Terug van de rand: De pelsrobben van Antarctica

Terug van de rand: De pelsrobben van Antarctica

De Kerguelenzeebeer is een van de meest dichtbevolkte en charismatische zeehondensoorten die je waarschijnlijk zult zien tijdens je Antarctica-excursies. In tegenstelling tot andere leden van zijn grote familie heeft de pelsrob uitwendige oren, of pinnae, een korte snuit en een dikke vacht van donkerbruin bont. Mannelijke zeehonden zijn meestal groter dan vrouwtjes en variëren in gewicht van 91 kg tot 215 kg.

Dieet

Het dieet van de pelsrob bestaat voornamelijk uit veel verschillende soorten Antarctische vis, inktvis en veel krill. Dit strenge dieet van zeedieren draagt ongetwijfeld bij aan hun onaangename geur die je al ruikt voordat je ze ziet! Tijdens het foerageren kunnen pelsrobben tot 180 meter diepte duiken en hun adem tot 10 minuten inhouden.

Broedgedrag

Van oktober tot november zetten de stieren broedterritoria op langs de stranden van Antarctica in de hoop een vrouwtje aan zich te binden. Pelsrobben vertonen van oudsher polygoon paringsgedrag. Dit betekent dat een mannetje in één seizoen met meerdere vrouwtjes paart. Tijdens een succesvol broedseizoen paart een mannelijke pelsrob, of een "stier", met wel 20 vrouwtjes!

Als de partners en territoria eenmaal zijn vastgesteld, worden ze steeds agressiever en defensiever. Zang, zoals grommen, longeren en showen zijn typische verdedigingsgedragingen van mannelijke pelsrobben. Er breken vaak territoriale ruzies uit tussen mannetjes, die kunnen leiden tot ernstige verwondingen en zelfs de dood. Na de paring laten de mannetjes de zwangere vrouwtjes achter om de pups groot te brengen terwijl hij op zoek gaat naar andere vrouwtjes om mee te paren. De dracht duurt ongeveer 12 maanden en de vrouwtjes baren één pup. De volgende vier maanden spenen de moeders hun pups en voeden ze zich in de oceaan.

Roofdieren van pelsrobben

Zelfs als toppredator in de wateren van Antarctica loopt de pelsrob nog steeds gevaar, vooral als pup. Zeeluipaarden, enkele van de wreedste Antarctische roofdieren, hebben snel door waar de kolonies van de pups zich bevinden. De pups zijn het kwetsbaarst als ze voor het eerst leren zwemmen, vooral omdat ze niet langer onder toezicht van hun moeder staan. Helaas komen veel pups op deze manier aan hun einde. Zwaardwalvissen zijn een van de enige andere roofdieren van de pelsrob. Ze zwemmen naar ondiep water en wachten tot de volwassen dieren terugkomen van hun foerageertochten.

Zeehondenjacht op Antarctica

In de^18e en^19e eeuw werd er door de Verenigde Staten en Groot-Brittannië in het hele gebied zwaar gejaagd op de Kerguelenzeebeer. Hun extreem zachte pelzen werden gebruikt om kleding te versieren en werden als zeer modieus beschouwd. Hoewel de ongereguleerde jacht nadelige gevolgen had voor de pelsrobbenpopulaties, was deze activiteit verantwoordelijk voor een groot deel van de vroege verkenning van het continent. Helaas stond de pelsrob door de toegenomen jachtdruk aan het begin van de^20e eeuw op het punt van uitsterven. De vooruitzichten voor de zeehonden waren somber, maar zelfs met een sterk gereduceerde populatie was behoud en bescherming nog steeds mogelijk.

In 1972 stelde het Antarctisch Verdragssysteem het continent en de wateren van Antarctica in als beschermde gebieden waar niet op zeehonden of andere zeezoogdieren mocht worden gejaagd of verzameld. Nu de intense jachtdruk werd verlicht, konden pelsrobben zich in hun hele verspreidingsgebied uitbreiden en hun populatieaantallen van voor de sluiting overtreffen.

Behoud

Op dit moment is de Antarctische pelsrob een beschermde diersoort onder CITES (Convention on International Trade of Endangered Species) en een afdeling van het Antarctisch Verdragssysteem gewijd aan zeehonden genaamd de Convention for the Conservation of Antarctic Seals. Volgens deze strenge wetten mogen pelsrobben niet "gevangen" worden, of op welke manier dan ook verzameld en internationaal vervoerd worden voor welk doel dan ook, zonder een vergunning van de overheid. Overtredingen van deze wetten kunnen leiden tot boetes en zelfs gevangenisstraf voor recidivisten.

Sinds de invoering van deze wetten is de pelsrobbenpopulatie op Antarctica exponentieel toegenomen. Onderzoekers suggereren dat er tussen de twee en vier miljoen individuen broeden op South Georgia, waar de walvisjacht in de^19e en^20e eeuw uitzonderlijk druk was. Door de afwezigheid van walvissen namen de krillpopulaties toe en vormden ze een constante en betrouwbare voedselbron voor andere Antarctische diersoorten, waaronder de pelsrob. Dankzij deze ononderbroken voedselbron konden de populaties sterk toenemen.

Veel onderzoekers maken zich steeds meer zorgen over de bevolkingsexplosie van de pelsrobben en de overbevolking van de broed- en rustplaatsen, die rechtstreeks verband houdt met de afname van de Antarctische graspopulaties. Er is gewoon niet genoeg ruimte om miljoenen zeehonden te huisvesten! Naarmate de populatie blijft toenemen, beginnen onderzoekers te suggereren dat de natuurbeschermingswetten moeten worden versoepeld om schade aan gevoelige plantensoorten te voorkomen. Verdere actie op dit gebied moet nog worden ondernomen.

Net als veel andere zeedieren gaat het Kerguelenzeebeer een onzekere toekomst tegemoet door de toenemende oceaanvervuiling, de overvloed aan plastic en de wereldwijde klimaatverandering. Veranderende temperaturen in de oceaan hebben een directe invloed op de overvloed en beschikbaarheid van prooien, wat negatieve gevolgen kan hebben voor de populatiegrootte.

Waar kun je pelsrobben zien?

Een van de beste plaatsen om Kerguelenzeebeeren te zien is South Georgia. Je zult ze waarschijnlijk ruiken voordat je ze ziet, maar let goed op! Hun zomerse vacht past perfect bij de met korst bedekte grond en camoufleert ze perfect met hun omgeving. Hun agressieve gedrag is goed gedocumenteerd en ze staan er zelfs om bekend dat ze mensen achtervolgen en bijten die iets te dichtbij komen. Zorg ervoor dat je op een veilige afstand blijft!