Naam: Roetkopalbatros, Grijze Albatros, Lichtmantel Roetkopalbatros(Phoebetria palpebrata)
Lengte: 80 tot 90 cm.
Gewicht: 2,5 tot 3,5 kg.
Locatie: Circumpolair rond de Zuidelijke Oceaan. Pelagisch, behalve als hij broedt.
Beschermingsstatus: Bijna bedreigd.
Voedsel: Inktvis, krill, schaaldieren, vis, aas.
Uiterlijk: Askleurig met donkerder gebied rond de kop en lichtere gebieden over de rug en vleugeluiteinden. Zwarte snavel. Onderscheidende witte streep vlak boven het oog.
Hoe voeden Roetkopalbatrossen zich?
Roetkopalbatrossen zijn over het algemeen oppervlaktevissers en duiken gemiddeld maar zo'n 5 meter ver. Soms volgen ze dolfijnen en walvissen en maken ze gebruik van het feit dat deze zoogdieren vis verzamelen.
Ze volgen ook vissersboten om vis te stelen en het afval van het schip op te rapen, hoewel ze dit minder doen dan andere soorten albatrossen.
Zijn Roetkopalbatrossen sociaal?
Roetkopalbatrossen hebben de neiging om solitair te zijn als ze op zee zijn, en vormen alleen losjes geassocieerde broedkolonies, als ze dat al doen, tijdens het paarseizoen.
Hoe snel vliegen Roetkopalbatrossen?
Door gebruik te maken van een combinatie van windstromingen en zwaartekracht (dit wordt "dynamisch zweven" genoemd) kunnen Roetkopalbatrossen 110 meter vliegen met een val van slechts 5 meter als kosten. Ze kunnen snelheden van meer dan 110 km per uur halen.
Hoe ziet het geboorte-ritueel van Roetkopalbatrossen eruit?
Roetkopalbatrossen worden geslachtsrijp als ze 8 jaar oud zijn. Ze blijven paren tot ze ongeveer 30 jaar oud zijn en paren om de twee jaar.
Ze vormen alleen zeer losse kolonies wanneer ze paren, of maken hun nest in een solitaire positie, ver weg van anderen van hun soort.
De ouders zijn monogaam en zullen tientallen jaren lang terugkeren om elkaar het hof te maken.
De nesten worden gebouwd op rotswanden of richels die beschut zijn tegen de gure westenwinden. De nesten zijn gemaakt van modder met een uitgehold centrum dat bekleed is met grassen en planten.
Het enige ei wordt gelegd in oktober tot november. De ouders broeden om beurten het ei uit gedurende een periode tot 70 dagen.
Het ei komt rond het einde van het jaar uit. Het duurt ongeveer 4 dagen voordat het jong volledig uit de schaal is. De ouders voeden het kuiken dan om de beurt via oprispingen gedurende nog eens 20 dagen, waarna het kuiken klaar is om uit te vliegen (zijn eerste vlucht te nemen).
Hoe lang leven Roetkopalbatrossen?
Roetkopalbatrossen kunnen in het wild meer dan 40 jaar oud worden.
Hoeveel Roetkopalbatrossen zijn er vandaag de dag?
Er zijn op dit moment ongeveer 87.000 Roetkopalbatrossen in de wereld.
Hebben Roetkopalbatrossen natuurlijke vijanden?
De jongen en eieren van Roetkopalbatrossen vallen ten prooi aan ratten, wilde katten en Reuzenstormvogels.
7 Geweldige Roetkopalbatros feiten
1. Net als sommige andere zeevogels hebben Roetkopalbatrossen een klier boven hun neusholte die een zoutoplossing produceert om overtollig zout uit het zeewater te verdrijven tijdens het voeden.
2. Roetkopalbatrossen zijn een van de vogelsoorten die stinkende olie in hun maag produceren die gebruikt kan worden om hun jongen te voeden, om zichzelf te voeden tijdens lange vluchten of om uit hun bek te spuiten om roofdieren af te schrikken.
3. Roetkopalbatrossen zijn meesters in het zweefvliegen en kunnen duizenden kilometers afleggen op windstromingen zonder met hun vleugels te slaan.
4. De methode van de Roetkopalbatros om te zweven is zo energie-efficiënt dat hij zelfs minder energie verbruikt dan wanneer hij in een nest zit.
5. Het zweven is echter afhankelijk van de wind. Als de wind onder een snelheid van ongeveer 18 km per uur zakt, heeft de Roetkopalbatros niet genoeg draagkracht om te blijven zweven. Als de wind te sterk wordt, worden ze uit koers geblazen. Als ze veel moeten flapperen, ondervinden hun grote vleugels te veel luchtweerstand en raken ze snel vermoeid.
6. Het opstijgen van een Roetkopalbatros verloopt stroef. Ze moeten een plek vinden waar ze met hun gezicht naar een wind kunnen staan die snel genoeg is (meestal minstens 20 km per uur) om op te stijgen zonder al te veel te klapperen. Als ze moeten flapperen om op te stijgen, moeten ze over een lange afstand (soms meer dan een kilometer) over het wateroppervlak scheren voordat ze genoeg snelheid hebben om op te stijgen.
7. Ze kunnen ook nogal onhandig zijn als ze op het land landen. Ze gebruiken hun zwemvliezen en staart als luchtrem, maar als ze nog steeds te snel gaan als ze landen, kunnen ze omvallen en met hun gezicht op de grond terechtkomen.