HDS07-19, trip log, Around Spitsbergen

Voor velen van ons werd de droom om de hoge breedtegraden van het noordpoolgebied te bereiken eindelijk werkelijkheid. Terwijl de verschillende vliegtuigen aankwamen, was het onmogelijk om te stoppen met uit het raam kijken naar de bergen, gletsjers en het prachtige landschap van de Svalbard archipel. Eenmaal in de stad weerhield de opwinding om eindelijk aan boord te gaan van het nieuwe schip, ons thuis voor de komende tien dagen, ons er niet van om een bezoekje te brengen aan het Spitsbergenmuseum, de plaatselijke koffieshop of gewoon door de straten van de stad te wandelen met een echte "expeditiegeest", terwijl de regen en wind ons uithoudingsvermogen op de proef stelden. Sinds Longyearbyen in 1906 door John Munro Longyear werd gesticht als mijnwerkersnederzetting, is het het startpunt geweest voor vele historische en baanbrekende expedities. De stad heeft een permanente bevolking van ongeveer 2.200 inwoners, maar dit aantal stijgt aanzienlijk tijdens de zomer met de komst van duizenden toeristen op cruiseschepen die klaar zijn om de archipel van Spitsbergen te verkennen. Tussen 16:00 en 17:00 uur kwam iedereen aan op de MV Hondius, waar de Oceanwide bemanning en staf op ons wachtten om aan ons avontuur te beginnen. De regen en de wind creëerden een speciale sfeer in de haven en herinnerden ons aan de afgelegen gebieden die we op het punt stonden te verkennen. Nadat we door de hotelbemanning naar onze hutten waren gebracht, verzamelden we ons in de Observation Lounge om onze Expeditieleider, Raphael, te ontmoeten en deel te nemen aan de veiligheidsbriefings met de Chief Officer, Matei. We waren nu officieel klaar om onze trossen los te gooien en weg te zeilen richting het noorden. Het welkomstdiner was de perfecte gelegenheid om te proosten op het avontuur dat net begonnen was, voordat we een goede nachtrust namen om ons voor te bereiden op de volgende ochtendactiviteit.

S Nachts zijn we langs Prins Karls Forland naar het noorden gevaren tot in Krossfjord, gelukkig was het water rustig en hadden we een goede nachtrust ter voorbereiding op onze eerste echte expeditiedag. Terwijl het ontbijt werd geserveerd, voeren we de Lilliehöökfjord binnen. De zon scheen fel op het kalme, turquoise water terwijl we op weg waren naar de Lilliehöökbreen, de grootste gletsjer in de Krossfjord met zijn 11 km brede, halfronde gletsjerfront. Interessant is dat dit een van de snelst terugtrekkende gletsjers in de archipel is, met een geschat verlies van 40% van het totale ijsvolume van de gletsjer binnen een eeuw, met een versnellende tendens in de afgelopen jaren. Ondanks deze dramatische ontwikkeling is de Lilliehöökbreen zeker een van de landschappelijke hoogtepunten van dit gebied, dus de meesten gingen na het ontbijt naar het buitendek om dit natuurwonder te bewonderen en te genieten van het heerlijke weer waarmee we gezegend waren. Om 9:30 verzamelden we in de lounge voor de drie verplichte briefings die nodig zijn voordat we aan wal gaan, AECO Arctic protocol, zodiac operaties en ijsbeer veiligheid. Daarna gingen we naar dek 3 om onze laarzen en zwemvesten op te halen ter voorbereiding op onze eerste landing. Net toen de laatste gasten hun laarzen ophaalden, werd aangekondigd dat onze eerste Ijsbeer voor de reis was gezien. Zoals verwacht veroorzaakte dit grote opwinding en iedereen pakte zich warm in en haastte zich naar buiten. We zagen de beer rusten op een klein eilandje, vlakbij een kleine hut. We naderden iets dichterbij, maar kregen toen van de expeditiemedewerkers te horen dat we onze positie moesten aanhouden omdat het eiland in feite een beschermd vogelreservaat was en dat we, om binnen de strikte regels te blijven, een minimumafstand van 300 meter moesten aanhouden. Ondanks het feit dat onze camera's slechts een paar pixels bevatten, was het erg bemoedigend om te zien hoe dit prachtige dier zich ontspande in de zon en zich helemaal op zijn gemak voelde op dit kleine eiland, inderdaad een veelbelovend begin van de reis. Tijdens de lunch voeren we Kongsfjorden in om in positie te zijn voor onze middaglanding in Ny Ålesund. Dit voormalige steenkoolmijndorp is nu een wetenschappelijke gemeenschap die onder het Noorse Poolinstituut valt en wordt beschouwd als de meest noordelijke nederzetting ter wereld. We werden per zodiac aan wal gebracht en kregen de tijd om rond te dwalen in het museum, de kleine souvenirwinkel te bezoeken en postkaarten naar huis te sturen voordat we de optie kregen om deel te nemen aan een van de drie wandelingen. Degenen die hun benen wilden strekken, gingen samen met Ombline en enkele andere expeditiemedewerkers naar een afgelegen bergrug achter de stad waar je een prachtig uitzicht had over Kongsfjorden en waar je een van de vele hangende gletsjers van Spitsbergen kon zien. Er waren ook twee kortere wandelingen op lager gelegen terrein die meer gericht waren op de overvloed aan bloemen en vogels die gespot konden worden, Noordse Sterns, Brandgansen, Eidereenden, Langstaart jagers en Papegaaiduikers behoorden tot de soorten die gespot konden worden. Degenen die zich meer aangetrokken voelden tot de grotere dieren konden hun eerste Spitsbergen Rendieren en Gewone Zeehonden van de reis aanvinken. Alle drie de groepen gingen via de mast die in 1926 werd gebruikt om een Zeppelin-luchtschip te verankeren en die aan de rand van de stad staat. Dit was de perfecte plek voor de historici binnen het expeditieteam om wat te vertellen over de geschiedenis van de Arctische exploratie en de pogingen om de Noordpool te bereiken vanuit Spitsbergen. Terug aan boord gaf Raphael een korte samenvatting van de plannen voor morgen. Daarna was het tijd om onze kapitein, Alexey Nazarov, te ontmoeten, die zich bij ons voegde in de observatielounge om ons welkom te heten aan boord en te proosten op het succes van de rest van de reis met een glas bubbels. Na weer een heerlijk diner gaan de meeste mensen naar de bar om na te denken over de gebeurtenissen van de dag en te genieten van een slaapmutsje om de eerste succesvolle expeditiedag te vieren. Net toen we erover dachten om het voor gezien te houden en naar bed te gaan, werd er omgeroepen dat er in de verte walvissen waren gezien. Toen we naar de buitendekken liepen, zagen we dat de zee werd gebroken door de enorme rug van een blauwe vinvis, het grootste dier op aarde. We brachten bijna een uur door in het gezelschap van twee van deze vriendelijke reuzen, terwijl we toekeken hoe ze zich tegoed deden aan een overvloedig Arctisch buffet onder de golven. Net toen we ze wilden verlaten, kwamen twee Gewone Vinvissen in zicht, de op één na grootste baleinwalvis. Terwijl ze zich rond de boeg van het schip voederden, konden we genieten van hun enorme omvang en asymmetrische witte kleur terwijl ze zich op hun zij draaiden om te longeren. Uiteindelijk was het tijd om afscheid van hen te nemen en zelf wat te gaan slapen als voorbereiding op een nieuwe expeditiedag vol actie.

Toen we de Sorgattetklank binnenvoeren op weg naar Smeerenburgbreen (Smeerenburggletsjer), konden we ons geen aangenamer weer wensen: ongeveer +10°C, stralende zon en heel weinig wind. Dit prachtige weer liet ons geen reden om aan boord van het schip te blijven en na weer een heerlijk ontbijt gingen we op zodiac safari om Bjørnfjorden te verkennen, langs de Smeerenburgbreen voorkant; met een lengte van 8-10 km en een breedte van 3 km, een van de grotere gletsjers in het gebied. De zodiac cruise stelde ons niet teleur! Al na enkele tientallen minuten konden we ons vergapen aan de schoonheid van de witte Beluga (Delphinapterus leucas) met de al even witte gletsjer als perfecte achtergrond. Het werd nog mooier toen we de grijze rug van een kleinere walvis zagen: een baby Beluga! Kunnen we ons iets beters wensen? Waarschijnlijk niet! Deze Beluga's overtroffen de andere dieren die we vanochtend zagen: Gewone zeehonden (Phoca vitulina) op de rotsen en langstaart jagers (Stercorarius parasiticus). Leuk detail, Smeerenburg was een historisch belangrijk Nederlands walvisstation en veel geografische kenmerken in de omgeving zijn naar dit station vernoemd. De naam Smeerenburg zelf is afgeleid van het Nederlandse woord Smeer, dat in het Engels "grease" betekent en verwijst naar de blubber en walvistraan van walvissen. Tijdens de lunch dreven wolken binnen. Zonder zon voelden de middagexcursies een beetje kouder aan. Toch had iedereen een leuke middag op of rond Ytre Norskøya (Buitenste Noorse eiland). Ytre Norskøya staat bekend om zijn 17e-eeuwse walvisvaarderskerkhof en heeft een mooie papegaaiduikerskolonie (Fratercula arctica). Velen maakten een lange wandeling op het eiland, wandelden naar het hoogste punt van het eiland en konden genieten van het uitzicht op de vogelkolonie op de klif eronder. Anderen maakten kortere wandelingen of ontspanningswandelingen en konden niet alleen genieten van een wandeling over het eiland en het uitzicht op de laatste overblijfselen van het kerkhof, maar konden ook genieten van een zodiac cruise naar de klif en vanaf daar genieten van de papegaaiduikers. Een hoogtepunt voor een van de middelgrote wandelgroepen was om te zien hoe wreed de natuur kan zijn toen twee jagers een Noordse Sternen aan het verscheuren waren die ze net hadden gedood. Hoewel er momenteel nog maar weinig over is van het (wettelijk beschermde) kerkhof van de walvisvaarders, heeft wetenschappelijk onderzoek van skeletten die op deze plek zijn gevonden, licht geworpen op de kleding en mode van 17e-eeuwse walvisvaarders en op de manier waarop walvisvaarders in die tijd stierven. Hoewel de walvisjacht een zeer gevaarlijk beroep was, wees dit wetenschappelijk onderzoek uit dat de meeste walvisjagers stierven aan scheurbuik door ondervoeding en niet door ongelukken. Gebruik je hersenen en stel je voor hoe ondraaglijk deze buitenaardse plek moet zijn geweest voor de mannen die hier kwamen in de hoop een beetje meer geld te verdienen dan ze thuis konden.

We werden om 0730 gewekt door Raph tussen het ijs aan de noordkant van de Hindlopen Straat, een ontspannen ontbijt werd gevolgd door het genieten van de bezienswaardigheden vanaf de schepen terwijl we op zoek gingen naar wilde dieren. Sara gaf een lezing over Ijsbeeren en een re-cap volgde waarbij we leerden over de geschiedenis van Spitsbergen van Ombline en de i-naturalist app van Leonard. De lunch kwam snel en we konden de indrukwekkende kliffen van Alkefjellet in de verte zien, de volgende stop op onze reis. Na de lunch gingen we op een zodiac cruise langs de kliffen; deze indrukwekkende steenachtige reuzen die uit de zee oprijzen werden 100-150 miljoen jaar geleden gevormd en zijn gevormd uit kalksteen met dolerietintrusies en wit marmer die ze hun indrukwekkende uiterlijk geven; de structuur maakt ze ook het ideale thuis voor naar schatting 60.000 Brünnichs Zeekoeten. We voeren langs en werden beloond met de aanblik van Poolvossen die voedsel zochten langs de grasvelden aan de voet van de klif. Naarmate we verder voeren, begonnen we de omvang van de kliffen te waarderen en het enorme aantal vogels dat aan het nestelen was, maakte velen sprakeloos. We keerden terug naar Hondius en begonnen weg te varen toen Melissa een moeder en jong van een Ijsbeer op een klein eilandje zag. Raph, Flo en Adam gingen met de snelle hulp van de brug- en dekbemanning aan boord van een zodiac om te zien of een activiteit mogelijk was. De sleutel tot het observeren van wilde dieren is ervoor zorgen dat we hun natuurlijke gedrag niet verstoren, binnen een paar minuten werd aangekondigd dat we een korte zodiac cruise zouden maken. We waren in staat om dichter bij de beer te komen en door de verrekijker konden we zien dat ze haar jonge welp aan het verzorgen was, die nog geen jaar oud was. We keerden opgetogen terug naar het schip waar een BBQ-diner voor ons was klaargemaakt. Met een geweldige dag achter de rug genoten we van het eten, drinken en de levendige sfeer met muziek en dans voor degenen die niet te moe waren.

Vandaag begonnen we de dag met een boottocht door het ijs op zoek naar ijsberen en zeehonden. De zee was erg rustig tussen de ijsschotsen en het was prachtig weer met een stralende zon en bijna geen wind. Onze berenwacht werd rond 9 uur beloond toen een moeder en een jong op het ijs werden gezien. Het jong was erg nieuwsgierig en liep zelfs even naar het schip toe voordat zijn moeder hem te pakken kreeg en hem weer tot rede bracht. Het was een echte aansteller, want hij bleef naar het schip kijken en rolde een paar keer over het ijs. Zijn moeder begon toen langzaam het ijs af te speuren naar zeehonden en begon parallel aan het schip te lopen. Op een afstand van ongeveer 50 m begon het jong haar te volgen en we konden ze over de ijsschotsen zien zwerven, waarbij ze af en toe sprongen. We hadden fantastische fotografische mogelijkheden met deze beren op het ijs en een prachtige zon. Wat een traktatie! Het jong was al uit de eerste gevarenzone, het eerste levensjaar waarin nog steeds een hoog percentage van de beren verloren gaat. Maar er komt nog een gevaarlijke periode aan, namelijk de tijd volgend jaar waarin hij zijn moeder zal verlaten en zelfstandig zal moeten gaan jagen. Het slagingspercentage voor jonge beren is nog lager dan voor volwassen beren, dus we wensen hem veel geluk terwijl we toekeken hoe ze in de verte verdwenen. s Ochtends hadden we een presentatie van Melissa getiteld "Big Ice" waarin ze ons uitleg gaf over de verschillende soorten ijs die we in het noordpoolgebied kunnen tegenkomen, de verschillende bewegingen van ijs en de huidige situatie en trends van ijs in het noordpoolgebied. In de namiddag kregen we nog twee presentaties: een van Adam over de geschiedenis van Arctische verkenningen, meer bepaald de expeditie van Lee Smith met het heroïsche verhaal van Bob de hond die vrij intense ontmoetingen had met ijsberen en als bescherming tegen deze dieren fungeerde, maar de expeditieleden ook informeerde over de aanwezigheid van walrussen. Later in de middag gaf Leonard een presentatie over de aanpassingen van wilde dieren aan het leven in het noordpoolgebied. En tijdens de recaps hadden we korte lezingen over de Poolvos, het klimaat in Spitsbergen en 3 verrassende dingen die je in Poolwateren kunt vinden.

Nadat we de avond ervoor het zee-ijs achter ons hadden gelaten, zeilden we de hele nacht zuidwaarts om te ontwaken in het prachtige Bellsund. Dit gebied van het eiland Spitsbergen is het grootste deel van het jaar ijsvrij vanwege de relatief warmere stromingen die vanuit het zuiden langs de kust komen. Daarom heeft Bellsund een rijke menselijke geschiedenis die begon met de aankomst van William Barents in 1596. Onze bestemming vanochtend was Recherchefjord, een korte 8 km lange fjord aan de zuidkant van de kloof. Hier overwinterden volgens ons de eerste Europeanen in 1630, zij het per ongeluk. Deze arme mannen werden per ongeluk achtergelaten toen hun walvisvaarder zonder hen wegvoer. Ze overleefden de winter bij Renardbreen, maar de plek is sindsdien verwoest door een oprukkende gletsjer. We gingen aan land bij Snatcherpynten aan de zuidwestkant van de fjord, waar nog een oud gebouw overeind stond. Het werd in 1904 gebouwd door de Noorse consul Johannes Gjæver met het idee om hier toeristen naartoe te brengen, maar dat is nooit gebeurd. Vanaf hier nam het expeditieteam ons mee op verkenning in verschillende richtingen en met verschillende doelen. De lange wandelaars gingen in een snel tempo op pad om wat afstand af te leggen en fantastische uitzichten te krijgen vanaf hoger gelegen morenen aan de voet van de bergen. De middelste groep nam meer tijd om de route te verkennen, legde niet zoveel afstand af en bleef lager op de hellingen in de hoop wat wilde dieren tegen te komen. De rustige groep wandelde langs de kustlijn en leerde wat over zeegrassen en algen en zocht naar schelpen of andere bewijzen van zeeleven dat op het strand was aangespoeld. Later wandelden ze wat verder weg van de kust om de toendra en de interessante permafrostpatronen te verkennen die te vinden zijn in de gebieden dichter bij de zee. Enkele van de vogels die werden waargenomen waren de arctische jager, grote jager, paarse Strandloper en sneeuwgors, terwijl er ook een paar rendieren in de buurt waren. Aan het einde van onze tijd hier hadden we plezier met onze poolduik. Voor de avontuurlijke zielen was dit hun kans om een duik te nemen in het ijskoude water van het poolgebied en voor anderen was dit de kans om ze aan te moedigen en het evenement met camera's vast te leggen. Het was geweldig om te zien hoeveel passagiers ervoor kozen om te duiken - nu officieel geïndoctrineerd als echte poolreizigers. Daarna was het terug aan boord voor een heerlijke lunch en een warme douche. In de namiddag kwamen we aan bij de noordelijke oevers van het geluid in Vårsolbukta en landden we in Camp Millar. Hier bouwde de NEC 2 hutten in de hoop goud te vinden in de grenszone tussen de metamorfe ondergrond en de sedimentaire gesteenten erboven - tevergeefs. De hutten worden tegenwoordig gebruikt door verschillende bezoekers, van onderzoekers tot filmmakers en toeristen. We verdeelden ons weer in 3 groepen op basis van interesse en activiteitenniveau en gingen op verkenning uit. De toendra is hier vrij rijk en we vonden veel rendieren die comfortabel in de buurt graasden of rustten, zodat we een heel leuk bezoek konden brengen aan deze endemische ondersoort - Rangifer tarandus platyrhynchus. Iets verderop kregen we zelfs de kans om een paar nieuwe kalveren van het jaar te zien en waren we getuige van zooggedrag - zo mooi om te zien. Het hoogtepunt voor velen waren echter de speelse poolvossenpups die we tegenkwamen onder de Kleine Alk kolonies in de rotsen boven ons spoor. Wat een schat om deze prachtige poolbewoners te zien terwijl ze ronddartelden en kauwden op oude vogelvleugels of botten van lang geleden gestorven rendieren. Ze waren een beetje nieuwsgierig en kwamen dichterbij dan hun ouders misschien prettig vonden, dus we konden een paar prachtige foto's maken die veel zullen toevoegen aan onze herinneringen aan deze prachtige plek. Omdat ze nog erg grijs en wit waren, leerden we dat ze minder dan 8 weken oud moeten zijn. Dan beginnen ze hun vacht te vervellen en krijgen ze het uiterlijk van een volwassen vos. De komende winter zal een uitdaging zijn voor deze nieuwe aanwinsten van de populatie, maar als ze hun eerste winter kunnen doorstaan, is het leven (hoewel nooit gemakkelijk) zekerder.

Om 7:45 hoorden we de wake-up call met de volgende informatie over het weer en onze locatie. Toen we onze hutten verlieten, bevonden we ons in zeer open zee-ijs. In het begin was het zicht 's ochtends goed, maar met de tijd en een koufront in aantocht veranderde het weer en rond 10 uur verdwenen onze mogelijkheden om ver te zien tot slechts enkele tientallen meters. Na een smakelijk ontbijt bereid door het kombuis team, konden we deelnemen aan een prachtige lezing gepresenteerd door Florence over het verbazingwekkende verhaal van Willem Barents en de ontdekking van Spitsbergen. Later bereidde ons expeditieteam een reeks korte lezingen voor ons voor: eerst begon Leonard met een lezing over zeehonden, daarna Ombline over Salomon Andreé en de vroege verkenning van Spitsbergen, en aan het eind Meike, die het had over Noordse Stormvogels, echte zeevogels. Om 12:30 nodigde Michael ons samen met chef-kok Ralf uit voor de lunch: een fijne selectie van salades en vlees afgewerkt met een voortreffelijk dessert - kokosmousse. Na een korte pauze met volle magen namen we deel aan een landing bij Dolerittneset, waarbij we genoten van het prachtige landschap en de adembenemende geschiedenis van het 18e Pomors jachtstation en de Scandinavische pelsjagersnederzetting met op de achtergrond het kerkhof van de Walrus. Tijdens de korte wandeling konden we walvisbotten zien die verhalen over walvisvaarders in de 17e eeuw. Niet ver van de landingsplaats konden we echter de grootste zeehond boven de poolcirkel bewonderen: de Walrus. Ongeveer 25 besnorde beesten lagen op het strand grappige geluiden te maken en rolden van de ene kant naar de andere. Na een geslaagde landing gingen we terug naar Hondius en Raphael, onze expeditieleider, gaf ons informatie over de activiteiten van morgen en even na 19.00 uur zaten we comfortabel in de eetzaal en bewonderden we opnieuw het eten dat door onze chef-kok Ralf was bereid. S Avonds voeren we door het Freemansundet kanaal tussen het pakijs. Zonder wind en met een lichte mist zag het landschap er mystiek uit. Een perfecte manier om deze heerlijke dag af te sluiten en goed uit te rusten voor de avonturen van morgen.

Vandaag zou beginnen met een vroege activiteit, een landing bij Diskobukta met wandelingen tussen hoge kliffen waar een enorme drieteenmeeuwkolonie huist. De weersomstandigheden waren geweldig, geen deining, geen wind, blauwe lucht, maar toen kapitein Aleksey en zijn team dichterbij kwamen, moesten ze de operatie afblazen omdat enorme hoeveelheden ijs de landingsplaats blokkeerden. In plaats van ons na het ontbijt klaar te maken, werden we allemaal uitgenodigd in de lounge voor een unieke lezing over plankton door Chloe, Pierre en Szymon. Met monsters die de dag ervoor met een planktonnet uit de oceaan waren gehaald, legde Chloe ze onder de microscoop die aan het projectiescherm was bevestigd, zodat iedereen het kon zien. We stonden versteld van de bevindingen. Kleine krabbetjes, roeipootkreeftjes, kwallen, wormen en nog veel meer! Pierre informeerde ons over het belang en het geheime, verbazingwekkende leven van krill. Terwijl hij ons in verwondering achterliet over wat we net hadden geleerd over het belang van plankton, kondigde Raph de aanwezigheid van 2 Ijsbeeren op het strand aan. We liepen allemaal naar buiten, sommigen van ons hadden niet eens een jas aan vanwege de warme temperaturen. Daar liepen ze, een moeder en een 2-jarig jong op het strand langs de kustlijn van Dunerbukta. Een prachtige en vreugdevolle waarneming. Uiteindelijk trokken de beren de berg op en liepen voor de meesten van ons uit het zicht. Ondertussen liet het personeel 13 zodiacs zakken om iedereen die geïnteresseerd was mee te nemen op een speciale zodiac-ijscruise. Binnen de kortste keren waren alle gasten klaar om in te schepen en samen met hun gidsen op te stijgen in uitstekende omstandigheden. Blauwe lucht, geen wind, een verbazingwekkend landschap met ijsbergen die eruit zagen als unieke sculpturen die om ons heen dreven. Terwijl we tussen het ijs door voeren, voegden de noordse stormvogels en drieteenmeeuwen zich boven onze hoofden bij ons. Een sterke stroming deed sommige stukken ijs snel bewegen en gaf ons overal waar we reden een ander tafereel. Op een paar plaatsen kwam de mist opzetten en als we over onze schouders keken, leek de Hondius wel een piratenschip dat uit de wolken opdook. Er werden eindeloos veel ijsfoto's gemaakt en met dit weer wilde niemand terug, maar natuurlijk hadden Michael en zijn team een heerlijke lunch voorbereid zodat we op tijd terug waren. Een geweldige lunch zoals gewoonlijk en hoe toepasselijk, ijs als dessert. Geen tijd voor een after-lunch duik, want de 2e officier Diederik maakte vanaf de brug bekend dat we een pod beluga's voor het schip hadden. Wederom een verbazingwekkende ontmoeting van meer dan 20 individuen met jongere kalveren die een grijze kleur hebben, in tegenstelling tot de witte volwassenen. Terwijl we nog steeds naar de beluga's keken, verscheen er plotseling een mannelijke ijsbeer aan bakboordzijde van het schip. De gasten op de boeg konden hun ogen niet geloven. De ijsbeer veranderde van richting en de kapitein ook, om plaats te maken voor de meester van het poolgebied. Het was verbazingwekkend om een ijsbeer te zien zwemmen en het werd nog spannender toen dit majestueuze mannetje besloot om op een stuk ijs te klimmen. Nadat hij op de ijsstroom was geklommen, schudde hij zijn vacht goed uit en dook hij er weer in om zijn reis voort te zetten, en wij ook, op weg naar het einde van de Negribeenfjord. Zo'n mooie middag moet gevierd worden, dus Michael en zijn hotelpersoneel nodigden iedereen uit op het voordek voor warme chocolademelk, slagroom en een shot kalua. We sloten af met een vrolijke groepsfoto. De enige reden om naar binnen te gaan op deze mooie dag was dat we de prachtige baai verlieten en Melissa een lezing gaf over Ijsbeeren en hun voortplanting, iets wat niemand wilde missen. Op deze expeditie werden we getrakteerd op vele verbazingwekkende waarnemingen van ijsberen en hun gedrag, dus een "Ik zag een Ijsbeer Happy Hour" werd georganiseerd door het hotelpersoneel, zeer gewaardeerd door veel gasten. Met de zon nog steeds hoog aan de wolkenloze hemel gingen we naar de eetzaal voor een heerlijk driegangenmenu. Ondertussen keken we uit op de oceaan die zo vlak was als een spiegel, deze dag was er een van vele om te omarmen.

Om op tijd terug te zijn in Longyearbyen, brachten we de ochtend door met navigeren langs de oostkust van Spitsbergen. Ombline gaf ons een zeer leerzame lezing over de Arctische geopolitiek en de complexiteit ervan. Later konden we een reeks lezingen volgen die waren voorbereid door het deskundige expeditieteam. Szymon begon met een uiteenzetting over de gletsjers in Spitsbergen en legde ons uit hoe de opwarming van de aarde hen zal beïnvloeden. Daarna leerde Sara ons hoe we walvissen kunnen identificeren aan de hand van hun slag, hun grootte en de vorm van hun rugvinnen. Daarna kwam Mellissa het podium op met een heel lang touw als visueel hulpmiddel om ons te laten zien hoe groot (of hoe klein) sommige walvissen waren! Tot slot gaf Leonard ons wat cijfers over de boot: We hadden 144 passagiers, 44 bemanningsleden, 13 officieren en 13 expeditiemedewerkers. We aten ook 450 eieren en 40 kg groenten... per dag! In de namiddag was het tijd om de boot te verlaten en wat frisse poollucht in onze longen te krijgen. De boot stopte in St. Jonsfjord, een relatief kleine fjord met verschillende gletsjers en bergen. Onze laatste aanlegplaats was Gjertsenodden. De horizon was mistig, de zee was kalm en er zwommen een paar eidereenden langs de kust. De lange wandelaars maakten samen een wandeling van 3 uur onder leiding van Raphael. Ze genoten van het verkennen van de toendra en het bekijken van bloemen. De korte wandelaars kwamen aan land naast een hut. De hut werd in de jaren 1960 gebouwd door Per Johnson, een van de laatste ijsbeerjagers van Spitsbergen. Ze werd Perhytta genoemd naar haar bouwer. Het was geen historische hut en ze werd nooit gebruikt om te overwinteren. Het was erg leuk om de hut van binnen te bekijken, er stond een kachel, een bed en wat boeken op de plank. Het was ook grappig om het toilet naast de hut te bekijken; zonder deur had het uitzicht op het fjord! Het moet wel het toilet met het beste uitzicht ter wereld zijn! Iets verder van de hut, midden in de modder, hadden we de kans om .... ijsbeer spoor te spotten! Het was erg indrukwekkend om de grootte van de voetafdrukken te zien! Daarna was het tijd om onze laarzen zorgvuldig schoon te maken voordat we weer aan boord gingen. Aan het einde van de dag deelde Sara een emotionele diavoorstelling waarin we allemaal konden terugdenken aan het geweldige moment aan boord van de Hondius. Wat een mooie reis hebben we gehad. Toen was het eindelijk tijd voor de cocktail van de kapitein.

Toen de Hondius gisteravond Longyearbyen naderde, wisten we dat onze laatste uren aan boord eraan kwamen. Het was tijd om na te denken over de geweldige reis die we net hadden gehad, de overvloedige waarnemingen van wilde dieren, de geschiedenis van het gebied dat we bezochten en de vriendschappen die we de afgelopen tien dagen in ons thuis hadden gesloten. Toen de eerste Zodiacs het schip verlieten om 5:45 uur, maakte de eerste groep gasten zich klaar om van boord te gaan en rechtstreeks naar het vliegveld te gaan om de vroege vlucht te halen. Een vroege vogel werd geserveerd in de hoofdlounge, terwijl een uitgebreid ontbijt klaar stond om 7 uur voor de rest van ons, zodat we Hondius konden verlaten, op weg naar huis, om 8:15 uur. Dit was het einde van ons Arctische avontuur met de Oceanwide staf en bemanning, aan boord van de onvergetelijke gloednieuwe MV Hondius. Dank jullie allemaal voor zo'n geweldige reis, voor jullie gezelschap, goede humeur en enthousiasme. We hopen jullie in de toekomst weer te zien, waar dat ook mag zijn! Totale afstand afgelegd tijdens onze reis: 1296 zeemijlen Het verste noorden: 80°27'.87 N, 012°37'.45 E Namens Oceanwide Expeditions, kapitein Alexey Nazarov, expeditieleider Raphaël Sané, hotelmanager Michael Frauendorfer en alle bemanningsleden en medewerkers, was het een genoegen om met jullie te reizen.