Bultruggen zingen voor voedsel, niet voor vermaak
Wereldwijd zijn mensen gefascineerd door het geluid van zingende bultruggen en deelnemers aan een Groenlandse expeditie stellen hier vaak vragen over. Wetenschappers hebben echter onlangs ontdekt dat het doel van een deel van hun muzikale maniertjes veel minder te maken lijkt te hebben met het vermaken van mensen dan met het helpen vinden van hun volgende maaltijd.
Hoe maken walvissen gebruik van zang?
Mariene biologen hebben lang geloofd dat Bultruggen zingen als een vorm van communicatie. Dit kan variëren van hulp tijdens het paringsseizoen tot het informeren van andere walvissen over richtingsveranderingen of weersomstandigheden. Interessant genoeg kon een onderzoeksteam van de Universiteit van Syracuse beelden gebruiken die door een drone waren gemaakt om vast te stellen dat bultruggen samenwerken om prooien aan de oppervlakte te vangen.
Foto door Troels Jacobsen
Hoe beïnvloedt het gezang hun prooi?
Het lijkt aannemelijk dat walvissen hun gezang gebruiken voor voedseltechnieken in het donker en wanneer ze moeite hebben om voldoende voedsel te vinden. Susan Parks, vertegenwoordiger van de Universiteit van Syracuse en assistent-professor biologie, verwees naar een "tik-tak" geluid dat jagende walvispartners maken om verbonden te blijven terwijl ze 's nachts op zoek zijn naar voedsel.
S Nachts zijn palingachtige zandlansen de favoriete prooi van de bultruggen en onderzoek wijst uit dat ze veel tijd doorbrengen ingegraven in de oceaanbodem. Dit is een goede overlevingstactiek, maar er is één belangrijk probleem: zandlansen komen vaak uit hun schuilplaats als reactie op de geluiden die walvissen maken. Hoewel dit misschien niets meer is dan natuurlijke nieuwsgierigheid, is het zeker iets waar deze specifieke soort vanaf moet evolueren als ze willen blijven gedijen.
De keerzijde van deze aanpak
Zingen om het avondeten te vinden is blijkbaar een zeer levensvatbare techniek, maar het stelt ook de jachtlocatie van elke walvis bloot aan andere walvissen buiten hun groep. Er zijn zelfs aanwijzingen dat walvissen van buiten de aangegeven groep dichterbij komen om de jachtactiviteiten van de avond af te luisteren. Helaas kan dit leiden tot een overweldigende aanwezigheid van bultruggen in één gebied, waardoor de beschikbare voedselbronnen snel uitgeput raken.
Foto door Ross Wheeler
Hoe ver kan een walvis gehoord worden?
Het "tik-tak" geluid dat wordt gebruikt om 's nachts te jagen is heel anders dan hun typische gezang, en dit wordt waarschijnlijk gedaan in een poging om zo min mogelijk aandacht te trekken van buiten het jachtgezelschap. De normale roep van een bultrug is al van kilometers ver te horen en ze maken vaak geluiden die lijken op huilen, jammeren en kreunen. Dit valt des te meer op omdat hun gezang vaak uren duurt. Met andere woorden, mensen die deelnemen aan een Arctische of Antarctische expeditie hebben een goede kans om een van deze liederen te horen, en het is een zeer gedenkwaardige ervaring.
Hoeveel voedsel eet een bultrug?
Een volwassen bultrug weegt naar schatting 70.000 pond, dus hij heeft dagelijks veel voedsel nodig. Dit geldt vooral voor de bultruggen die in Arctische wateren leven, omdat ze voorbereid moeten zijn op de lange trek die ze elk jaar maken om in tropische wateren te kunnen broeden. De gemiddelde walvis die vanaf een Arctisch expeditieschip gespot kan worden, gaat op zoek naar ongeveer twee ton voedsel per dag, en dit proces wordt bemoeilijkt door het feit dat ze voornamelijk bestaan op een dieet van kleine visjes en minuscule garnaaltjes.
De enorme voedselbehoefte van elke walvis in de groep kan het noodzakelijk maken dat groepen van vier tot 20 walvissen samen jagen om verzadigd te blijven tijdens moeilijke jachtomstandigheden. Wanneer deze techniek wordt gebruikt in de buurt van het wateroppervlak, wordt het netten voeren genoemd. Hoewel de meest recente informatie over het zingen en richten op prooien nabij de bodem van de oceaan relatief nieuw is, is het waarschijnlijk gewoon een variatie op hun bekendere jachtmethoden. Uiteindelijk zou dit vocaliseren van hun voedselbehoeften het voor mensen nog makkelijker moeten maken om walvissen te vinden terwijl ze door de oceaan cruisen tijdens een Antarctica cruise of een Arctische expeditie.