorschijn om door het schip te zwerven in een poging zich enigszins te oriënteren. Eenmaal ontdekt, werd de koffieautomaat meteen het meest bezochte deel van het schip.

Al snel riep de eerste aankondiging over het PA-systeem ons naar de observatielounge voor de eerste verplichte briefing. Michael, de veiligheidsofficier, legde uit hoe we het reddingsvest moesten aantrekken voor de reddingsbootoefening. Zeven korte signalen gevolgd door een lange vertelden ons dat we naar onze hutten moesten gaan, het reddingsvest moesten pakken en terug moesten komen naar Muster station A of B. De oefening eindigde op het achterdek waar Igor, de tweede officier, de procedure uitlegde om aan boord te gaan van de oranje reddingsboten met 100 plaatsen elk - natuurlijk alleen in het onwaarschijnlijke geval van een echte evacuatie.

Na de oefening verwelkomde kapitein Ernesto ons met champagne en canapés. Expeditieleider Sara stelde haar team van 16 gidsen voor plus de dokter, Jeff. Ze gaf ons een overzicht van onze reis en benadrukte dat plan A kan worden vervangen door plan B, C, D of X. De video van AECO (www.aeco.no) legde de do's en don'ts uit bij een respectvol bezoek aan poolgebieden.

Na ons eerste smakelijke diner maten de gidsen onze voeten om ons de juiste Muck-laarzen te geven. Dit wordt ons schoeisel in de zodiacs en aan land tijdens de hele reis. Sommigen van ons zullen er nog aan moeten wennen.

Daarna, hoewel het licht rond het schip niet veel veranderde, verspreidde de stilte zich door het schip terwijl steeds meer van ons naar hun hutten gingen en aan de komende avonturen dachten terwijl we in slaap vielen.

Onze ochtend begon met een bezoek aan Ny-Ålesund, een charmant stadje in Oscar II Land. Dit stadje heeft de eer om 's werelds meest noordelijke onderzoeksplaats te zijn op 79 graden noorderbreedte.

Tijdens onze tijd hier kregen we de kans om meer te leren over de historische betekenis van de luchtschipmast. Dit is het aanlegpunt vanwaar de Noor Roald Amundsen, de Italiaan Umberto Nobile en de Amerikaan Lincoln Ellsworth in 1926 met het luchtschip Norge vertrokken. Zij waren de eersten die met succes de Noordpool bereikten.

Nobile vertrok van hier in 1928, in een andere poging om de Noordpool te bereiken, in het luchtschip Italia. Ze bereikten de pool maar stortten helaas neer tijdens de terugreis. De helft van de bemanning kwam om het leven, maar de rest, waaronder een zwaargewonde Nobile, werd uiteindelijk gered.

Tijdens onze wandeling door het station verrijkte het uitstekende museum ons begrip van het verleden van het gebied, vooral de mijngeschiedenis; de hondenren gaf ons een glimp van de blijvende erfenis van sledehonden en hun integrale rol in poolexpedities; in de cadeauwinkel konden we ansichtkaarten sturen, onze onvergetelijke ervaringen delen en souvenirs verzamelen als dierbare herinneringen; en de Noordse Sternen hielden onze handen boven ons hoofd terwijl ze hun nesten verdedigden.

In de namiddag ging ons avontuur verder bij Fjortende Julibukta (14 juli baai), een naam gegeven door de enthousiaste oceanograaf, hertog Albert I van Monaco, ter ere van de Franse nationale feestdag. Varen langs de vogelklif was een prachtige ervaring, waar we Brünich's Zeekoeten, schattige Papegaaiduikers en Grote Burgemeesteren met kuikens zagen. Vanuit de Zodiacs bood de gletsjer een dramatisch en ontzagwekkend uitzicht, een bewijs van de kracht en schoonheid van de natuur.

Aan land namen we de bloemen en het groen van de hangende tuinen in ons op. Het mooiste van alles was dat we werden getrakteerd op een betoverend moment toen vijf jonge Poolvossen speels ronddartelden op het strand en de helling op en af liepen. Hun schattigheid was gewoonweg onweerstaanbaar, en om het nog specialer te maken was een van hen een zeldzame blauwe morph.

Al met al was onze dag gevuld met onvergetelijke momenten, van een duik in de geschiedenis en ontdekkingsreizen in Ny Ålesund tot het bewonderen van de wilde dieren en prachtige landschappen in Fjortende Julibukta.

Vanochtend werden we vroeg wakker met mist voor het raam in Magdelenafjord. Dit was niet helemaal waar we op gehoopt hadden, maar toen we naar het oosten keken, was er licht aan het einde van de tunnel en een teken dat de mist in de loop van de ochtend zou optrekken.

Dus na een heerlijk ontbijt van eieren, fruit en andere dingen, laadde de helft van ons de Zodiacs in en vertrokken we om de mistige Gullyfjord te verkennen op zoek naar Walrussen en gletsjers. Degenen die terug op het schip waren, genoten van een informatieve lezing van Hazel over de koning van het noordpoolgebied, de machtige Walrus.

Terwijl we met de Zodiacs de Gullyfjord op voeren, trok de mist genoeg op om de Gullybukta gletsjer te zien en een zonnestraal verlichtte het groene smeltwater van de gletsjer om ons heen.

Na het bekijken van de gletsjer en het verkennen van het ruwe ijs van recente afkalvingen, gingen we naar de monding van de fjord waar een bekende Walrus is. Daar, voor ons op het zandstrand, lagen 5-10 van de dikste Walrussen die je ooit hebt gezien! Met hun witte ivoren slagtanden en snorharen weten deze schoonheden zeker hoe ze de show moeten stelen. De weinige Walrussen die in het water zwommen, spioneerden om beurten om te kijken hoe het met de nieuwe bezoekers was voordat ze terugkeerden naar hun mosselvisserij. Toen de lezing voorbij was, wisselden we van plaats en de Zodiac ontdekkingsreizigers werden uitgenodigd voor Hazels tweede lezing, en degenen op het schip gingen de gletsjer en Walrussen bezoeken.

Tijdens een heerlijke lunch werd Hondius opnieuw gepositioneerd. Daarna ging de helft van ons aan land in Gravneset om het strand en de omgeving te verkennen. We zagen historische blubberovens en een kerkhof met ongeveer 130 graven uit de tijd van de walvisvaart. Terwijl we op verkenning gingen, vonden we meer agressieve maar prachtige Noordse Sternen, veel drijfhout en, een zeldzame verschijning in Spitsbergen, prachtig goudkleurig zand.

De andere helft van ons ging aan boord van de Zodiacs en vond Gewone zeehonden op de bodem van de Brokebreen op grote keien in een lagune. Daarna voeren we naar de kop van Magdalenefjorden waar de Waggonwaybreen gletsjer in de fjord afkalft. Deze gletsjer was erg actief, dus we hielden afstand. Een groot deel van de fjord was bedekt met steenslag van recente afkalvingen, waardoor we in stilte konden zitten luisteren naar het knallen van het ijs.

Zoals gewoonlijk wisselden we van plaats en kregen we allemaal dezelfde kansen. Ondertussen begonnen de duikers aan hun tweede duik van de reis, dit keer rond een ijsberg vlakbij de kustlijn.

In de prachtige zonnige avond maakten we uitstekend gebruik van dat zandstrand toen bijna de helft van ons de Polar Plunge nam in het ijskoude smeltwater van de gletsjer. Het was echt een heel bijzondere manier om een heel bijzondere dag te markeren.

Daarna was het terug naar ons goede schip Hondius voor een recapitulatie inclusief Paolo's uitleg over de mist die we eerder hadden gezien en Chloe's vertoning van plankton onder een microscoop! Daarna was het diner, gevolgd door een rustgevende nachtrust in onze hutten in de kalme fjorden.

We ontwaakten met prachtig licht, een lichte mist die rond de bergen hing terwijl de zon haar best deed om erdoorheen te schijnen, waardoor het hele gebied van de Monacobreen een bijna etherische indruk maakte. Na ons versterkt te hebben met een stevig ontbijt, om ons dat kleine extra laagje vet te geven tegen de koude winden van deze machtige gletsjer, gingen we op weg voor een zodiac cruise met een volledig schip.

We begonnen aan de oostkant van de gletsjer en baanden ons langzaam een weg naar het westen. Op een ontspannen manier dreven we langs deze 5 km lange kolos en bewonderden we alle kleine scheuren en spleten die ontstaan wanneer dit massieve lichaam over de grond blijft bewegen. Vogels van vele soorten vlogen rond of zaten op het ijs en maakten luidruchtige praatjes. Met ijs in verschillende tinten blauw en ijsbergen in verschillende vormen was elk aspect een nieuwe traktatie.

Het kreunende geluid van de donder als de gletsjer blijft kraken, soms aan de voorkant afkalft, vult de fjord met dreunend geluid. Soms geklets, soms stilte, terwijl we meewiebelden en probeerden dit ongelooflijke schouwspel in ons op te nemen.

Alsof dit nog niet genoeg was, besloot een groep beluga's zich bij de strijd aan te sluiten, op weg naar de gletsjer. De witte ruggen van de Arctische kanarie waren tussen het ijs te zien, ze voedden zich met vis en schaaldieren dicht bij de gletsjer en kwamen soms tot aan de rand van het smeltijs, waar wij stonden te wachten om een kijkje te nemen. De combinatie van beluga's en gletsjer zorgde voor een onbeschrijfelijke waarneming.

We lieten de witte walvissen achter bij hun voeding en gingen langzaam terug naar het schip, langs Sara die op de boot stond te wachten met warme chocolademelk om onze koude gezichten en handen op te warmen. We gingen weer aan boord van de Hondius in de wetenschap dat we het voorrecht hadden om van dit speciale moment te mogen genieten.

Tijdens de lunch, door velen erkend als de beste maaltijd op het schip, verplaatsten we ons naar Texas Bar. Het plan voorzag verschillende wandelingen om de bloemen en landschappen te bewonderen. Het expeditieteam vertrok en kwam aan land, maar al snel ontdekten de verkenners een ijsbeer niet al te ver weg, en de locatie werd onmiddellijk geëvacueerd.

Nadat we de situatie hadden beoordeeld, maakten we een zodiac cruise om de beer te vinden op een klein eilandje, rustend in de bloemen. Voor velen was dit de eerste ijsbeer die ze zagen, en wat een waarneming! Hij lag te relaxen, dus konden we, terwijl we absolute stilte handhaafden, dit woeste dier observeren terwijl hij gewoon een dutje deed.

Terwijl we toekeken, werd hij wakker en begon te bewegen. Het slenterde uiteindelijk naar de andere kant van het eiland en ging weer liggen. Om de zoveel tijd bewoog hij zich, rekte zich uit en eindigde in een horizontale positie. Echt heerlijk om een beer zo ontspannen te zien.

We bleven er een hele tijd bij en gingen toen terug naar het schip voor een barbecue-avond! Gegrild vlees, zoete lekkernijen en daarna dansen en drinken tot laat in de avond op muziek uit de jaren 80, 90 en daarna.

Wat een dag!

Hondius was vannacht naar het noorden gereisd op zoek naar de rand van het zee-ijs. Dit zorgde voor een beetje slaap na de energie van de vorige avond. Om 07:45 kondigde Sara aan de slaperige koppen aan dat het ijs bereikt was. Ons plan was om de dag op het ijs door te brengen, te genieten van de rustige vergezichten van ijs en weerspiegelingen terwijl we op zoek gingen naar wilde dieren. Vele scherpe ogen scanden urenlang de horizon in de hoop een beer (of een ander dier) te zien.

De dag was afwisselend mistig en zonnig, dus enig doorzettingsvermogen was vereist - maar volhouden deden we. S Ochtends werden we beloond met een Baardrob. Onze noordelijkste positie gedurende de dag was 8.

Ondertussen hadden we een vol onderwijsprogramma, te beginnen met Sara's lezing over Ijsbeeren. Na een benenstrek rond de buitendekken en wat meer scannen naar wilde dieren was het tijd voor Mikhail om zijn lezing over vogeltrek te geven. De Mandarijn sprekers werden niet overgeslagen want Rose gaf een lezing over de Chinese onderzoeksstations in de poolgebieden.

Na een heerlijk lunchbuffet ging de dag verder met wat tijd buiten of op de brug om verder te zoeken naar wilde dieren, en wat tijd om te genieten van Jakub's lezing over ijs - waarom we het nodig hebben. Jerry gaf een lezing over hetzelfde onderwerp in het Mandarijn voor de Chineestaligen.

Uiteindelijk zagen we rond 16:45 onze eerste beer in het ijs! Kort na de eerste spot verscheen er een tweede beer in een andere richting. We brachten tijd door met de beren, namen foto's en observeerden de omgeving waarin ze leven.

Daarna was het tijd om op te warmen met een kop koffie, of een sterkere drank, in de lounge terwijl we deelnamen aan de dagelijkse recap. Terwijl we net klaar waren met eten, hoorden we dat de dag nog niet voorbij was. Tijdens het dessert werd een derde beer gespot bij de brug, en we genoten opnieuw van het gezelschap van de koning van de Noordpool.

Deze beer was nieuwsgierig om te zien wat er gebeurde in de vreemde blauwe ijsberg. Hij liep naar de rand van het ijs en zwom naar het schip. Terwijl de kapitein zich langzaam terugtrok, verdrongen we ons allemaal op de boeg en op het dek en de camera's klikten als nooit tevoren. Wat een traktatie.

Ons plan voor de ochtend was om een landing te maken om afval van het strand te verwijderen. Toevallig betekende de ochtendkou van min 2 graden dat de mistlaag erg laag was met wat lichte sneeuw. Sara veranderde het plan en in plaats daarvan stapten we in de Zodiacs om over de kustlijn te varen. We baanden ons een weg langs de rotsachtige kust en verbaasden ons over de heldere zee.

De cruisers konden duidelijk de bodem zien, maar het waren de vijf duikers die maximaal genoten van het heldere water. Zij maakten hun duik, ook tussen de ijsschotsen bij de kust, totdat er te snel ijs kwam over de plek waar ze werden teruggeroepen.

De Zodiac-cruisers gingen verder de baai in om verschillende groepen Walrussen te bekijken, waaronder vrouwtjes met kalveren. Na een prachtige cruise of duik tussen deze majestueuze eilanden keerden ze allemaal koud maar voldaan terug om aan boord van een heerlijk buffet te genieten.

Na de lunch haalde het Expeditieteam een zak vol afval op die in het vorige seizoen was verzameld maar op het strand was achtergelaten. Als onderdeel van het Clean Up Svalbard project sorteerden we het afval in verschillende categorieën op zoek naar geschriften om de oorsprong van het afval te helpen identificeren en zo de wetenschappers te helpen de bron van het afval in de zee rond Spitsbergen te begrijpen.

De duikers maakten opnieuw een duik in kristalhelder water, maar na 15 minuten bracht de stroming ijs op de site en werden ze opnieuw teruggeroepen.

De mensen aan boord werden getrakteerd op een uitstekende presentatie over walvissen en ons door Ursula. We genoten allemaal van de navigatie door het pakijs in absoluut doodstille omstandigheden met de zee als een spiegel. Daarna de gebruikelijke routine van recapitulatie, briefing, diner en kletsen tot het bedtijd was. Zijn we niet verwend?

Het was een vroege ochtendstart vandaag, maar met een goede reden. Vandaag bezochten we de prachtige en indrukwekkende kliffen van Alkefjellet, waar in de zomer naar schatting 65.000 paren Brünnich's Zeekoeten broeden. Het was prachtig rustig weer en niet te koud, dus we hadden de perfecte ingrediënten voor een ochtendlijke zodiac cruise. We begonnen bij de watervallen en baanden ons dan langzaam een weg langs de kust naar de hogere kliffen die op sommige plaatsen meer dan 100 meter hoog zijn.

De Brünnich's Zeekoeten zijn fantastische vogels met indrukwekkende statistieken, maar ook een aantal minder indrukwekkende statistieken. Om met dat laatste te beginnen: het zijn de meest energie-inefficiënte vogels, want ze verbruiken de meeste energie per gevlogen kilometer van alle vogels. Ze hebben relatief grote lichamen en kleine vleugels. Om in de lucht te blijven, moeten ze voortdurend en met hoge frequenties met hun vleugels klapperen, anders zouden ze gewoon uit de lucht vallen. In tegenstelling tot Noordse Stormvogels en andere zeevogels kunnen ze niet zweven op de wind. Ze gebruiken veel energie om in de lucht te blijven.

Maar wat ze missen aan energie tijdens het vliegen, maken ze goed tijdens het duiken. Deze vogels eten kleine visjes en zeewormen en ze kunnen tot 150 meter diepte duiken, wat een ongelooflijke prestatie is. Om de enorme druk op die diepte te kunnen weerstaan, gebruiken deze vogels waarschijnlijk gas om de druk te beheersen. Duiken kan tot 4 minuten duren. Deze vogels zijn echte vrije duikers.

De Brünnich's Zeekoeten broeden op deze kliffen om zich te beschermen tegen vossen die op hun eieren en kuikens afkomen en ook om het voor Grote Burgemeesteren moeilijker te maken om met succes een van de kuikens van de kliffen te grijpen. De oudere, meer ervaren koppels hebben de beste plekjes, maar omdat ze heel weinig ruimte nodig hebben, lijken de kliffen een beetje op het leven in een grote stad in grote flatgebouwen. De vogels komen en gaan en de lucht is gevuld met het gezoem van hun snel slaande vleugels.

Tijdens onze zodiac cruise zagen we een aantal vossen. Een van hen leek een welp te zijn, erg schattig om naar te kijken terwijl hij over het gras van de kliffen liep. De tijd vliegt als je plezier hebt, dus al snel was het tijd om terug te keren naar ons schip. We keken nog even naar de gletsjer en gingen toen terug.

Na een heerlijke lunch was het tijd om de benen te strekken, en nog belangrijker, om het strand eens goed schoon te maken. Gisteren lukte dat niet, maar vandaag waren de omstandigheden uitstekend en lag het strand van Faksevågen bezaaid met aangespoeld afval en resten van vistuig. Onze strandopruiming maakte deel uit van een AECO-initiatief, dat op deze reis werd geleid door Eelco en Wouter van Wageningen University & Research. Zij informeerden ons over hun project tijdens lezingen. Hun doel is niet alleen om Spitsbergen schoon te maken, maar ook om de oorsprong van het zwerfvuil dat op de kusten van Spitsbergen is aangespoeld te analyseren. We deden actief mee en slaagden erin om bijna 2 zodiacs te vullen met zwerfvuil. Na het diner nodigden Eelco en Wouter ons uit om samen met hen het zwerfvuil te analyseren. Dit is een geweldig initiatief dat bewustzijn creëert en hopelijk actieve deelname.

S Ochtends vroeg, terwijl we allemaal sliepen, voer Hondius westwaarts door de zeestraat Freemansund, die de eilanden Barentsøya en Edgeøya van elkaar scheidt, richting Kaap Doleritneset, ook bekend als Kapp Lee, waar we volgens onze plannen aan land zouden gaan.

Net als de vorige dag, precies om 6:15, weerklonk er een melancholisch en bijna moederlijk warm "Goedemorgen, goedemorgen, goedemorgen!" uit alle luidsprekers die in de plafonds van onze hutten, gangen en andere openbare ruimtes waren verstopt, uitgevoerd door onze geliefde Sara. Bijna tegelijkertijd weerklonk het geluid van de ankerketting: de Hondius was aangekomen op haar bestemming. Kort daarna zwaaiden de deuren van het restaurant open en haastten we ons naar het buffet om onze borden te vullen met omeletten, salades, fruit en andere calorierijke lekkernijen. Er stond ons een lange en spannende dag vol indrukken en avonturen te wachten.

Het weer gedroeg zich grillig, alsof Spitsbergen, nadat het ons een reeks zonnige en windstille dagen had geschonken, besloot om ons er fijntjes aan te herinneren dat we toch echt op de Noordpool waren en niet ergens aan de Franse Rivièra. Er stond een frisse wind en de golven waren vrij hoog vergeleken met de voorgaande dagen, waardoor de landing met de Zodiac een stuk uitdagender was dan de dag ervoor. We moesten ons vasthouden aan de leuningen en hulp accepteren van onze gidsen die de Zodiacs bestuurden. Stuiterend op de golven snelden we naar de kust, waar Sara en haar assistenten al stonden te wachten om ons te begroeten.

Dolerittneset (Kapp Lee) is in alle opzichten een unieke plek. Ten eerste heeft het een rijke geschiedenis, want je vindt er nog steeds overblijfselen van Pomor jachthutten. Dappere Russische jagers kwamen hier ooit op kleine zeilboten en bleven er enkele maanden of overwinterden zelfs, op jacht naar walrussen, beluga's en ijsberen. Ten tweede is de dichte toendravegetatie bijzonder opmerkelijk. Deze komt niet vaak voor op zulke noordelijke breedtegraden. En ten derde is dit stuk van de kust al lang favoriet bij de plaatselijke reuzen - de Atlantische walrussen - die hier hun rustplaats hebben gevestigd. We hadden al eerder walrussen gezien, maar we waren nog nooit in staat geweest om dicht bij ze te komen op het land. Wat een uitzicht!

Onder de aandachtige leiding van onze gidsen naderden we de walrussen en gingen we in een rij staan om deze enorme wezens ongeveer twintig minuten lang te observeren. De meeste walrussen lagen vredig te slapen, maar sommige tilden hun kop op, keken om zich heen, bewogen heen en weer, verplaatsten langzaam en onhandig hun gewicht van de ene flipper naar de andere en leken elkaar zelfs speels te porren met hun lange, scherpe slagtanden. We hoopten dat het allemaal goed bedoeld was.

Daarna, bij terugkomst op de landingsplaats, gingen we aan boord van de Zodiacs en vertrokken we voor een kleine tocht over het water om de walruskolonie vanaf het water te bekijken en hopelijk andere wilde dieren te zien. Af en toe kwamen er groepjes walrussen boven water die luid snuivend lucht uitademden voordat ze weer onder water gingen. Het was verbazingwekkend om te zien hoe sierlijk en elegant ze in het water leken. Het leek nog vreemder om hun slapende tegenhangers aan land te zien, die op aardappelzakken leken.

Plotseling klonk er een luide kreet door de radiogolven: "Engel! Ik heb een engel gevangen! Ik heb een engel!" Het was Chloe, onze gids. Chloe is een zeebiologe gespecialiseerd in planktononderzoek. Ze was erin geslaagd om een schepsel, een Sea Angel, te vangen in een speciaal net en ze was er dolblij mee. Haar opwinding werkte aanstekelijk en we deelden allemaal haar vreugde. We kwamen om beurten naar haar toe en vroegen of we de "engel" mochten zien, en als antwoord liet ze ons gretig haar vangst zien, een vleugelflappend organisme in een glas.

Toen onze tijd op was, opnieuw stuiterend op de golven en overspoeld met een vuurwerk van zoute zeespray, gingen we terug naar ons schip. Terwijl we lunchten, zette de Hondius koers naar Freemansund, naar onze landingsplaats na de lunch - Kapp Waldburg. Het was een zeer interessante landingsplaats, maar volgens onze gidsen is het niet altijd mogelijk om er te landen. Het weer laat het misschien niet toe, of er kan een ijsbeer langs de kust lopen.

Maar geloof het of niet, het is ons deze keer wel gelukt! Onze gidsen manoeuvreerden hun Zodiacs vakkundig heen en weer tussen de kust en het schip en brachten ons allemaal snel naar het strand. De geplande wandeling was niet bedoeld als een lange wandeling en dat was ook niet nodig. De belangrijkste attractie was de vogelklif. In de loop van duizenden jaren had een beekje dat langs de helling naar beneden stroomde een ware canyon uitgesleten met verticale wanden. Dit was de uitverkoren broedplaats voor Drieteenmeeuwen. Honderden vogels hadden hier hun nesten gebouwd en brachten hun kuikens groot. We konden heel dicht bij ze komen, maar toch hielden we een respectvolle afstand. De kakofonie van geluiden was gewoon oorverdovend. We installeerden ons op de helling en observeerden gewoon het dagelijkse leven van deze hardwerkende gevederde wezens.

Er is inderdaad een gouden regel: waar een vogelklif is, is ook een hol waar Poolvossen verblijven. En dat was hier het geval. Kleine en brutale wezens dartelden heen en weer, raakten verstrikt aan onze voeten en bleven ongelukkige vogels vangen. Ze scharrelden dan weg om hun levenloze lichamen te verbergen op een afgelegen plek om ze op te graven en op te eten tijdens de winter.

Het was tijd om terug te keren naar het schip. De Zodiacs waren klaar! Snel snijdend door de golven brachten ze ons terug naar het schip onder de stralen van de lage Arctische zon. Zodra de laatsten van ons aan boord waren, zette Hondius koers naar het zuiden. We hadden bijna tweehonderd zeemijlen af te leggen! Het was een prachtige dag vol onvergetelijke ervaringen!

Door onze lange nachtelijke doorreis zaten we al voor het ontbijt op plan B. Gelukkig was dit slechts een korte vertraging voor plan A. Gelukkig was dit slechts een kort oponthoud voor Plan A, dus na een extra sneetje toast gingen we op weg naar onze landing in Gnålodden. We zijn gewend geraakt aan de prachtige landschappen van Spitsbergen, maar deze plek stond bovenaan de lijst. Het had alles: de enorme, torenhoge rots van de berg erboven; de zwermen dwarrelende vogels; de rotsachtige kustlijn met veel rotsen om te beklimmen; de weideachtige toendra met overvloedige wilde bloemen; en het zonlicht dat van de zee glinstert. We waren vrij om door het hele gebied te dwalen en verborgen juweeltjes naar eigen smaak te vinden.

Het voortdurende geroep van de vogels helpt ons begrijpen dat de naam Gnålodden "ruisen" betekent in het Noors. Aan de voet van het rotsstrand staat een van de hutten die Wanny Wolstad bewoonde. Op 39-jarige leeftijd verhuisde ze haar gezin, inclusief 2 schoolgaande zonen, naar Hornsund. Daar brachten ze 5 jaar door - zomer en winter - met jagen en het zetten van vallen. In die tijd heeft ze 77 Ijsberen geschoten. Misschien had de Arctic Skua die het nest bij de hut verdedigde een beetje van haar geest overgenomen.

Na een korte herpositionering van Hondius tijdens de lunch gingen we allemaal aan boord van de Zodiacs voor een boottocht langs de golven naar de Samarinbreen gletsjer. De zee was bedekt met precies de juiste hoeveelheid gletsjerijs. Het weerspiegelde de zon als drijvende diamanten terwijl we ons langzaam een weg naar voren baanden. Het voelde echt als een avontuur toen we uiteindelijk het heldere water van de gletsjer bereikten, net op tijd voor een aantal ijsklanken. Om de middag nog specialer te maken arriveerde Sara net op dat moment om ons ijshoorntjes in verschillende smaken te geven. Drijvend in een zee van ijs voor een bulderende gletsjer ijs eten. Lekker.

De dag liep ten einde, maar was nog niet voorbij. Na een wasbeurt en het aantrekken van onze beste kleren voegden we ons bij Kapitein Barria en Sara om te toosten op het succes van onze reis en om al het Expeditie personeel te bedanken voor hun hulp. De diavoorstelling van de expeditie liet zien hoeveel we in deze korte dagen hebben gedaan. Het afsluitende diner gaf ons de kans om te lachen en herinneringen uit te wisselen, hoogtepunten te bespreken en contactinformatie uit te wisselen.

De lounge was nog luidruchtiger en drukker dan gewoonlijk, maar uiteindelijk moesten we inpakken en slapen.

Nou, de laatste dag is aangebroken. Onze tassen worden ingepakt en voor de deur gezet zodat het personeel ze kan ophalen. Na het ontbijt om 09.00 uur gaan we van boord en nemen we afscheid van Sara en haar hele team. We kunnen ze niet genoeg bedanken voor al hun kennis en begeleiding tijdens deze reis!