PLA25-18, trip log, Falkland Islands, South Georgia and Antarctic Peninsula

Hier zijn we dan eindelijk in Vuurland, op de bodem van de wereld. Vanaf Ushuaia gaan we naar het zuiden... een heel eind naar het zuiden. Maar voor vandaag slenterden we door deze mooie Patagonische stad, proefden van de lokale smaken en genoten van de bezienswaardigheden. Ushuaia markeert het einde van de weg in Argentijns Vuurland, maar ook het begin - het begin van een once-in-a-lifetime avontuur. In de zomer bruist deze snelgroeiende grensstad met 55.000 inwoners van avontuurlijke reizigers. De belastingvrije haven floreert door het toerisme, maar leeft ook van een omvangrijke krabbenvisserij en een bloeiende elektronica-industrie. Ushuaia (in de inheemse taal van de Yaghans vertaald als "baai die naar het westen doordringt") profiteert duidelijk van zijn prachtige, maar afgelegen ligging. De ruige ruggengraat van de Zuid-Amerikaanse Andes eindigt hier, waar twee oceanen elkaar ontmoeten. Zoals te verwachten van zo'n onbeschutte plek heeft het weer de gewoonte om in een opwelling te veranderen. Tijdens de lange dagen van de Australische zomer zijn de temperaturen echter relatief mild, zodat we een laatste deken van warmte hebben voordat we op avontuur gaan. Voor velen van ons is dit het begin van een levenslange droom. De opwinding komt in verschillende vormen voor elk uniek persoon, maar zelfs de meest ervarene onder ons voelt oprechte opwinding om te vertrekken op een reis naar het Grote Witte Continent van Antarctica. De meeste passagiers stonden stipt om 16:00 uur bij het gangboord, klaar om aan boord te gaan van ons schip MV Plancius, de thuishaven voor ons Antarctische avontuur! We werden aan het gangboord begroet door leden van onze Expeditiestaf die ons aan boord stuurden om kennis te maken met de Hotel en Restaurant Managers, Zsuzsanna en Alex. We werden vervolgens ingecheckt in onze hutten met de hulp van onze fantastische Filipijnse bemanning. Een tijdje na het aan boord gaan kwamen we samen in de lounge op dek vijf om eerste officier Francois te ontmoeten, die ons door de details van de vereiste SOLAS (Safety Of Life At Sea) veiligheids- en reddingsbootoefening leidde, bijgestaan door de bemanning en het personeel. Na het horen van het algemene alarm kwamen we weer samen in de 'verzamelplaats', de lounge, voor de verplichte veiligheidsbriefing en oefening om het schip te verlaten, waarbij we onze enorme oranje reddingsvesten aantrokken die ons veilig houden mocht dat nodig zijn. We werden opnieuw uitgenodigd in de lounge om onze Hotel Manager Zsuzsanna te ontmoeten die ons een overzicht gaf van het schip, een drijvend hotel dat ons thuis zal zijn voor de komende 10 dagen. Daarna ontmoetten we onze Expeditieleider, Katja Riedel en de rest van het Expeditieteam dat ons zal begeleiden in Antarctica. Na de vele briefings en introducties vertrokken we van de steiger van Ushuaia, iets later dan gepland door de sterke wind in de haven, en voeren we het Beaglekanaal binnen met een escorte van Wenkbrauwalbatrossen. Dit was ook een kans om onze kapitein Artur Iakovlev te ontmoeten en op onze reis te proosten met een glas Prosecco. Om 19:30 uur proefden we de eerste van vele heerlijke maaltijden aan boord, bereid door chef-kok Ralf en zijn kombuispersoneel. Deze eerste avond aan boord was gevuld met meer verkenning van het schip, wennen aan haar bewegingen en het inrichten van onze hutten. In de vroege ochtenduren zouden we de open wateren van de Drake Passage opgaan!

Velen van ons waren al wakker toen Katja de eerste wekker van de reis maakte, maar voor degenen onder ons die nog zachtjes in hun kooi werden gewiegd, was het tijd om op te staan en te zien wat de zeedag zou brengen. Het was een heldere en winderige ochtend, maar met een beetje wind in de rug maakten we goede voortgang. Na het ontbijt gingen velen van ons warm ingepakt het dek op om van de zon te genieten en naar de vogels te staren die rond het schip vlogen. Vogels volgen gewoonlijk schepen op zee op zoek naar voedsel dat door het kielzog naar de oppervlakte wordt gebracht, maar ook om te genieten van de opwaartse druk die wordt veroorzaakt door ons passeren. We vonden veel Kaapse Stormvogels die vlak langs het water vlogen, en verder zweefden Reuzenstormvogelen en verschillende soorten albatrossen, gebruikmakend van de luchtstromingen om hun vaardigheid in dynamisch zweven te demonstreren. Af en toe vlogen ze vlak langs het dek of het raam van de brug, wat goede fotografische mogelijkheden opleverde. Om 10:30 uur verzamelde Adam de Engelstaligen in de lounge voor de verplichte IAATO briefing, terwijl Katja het Duitse equivalent gaf in de eetzaal. De briefing legde uit hoe we ons in Antarctica moeten gedragen om de bescherming en het behoud van deze ongelooflijke, maar zeer kwetsbare omgeving te garanderen. Het is belangrijk dat we een bepaald protocol volgen om ervoor te zorgen dat we geen sporen achterlaten van ons bezoek en alleen herinneringen meenemen. De meeste mensen gingen na de briefing terug naar buiten om verder te genieten van de gunstige omstandigheden waarmee we gezegend waren. Om 15.00 uur gaf Sara een lezing in het Engels over fotografie, in de hoop dat het ons zou helpen om foto's te maken waar we de komende dagen blij mee zouden zijn. Ze sprak voornamelijk over het onderhouden van je camera-apparatuur, compositie, leren om je eigen foto's te beoordelen en voor degenen die meer technische dingen wilden leren, moedigde ze ons aan om haar te benaderen op een een-op-een basis. Sandra, die zelf een zeer bedreven fotografe is, gaf het Duitse equivalent beneden in de eetzaal. Na de verplichte thee en cake was het tijd voor de verplichte veiligheidsbriefing, want eerder op de dag gaf Katja de Duitse en Adam de Engelse versie. Ze vertelden ons alles wat we moesten weten over veilige Zodiac operaties, omdat we deze nieuw verworven vaardigheden 's ochtends zouden moeten gebruiken om onze eerste landing van de reis te maken. Daarna gingen we naar beneden om onze rubberlaarzen op te halen, klaar voor de natte landingen aan wal. Het personeel stond klaar om ervoor te zorgen dat het systeem zo efficiënt mogelijk werkte, met laarzen in alle maten die langs de lijn werden doorgegeven om ervoor te zorgen dat iedereen de juiste maat had om 's ochtends aan land te gaan. Het laatste officiële evenement van de dag was onze eerste dagelijkse samenvatting en briefingsessie. Katja had ons veel te vertellen over de komende dagen en je kon de opwinding en verwachting voelen groeien terwijl ze sprak. Adam gaf vervolgens een korte samenvatting van de geschiedenis van de Falklandeilanden, in feite was hij in staat om 500 jaar geschiedenis in 15 minuten samen te vatten. Sara volgde dit op met wat leuke weetjes over de 778 eilandjes die samen de Falklandarchipel vormen. Er werd enthousiast gekletst toen we na afloop afdaalden naar de eetzaal, waar mensen hun hoop en verwachtingen voor de komende dagen met elkaar deelden.

We ontwaakten met een stralende zonnige dag, maar er waaide een stevige bries. Desondanks gingen de meesten aan dek om het uitzicht op de naderende Falklandeilanden in ons op te nemen. Sommige vroege vogels zagen zelfs enkele verre Gewone Vinvissen. Net voordat het ontbijt werd geserveerd, navigeerde de kapitein voorzichtig door een smalle kloof tussen West Point Island en West Falkland, genaamd The Woolly Gut. Dit gaf ons onze eerste kans om pinguïns te zien terwijl ze door het water doken. Er was ook veel ander vogelleven te zien terwijl we dicht langs de eilanden voeren, waaronder eenden, ganzen, Aalscholvers, albatrossen en sterns. Onze eerste landing van de dag, en eigenlijk van de hele reis, was op Carcass Island, eigendom van en gerund door Rob en Lorraine McGill. Het eiland ligt ten noordwesten van de Falklandeilandenarchipel en met een zonnige hemel verlieten we Plancius en gingen we per Zodiac naar het eiland. Een paar gelukkigen zagen ook een kleine groep Kortsnuitdolfijnen die geïntrigeerd waren door onze aanwezigheid en enige tijd rond de loopplank zwermden terwijl mensen aan boord gingen van de zodiacs. De meesten van ons besloten om een lange wandeling te maken van Dyke Bay naar Leopard Beach en dan naar de nederzetting, terwijl een kleine groep ervoor koos om rechtstreeks naar de nederzetting gebracht te worden om zelf op verkenning te gaan en geweldige fotomomenten te hebben. Tijdens de wandeling zagen we onze eerste pinguïns: Magellanics en Gentoos. De Magellanics waren in de grond aan het graven, maar we zagen er veel vanaf het strand naar boven komen en buiten hun holen op wacht staan. De Ezelspinguïnen nestelen in de open lucht en we hadden het geluk om veel vrij grote kuikens te zien die heel nieuwsgierig waren en hun ouders lastig vielen. We liepen naar beneden naar het prachtige Leopard Beach, met zijn prachtige witte zand en turquoise water, dat sterk contrasteerde met het zwart-wit van de pinguïns die eruit kwamen. Op het strand vonden we veel Falklandplevieren die hun veren aan het uitwerpen waren. Toen we in de richting van de nederzetting begonnen te lopen, begon het te regenen, maar dat mocht ons bezoek niet temperen en we gingen op weg naar het huis voor taart en thee. Onderweg werden we verrukt door de verschillende vogelsoorten die er te vinden waren, waaronder Falklandcaracara's, Magelhaensnippen, Roodkopgansen, Weideleeuweriken en de veel gezochte endemische Cobbs Winterkoning. Toen we bij de nederzetting aankwamen, gingen we naar het huis van Rob en Lorraine, die samen met hun Chileense personeel voor een overvloed aan fantastische scones, cake en koekjes hadden gezorgd. We vonden het allemaal heerlijk om thee te drinken, te proeven van de verscheidenheid aan gebak en verhalen uit te wisselen met deze inwoners van Falkland. Niet veel later was het tijd om terug te gaan met de Zodiacs naar Plancius voor de lunch; hoewel sommigen van ons niet al te veel lunch nodig hadden na al dat gebak! Het duurde niet lang voordat we in positie waren voor onze middaglanding op West Point Island, aangezien dit minder dan 10 zeemijl van onze ochtendlocatie ligt. Bij aankomst zagen de omstandigheden er goed uit, dus de zodiacs werden snel neergelaten en we werden weer aan wal gebracht. West Point Island wordt beheerd door een aardig stel, Allen en Jackie, die ons op de steiger begroetten. Gewapend met verrekijkers en camera's gingen we de heuvel op naar de 'Devil's Nose', een rotsachtig voorgebergte dat op dramatische wijze uitsteekt in zee vanaf een spectaculaire kustlijn van steile kliffen. Hier leven meer dan 3000 broedparen Wenkbrauwalbatrossen en 500 paren Rotspinguïnen. Beide soorten hadden vrij grote kuikens en het was hier een drukte van belang met ouders die voortdurend kwamen en gingen en hun kroost voerden, dus gasten werd gevraagd om op respectvolle afstand en relatief rustig te blijven om onnodige verstoring te voorkomen. Het imposante landschap en de overvloed aan wilde dieren waren een lust voor het oog. Veel gasten bleven meer dan twee uur om de kolonie te observeren en te fotograferen. Het was erg leuk om naar de grappige capriolen van deze pittige pinguïns te kijken, terwijl de enorme en majestueuze albatrossen boven ons zweefden en ons hoofd soms maar een paar centimeter misten! De laatste zodiac terug naar het schip was 18.00 uur, dus net op tijd voor onze dagelijkse recapitulatie waar Katja de plannen voor morgen uitlegde. Dit werd gevolgd door een korte uitleg over de dynamiek van hoe zeevogels vliegen door Eduardo en een beetje geschiedenis over Carcass Island door Sandra voor het diner. Voor degenen die nog energie over hadden, werd de avond doorgebracht in de bar om herinneringen op te halen aan onze eerste echte, en zeer succesvolle expeditiedag en om foto's te bewerken.

Nadat we West Point Island hadden verlaten, zeilden we 's nachts over de noordkust van de Falklandeilanden tot we de oostelijke punt bereikten. Na middernacht zetten we koers naar het zuiden, met als doel Port Stanley binnen te varen in de vroege uren van de 12e. We staken de "Narrows" over, een plaats die de passage voor het binnenvaren van de baai van Port Stanley adequaat beschrijft. Toen ons schip eenmaal in de baai lag, lieten we het anker vallen en begonnen we met onze landingsoperaties. Helaas werkte het weer niet erg mee en een aanhoudende regen maakte alles vochtig, hoe goed je ook was uitgerust. Onze gasten hebben plannen gemaakt om deze bijzondere haven te bezoeken. Zodra we van boord waren gegaan, verspreidden onze gasten zich langs de hoofdstraat en stopten bij de verschillende monumenten en belangrijke gebouwen. Zo werden er foto's gemaakt van het Gouverneurshuis, het Monument voor de Falklandoorlog en het iconische monument voor Margaret Tatcher, evenals van de monumenten die de Slag om de Falklandeilanden in 1914 herdenken. Er waren ook gasten die de twee belangrijkste kerken in de stad bezochten, beide plaatsen met mooie memorabilia over de geschiedenis van de eilanden. Een andere plek die veel werd bezocht was het postkantoor, een plek waar mensen zeldzame postzegels van de Falklands kochten en ansichtkaarten verstuurden naar hun geliefden. Om 9:30 opende het Falkland Museum zijn deuren en veel van onze gasten besloten te genieten van een rondleiding door onze historicus aan boord, Ingo. Dit bezoek duurde meer dan een uur. Daarna besloten onze gasten om terug te gaan naar het schip of om de resterende tijd te besteden aan rondwandelen en winkelen in de verschillende souvenirwinkels. Kort voor 12:00 waren al onze gasten terug aan boord en tegen 12:00 keerde de laatste zodiac terug naar het schip. Kort na 12 uur gingen we voor anker en tegen lunchtijd waren we onderweg naar South Georgia. Aan boord hadden we een erg rustige middag en de meeste van onze gasten genoten van het uitzicht op de vele Wenkbrauwalbatrossen, de vele jagers en stormvogels en het blauw van de oceaan om ons heen.

Het aantal passagiers dat naar buiten ging was iets minder dan de dagen ervoor. We moeten zeggen dat het geen gewone rustige zondag was. Na een ontbijt begon de ochtend met een verplichte briefing om ons voor te bereiden op ons bezoek aan South Georgia. De non-profit groep IAATO (International Association of Antarctic Tour Operators) heeft de briefing ontwikkeld zodat iedereen die deze bijzondere plek wil ervaren begrijpt hoe hij zijn steentje kan bijdragen om het zo bijzonder en ongerept mogelijk te houden - inclusief hoe je je moet gedragen in de buurt van de dieren die we zullen zien. Daarna begon de echte pret - het vacuümfeest. We moeten ervoor zorgen dat we geen uitheems materiaal overbrengen tussen de plaatsen die we bezoeken, omdat nieuwe introducties kunnen leiden tot invasieve planten die het inheemse ecosysteem veranderen - of zelfs tot de verspreiding van een virus tussen dierenkolonies. De eerste stap was het doorzoeken van al onze bovenkleding en het stofzuigen van klittenband©, manchetten, rugzakken - alle plekken waar zaden zouden kunnen vallen. Iedereen was zeer ijverig in het schoonmaken en de meeste mensen hadden de taak volbracht tegen lunchtijd! s Ochtends nog, vanaf de brug, terwijl we naar vogels keken, liet een indrukwekkende zwerm Prionen, Albatrossen, Reuzenstormvogelen en enkele andere soorten ons denken dat er zich enkele zeezoogdieren net onder het zeeoppervlak zouden kunnen bevinden. Een halve minuut later zagen we donkere vinnen tussen de golven. Orka's! Toen de aankondiging was gedaan, verdwenen ze plotseling. En wat we toen zagen waren grienden die hun kant op kwamen. Nadat we dachten dat we ons vergisten, realiseerden we ons dat beide soorten eigenlijk langs het schip liepen. De middag was druk met Pippa die de geschiedenis van de walvisvaart op Antarctica presenteerde, terwijl Adam later een heel interessante inleiding gaf over South Georgia. Pippa vertelde ons meer over Orka's en grienden die we eerder hadden kunnen ontmoeten. En Katja legde de plannen voor morgen uit, want binnenkort landen we op South Georgia.

Nadat we 's nachts de Antarctische convergentie zijn overgestoken, hebben we onze koers naar South Georgia aangehouden in een verwarde deining en tussen brekende golven tot 3 meter. Overdag hebben we een vol programma met lezingen om ons te vermaken op een anders zo rustige dag. Sara begon met een lezing over de vinpotigen van de Zuidelijke Oceaan, inclusief gedetailleerde informatie over de soorten zeehonden die we tijdens onze reis kunnen verwachten. Sara liet ons wat geluiden horen die sommige zeehonden maken en ze zijn heel bijzonder. Adam gaf ons daarna een diepgaande blik op het leven van Ernest Shackleton, terwijl Ingo zijn lezing over Shackleton gaf in de eetzaal voor onze Duitse gasten. We leerden over het leven van deze ontdekkingsreiziger; van zijn opvoeding, zijn thuisleven en natuurlijk zijn expedities. Aan het einde van Adams presentatie brachten we een toast uit op 'the boss' met Mackinlay's Shackleton replica whisky. Sara rondde de bijdrage van de gidsen in de middag af met een overzicht van de pinguïns die we tijdens onze reis verwachten te zien. Van Gentoos tot Koningen, ze vertelde alles over deze gevederde schoonheden. Terwijl we langs de Shag Rocks voeren, een gebied dat bekend staat om het zien van walvissen en voedselgebieden voor grote aantallen zeevogels, zagen we veel klappen. Al snel hadden we een prachtige ontmoeting met een groep etende bultruggen. Deze grote leviathans zijn een wonder om te zien, en het lukte ons om ze heel dicht bij de Plancius te zien. Sneeuwstormvogels, Witbuikstormvogeltjes en talrijke Prionen werden gezien terwijl ze tussen de brekende golven door dartelden op zoek naar hun planktonische prooi, naast een enkele Antarctische pelsrob die aan de oppervlakte dobberde en de Plancius op een veilige afstand gadesloeg. Na een samenvatting van onze plannen voor onze eerste dag in South Georgia morgen, gingen we naar de eetzaal voor nog een heerlijke maaltijd. Na het diner geeft Ingo een lezing aan onze Duitse gasten over 'Prototourisme; maken we kapot wat we ontdekken?

De dag begon met uitzicht op de bergen van 'frightful aspect' die werden beschreven door kapitein James Cook na zijn ontdekking van South Georgia (hoewel men dacht dat het al eerder was gevonden). We gingen langs de kustlijn en kwamen in Cumberland Bay, een kleine baai die in deze grote gespleten baai ligt; dit zou onze eerste landing worden en de eerste kans om voet op South Georgia te zetten. Grytviken is een oud walvisstation in een van de beste natuurlijke havens van het hele eiland en hier zijn het museum, de regering en de British Antarctic Survey aanwezig, zowel in Grytviken als in het onderzoeksstation op King Edward Point. We werden uitgenodigd in de lounge voor een presentatie van Dani van de South Georgia Heritage Trust, die een overzicht gaf van het Habitatherstelproject om de ratten de afgelopen zeven jaar van het eiland te verdrijven. Het project was succesvol en South Georgia is onlangs vrij van knaagdieren verklaard. Ze legde uit wat we konden doen om te helpen door een hectare van het eiland te sponsoren of door artikelen te kopen in de cadeauwinkel in het museum. Na de presentatie stonden Zodiacs klaar om ons bij goed weer aan land te brengen. We werden vlakbij het museum naast de oude walvisvangers afgezet en konden deelnemen aan een rondleiding. Daarna hadden we tijd om vrij in de omgeving rond te dwalen, te winkelen en wat ansichtkaarten naar huis te sturen naar onze dierbaren. We bezochten ook de kerk, het museum en de replica van de James Caird. Het weer aan boord gaan van de Zodiacs aan het einde van deze landing was typerend voor South Georgia en ging gepaard met harde wind, dus sommigen van ons werden nat. We genoten van de lunch aan boord van de Plancius terwijl we ons verplaatsten naar Fortuna Bay voor onze volgende activiteit. Dit is de baai waar Sir Ernest Shackleton, Frank Worsley en Tom Crean begonnen aan de laatste fase van hun oversteek over land naar Stromness walvisstation om hulp te zoeken na de beknelling en het zinken van hun schip de 'Endurance' tijdens de Imperial Trans-Antarctic Expedition. Bijgevolg werden alle andere leden van de expeditie gered zonder verlies van levens. We werden aan land gebracht in zodiacs en wandelden vanaf het strand in de richting van de Koningspinguïn kolonie, de route leidde ons naar een kleine heuvel gevormd door de morene die ons een prachtig uitzicht gaf over de kolonie en in de richting van de gletsjer op de achtergrond. Het weer was fantastisch en de meesten van ons gingen even op het uitkijkpunt zitten om te genieten van de rust en de pracht van de plek. De kolonie Koningspinguïns wordt geschat op 7.000 paren en het was geweldig om de crèches te zien die gevormd werden door de kuikens. Ook zagen we de Reuzenstormvogelen en Skua's wachten op een onbewaakt ei of placenta die voor hen beschikbaar kwam. Tegen het einde van de wandeling zagen we enkele Koningspinguïnen die uit de kolonie waren gekomen. Fortuna Bay ontleent zijn naam aan een walvisvanger genaamd 'Fortuna', gebouwd in Sandefjord, Noorwegen in 1904. Ze woog 164 brutoton en was 30,3 meter lang. Het was een van de 3 oorspronkelijke schepen die naar South Georgia werden gebracht door Carl Anton Larsen, die bij Grytviken met de walvisvangst begon. Op 14 mei 1916 om 6:00 uur 's ochtends liep ze aan de grond bij Hope Point, vlakbij Grytviken en zonk. De stuurman had net 2 brieven ontvangen en was ze op dat moment aan het lezen, wrakstukken zijn nog steeds te zien op het strand. Na deze geweldige middag werden we teruggebracht naar de Plancius, allemaal een beetje moe na onze eerste dag op South Georgia. Katja gaf ons de plannen voor de volgende dag en we werden opgeroepen voor het diner voordat we genoten van nog meer spectaculaire landschappen terwijl we langs de kust voeren. "Voor wetenschappelijke ontdekkingen geef me Scott; voor snelheid en efficiëntie van reizen geef me Amundsen; maar als het noodlot toeslaat en alle hoop is vervlogen, ga dan op je knieën en bid voor Shackleton." Sir Raymond Priestly, Antarctisch Ontdekkingsreiziger en Geoloog

Zoals gepland wekte Katja ons om 5:45 uur, helaas was dit om ons te laten weten dat de ochtendlanding op Prion Island was afgelast en dat we van wat meer slaap konden genieten als we dat wilden. Vlak voor ons ontbijt om 8 uur 's ochtends verzamelden we ons in de lounge voor een briefing om ons op de hoogte te stellen van een situatie die vannacht was ontstaan. Katja had de taak om ons te informeren dat er een medische noodsituatie was ontstaan aan boord en dat we geen andere keuze hadden dan South Georgia te verlaten en terug te keren naar Stanley om de medische evacuatie van de passagier in kwestie te vergemakkelijken. Uiteraard was dit een echte schok en een grote teleurstelling voor alle betrokkenen, maar er was geen andere optie, persoonlijke veiligheid en welzijn moeten bij alle goede expedities voorop staan. Terwijl we naar beneden gingen om te ontbijten en probeerden dit nieuws te verwerken, was de Plancius al omgeleid en maakte goede vaart naar haar nieuwe bestemming Stanley. Begrijpelijk dat de sfeer rond het schip een beetje bedrukt was, maar Adam en Ingo stonden klaar om de gasten te vermaken met verhalen over twee grote Poolreizigers, Scott en Amundsen. Door de recente gebeurtenissen begonnen we de ware aard van poolexploratie te waarderen en konden we de beproevingen waarmee deze iconische mannen op hun reizen te maken kregen echt op waarde schatten. Net toen Adam zijn presentatie afsloot werden er een paar Bultruggen gezien vanuit de ramen van de lounge, wat een mooie herinnering was dat, hoewel onze plannen enigszins gedwarsboomd waren, er nog genoeg te zien en te genieten was op onze komende dagen op zee. Na de lunch verzamelde Katja ons in de lounge voor een update van ons zeilplan. Ze las de officiële verklaring van Oceanwide en deelde met ons haar eigen hoop en die van de kapitein om ons toch naar Antarctica te krijgen en een paar memorabele dagen vol actie op het Grote Witte Continent te hebben. Het was duidelijk dat Katja en haar trouwe team het beste uit deze situatie wilden halen en ze stonden klaar om al onze vragen en zorgen te beantwoorden. Om 15:30 uur gaf Regis een zeer interessante lezing over Koningspinguïnen, die Sandra vertaalde voor de Duitstalige gasten aan boord. Het was fascinerend om iets meer te leren over deze charismatische wezens die we de dag ervoor in South Georgia hadden ontmoet en om te horen over een deel van het veldwerk dat hij met ze deed. Om 18:30 verzamelden we ons weer in de lounge voor de dagelijkse samenvatting, zoals gewoonlijk begon het met Katja die de plannen voor de komende paar dagen uitlegde. Ze legde uit dat er achter de schermen hard gewerkt werd aan de logistiek van de medische evacuatie en het herschikken van onze dagen in Antarctica, wat erg geruststellend was. Regis ging verder met het determineren van zeevogels, wat de komende dagen op zee van pas zal komen. De briefing werd afgesloten met een interessante lezing van Sandra over de geschiedenis en de definitie van knopen en zeemijlen. Na het diner gingen velen van ons naar de brugvleugels om te genieten van de prachtige zonsondergang, de lucht was een caleidoscoop van gele, oranje en roze tinten. Hoewel de dag zich niet heeft ontvouwd zoals we oorspronkelijk hadden gehoopt en gepland, gingen we naar bed met het vooruitzicht op een snelle en veilige aankomst in Stanley en de mogelijkheid dat we nog een paar geweldige dagen kunnen hebben op het Antarctisch schiereiland en de South Shetland Islands.

De dag brak aan tussen zware grijze wolken en een wind met windvlagen tot 40 knopen. De toestand van de zee was matig, met een zware deining die het schip heen en weer wiegde. De stemming aan boord was over het algemeen laag sinds het nieuws van gisteren, maar we deden ons best om het beste van de situatie te maken. Ons personeel deed zijn best om ons entertainment van topkwaliteit te bieden en er werden een paar activiteiten georganiseerd voor vandaag. De eerste van deze activiteiten was een lezing door Pippa Low, onze zeezoogdierenexpert, met als titel "Walvissen van de Zuidelijke Oceaan". Hier beschreef Pippa verschillende aspecten van deze dieren. Beginnend met een inleiding over de algemene kenmerken van walvissen, ging ze dieper in op de verschillende soorten walvisachtigen die de Antarctische wateren bevolken; ze beschreef hun meest relevante feiten en gedragingen. De stemming werd ook beïnvloed door de verwachting die de aankomende medische evacuatie schept. Naarmate de uren verstreken, naderden we langzaam het rendez-vouspunt en begon de bemanning zich voor te bereiden. Verschillende teams werden samengesteld om de operatie te repeteren. Namelijk het navigatieteam dat het schip zal manoeuvreren onder leiding van de bemanning van de reddingshelikopter. We hadden ook het brandweerteam dat stand-by stond, klaar om te reageren als de helikopter een noodsituatie zou krijgen. Dan was er het brancardteam dat het slachtoffer naar het aangewezen buitendek droeg voor evacuatie. Tot slot hadden we het medische bijstandsteam dat verantwoordelijk was voor de patiënt. Al deze groepen moesten een opeenvolging van precieze bewegingen door het schip oefenen om een snelle operatie te garanderen. Na een stevige maaltijd werden de gasten uitgenodigd voor een lezing gegeven door Ralph onze kok. Hier beschreef Ralph de dagelijkse inspanningen van hem en zijn team, die nodig zijn om onze 110 gasten en onze 40 bemanningsleden te voeden. Hij beschreef een paar interessante feiten, zoals dat we voor een reis als deze bijvoorbeeld 4500 eieren, 6000 witte broodjes, 6000 integrale broodjes en een paar ton groenten consumeren. Zijn lezing werd gegeven met stukjes van de droge humor die hem kenmerkt. De lezing was verfrissend, omdat het een onderwerp was dat bij iedereen in de smaak viel. Later in de middag boden we een film aan en de gekozen film was de film over Shackleton uit 2015. Deze film laat heel goed het leven van deze beroemde ontdekkingsreiziger zien en slaagt erin om de moeilijkheden en problemen die hij moest overwinnen om de Imperial Transantarctic Expedition samen te stellen en te organiseren, na te bootsen. De film laat een realistische Shackleton zien, als ontdekkingsreiziger, als heer, als kapitein, maar ook als de man die hij was, met sterke en zwakke kanten zoals zijn gewoonte om te roken, te drinken en zijn voorliefde voor vrouwelijke metgezellen. Het hotelteam trakteerde ons op heerlijke warme chocolademelk en popcorn bij de film. s Avonds gaf Pippa een barpraatje over haar betrokkenheid bij het redden van zeedieren; hoe ze opgroeide met een liefde voor de zee en hoe dit heeft geleid tot het worden van een gids en het werken met goede doelen voor het redden van zeedieren.

Ook al is de Zuidelijke Oceaan prachtig helderblauw, er bestaat geen twijfel over dat plasticvervuiling een probleem is, niet alleen in tropische wateren maar ook op plaatsen zoals de Zuid-Atlantische Oceaan. Eduardo en Julia vertelden ons er meer over tijdens hun gesprekken na het ontbijt. Tegelijkertijd waren er veel voorbereidingen op de achtergrond nodig voor de medivac van onze medepassagier. Het brancardteam oefende opnieuw met het verplaatsen van de patiënt van de ene locatie naar de andere, terwijl de brug het rendez-vous met de SAR-helikopter coördineerde. Op 180 mijl afstand van Stanley lag het ontmoetingspunt precies aan de rand van het bereik van de helikopter. HMS Clyde, een Britse patrouilleboot, was in de buurt om te assisteren indien nodig, net als een militair vliegtuig dat over de brug cirkelde. Het was overduidelijk dat medische evacuaties in deze regio's zich precies op de rand van het technisch mogelijke bevonden - en risicovolle operaties die een enorme uitdaging vormden zowel in de planning als in de uitvoering, die vroegen om een choreografie van meesterwerken door de bemanningen. De evacuatie verliep goed en om 14.00 uur zette Plancius koers naar het zuiden. Iedereen aan boord was opgelucht dat de medevac snel en succesvol was verlopen en dat de patiënt eindelijk op weg was naar een ziekenhuis aan wal. s Middags nam hoofdmachinist Daniel ons mee voor een virtuele wandeling door de machinekamer, die in werkelijkheid niet bezocht kan worden vanwege veiligheidsvoorschriften. De dieselelektrische aandrijving van de Plancius is heel bijzonder; het zorgt voor stille reizen. In de dagelijkse samenvatting gaf Adam een overzicht van de details van de helikopteroperaties; we kregen foto's en films te zien van de actie die we niet vanaf het restaurant hadden kunnen zien. We waren ontroerd en verbijsterd over wat er allemaal bij betrokken was en hoe het allemaal was afgelopen, en er was een groot applaus voor iedereen die bij de redding betrokken was. Tot slot nodigde Regis ons na het diner uit in de lounge om zijn persoonlijke vraag te stellen - en te beantwoorden: Waarom ben ik hier, op Antarctica?

Vanmorgen werden we positief wakker - we gingen eindelijk naar het zuiden! Een paar vogels van de Zuidelijke Oceaan vlogen rond het schip en onze vogelaars konden onder andere Kaapse Stormvogels, Zuidelijke Reuzenstormvogelen en jagers onderscheiden. Vandaag was ook de dag dat we officieel het geografische gebied van Antarctica binnenkwamen, aangezien we de parallel 60 Zuid waren gepasseerd. Om onze gasten te vermaken had ons personeel een vol programma met activiteiten voorbereid. De eerste activiteit was een lezing getiteld "Pulling to the Pole" door Adam. In zijn lezing beschreef hij de geschiedenis van honden op Antarctica en de verschillende expedities waarbij ze werden gebruikt. Na deze lezing was de volgende activiteit de IAATO briefing, een verplichte activiteit voor iedereen die het Antarctische Continent wil bezoeken. Deze briefing bestond uit het beschrijven van de gedragsregels die in acht moeten worden genomen rond wilde dieren op Antarctica en de bioveiligheidsmaatregelen die nodig zijn bij het landen. Al deze regels zijn bedoeld om de menselijke impact op de wilde dieren te minimaliseren en om de introductie van nieuwe soorten in de Antarctische omgeving te voorkomen. Na deze presentatie stofzuigden we nogmaals de zakken en klittenbanden van onze bovenkleding. In de middag kregen we nog een presentatie van Sandra met de titel 'Antartica 101', terwijl Katja haar versie van hetzelfde onderwerp gaf aan onze Duitstalige passagiers. In hun lezingen deelden Katja en Sandra hun kennis over het grote witte continent met de gasten. De lezingen hadden veel prachtige foto's die ons allemaal enthousiast maakten om binnenkort eindelijk Antarctica te bereiken. Tijdens de middag bood Sara ons een workshop fotobewerking aan in de lounge; velen van ons kregen de kans om onze favoriete foto's van de reis tot nu toe te bewerken. Aan het eind van de middag had het personeel een quiz voor ons allemaal georganiseerd. De quiz bevatte vragen over onze reis tot nu toe, waaronder lezingen, plaatsen die we hadden bezocht en dieren die we tot nu toe hadden gezien. Het was een erg leuke quiz, waaraan velen deelnamen, maar de uiteindelijke winnaars waren het team 'The Swiss Emperor', die een rondje drankjes van de bar wonnen. Na het diner werden we verrukt door Sara en haar barpraatje over 'The importance of her Pink Bicycle' - het verhaal over hoe ze op jonge leeftijd het reisvirus oppikte, haar roze fiets verkocht en spaarde om de wereld rond te reizen, en hoe ze gids werd bij Oceanwide Expeditions. Terwijl we naar het zuiden varen, beginnen we langere perioden van licht te ervaren, vanwege onze hoge zuidelijke breedtegraad en we konden tot ver na 9 uur 's avonds van het licht genieten.

Terwijl de Plancius met een flink aantal knopen naar het zuiden stoomde, werden we zachtjes gewekt door onze wekker en de oproep om te ontbijten. We zouden vandaag op zee doorbrengen, wat ons de gelegenheid gaf om te rusten als we dat wilden, maar ook om de verschillende lezingen en activiteiten aan boord bij te wonen. Meer van ons konden onze foto's laten bewerken met Sara's hulp, omdat ze meer bewerkingsworkshops voor iedereen gaf. Ondertussen gebeurde er iets heel kunstzinnigs in de eetzaal; Aiza, Glaiza, Mary-Grace en Sherwin hadden aangeboden om ons te leren hoe we handdoeken moesten vouwen in de vorm van zwanen, olifanten, apen en een verjaardagstaart. De fotobewerking ging na de lunch door en we kregen praktische hulp van Sara, variërend van het rechtzetten van horizonnen tot het gebruik van functies in post-bewerkingssoftware. Eduardo hield daarna een lezing in de lounge over de 'Wetenschap in Antarctica' en gaf ons een goed inzicht in het werk van de verschillende wetenschappelijke disciplines die door de verschillende naties in het gebied ten zuiden van 60 graden worden uitgevoerd. Toen de dag ten einde liep, hadden we een recap en Katja gaf ons de plannen voor de volgende dag, waarbij we Halfmoon Island en Deception Island zouden bezoeken, een deel van de South Shetland Islands; we waren vol ongeduld bij het bereiken van Antarctica!

Gedurende de nacht stoomde Plancius zuidwaarts naar de archipel van South Shetland Island, waar we Half Moon en Deception Island wilden bezoeken. Tegen de tijd dat Katja ons wekte, zaten velen van ons al op het buitendek te genieten van onze eerste Antarctische landschappen en de Bultruggen die dicht bij het schip waren gezien. Het weer was helder, ondanks veel bewolking, maar het belangrijkste was dat de omstandigheden op zee er goed uitzagen voor een landing, dus werden de Zodiacs afgezet terwijl we ontbeten. Zoals de naam al doet vermoeden, is Half Moon een klein, halvemaanvormig eiland dat tussen Livingston en Greenwich Islands ligt, waarop zich in de zomer de Argentijnse onderzoeksbasis Camara bevindt. Na zoveel dagen op zee stonden we te popelen om aan land te gaan en herenigd te worden met onze pinguïnvrienden. De verwachting was zelfs zo groot dat velen ruim op tijd bij de loopplank stonden, wanhopig om weer op vaste grond te staan. Het eiland was een drukte van belang met pinguïns die heen en weer trokken vanaf de kustlijn. We baanden ons een weg door de ongelooflijke, met korstmos bedekte, staande rotsformaties en probeerden de pinguïnsnelwegen te vermijden. Vlakbij de eerste, kleine Kinbandkolonie was een prachtig uitkijkpunt, met uitzicht over beide kanten van het eiland, inclusief de met ijs gevulde baai ten westen van Livingston Island. Omdat we in de nazomer op bezoek waren, waren de nestplaatsen nogal papperig en veel van de pinguïns waren roodachtig/roze van het liggen in hun eigen guano, maar desondanks hielden hun grappige capriolen ons bezig. Tussen de Stormbandpinguïns waren er ook een paar Ezelspinguïns te zien, het was prachtig om deze verschillende soorten naast elkaar te zien omdat het hun verschil in grootte en hun contrasterende gedrag en vocalisatie accentueerde. We hadden ook het geluk om drie soorten zeehonden aan land te zien: pelsrobben, olifantenrobben en Weddellzeehonden. De stemming aan land was heel vrolijk, iedereen genoot van de overvloed aan wilde dieren, het goede weer, de ongelooflijke landschappen en de broodnodige kans om even de benen te strekken. De laatste Zodiac vertrok om 11 uur 's ochtends, omdat we nog bijna vier uur moesten varen om onze middagbestemming Deception Island te bereiken. Na de lunch legde Katja de plannen voor morgen uit. Dit was om te voorkomen dat we van tevoren een recapitulatie moesten doen, zodat we onze tijd aan land vanmiddag konden maximaliseren. Eduardo vertelde vervolgens kort over de baanbrekende luchtvaartpogingen die vanaf Deception Island plaatsvonden. Deception Island is in feite een caldera, het resultaat van een vulkaanuitbarsting, waarbij de vulkaan in zichzelf stortte en een grote krater vormde. Bij Deception Island stortte vervolgens een deel van de kraterwand in en liet water binnen, zodat het midden van de caldera toegankelijk is voor schepen om naar binnen te varen. De toegang is via een smalle opening in de caldera die Neptune's Bellows wordt genoemd; iedereen stond aan dek of keek uit het raam toen kapitein Artur ons veilig de caldera in navigeerde. Het team van het hotel stond klaar om een warme kop appelcider te serveren voor degenen die op het dek stonden, wat zeer gewaardeerd werd omdat er een behoorlijk verkoelend briesje stond. Terwijl we richting Telefon Bay voeren, gelegen aan de achterkant van de caldera, passeerden we aan onze rechterkant Whalers' Bay, dat al in 1911 door Noorse walvisvaarders werd gebruikt voor walvisvangst. In de verte zagen we de overblijfselen van het walvisstation, veel walvisbotten, overblijfselen van walvis- en waterboten en stapels hout die werden gebruikt om vaten voor walvisolie te maken. Kort na 16.00 uur waren we op onze plaats bij Telefon Bay en werden we aan wal gebracht. Voor degenen die zich energiek voelden, leidden Adam en Katja een wandeling naar de kraterrand, waar we een spectaculair uitzicht hadden op dit maanlandschap. De vorming van Telefon Bay is het meest recent gewijzigd door de uitbarsting van 1967, die de hoofdvallei aanzienlijk verbreedde. Aan weerszijden van de vallei konden we nog steeds de prominente asrotsen zien die de overblijfselen waren van een oudere krater. Voor degenen die op een lager niveau wilden blijven, was er een kans om langs het zwarte vulkanische zandstrand te wandelen, waar een paar Weddellzeehonden lagen te rusten op een klein stukje sneeuw. Het gebeurt niet vaak dat je kunt zeggen dat je een actieve vulkaan bent binnengevaren en hebt gewandeld - maar dat is precies wat we vandaag hebben gedaan. Terug aan boord was het tijd voor het avondeten, waar veel enthousiast gekletst werd over onze dag in de South Shetlands. Daarna gingen de meesten van ons naar bed, vol verwachting van wat komen ging: het Antarctisch schiereiland zelf!

Blauwe lucht, geen wind en warme zonneschijn. Moeilijk te geloven dat we wakker werden op onze eerste echte ochtend op het Antarctisch schiereiland, want het weer zag er zo geweldig uit. Na het ontbijt kregen we allemaal de kans om een kijkje te nemen op Enterprise Island met een zodiac. We zagen het wrak van de Guvernøren en andere oude waterboten, we voeren ook tussen prachtige ijsbergen waarop zich enkele Krabbeneteren ontspanden. Terwijl we naar de buitenste baai voeren, zagen we Bultruggen en we hadden allemaal geweldige ontmoetingen met verschillende groepen rustende, reizende of etende leviathans! In de namiddag had het Expeditieteam een gesplitste landing en cruise geregeld waarbij de helft van de passagiers eerst aan land ging bij Portal Point en de andere groep de Charlotte baai in ging voor een Zodiac cruise. Portal Point is een kleine landingsplaats, maar het ligt in een panorama van hoge kliffen en sneeuwvelden, terwijl er voor de kust veel ijsbergen aan de grond zaten, waarvan vele fantastische vormen hadden door hun verschillende fases van smelten en erosie. Tijdens de cruise voeren we rond de majestueuze bogen en grotten. Het beste moest nog komen: waarnemingen van etende bultruggen, prachtige wezens die hun vin of staart lieten zien als ze dieper begonnen te duiken, of zelfs slapend op het zeeoppervlak. Het was moeilijk te zeggen hoeveel Bultruggen we daadwerkelijk hadden gezien. In ieder geval genoeg om iedereen tevreden te houden. Terug bij Portal Point had iedereen genoten van een wandeling rond de top van de koepel met het uitzicht over Charlotte Bay of gekeken naar Krabbeneteren die lagen uit te rusten in de sneeuw. Het was heerlijk om gewoon te staan en de schoonheid van de omgeving in je op te nemen op een bijna te warme zomermiddag. Toen kwam het etenstijd. Maar niet het gebruikelijke. Vanavond werd alles klaargemaakt voor een Antarctische BBQ in Charlotte Bay. Terwijl we genoten van het lekkere eten op het buitendek, ontmoetten we de unieke Zuidelijke Ijsbeer - Pippa in een ijsbeerpak! Na de BBQ, maakte een Bultrug een geweldige show in prachtige zonsondergang lichten terwijl muziek en dans begon. Zo'n mooi einde van een enerverende dag!

We begonnen onze dag onder een heldere en blauwe hemel, met prachtige cirruswolken hoog boven de hemel. Tot onze verrassing zagen we al vroeg op de dag een groep Zwaardwalvissen; de groep zwom rond het schip en we konden filmen en genieten van een ontmoeting van heel dichtbij met deze prachtige walvisachtigen. Tegen het einde van de ontmoeting zagen we hoe de Zwaardwalvissen op Ezelspinguïnen jaagden voor het ontbijt! Een ongelooflijk gezicht! Toen we deze ontmoeting verlieten, zagen we veel bultruggen rond het schip op weg naar de eerste landing. We profiteerden van het prachtige weer en begonnen vroeg met de activiteiten. Zodiacs werden om 7:45 te water gelaten en om 8:00 waren de eerste gasten aan land bij Danco Island. Dit kleine eiland ligt in een smal kanaal genaamd Errera Channel, waar het mogelijk is om enorme ijsbergen voorbij te zien komen. Het eiland wordt bevolkt door drie kleine kolonies Ezelspinguïns, die verspreid over het eiland leven, twee parallel aan het strand en één vlakbij de top van het eiland. Het eiland is genoemd naar Emile Danco (1869-1898), een Belgische geofysicus die aan boord was van de Belgica, het schip onder leiding van Adrien de Gerlache die deze wateren voor het eerst bevoer. Dit eiland maakte deel uit van de Tabarin-operatie die de Britten ondernamen tijdens de Tweede Wereldoorlog, en hier werd de basis "O" geïnstalleerd. De staf landde op de noordwestelijke kust van het eiland, en hier splitste het team zich op in een paar groepen; een groep die assisteerde op de landingsplaats, op het strand; een andere groep die bij de Gentoo-kolonies stond en een derde groep die op de top van de heuvel stond. De top van deze heuvel ligt 153 meter boven de zeespiegel en biedt een spectaculair uitzicht over het Errera Kanaal en de bergen eromheen. Op weg naar de landingsplaats kwamen we een Vaal Stormvogeltje tegen, rustend op een ijsstroom; deze ongelooflijke roofdieren zijn even mooi als woest, maar deze was erg ingetogen en lag lekker te slapen op het ijs. De kolonies pinguïns op Danco Island hebben een matig aantal individuen. Omdat we in het midden van het seizoen zitten, konden we hier enkele jonge Gentoo kuikens zien en konden we uit de eerste hand zien hoe de ouders voor ze zorgen, ze voeden en warmte onder hun lichaam bieden. We konden ook zien hoe de pinguïns ofwel heuvelafwaarts naar de zee liepen of heuvelopwaarts terugkwamen met voedsel voor de kuikens. Normaal lopen ze op specifieke paden die biologen "pinguïnsnelwegen" noemen; routes van vogels die door de sneeuw snijden en hen in of uit de kolonie leiden. Zodra ons bezoek aan de heuvel en de kolonies was afgerond, werd ons de mogelijkheid geboden om in het koude water aan de kust van Danco Island te zwemmen en zo de "Polar Plunge" te bereiken. Enkele dappere zielen gingen te water! Kort na de korte duik werden we snel terug naar het schip gebracht en genoten we allemaal van een goede lunch. Het weer veranderde en de wind begon toe te nemen met grijze wolken die aan kwamen rollen terwijl we onze volgende bestemming naderden; Brown Station. Dit station ligt op het Coughtrey Peninsula aan de noordkant van de ingang van Skontrop Cove, naast Paradise Harbor. Van dit kleine schiereiland werd gedacht dat het een eiland was toen David Ferguson het tussen 1913 en 1914 in kaart bracht. Hier, aan het einde van het kleine schiereiland, vestigde de Argentijnse regering in 1949-1950 de basis Almirante Brown Station. Hier kregen we parallelle activiteiten aangeboden: een kleine wandeling en een zodiac cruise. Bij de landing werden we begroet door de dokter van het station, die ons uitleg gaf over de aard van het onderzoek dat op het station wordt uitgevoerd. In het kort doen de Argentijnen wetenschappelijk onderzoek, met biologen die vissen, de kwaliteit van het water en plantkunde bestuderen. Degenen die aan land gingen kregen de mogelijkheid om een wandeling te maken naar de top van de heuvel achter de basis, een mooi uitzichtpunt vanwaar je het fantastische landschap van Paradise Harbour en de bergen van Graham Land in de verte kunt zien. De andere activiteit die we ondernamen was een zodiac cruise, die onze gasten naar mooie uitzichtpunten van de gletsjerfronten van Paradise Bay bracht. Hier zagen we een prachtig schouwspel van verschillende kleuren blauw in het ijs, ijsbergen en een paar Antarctische Stormvogelen en Sneeuwstormvogels. We kwamen nog een paar bultruggen tegen en ook een paar rustende Vaal Stormvogeltjes's! Eenmaal terug in het schip kregen we onze dagelijkse recapitulatie, voornamelijk met info over de plannen voor de volgende dag. Pippa vertelde over Orka's en Eduardo legde de kleuren van het ijs uit. Kort daarna voeren we door het Ferguson Channel en hadden we een snel rendez-vous met het schip Ushuaia, die ons onze medische voorraad voor het ziekenhuis bracht.

We werden wakker en Plancius gleed zachtjes door een prachtig zeegezicht bezaaid met glinsterende, drijvende ijsschotsen. Het schip kon niet ankeren tussen het drijfijs en de enorme bergen, maar kort na het ontbijt gingen we van boord in de zodiacs. We landden in de haven van Neko, een Gentoo kolonie met een prachtig ijslandschap op de achtergrond, inclusief de Neko gletsjer, die bekend staat als een zeer actieve afkalvende gletsjer. We brachten de ochtend door met kijken naar de Ezelspinguïnen en hun kuikens die druk bezig waren met de kolonie en de snelwegen. Tijdens de lunch werd Plancius opnieuw gepositioneerd in de richting van Port Lockroy, de thuisbasis van het 'Pengiuin Post office'. Toen we aankwamen waren de omstandigheden uitdagend en Pippa ging een medewerker van het museum ophalen. Ze vertelden ons over de geschiedenis van Port Lockroy en het werk van de UK Antarctic Heritage Trust die het postkantoor onderhoudt en tijdens het zomerseizoen beheert. De wind was erg sterk en na een hobbelige rit naar Goudier Island konden we het beroemde 'Penguin Postkantoor' bezoeken dat bekend staat als Port Lockroy. In de vroege avond genoten we van een boottocht door een deel van het 'Le Maire Channel' - een beroemd mooi kanaal met torenhoge bergtoppen die recht in het ijskoude water van het schiereiland vallen - een ongelooflijk gezicht voor ons allemaal na het diner.

Ons geluk met het weer ging door, we werden wakker met een blauwe hemel en zonneschijn. Het was een beetje winderig in de Straat Gerlache, maar zodra we Cierva Cove indraaiden, vonden we glasstille omstandigheden. Terwijl we van het ontbijt genoten, liet het expeditieteam de zodiacs zakken, klaar voor onze ochtendactiviteit. Tegen 9 uur 's ochtends was de eerste groep passagiers al aan het varen in de met ijs bezaaide baai. Het weer was schitterend, dus het zorgde voor fantastische fotomomenten; er was een scala aan tinten blauw te vinden in de torenhoge ijsbergen die in de baai aan de grond zaten. We voeren langs de voorkant van de gletsjer en gebruikten open kabels om door het ruwe ijs te glijden. Om de zoveel tijd zetten onze chauffeurs de Zodiac-motoren uit zodat we het gekraak en geknal van het smeltende ijs konden horen, waarbij zuivere lucht vrijkwam die opgesloten zat toen het gletsjerijs zich meer dan 1000 jaar geleden vormde. We zagen verschillende Vaal Stormvogeltjes rusten op kleine ijsschotsen, sommige reageren beter op onze camera's dan andere. De meeste gasten zagen ook een korte glimp van een Dwergvinvis die zich aan het voeden was in het voedselrijke water van de met ijs gevulde baai. Er werd ook een enkele Kinband gespot, zwervers van de nabijgelegen kolonie. Aan de rechterkant van de baai zagen we het rode gebouw van de Argentijnse zomerbasis Primavera. We hadden ons echt geen beter weer en schilderachtiger landschap kunnen wensen om onze dagen in Antarctica af te sluiten, er waren veel lachende gezichten op de loopplank toen mensen voor de laatste keer aan boord gingen van de Plancuis. Terug aan boord, net toen de lunch werd afgeroepen, werd een bultrug gespot vanaf de brug. Deze energieke bultrug gaf een spectaculaire show, waarbij hij zijn enorme lijf meerdere keren volledig uit het water trok. Als dit ons laatste afscheid van Antarctica zou zijn, dan zou het er een zijn om nooit te vergeten. Na de lunch gingen velen van ons naar het dek om te genieten van ons laatste uitzicht op Antarctica terwijl we onze weg vervolgden door Boyd Strait, voordat we de beruchte Drake Passage bereikten. Om 15:30 uur gaf Adam ons een presentatie over de Britse oorlogsactiviteiten op Antarctica die te maken hadden met wetenschap en soevereiniteit. Operatie Tabarin was het militaire project dat uiteindelijk leidde tot het eerste aanhoudende gebruik van honden op Antarctica, het postkantoor in Port Lockroy en de bouwstenen van wat later de British Antarctic Survey werd. Om terug te komen sprak Pippa over de prachtige Bultruggen die we eerder op de dag hadden gezien en gaf ons wat inzicht in waarom we denken dat ze breken. Terwijl Sara ons een amusante samenvatting gaf over het bijgeloof van zeelieden - geen fluiten, vingers kruisen, zwarte kleding dragen of aanwezigheid van VROUWEN op het schip, alstublieft! Na het diner was de bar natuurlijk open. We vierden onze binnenkomst in de beruchte Drake Passage met een slaapmutsje en gingen toen naar bed, benieuwd naar het weer van morgen.

We maakten goede voortgang bij het zeilen over de Drake onder redelijk weer. De deining was matig genoeg om het schip zachtjes te laten schommelen. De lucht was het grootste deel van de ochtend helder, en sommigen van ons genoten van de zon op de buitendekken. We boden weer een programma van lezingen en activiteiten aan, en 's ochtends gaf Katja een presentatie in het Duits, terwijl Adam zijn presentatie gaf over zijn ervaring als scheepsofficier gestationeerd in Grytviken, South Georgia. Hij bekleedde deze functie een jaar lang en werkte namens de overheid voornamelijk voor de visserij en voor de wetenschappers die daar gestationeerd waren. In deze lezing besprak Adam enkele van de hoogtepunten van zijn verblijf, zoals het skiën in de winter, het midwinterfilmfestival en de bootwedstrijd met de naam "South Georgia Regatta". Na de lunch hadden we nog een lezing, gegeven door Pippa, onze zeezoogdierspecialist, getiteld "An Ocean of Sound". Hier kreeg Pippa de kans om de verschillende geluiden uit te leggen die door grote zeezoogdieren zoals walvissen en dolfijnen worden gemaakt en de wetenschappelijke interpretatie van hun vocalisaties die voornamelijk voor communicatie worden gebruikt. Het is indrukwekkend om te weten dat de geluiden van sommige soorten duizenden kilometers ver over de oceanen te horen zijn. In dezelfde lijn beschreef ze hoe het aquatisch milieu is gevuld met door de mens gemaakte geluiden die het zeemilieu van walvissen en andere grote waterzoogdieren verstoren, waardoor ze hun oriëntatiepunt verliezen en in grote aantallen stranden. Later in de middag hadden we onze fotowedstrijd, een activiteit georganiseerd door Sara. De wedstrijd had drie categorieën, ijs, wilde dieren en mensen, en in totaal werden er 151 foto's ingestuurd. De winnaars werden gekozen door de gasten en het personeel. Iedereen kon stemmen op een van de inzendingen van elke categorie. De winnende foto's werden beloond met souvenirs van ons schip. Vreemd genoeg won de winnaar van de categorie wilde dieren ook de prijs voor mensen.

Onze laatste dag op zee zou een rustige dag worden - we werden wakker met een kleine zachte deining, een heldere hemel en zonneschijn. De activiteiten van de dag begonnen met een lezing van Eduardo getiteld 'Magellan & Elanco : 1st Circumnavigation of the World ; een fascinerend verslag van de verhalen van deze onverschrokken expeditie. Na de lunch hadden we veel plezier met het maken van Pinguïn Origami met Eduardo - nu hebben we allemaal een papieren pinguïn om mee naar huis te nemen! Terwijl de middag vorderde, bleek dat de beroemde Drake Passage ons goed gezind was; een 'Drake meer' En met warme zonneschijn en weinig wind brachten velen van ons hun tijd door op het dek om het naderende uitzicht op Zuid-Amerika te bewonderen. Later in de middag gaf Katja haar presentatie van gisteren in het Engels; alles over haar ervaring als promovendus in het Duitse onderzoeksstation Neumayer. Deze basis ligt ten westen van de Weddell Sea en hier deed ze onderzoek naar atmosferische wetenschappen. Ze vond het vooral interessant om uit te zoeken hoe de menselijke psyche werkt onder omstandigheden van isolatie, gebrek aan zonlicht en extreme kou. Haar verslag was een echte eerstehands ervaring van het leven op een Antarctische basis. Voor het diner hadden we onze laatste briefing over de ontscheping, met een speciaal dankwoord aan onze bemanning en het personeel van expeditieleider Katja. Kapitein Artur voegde zich bij ons om een toast op de reis uit te brengen. Na de toast van de kapitein waren we allemaal verrukt om een prachtige diavoorstelling van onze hele reis te bekijken. De diavoorstelling was samengesteld door Sara, met foto's van veel van het personeel. Na herinneringen opgehaald te hebben over jullie ongelooflijke reis gingen we naar ons laatste diner aan boord van de Plancius. In de late avond voeren we het Beaglekanaal in om de loodsboot te ontmoeten die ons naar de haven in Ushuaia zou brengen voor onze ontscheping in de ochtend.

Om 6 uur 's ochtends naderden we de haven van Ushauia, klaar om voor de laatste keer van boord te gaan, geen zodiac-rit aan land en een droge landing. De afgelopen drie weken hebben ons meegenomen op een opmerkelijke reis van de Falklandeilanden, naar South Georgia en naar Antarctica en ons een blik gegund op het leven in deze afgelegen en soms onherbergzame plaatsen. We zullen allemaal verschillende herinneringen hebben aan onze reis, maar wat de herinneringen ook zijn, of het nu de Koningspinguïnen bij Fortuna Bay waren of de eerste keer ijsbergen en walvissen zien, het zijn herinneringen die ons de rest van ons leven bij zullen blijven. Totale afstand gevaren op onze reis: 3835 Nautische Mijlen | 7102 Kilometer Namens iedereen aan boord bedanken we u voor het reizen met ons en wensen we u een behouden thuiskomst.